Jeszcze dobrze nie ruszyłem, a już będą zmiany!
Ortografia
Dźwięk [ʊ] wywodzący się z etymologicznego O lub Ō będzie zapisywany jako o (COLLĪNA > colína, a nie *culína "turnia"). Ładniej mi to wygląda i pomoże uniknąć niepotrzebnych oboczności o : u w paradygmatach odmiany.
W dyftongach akcent będzie zapisywany na elemencie niewokalizującym się (pernáo, nie *pernaó "idę").
Fonologia
Dźwięk [d͡z] będzie od teraz wywodził się wyłącznie z d w pozycji przed e i y, i będzie zapisywany jako d (DICTU > déchtu [ˈd͡zextʊ], a nie *zechtu "list"). Rozwój d > z wewnątrz słowa pozostaje bez zmian.
G przed e i y ewoluuje teraz w [j] (GĒNS > gén [jen] "rodzina"), a w pozycji międzywokalicznej w [j] jeśli przed e i y albo w [ɣ] w innej sytuacji. Grafem g może też oznaczać [g] przed e i y w zapożyczeniach - inaczej, niż w innych romańskich, nie oznacza się tego w ortografii w żaden sposób.
Wygłosowe e z ē̆ i jest teraz nieregularnie zachowywane tu i tam (względy estetyczne, żadna logika).
Nagłosowe [j] pozostaje [j] (IAM > ia [ja]).
Morfologia
W formach aorystu mających mniej niż trzy sylaby pojawia się prefiks a- < AD (pernái > apernái, naśladując i trochę formalizując arumuńską tendencję do poprzedzania tym prefiksem wszystkich słów w sposób losowy, a także imitując trochę grecki augment. Jeśli temat czasownika zaczyna się na samogłoskę, prefiks przybiera formę ad-.