Wie ktoś coś więcej nt. sanskrytu i gramatyki
Pāṇiniego, tj.
Aṣṭādhyāyī ‘Osiem rozdziałów’?
Ciekawi mnie:
– na ile to prawda, że zapis w niej jest (jak można przeczytać w kilku miejscach w Wikipedii) odpowiedni do BNF i podobnych – czy to rzeczywiście dość sformalizowany opis bezkontekstowej gramatyki? Jeśli tak – nieźle jak na VI–IV w. pne.,
– na ile ta gramatyka jest pełna, tzn. na ile rzeczywiście odpowiada klasycznemu sanskrytowi, czy faktycznie przewiduje każde poprawne zdanie, włącznie z jakimiś dziwnościami składniowymi z poezji,
– na ile jest (nie)jednoznaczna, i jak to się ma do rzeczywistego sanskrytu?
Próbowałem coś szukać na necie, ale znajdowałem:
– albo jakieś bullshitne posty, przypisujące w ogóle jakąś magiczną semantykę sanskrytowi, i pierdolące głupoty o innych językach,
– albo pełne tłumaczenia ośmiu rozdziałów z szerokimi objaśnieniami – co jest cąłkiem fajnym zasobem, ale wymaga poświęcenia dużo czasu, by przeanalizować, i jednak dla sensownej analizy wymaga samej znajomości sanskrytu tak czy siak.
Chyba te tłumaczenia Aṣṭadhyāyī spróbuję kiedyś poczytać, ale nie wiem kiedy znajdę czas.