Bizantyński

[Kazimierz]

O! Na to właśnie czekałem i język podoba mi się jeszcze bardziej, zainspirowałeś mnie nawet do stworzenia własnego szkicu romlangu z dziwną ortografią. A tekst to oczywiście "De Belle Gallico" Juliusza Cezara.

[Pluur]

Ta éntera Gále stá físsa en tríou pártiou, don ta yna atreván ti Vélgi, ta álda - ti Acedáni, ta térza - hi ci se si sermónis Céldi, nostru - Gáli chamán. Hi káthi se difierón pre sermóne, synídis e légiou. Tu ríou Garónna seprá ton Gálus de tos Acedanós, endo ce de tos Velgós - Secána e Márna.

[Widsið]

Czy każdy język wyprowadzony z łaciny musi być romański? Bo ten wygląda zupełnie od istniejącycych. Nie ma wielu typowych cech dla tej grupy (tak myślę) Coś jak grecko-łacińska mieszanka.

Podobne wątpliwości podnoszono przy klasyfikacji rumuńskiego, który jest swoją drogą pewnym źródłem inspiracji. Podstawą dla rodziny romańskiej jest łacina ludowa, a nic, co trafiło do bizantyńskiego, nie da się do niej nie sprowadzić. Ergo, romański jak się patrzy, chociaż należałoby mu znaleźć jakieś odrębne miejsce na drzewie genealogicznym tej pokaźnej grupy - co nie powinno być problemem, bo tak naprawdę nigdy go do końca nie ustalono, a tradycyjne podziały należałoby chyba wszystkie uznać za parafiletyczne.

[Widsið]

Jeszcze dobrze nie ruszyłem, a już będą zmiany!

Ortografia
Dźwięk [ʊ] wywodzący się z etymologicznego O lub Ō będzie zapisywany jako o (COLLĪNA > colína, a nie *culína "turnia"). Ładniej mi to wygląda i pomoże uniknąć niepotrzebnych oboczności o : u w paradygmatach odmiany.
W dyftongach akcent będzie zapisywany na elemencie niewokalizującym się (pernáo, nie *pernaó "idę").

Fonologia
Dźwięk [d͡z] będzie od teraz wywodził się wyłącznie z d w pozycji przed e i y, i będzie zapisywany jako d (DICTU > déchtu [ˈd͡zextʊ], a nie *zechtu "list"). Rozwój d > z wewnątrz słowa pozostaje bez zmian.
G przed e i y ewoluuje teraz w [j] (GĒNS > gén [jen] "rodzina"), a w pozycji międzywokalicznej w [j] jeśli przed e i y albo w [ɣ] w innej sytuacji. Grafem g może też oznaczać [g] przed e i y w zapożyczeniach - inaczej, niż w innych romańskich, nie oznacza się tego w ortografii w żaden sposób.
Wygłosowe e z ē̆ i jest teraz nieregularnie zachowywane tu i tam (względy estetyczne, żadna logika).
Nagłosowe [j] pozostaje [j] (IAM > ia [ja]).

Morfologia
W formach aorystu mających mniej niż trzy sylaby pojawia się prefiks a- < AD (pernái > apernái, naśladując i trochę formalizując arumuńską tendencję do poprzedzania tym prefiksem wszystkich słów w sposób losowy, a także imitując trochę grecki augment. Jeśli temat czasownika zaczyna się na samogłoskę, prefiks przybiera formę ad-.