Stworzyłem ten zapis, kiedy uczyłem się tego pisma zapisując sobie polskie słowa literami hebrajskimi. Po paru niezbędnych modyfikacjach myślę, że nadaje się do publikacji.
Założenie jest takie, że nie stosuje się dageszu i innych diakrytyków, tylko 22 litery, kilka dwuznaków i dwa trójznaki (dla ć i dź). Utrzymałem rozróżnienie ł - u niesylabiczne oraz h - ch, bo wiele osób wciąż je rozróżnia w wymowie (jak np. u mnie w mieście dużo starszych osób wciąż wyraźnie inaczej wymawia ch i h, ł przedniojęzykowozębowe wydaje się rzadsze). Nie ma rozróżnienia rz - ż, sz, ani w zasadzie ó - u. Zostawiłem sobie możliwość pisania rz podwójnym reszem (רר), ale wtedy pozostając konsekwentnym trzeba by rozróżnić c i dz pochodzące od zębowych (תס i דז) i tylnojęzykowych (צ i ט).
Spółgłoski:
P פ,ף
B ב
F פ,ף - gdy trzeba wyraźnie odróżnić od p - פפ
W ו
M מ,ם
U ו - natywiec wie, kiedy wymówić /v/, a kiedy /u̯/
T ת
D ד
S ס
Z ז
C צ,ץ
Dz ט - w hebrajskim tet ma wartość /t/
N,Ń נ,ן
Ł,L ל
R ר
Cz,Ć צש
Dż,Dź טג
Sz,Ś ש
Ż,Ź ג - w hebrajskim gimel ma wartość /g/
J י -
K כ,ך
G ק - w hebrajskim kuf ma wartość /k/
Ch ח
H ה
N ע - tylko tam, gdzie jest welarna spółgłoska nosowa np. פיעק-פהעק
Ć, Dź, Ś, Ź traktuje się jak spalatalizowane warianty Cz, Dż, Sz, Ż, także w zbitkach spółgłoskowych np. wiśnia - וישנא a nie וישינא. Żeby zaznaczyć, że przed spółgłoską zmiękczoną ma być twarda, trzeba użyć myślnika dywizu. הרהבא הליפהנס ויש-נאוסכי ההרבו שצשורהלהפכה
Samogłoski:
י - i, ji, iu, ju, często ió, jó oraz ie, je kiedy upodabniają się w wymowie do i, jak w trzydzieści - תשוטגישצשי; na początku i po samogłosce zawsze jotowana samogłoska; za pomocą litery jod zaznacza się też miękkość spółgłosek i całych zbitek; niezmiękczone spółgłoski na granicach morfemów oddziela się myślnikiem dywizem
יי - ii, ji, iu, ju tylko po spółgłosce
יו - z zasady po spółgłosce י nie pisze się samogłoski ו (ani samogłoski ה), ale w celu uniknięcia homografów, dopuszczam
ו - y, u, często ó
ה - a, e, o, czasem ó - he pisze się tylko w nagłosie i po spółgłoskach twardych; by uniknąć ewentualnych homografów dopuszczam też po י
א - ia, ja, ie, je, io, jo, czasem ió, jó - alef pisze się tylko po miękkich i po jod; na początku i po samogłosce zawsze samogłoska jotowana
הע אע - z pomocą ajina oznacza się samogłoski dyftongi nosowe
Przykładowe teksty:
יטגא קגהשי פשהז ואשי והרהך פאסכו נאשא, ה פשהז טגירכהע פאסהך צשירכאם סופא שאע זה קגהשאם
פהתש כהשצשישכה נה נהס ז נאבה
רהז פהלאך סכהנדהוהל
י פהפהתשהל נהני כהשצשישכה
י שאע זוומאתהוהל
EDIT
Nazwy paru miejscowości:
Ełk - הלך
Wołomin - והלהמין
Biłgoraj - בילקהרהי
Otwock - התוהצך
Głogów - קלהלוו
Gniezno - קנאזנה
Elbląg - הליבלאעק
Legnica - לאקניצה
Świętochłowice - שואעתהחלהויצא - ostatnia samogłoska jest alefem, żeby odróżnić końcówkę -ice od -ica
Kołobrzeg - כהלהבגהק
Czorsztyn - צשהרשתון
Działoszyn - טגאלהשון
Kwidzyn - כויטון
Chełm - חהלם
Falenica - פהלאניצה lub פפהלאניצה
Bolesławiec - בהלאסלהואץ
Warszawa - והרשהוה
Kraków - כרהכוו
Łódź - לוטגי
Wrocław - ורהצלהו
Poznań - פהזנהני
Gdańsk - קדהניסך
Olsztyn - הלישתון
Białystok - באלוסתהך
Opole - הפהלא
Rzeszów - גהשוו
Toruń - תהרוני
Bydgoszcz - בודקהשצש
Szczecin - שצשהצשין
Katowice - כהתהויצא
Gorzów - קהגוו
Zielona Góra - זאלאנה קורה
Lublin - ליבלין
Kielce - כאליצא
Chrząszczyżewoszyce powiat Łękołody - חשהעשצשוגהוהשוצא פהואת להעכהלהדו