Rumuński

[Wedyowisz]

Coś zawsze można wydedukować drogą rekonstrukcji wewnętrznej, np. mając do dyspozycji polskie formy piekę i piecze można dojść do wniosku, że w tej drugiej też było kiedyś k, jako że welarna lubi się spalatalizować przed przednią samogłoską, a odwrotny proces jest dużo mniej prawdopodobny. Mniemam, że takie postępowanie jest dużo łatwiejsze w językach o bogatej morfologii.

wystarcza pobieżny rzut na mapę Rumunii by przekonać się, że nazwy słowiańskie występują praktycznie na całym jej obszarze,

Ponadto zachowane starożytne (dackie/paleobałkańskie) toponimy wydają się przepuszczone przez język słowiański (np. przejście a > o; ĭ, ŭ > e).

[spitygniew]

+ teoria o Albańczykach jako pasie rozdzielającym grupę bułgarską od serbsko-chorwacką. To wydaje się mieć sens, nie?

Sam chciałem napisać tu o dialekcie torlackim ale Gubiert mnie ubiegł, tylko że... Jeśli to byłoby prawdą, to znaczyło by wiecie co?

KOSOWO ODWIECZNIE ALBAŃZGIE!!!11

[Wedyowisz]

Dardania, po co nam jakieś łżenazwy.

[Wedyowisz]

Trochę wracając do tematu, chaos ortograficzny na ro.wikipedii jest intrygujący (w przypadku sînt znalazłem wszystkie 3 opcje zapisu). Przynajmniej są diakrytyki..

[Widsið]

Zarówno pisownia z u, jak i z î, jest poprawna. Dużo większy chaos ortograficzny panuje na Wikipedii po angielsku, nie mówiąc już o norweskiej.

[Wedyowisz]

Ale angielski jest językiem policentrycznym*; poza tym to nie tylko sînt/sunt/sânt/sûnt, potrafią w środku zdania przejść ze „stylu î/â” na „styl î”. A tym, że obie wersje są poprawne to mię zadziwiłeś, ich Rada ostatnio zmiękła czy co?

*w sumie rumuński też trochę jest, ale czy Mołdawia nie wycofała się do tej pory ze starej (î-only) ortografii?

[Widsið]

Academia Română jest organem regulacyjnym tylko w Rumunii, a i tam ma niewielki autorytet. W Mołdawii i Wojwodinie wiodącą ortografią jest ta, w której â pojawia się tylko w słowie român i jego derywatach. Większość rumuńskiego świata naukowego również za â nie przepada, a na maturach oba warianty są uznawane.

Rumuńska Wikipedia ma problem z tym, że administracja i jej postanowienia nie cieszą się szacunkiem; myślę, że wrażenie burdlu wynika właśnie z tego

[Wedyowisz]

Inne ciekawe rozwoje semantyczne słowiańskich zapożyczeń:

silă, a trăi, vlagă, zăpadă, a grăbi

[Wedyowisz]

Podoba mi się to, jak a vrea i a avea mają po 3 różne sposoby koniugacji, tzn. po jednym „normalnym” i po dwa jako czasowniki posiłkowe (no dobra, można by też je pewnie uważać za odrębne leksemy, jedynie etymologicznie tożsame z wyjściowymi czasownikami).

O co właściwie chodzi z tym trybem presumptywnym? Wg posiadanej przeze mnie gramatyki rumuńskiego tworzy się go albo tak (a iubi): voi fi iubind, vei fi iubind itd. (formy „literackie”) albo tak: oi fi iubind, ei fi iubind itd. (formy „potoczne”). Wygląda na to, że owo oi, ei, o to bardziej zredukowana odmiana voi, vei, va używana w tym trybie (swoją drogą, czy o w o să merg to etymologicznie to samo?).

Wikisłownik natomiast twierdzi, że możliwe jest np. oi merge, oi vrea... Jak to więc naprawdę jest? Poza tym zastanawia mię budowa owego „presumptywu”, wygląda to trochę jak angielski continuous, tyle że w rumuńskim chyba nie ma fi iubind w „stanie wolnym”.

[Widsið]

Szczerze mówiąc, o ile też słyszałem o tej formie, o tyle nigdy nie słyszałem jej w użyciu, ani nie widziałem w literaturze. Chociaż mój rumuński jest nieco przykurzony, spytam się przy okazji koleżanki, która planuje rumunistyczny doktorat, jak ona to widzi.

[Spodnie]

Na czym polega indefinite articulation i definite articulation w rumuńskim?

[Widsið]

Na dodaniu właściwego rodzajnika, a na czym by innym? Problemowe bywa samo ustytuowanie owego rodzajnika w grupie nominalnej, ale o tym się rozpiszę może innym razem.

[Spodnie]

Źle się wyraziłem; jakie są reguły używania obu zasad?

[Widsið]

Standardowa zasada: jeśli coś się pojawia w rozmowie po raz pierwszy - rodzajnik nieokreślony; jeśli jest już znane - rodzajnik określony ma zastosowanie także po rumuńsku. Z innych zasad warto wymienić, że podmiot w zdaniu zawsze ma rodzajnik. przyimek cu, zaimki dzierżawcze i konstrukcja dativus possesivus wymuszają rodzajnik określony (cu mama, mama mea, mi-am găsit mama), a inne przyimki nie pozwalają na żaden, jeśli obiekt nie jest dookreślony czymś innym, nie jest nazwą własną której częścią jest rodzajnik, ani nie stoi w dopełniaczocelowniku (am fost la prieteni, am fost la prietenii din şcoală, am fost în Bucureşti, am fost în Constanţa). Postpozycja przymiotnika w stopniu najwyższym wymusza podwójną określoność (oraşul cel mai mare), a prepozycja - przeniesienie określoności na przymiotnik (cel mai mare oraş). Nie przychodzą mi do głowy żadne inne szaleństwa, ale też w sumie dawno się nad tym nie zastanawiałem, więc jak coś mi się przypomni, to dodam. O samych formach rodzajników pisałem wcześniej. Jeśli masz jakieś bardziej szczegółowe pytania, spróbuję pomóc.

[Spodnie]

Dziękuję za wyjaśnienie!