Oda do radości

[Maciej]

Cna radości, iskro boża,
Córo Elizejskich Pól[1]!
Żaru pełni wstępujemy
Na świątyni twojej próg.
Twoja moc połączy znowu
Co przez wieki przeciął miecz.
Wszyscy ludzie będą braćmi
Tam gdzie skrzydło muśnie twe.

Znów zbratajmy się, miliony!
Znów podajmy sobie dłoń!
Na gwiaździstym firmamencie
Ojciec mieszka, tam ma dom!

Ode fu diem Warshagt

Ü Wershagt, Iven diem Ganten fill
Agrfeit diem elizeums Rollen fill
Minen deim Age fillsens fagest
I diemen Agtegt deim dins Teig
Dins shtritt avt alles rei
Weig avt dis anpinget Shtel
Alles Peipen fill steiten diemen Buren fill
Ag won Luf difren dins

Rei libsten sis, Milles
Rei ageutsten sis dieg Hoffen fill
I ursivens diemen Fir
Voger livenstt, won hijt dieg Als

[tob ris tob]

essat:

Byl e avujāk

Ĕ avujāk, ĕ rās tūs̗ka,
Kōrut d̗'Elizeja xah,
Ĕ z̗ut, vz̗o d̗o's z̗ut etēja
Bylā us'ej dekjaps dūd.

'As tūrapas̗ a s̗ow jowen,
'As jeksa pruthen ūs gosyte,
Us s̗ow an urhēps se z̗ita,
S̗er 'as ursa, kānsa 'as.

[Ghoster]

Byl e avujāk

Język byle jaki?

[tob ris tob]

Heh, rzeczywiście, ale nie.
Słowo "byl" było już dawno, "e" to przedimek posesywu, a "avujāk" to radość.