słowiańskie

[Towarzysz Mauzer]

w serbochorwackim zdarza się nieprzesrzeganie zakończenia pasującego do rodzaju, bo obce słowo na -o (np. "auto") pakują do męskich.

Pytanie kiedy owo «doba» się rozpowszechniło. Jeżeli dawno, to rozchwiania pod tym względem nie było: nijakie kończyły się na -ŏ, a męskie na -ō + dialekty ludowe nie wiele znały takich przypadów. Ale dziś istotnie, bywa różnie, bo na przykład jest «taj auto», ale już w mnożynie nijako: «ta auta».

[Dynozaur]

Gdyby były, wiedziałbym o tym Było w PSie parę rzeczy, o których się nie mówi (np. męzkie NT-tematy, odmiana "T-tematowa", rozkaźniki 1 os. l.poj., I-tematowe przymiotniki), ale a-tematowych neutr nie było, zapewniam cię.

CO

Możesz dać szczegóły? Ja słyszałem tylko o i-przymiotnikach, mimo że o językach słowiańskich czytałem też niemało (także obecnie nimi prawie womituję).

Męzkim nt-tematem było "dziesięć" (o rodzaju męzkim świadczy dwadzieścia [w żadnym języku nie ma "dwiedzieścia"]), a pozostałości spółgłoskotematycznych końcówek widać np. w jedena-ście (< na desęte).

Spółgłoskowa odmiana ze rdzeniem zakończonym na -t to np. łokieć (*olkъtь), dla którego również zaświadczone w SCSie są spółgłoskotematyczne końcówki (przedewszystkiem dopełniacz - лакътє)

Rozkaźnik 1 os. l. pojedynczej tworzyło się tak samo jak rozkaźniki liczb podwójnej i mnogiej (czyli z elementem -ě-/-i-), tylko z końcówką -mь (np. бѫдѣмь). To raczej dość późny twór (późnoprasłowiański), ale ma parę poświadczeń w SCSie. Co ciekawe, dla "być" jest także zaświadczony rozkaźnik 3 os. l.mn. бѫдѫ, jak widać z uciętym trzecioosobowym -t. Trudno powiedzieć, skąd to się wzięło - czy może to pozostałość jakiejś starej formy, czy co...

Wiem, że to nie są żadne rewelacje (zwłaszcza to, co nazwałem "odmianą T-tematową", to trochę taki sztuczny termin. To jest jedna odmiana - spółgłoskowa, tylko że niektórzy filolodzy się rozdrabniają na S-, NT-tematy it.p., trochę niepotrzebnie)

Najciekawsze są chyba właśnie te rozkaźniki - bo to już faktycznie kategorja gramatyczna, której istnienie się zataja, ale to raczej przez wątpliwości - niektórzy po prostu nie chcą uwierzyć, że coś takiego jak бѫдѣмь to formacja prasłowiańska. Niektórzy też chyba nawet kwestjonują autentyczność tego typu form (uważają je za nowotwory skryby).

Ale dziś istotnie, bywa różnie, bo na przykład jest «taj auto», ale już w mnożynie nijako: «ta auta».

O, zmiany rodzaju w liczbie mnogiej! Lubię to! Całkiem częste w zimnym.

[spitygniew]

Hm, chyba ty potrafiłbyś odpowiedzieć na nurtujące mnie pytanie: o co chodzi z prasłowiańskim a nosowym? Jestem pewien, że coś takiego mi się gdzieś obiło, ale za chuja nie mogę sobie przypomnieć o co dokładnie chodziło.

[Dynozaur]

Hmmm... Pierwsze słyszę - ja słyszałem tylko o "y" nosowym. O którym też się nie mówi, a musiało istnieć w miarę długo.

[Towarzysz Mauzer]

Nie zagłębiałem się w ten artykuł w całości, bom szukał konkretnej rzeczy, ale tu jest to i owo:
F. Kortlandt, On the History of the Slavic Nasal Vowels

The nom. sg. ending of the present participle, PIE. *-onts, requires some discussion. (...) If this hypothesis is correct, the participal ending was *-ants at the beginning of the Middle Slavic period. When *t was lost in this ending, the new nasal vowel *aN did not merge with *oN. (...) When final *s was eventually lost, the participal ending became *-aN in the thematic flexion, *-eN or *-aN in the athematic flexion (...) I find no evidence for *aN in non-final syllables.

(F. Kortlandt, On the History of the Slavic Nasal Vowels, s. 267)

Stąd widać obok part. praes. act. nesy, będziem mieć i *nesą > nesa.

[Wedyowisz]

W Kodeksie Zografskim jest tajemna dodatkowa nosówka używana ztcp w zakończeniu imiesłowu.

[Dynozaur]

Wybacz Mauzi, ale to jest pierdolenie, moim zdaniem.

Na moje to języki północnosłowiańskie po prostu uogólniły końcówkę -ę wziętą z i-typowych na wszystkie czasowniki, ale zachowując przy tym twardość poprzedzającej spółgłoski. Takie uzasadnienie jest najprostsze i najbardziej prawdopodobne. Żadnego "nosowego a" tam nie było, tylko co najwyżej "nosowe y" (które w SCSie było już odnosowione).

A to przytaczane polskie "rzeka" to po prostu błąd skrybalny lub wieloznaczność zapisu, który w rzeczywistości miał oddać "rzekę".

W Kodeksie Zografskim jest tajemna dodatkowa nosówka używana ztcp w zakończeniu imiesłowu.

Tylko jak ona kurwa wygląda?

[Wedyowisz]

Na ruskim wikiźródle (wygląda to na transliterację stąd) używają U+2C55 (ⱕ). Najlepsze byłyby skany, ale nie widziałem takowych jd.

[MrVassil]

Mam pytanie: jakie są zasady występowania miękkich/twardych jerów w prasłowiańskim?

[Henryk Pruthenia]

Głównie to pochodzenie. Bo jery to krótkie PIE *i, *u. A tak, to jedyną rzeczą jest to, że jъ > jь (gdzieś tak czytałem).

[patka chorwatka]

w serbochorwackim zdarza się nieprzesrzeganie zakończenia pasującego do rodzaju, bo obce słowo na -o (np. "auto") pakują do męskich.

Pytanie kiedy owo «doba» się rozpowszechniło. Jeżeli dawno, to rozchwiania pod tym względem nie było: nijakie kończyły się na -ŏ, a męskie na -ō + dialekty ludowe nie wiele znały takich przypadów. Ale dziś istotnie, bywa różnie, bo na przykład jest «taj auto», ale już w mnożynie nijako: «ta auta».

a czemu radio w pl ma radiji? Mnie pasuje raczej to radio / ta radia.

[Noqa]

W polskim nie istnieje żadno "radiji". Forma mnoga dopełniacza praktycznie nie istnieje, jak już to ludzie idą w "radiów", "radyj".

[patka chorwatka]

W polskim nie istnieje żadno "radiji". Forma mnoga dopełniacza praktycznie nie istnieje, jak już to ludzie idą w "radiów", "radyj".

no tak, przepraszam, chodziło mi czemu w chorwackim w pl ( plural) taka forma . powinnam robić dłuższe zdania.

[Henryk Pruthenia]

W pl - w liczbie mnogiéj. Pluralnie.
Lechocentryk!

[Noqa]

Źle ze mną; przepraszam, Patko. W sposób mi kompletnie niezrozumiały zinterpetowałem "pl" jako "w polskim w liczbie mnogiej". A myślałem, że to tylko powiastki starych żon, że po pijaku się w oczach dwoi.