nadzielnia – warsztat

Nie rozumiem, dlaczego wszyscy tak bardzo się uwzięliście na tworzenie dokładnych odpowiedników każdego polskiego słowa w wysokopolskim, przez co potem tworzycie dziwne nowotwory, mimo że można by było po prostu użyć słowa o podobnym znaczeniu.
Dlatego proponuję:
pracownia — warsztat

Do której płci odnosi się czochranie bobra?

Jak Wysokopolacy nazywają dżem powidło^?? ze świń? Smalec to dość nieoczywisty jermanizm, ja widzę na jego miejsce maściec¹ bądź mażec (żaden smarzec bo smar to inny jermanizm!).

Nie mam natomiast pomysłu, czym zastąpić rzeczony smar. Mazidło już jest częściowo zajęte, może namaź?

A podawana przeze mnie stronę wcześniej otopa nie podchodzi?

otopa, otopka – smalec; jak się okazało istniejące słowo gwarowe, ale wpadłem na nie samodzielnie

Nawet pisałem, że istniejące słowo gwarowe, patrz „Mały słownik gwar polskich” Jadwigi Wronicz, str. 178:

otop, otopa 'tłuszcz wytopiony ze słoniny; smalec': Lubię mieć w baszczu duzo uotopy

Ten maściec mógłby zatem zastąpić smar. Ja podaję pod osąd słówko śliza.

Kilka słów:
dziejnik – mechanizm
mączyk – makaron
nadzielnia – warsztat
obmysł – teoria
przekon – argument
samodziejny – automatyczny, samodziejnik – automat
śliza – smar
udzielca – polityk, za przymiotnikiem udzielny
wysamotnienie – autyzm

Pytanie. Czy od czasownika gmatać (był taki) mógłby powstać w zgodzie z zasadami polszczyzny rzeczownik gmoć?

Tępienie formy (tych) meczy.

Nie ma absolutnie żadnego uzasadnienia morfologicznego, aby tej formy nie uznawać. To czysty arbitralizm.

W tym poście kilka podstawowych zagadnień z gramatyki.
Rzeczownik
Deklinacja
Rzeczownik w zurgańskim ma osiem przypadków.
Absolutyw: -(V)
Ergatyw: -(V)s
Dopełniacz: -(V)m
Celownik: -(V)ŧ
Narzędnik: ŧ(V)-
Miejscownik 1: -(V)k
Illativus/Miejscownik 2: k(V)-
Posesyw: -(V)l

V oznacza samogłoskę podległą harmonii.
Przypadki również mogą decydować o rodzaju rzeczownika. Gdy w przyjętym afiksie znajduje się samogłoska a/á, rzeczownik staje się rodzaju męskiego, jeśli jest to y/ý - żeńskiego. Jeśli pojawia się jakakolwiek inna samogłoska lub nie pojawia się żadna, rodzaj jest dla mówiącego nieistotny (nie staje się rodzajem nijakim, po prostu go nie ma). Każdy rzeczownik zatem może wystąpić z każdym rodzajem lub bez rodzaju i zależy to tylko od widzimisię rozmówcy.

W absolutywie końcówka jest opcjonalna i służy tylko do wyrażania konkretnego rodzaju. Dopełniacz ma dodatkową funkcję porównywalną z fińskim essivusem. Miejscownik 1. jest używany wtedy, kiedy czynność jest wykonywana na zewnątrz deklinowanego obiektu (przy, na, obok itd.). Miejscownik 2/illatyw występuje w sytuacji, kiedy podmiot wykonuje czynność związaną z wnętrzem obiektu (od, do, przez, w...).

Aby utworzyć liczbę mnogą do rzeczownika podwaja się spółgłoskę poprzedzającą samogłoskę akcentowaną (akcent domyślnie jest oksytoniczny) i przenosi akcent na sylabę przed geminatą. Jeśli słowo jest jednosylabowe, dodaje się sufiks w postaci samogłoski (na zasadzie takiej jak w przypadkach) i tworzy się geminatę wedle wzoru.
Dla przykładu:
Jón - owca
Jónnó/Jónnú - owce (brak rodzaju)
Jónná - owce (r.m.)
Jónný - owce (r.ż.)

Czasownik
Podstawowa forma czasownika w zurgańskim zawsze zawiera tylko samogłoski niezaokrąglone oraz spółgłoski bezdźwięczne.
Koniugacja
1. os. -(V)
2. os. -(V)ŋ/-(V)n
3. os. -(V)r

V oznacza samogłoskę podległą harmonii.
Odmiana w liczbie mnogiej jest podobna do rzeczownikowej - podwaja się pierwszą spółgłoskę sylaby akcentowanej. Spółgłoska w końcówce 2. os. waha się, w starannej standardowej wymowie jest to ŋ, w potocznej - n. Zasada dobierania samogłosek w sufiksie jest podobna do tej, która występuje w przypadkach rzeczownika - a/á odnosi się do rodzaju męskiego, y/ý do żeńskiego, a inne samogłoski do braku rodzaju.

Czasownik nie odmienia się przez czasy. Tak jak już napisałem, czas określany jest przez szyk zdania. W czasie teraźniejszym orzeczenie w zdaniu występuje przed podmiotem, a w przeszłym - za nim. Nie jest konieczne, żeby ze sobą sąsiadowały.
Łos sás nár. - Widzę cię. (VSO)
[widzieć-1sg ja-ERG ty-ABS]
Sás łos nár. - Widziałem cię. (SVO)
[ja-ERG widzieć-1sg ty-ABS]
Zurgański czasownik ma kategorię aspektu. Podstawowa forma czasownika jest w aspekcie niedokonanym. Zmiana samogłoski akcentowanej w czasowniku na dyftong powoduje zmianę na dokonany. Może więc powstać czas przeszły dokonany i czas teraźniejszy dokonany (ten drugi traktowany de facto jako czas przyszły). Zatem po takiej zmianie powyższe zdania wyglądają tak:
Łous sás nár. - Zobaczę cię.
Sás łous nár. - Zobaczyłem cię.

Pytania tworzone są przez udźwięcznienie wszystkich spółgłosek w czasowniku, a przeczenie - poprzez zaokrąglenie wszystkich samogłosek w czasowniku.
Nárrás áłóssáŋ sássá. - Nie widzieliście nas.
Nárrás adłozzaŋ sássá? - Widzieliście nas?

Fragment bajki Owca i konie:
Jónús rónrúk-đu, zan zójók lar jékár, zóđđón łosaiŋ. Aŧas sałer eskał sínýđ, erđas ŧeler merał yrkuđ jaŧ kađas đóráł sinir lan.