I hiszpańskiego.
+ obecność dźwięku bardzo bliskiego [θ] (nie wiem, jak go zapisać w IPA) brzy braku [ s ] występuje w hiszpańskim w odmianie ceceo, pół Andaluzji tak mówi.
Pierwotne [θ] pochodzi z [ʦ]. Zmiana [s] > [θ] jest typowa dla Andaluzji i w regresie, natomiast [θ] > [s] się upowszechnia w całej strefie hiszpańskojęzycznej, na czele z całą Ameryką, gdzie [θ] jest rzadkością 
Oczywiście, [θ] pochodzi pośrednio z [ʦ], ale tym pośrednim etapem było właśnie [ s ]. Rozwój dźwięków zapisywanych jako <c>/<z> i <s> w hiszpańskim peninsularnym w XV-XVI wieku wyglądał tak:
[ts] i [dz] > [ts] > [s̪] > [θ]
[ s ] i [z] > [ s ] > [s̺] > [ s ]
(Gubię się już w tych podkreśleniach, zwłaszcza, że wyznaczanie dokładnego miejsca artykulacji głoski dla średniowiecznego hiszpańskiego jest śmieszne, dlatego stosuję podkreślenie tylko na tym kluczowym etapie, gdzie jest to subtelne rozróżnienie).
Tak więc hiszpański przez pewien czas rozróżniał dwa fonemy realizowane przez bardzo bliskie sobie dźwięki, z których jeden był bliższy 'na ucho' naszemu [ s ] i to właśnie on przeszedł w [θ] (a to chyba autorowi niniejszego konlangu wystarczy :-) ).
Tak mnie przynajmniej uczyli, chociaż żodyn spec od hiszpańskiego nie jestem. Żodyn. To natomiast ładnie pasuje do faktu, że we wczesnej epoce kolonialnej nahuatlowe [ʃ] zapisywano jako <x> bądź <s>, natomiast nahuatlowe [ s ], które jest zwykłym, zębowym [ s ], nieróżnym od naszego, zapisywano wyłącznie jako <ç>, <z> bądź <c> przed <e>, <i>. Natomiast później, powiedzmy w XVIII wieku, często zapisywano owo [ s ] jako <s>.
Tak więc, jeśli się nie mylę, lepiej byłoby powiedzieć, że zmiana [ s ] i [s̺] > [θ] jest typowa dla Andaluzji, a zmiana [ s ] i [s̺] > [ s ] dla Ameryk :-)
