[...........]
[...........]
[...........]
Spodziewam się masy błędów, ale podjąłem się ćwiczonka z poprzedniej lekcji:
Spoiler
(http://i57.tinypic.com/1z2lys1.png)
[...........]
[...........]
1. Nabātī (nie ma nunacji?)
2. Širyānun
3. Tarkīzan
4. Tađakkurin
5. Al-madlūlaŧu
Prawda
Jestem na tyle gruby, że liczę się za dwóch :P.
[...........]
Cytat: Ghoster w Luty 14, 2015, 17:07:36
Cytat: SpiritusNabātī (nie ma nunacji?)
Nie; jeśli mam być zupełnie szczery, nie mam pewności czym są rzeczowniki zakończone na długie "-ī", ale jeśli miałbym zgadywać, to są to chyba etymologiczne przymiotniki (pomijając fakt, iż w arabskim różnica między "rzeczownikiem" a "przymotnikiem" jest dość płynna
Nabātiyy.un, Panowie,
nabātiyy.un - tak to z nunacją wygląda (albo, jak kto woli,
nabātīy.un). Taki przymiotnik relacyjny (tzw.
nisbä), a właściwie po prostu imię (
ism) - no bo jakaż jest różnica między
cirāqī 'iracki' a 'Irakijczyk'?
(A przy okazji - temat prowadzony bardzo ładnie, duża pochwała dla Ghostera. Jako że wracam właśnie do żywych postaram się zaglądać, w razie potrzeby dopowiadać trzy słowa, odpowiadać na wiadomości na privie - i może nawet wrócić do zarzuconego "kursu" arabskiego?...)
[...........]
W pełnej notacji imiona z końcówką nisby pisane są z šaddą:
نَابَتِيٌّ
Usiłowałem znaleźć przykład z Koranu, ale opornie mi to szło. Łatwiej, rzecz jasna, o przykłady w rodzaju żeńskim, bo takowe częstokroć funkcjonują jako rzeczowniki abstrakcyjne, np.
جَاهِلِيَّة 'dżahilijja; ignorancja' (5:50:2 (http://corpus.quran.com/wordmorphology.jsp?location=(5:50:2)))
Dlaczego sugeruję wariantowy odczyt -īy- zamiast -iyy-? Ze swojego (malutkiego) doświadczenia wnoszę, że na gruncie fonemicznym nie ma między nimi tak naprawdę różnicy - nie jestem w stanie na przykład powiedzieć, czy w nagraniu pod linkiem powyżej mamy -īy- czy -iyy-. Zresztą, sam zapis długich samogłosek ī i ū sugeruje, że są one traktowane jak połączenia -iy-, -uw-. Coś mi świta, że Danecki wspomina o tym w gdzieś w swojej "Gramatyce...", ale nie mam jej akurat pod ręką.
Poza tym, konwencja zapisu jest taka, że w przypadku połączeń ī + y oraz ū + w używa się po prostu jednej litery z šaddą - w przeciwnym wypadku mielibyśmy obok siebie dwa identyczne znaki spółgłoskowe nie przedzielone samogłoską, a tego zapis arabski nie dopuszcza (zresztą, fonotaktyka też nie bardzo). Przykłady:
عَصِيٌّ 'nieposłuszny', transliterowane caṣiyy.un (19:14:6 (http://corpus.quran.com/wordmorphology.jsp?location=(19:14:6))) - formacja ze rdzenia c-ṣ-y najwyraźniej derywowana osnową 1a2ī3.
عَدُوٌّ 'wróg', transliterowane caduww.un (2:98:11 (http://corpus.quran.com/wordmorphology.jsp?location=(2:98:11))) - formacja ze rdzenia c-d-w najwyraźniej derywowana osnową 1a2ū3.
I tutaj mała uwaga: istnieje grupa imion zakończonych na -ī, które zachowują się kompletnie inaczej. Są to np. imiesłowy czynne czasowników defektywnych (z ostatnią słabą), w których nunacja zlewa się z końcowym radykałem. Przykładem może być 'sędzia' - qāḍ.in / al-qāḍī -, którego deklinacja wygląda w następujący sposób:
Stan nieokreślony:
NOM qāḍ.in قاضٍ
GEN qāḍ.in قاضٍ
ACC qāḍiy.an قاضِيًا
Stan określony:
NOM al-qāḍī القاضِي
GEN al-qāḍī القاضِي
ACC al-qāḍiy.a القاضِيَ
Zresztą, cała koniugacja czasowników defektywnych obfituje w kwiatki, które pokazują, że rozróżnienia iy <> ī oraz uw <> ū to kwestia dość umowna.