Niebezpiecznie jest dawać w takich ankietach boczne szczelinówki... One zawsze wygrywają...
Edit: Jeśli wygra SOV na co się zanosi dobrze by zachować składnię typową dla takich języków. Dopełniacz przez rzeczownikiem poimki etc 
A wbrew pozorom, początkowo przegrywała ta opcja
Zobaczymy, niektóre konstrukcje na pewno
Krótki rys historycznyPowstaje islam. Muzułmanie pokonują Bizantyjczyków pod Jamrukiem i Persów pod Kasisiją i Nahawandem. Persja zostaje podbita. Po upadku Imperium, syn Jezdegerda, Peroz III wraz z resztką sasanidzkiego dworu i armii uciekł na wschód, do Chin, gdzie gościł u cesarza. Peroz przez całe życie bezskutecznie próbował odbić Persję. Gdy zmarł około 679, jego syn Narseh dogadał się z Cesarzem Chin i wraz z armią chińską dowodzoną przez gen. Pei Xingjiana wyruszył na zachód odbić Persję. Wyprawa odbija z rąk Turków Kotlinę Kaszgarską, a chińczycy decydują się wyruszyć z Narsehem dalej na zachód i w sojuszu z częścią Turków udało mu się pokonać w paru bitwach Arabów. Przebił się do Azji Środkowej, do dawnej północnej Persji. Wybuchły powstania zaratusztriańskie, a Narsehowi udało się umocnić swoją władzę na południe od Morza Aralskiego cały czas wojując z Arabami i wspierając powstania. Gdy w 750 rozpadł się Kalifat Umajjadów a Abbasydzi przejęli władzę, Persowie przeszli do ofensywy i zaczęli wypychać Arabów. Masowe powstania które wybuchły w wyniku rewolucji Abbasydów odniosły sukces. Przez następne stulecie trwa okres wyniszczających walk między Sassanidami a Arabami, osłabiający obie strony. Południowa Persja jest niezależna od obu stron, lawirując w zależności od aktualnej siły wojująych.
Tym czasem pewnemu odłamowi Słowian udało się wykorzystac okres walk arabsko-chazarskich i pokonać tych ostatnich. Nie poprzestanęli na tym, a osiedlili się na Kubaniu. Tam, wchodząc w koalicję z innymi ludami pustoszyli obszary na południe od nich. W źródłach greckich zwani byli Sauromatami, z którymi zostali przypadkiem skojarzeni. Znajdujący się w coraz cięższym położeniu Arabowie zdecydowali się zawezwać Sarmatów na pomoc w walce z pogańskimi Sassanidami. W roku 878 przekroczyli oni Kaukaz a potem idąc wzdłuż Morza Kaspijskiego wkroczyli do właściwej Persji. Wykorzystali oni sytuację – Turkowie znów zagrozili Sassanidom od północy, a Arabowie przeżywali okres poważnych problemów wewnętrznych – wyrżnęli załogi arabskie i zaczęli przejmować kolejne połacie kraju. Jednocześnie z północy spływały następne fale Sarmatów, którzy zaczęli zasiedlać zachodni obszar kraju. Podniosły się kolejne powstania, ale zostały zdławione przez kolejnych przywódców, a późniejszych władców Sarmatów.
Sarmaci zdecydowali się oprzeć się w polityce zagranicznej na Bizantyjczyków, którzy jednocześnie odzyskiwali swoje wpływy w Anatolii i Lewancie i przyjęli w roku 917 Chrzest w obrządku wschodnim. Przejęty przez nich kraj uległ dość daleko idącej pauperyzacji w ostatnim czasie, a perska kultura na tym obszarze zamarła. Osłabieni Sassanidzi i Arabowie nie stanowili zagrożenia, przez co Sarmacka kultura wyrastała przede wszystkim oparta na kanwie Chrześcijaństwa. Sarmaci wypychali żyjące na południu ludy perskojęzyczne. Żyjący tam Persowie, którzy wcześniej odzyskali kontrolę nad południowym wybrzeżem Zatoki Perskiej przenieśli swoje siedziby właśnie tam. Tak powstały królestwo Mazunu (obejmujące Oman, oraz południowe wybrzeża Zatoki Sarmackiej), Królestwo Hamavaranu (południowo-wschodni Jemen) oraz zarządzane przez mieszanego pochodzenia Al-Abna'ów Królestwo Yamanów. Mazun i Hamavaran były państwami przede wszystkim zaratusztrianistycznymi, gdy Yaman był krajem muzułmańskim. W Lewiancie rozwinęły się pomniejsze perskie państewka, z czego najważniejszą rolę grał Damaszek. Były to konglomeraty religijne, zamieszkiwane przez chrześcijan obrządku wschodniego, zaratusztrian, muzułmanów.
Na przełomie X i XI wieku do Anatolii od strony północnej przybyli Turkowie, którzy przynieśli swoją religię – Tengryzm. Opanowali oni dużą część Anatolii, północny Lewiant. W czasie Wypraw Krzyżowych zostali jednak pokonani, i choć na dłuższą metę wszędzie (za wyjątkiem resztkowego Królestwa Jerozolimy) Krzyżowcy zostali wyparci przez lokalne elity, Turkowie stracili na znaczeniu. Zatracili oni swój język i ulegli silnej asymilacji z ludami autochtonicznymi, lecz wyróżnikiem turkijskości i przynależności do elit jest ich wiara Tengryzm. Zamieszkujący ich kraj chrześcijanie wschodni zachowali sporą autonomię.
