Narzecze wysokopolskie

[poloniok]

No właśnie ß można zapisać jako SZ, i od tego stworzył się też RZ

Jak ja w tym wątku czytam to ż i Akut/Kreska przyszła do polszczyzny przez Jana Husa/Języka Czeskiego

Do tego "w" i "ch", oczywiście że nie chcę propagować polski alfabet (ni łaciński, ni cyrylica, własny twór polski, a może coś takiego było?), ale mamy dwa opcje jeżeli chcemy trwać w "radykalnym" wysokopolskim: stworzyć łacinkę z literami nie zapożyczonych od innych językach (znaczy własny polski alfabet nad podstawie łacińskiego alfabetu) lub używamy cyrylicę (się obslugiwając liter z dawnych czasów, znaczy żadne nowe litery jak np serbskie ć w cyrylicy). Albo jeżeli polski miał swój własny alfabet, co ja ale strażnie wąptnie, to oczywiście ten (naprzykład jakieś polskie runy jeżeli to egzystowalo)

[Siemoród]

obiadnia - msza (z rosyjskiego обедня)

Przegłos by tu nie zaszedł, bo po d mamy miękkie n. Była by obiednia.

Nabożeństwo w cerkwi to służba. Czy jest sens odróżniać służbę od mszy?

Ch w wysokopolskiem nie ma sensu z takiego powodu, bo nie byłoby h. Podobnie polskie abecadło było by uboższe o f. Ufać można pisać upwać.
Proponuję też cz->ċ, rz->ṙ, sz->ṡ, ch->h, f->pv*, w->v.
Gṙegoṙ Bṙęċyṡċykieviċ
Hṙąṡċyżevoṡyce, poviat Łękołody

Nawet można się bawić w etymologizowanie i zapis ki, kie jak ky, ke, a ṡy, ċy jak ṡi, ċi. Ale tak zbliżamy się do cieskeho:
Gṙegoṙ Bṙęċiṡċikeviċ
Hṙąṡċiżevoṡice, poviat Łękołody

*czy są ogólnopolskie słowa poza ufać, gdzie mamy rodzime f? W djalektach f pochodziło też od ch(w), ale to się raczej nie utrwaliło w literackiej polszczyźnie

Z cyrylicą bym uważał, bo każda polska cyrylica ma dwa problemy - zapisy nosówek i przegłosów e i jacia.,

[poloniok]

Gṙegoṙ Bṙęċiṡċikeviċ, Hṙąṡċiżevoṡice, poviat Łękołody

Jezus Maryja ale mnie oczy bolą

Dlatego to chyba lepiej używać cyrylicę (w tym jeszcze problem jest że nie ma starocyrylicznego znaka dla "dź").
W Głagolicy jest znak dla "dź", jednak nie wiem czy można zlegimizować używanie Głagolicy w Polskim...
Ewentualnie jak rzeczywiście egzystowały jakieś Polskie Runy...

[Wercyngetoryks]

*czy są ogólnopolskie słowa poza ufać, gdzie mamy rodzime f? W djalektach f pochodziło też od ch(w), ale to się raczej nie utrwaliło w literackiej polszczyźnie

Chyba tylko dźwiękonaśladowcze fruwać i fikać.

[Silmethúlë]

Jeszcze semi-rodzime ,,sfora" ← ,,swora", a semi-, bo ostatecznie z czeskiego ,,svora" (no ale <f> tam samiśmy wcisnęli).

[Obcy]

I jeszcze f może wyjątkowo pochodzić z ch(w), więc to nieprawda, że taka zmiana zawsze dotyczy wyłącznie dialektów, a nie ogólnopolskiej polszczyzny. Patrz chociażby pol. fąfel, gdzie czeski kognat to chuchvalec.

[Wedyowisz]

Jeszcze semi-rodzime ,,sfora" ← ,,swora", a semi-, bo ostatecznie z czeskiego ,,svora" (no ale <f> tam samiśmy wcisnęli).

A to nie tylko odlot ortograficzny? Czy faktycznie jest/był ten wyraz fonetycznie aberrantny w odmianach polskiego z dźwięcznym [v] po /s/?

Chw → f jest też utrwalone w toponimach w rodzaju Facimiech, które można uznać za część literackiego języka (choć pożyczoną z dialektów).

Z cyrylicą bym uważał, bo każda polska cyrylica ma dwa problemy - zapisy nosówek i przegłosów e i jacia.,

А гѕе там маём.

[Widsið]

Dlatego to chyba lepiej używać cyrylicę (w tym jeszcze problem jest że nie ma starocyrylicznego znaka dla "dź").
W Głagolicy jest znak dla "dź", jednak nie wiem czy można zlegimizować używanie Głagolicy w Polskim...
Ewentualnie jak rzeczywiście egzystowały jakieś Polskie Runy...

Cyrylica i głagolica to obce polszczyźnie alfabety. Ich użycie średnio licowałoby z projektem, którego założeniem jest rugowanie zapożyczeń.

[Τόλας]

Wysokopolskie pismo powinno zawierać jeszcze znak na zbitkę żdż. Samo dż nie występuje w rodzimych słowach i jest zbędne.

[Icefał]

Czyżbyście chcieli stworzyć zupełnie niezwiązany z niczym nowy alfabet? To polecam zacząć od pisma obrazkowego i stopniowo ewoluować

A pomijając to, to oczywistym wydaje mi się wybór bardzo etymologicznej i pierwotnej cyrylicy, z dostosowaniem głoskowym do polskiego głównie poprzez diakrytyki - Ja to widzę jako np. jęsy, gdzie sama litera ѧ może oznaczać zarówno ię jak i ią, a w razie potrzeby można to doprecyzować diakrytykiem.

[Todsmer]

Coście się uparli na to ѧ, skoro istnieje uproszczony znak?

I tak, ja również zapisuję ją i ję jednym znakiem, tak samo jak ą i ę. Ją i ą można dodatkowo doprecyzować akutem.

Co do żdż, jest ładny znak w cyrylicy, który zresztą jest dokładnym analogiem szcz.

[poloniok]

Dobra, to zrozwiązujemy to tak:

шч - szcz

щ - żdż

Ale co z dż? I co z h? (odpowiednik dla "ch" jest x)

"Џ" dla dż nie działa, to było by zapożyczeniem z macedońskiego i serbskiego (litera wymyślona przez Vuka Karadžića), tak samo żadne "Һ".

Litery z kreską (i rz!) można bezproblemowo z jerem oznaczać (ś - cь, rz - pь, dź - дь, etc.), w sumie wszystkie problemy notatowę (oprócz dż i h) są w cyrylicy i w głagolicy rozwiązane.

[Icefał]

Dobra, to zrozwiązujemy to tak:

шч - szcz

щ - żdż

Nieeee... dlaczego...

Ale co z dż? I co z h? (odpowiednik dla "ch" jest x)

Zbędne

[Pluur]

Co do żdż, jest ładny znak w cyrylicy, który zresztą jest dokładnym analogiem szcz.

?

[Siemoród]

Co do żdż, jest ładny znak w cyrylicy, który zresztą jest dokładnym analogiem szcz.

?

Chyba chodzi o turkmeńskie Җ җ.