Tym badziej, że nie wszystkie osobne wsie są "w", bo są też wsie "na". Ja np. przez większość swojego życia mieszkałem "na Okuninie", kiedy jeszcze to była osobna wieś.
Podoświęcimskie wsie-suburbia: na Zaborzu, ale w Brzezince, w Babicach. Z drugiej strony: w Monowicach, które wchodzą w skład miasta.
IMO, jak w krajobrazie jakiejś dzielnicy dominują blokowiska, bardziej chce się powiedzieć "na" chociażby nawet leżała daleko na peryferiach - nie robi wrażenia wsi która tylko przez administracyjne machinacje podciągnięta została do pobliskiego Wielkiego X. Z drugiej strony, gdy dominuje zabudowa jednorodzinna, a dookoła pola i lasy, "w" jest usprawiedliwione. Nie twierdzę, że to w praktyce działa, nie robiłem badań, ale z jakiegoś powodu naturalne jest dla mnie - że znowu posłużę się przykładami z Krakowa - "na Prokocimiu, na Bieżanowie, na Złocieniu" (nie wiem jak dla rdzennych, ale nie mam w tym kierunku pretensji), ale "na Tyńcu" to już trochę przegięcie.
Czemu miałyby nie razić? Przecież mogą mi się nie podobać brunetki. Tyle, że to jest po prostu subiektywne upodobanie. Natomiast język jest i obiektywnym tworem, i systemem, więc można mówić o jego wewnętrznej harmonii, i na bazie tego wydawać sądy wartościujące. Oczywiście, wtedy nie jest to już teoria języka, a polityka języka (estetyczna polityka języka?).
A niech cię razi, byleś nie robił z tego moralnego zła czy co gorsza prawa na tej podstawie. Akurat w tych kwestiach wyznaję pogląd "nienawidzę sposobu w jaki mówisz, ale będę walczył do ostatniej kropli krwi żebyś mógł tak mówić". Nadzwyczaj często zresztą tt. wartościowania mają swoje źródło w chęci przedłużenie sobie wacka i dokopania mniej lubianej grupie społecznej czy regionowi. Poza tym, polityka języka niestety kojarzy mi się z działaniami świrusów w rodzaju rumuńskich latynizatorów z ich pomnikowym
sunt albo tureckich reformatorów za Kemala.
