W Burgundii istnieje grupa etniczna pochodzenia greckiego, tzw. Konstantyńczycy. Przybyli oni z Bizancjum w VI w., po podboju przez Justyniana I Włoch, i jakoś tak wyszło, że nie tylko zostali na miejscu, ale i przez kilka pierwszych wieków istnienia Burgundii jako państwa byli grupą bardzo wpływową i - jako że byli bliżsi kulturowo zromanizowanej celtyckiej populacji kraju, niż Burgundowie - przyczynili się do bardzo szybkiej asymilacji germańskich najeźdźców. Dlatego też w burgundzkim niewiele jest słów pochodzenia germańskiego - zanim superstrat zdążył się przyjąć, wschodniogermańską mowę barbarzyńców porzucili nawet sami barbarzyńcy. Przyjazd Greków do Burgundii wiąże się z podbojem przez wspomnianego Justyniana dorzecza Padu i trwającego blisko 200 lat sąsiedztwa z wschodnim cesarstwem rzymskim (alternatywna historia, w której istnieje Burgundia, oddziela się od realnej w kilku miejscach, m.in. w historii losów Bizancjum, które istnieje do dziś, obejmuje mniej więcej naszą Grecję i Turcję i przestało być cesarstwem w początku XIX wieku w wyniku rewolucji, która miała zrobić dobrze, a w sumie nawet troszkę pogorszyła). Germańscy wodzowie-królowie Burgundii, szukając ochrony przed rozpychającymi się Frankami, zwrócili się do Bizancjum o ochronę, składając hołd lenny Justynianowi i jego potomkom (których w tym althiście się dorobił).
Konstantyńczycy po dziś dzień mają swój język, chociaż na dobrą sprawę jest on na skraju wymarcia, gdyż młodzież traktuje go jako niepraktyczny przeżytek i chujowy folklor, że aż wstyd. Ρωμίκι / rumíki można zapisywać zarówno alfabetem greckim, jak i łacińskim. Zapis grecki jest ciekawszy - w miarę ewolucji języka rezygnowano z niektórych symboli, dążąc do uproszczenia zapisu. Często pozacierało to etymologiczne informacje, które greckie pismo ze sobą niesie. Punktem wyjścia jest średnia greka, ale język Konstantyńczyków nie jest z greckim wzajemnie zrozumiały w jakimś szczególnie wielkim stopniu - dużo zmian fonetycznych, morfologicznych i składniowych zachodziło paralelnie do zmian burgundzkich albo pod wpływem burgundzkiego.
Dźwięki
System samogłoskowy jest, podobnie jak w burgundzkim, dualny, tzn. samogłoski mają zawsze inną barwę w sylabie akcentowanej, a inną w nieakcentowanej:
ί ι [i ɪ] — ύ υ [ʉ ʊ] — ώ ω [u ɯ]
έ ε [e ə] — ό ο [o ɵ]
ά α [a ɐ]
Litery η nie stosuje się, a dwuznaki ει, οι, υι, ου i αι służą do zapisywania faktycznych, pojawiających się w słowach zapożyczonych dyftongów, a nie pojedynczych samogłosek.
Ewolucja samogłosek:
[dźw. średniogrecki > przed akcentem — akcent — akcent w wygłosie — po akcencie — po akcencie w wygłosie]
/i/ > ɪ — i — i — ɪ — ɪ
/y/ > ɪ — ʉ — i — ʊ — ɪ
/u/ > ɯ — u — o — ɯ — ɵ
/e/ > ɪ — e — i — ə — ə
/o/ > ɵ — o — o — ɵ — ɵ
/a/ > ɐ — a — a — ɐ — ɪ
System spółgłoskowy:
μ /m/ ν /n/
π /p/ τ /t/ κ /k/
ββ /b/ δ /d/ γ /g/
φ /f/ σ/ς /s̪/
β /v/ ζ /z/ χ /χ/
ρ /r/ λ /l/ λι /ʎ/
/b d g/ nie występują w słowach rodzimych. Znak ξ oznacza [xs̪]. Znak ψ oznacza [ps̪]. Pozostałych liter nie używa się.
Ewolucja spółgłosek od doby średniej nie była zbyt widowiskowa. Grupa [ks] pod wpływem burgundzkim przeszła w [xs] i uzyskała protetyczne [ɪ] w pozycjach nagłosowych. [θ ð] przeszły w swoje wargozębowe odpowiedniki [f v], a [x ɣ] — w [χ], które w nagłosie także uzyskuje protetyczne [ɪ]. Grupa [ li] albo przed inną samogłoską albo w wygłosie po samogłosce uległa palatalizacji do /ʎ/.
Morfologia
Proces żegnania się z bogatą morfologią, zapoczątkowany w dobie średniej, poszedł tutaj dalej. Ilość przypadków została zredukowana ostatecznie do dwóch - mianowniko-biernika i dopełniaczo-celownika, rzeczowniki nijakie zostały porozdzielane do rodzaju męskiego i żeńskiego, a liczba paradygmatów deklinacyjnych — ograniczona do trzech, przy czym przymiotniki i-te-inne podążają za tym samym paradygmatem, co rzeczowniki, tzn. nie ma dla nich odrębnych wzorów:
Deklinacja I: άνβρο "człowiek"
NAcc.sg -ο: άνβρο
NAcc.pl -ι: άνβρι
GD.sg -ις: άνβρις
GD.pl -ο: άνβρο
Deklinacja II: ιχλόττι "język"
NAcc.sg -ι: ιχλόττι
NAcc.pl -ις ιχλόττις
GD.sg -ε ιχλόττε
GD.pl -ες ιχλόττες
Deklinacja III: ρίξ "król" < bur. richs
NAcc.sg -ξ ρίξ
NAcc.pl -χι ρίχι
GD.sg -χις ρίχις
GD.pl -χες ρίχες
Zaimki osobowe również mają tylko formę podmiotu i formę przypadka zależnego:
[osoba - Ssg - Osg - Spl - Opl]
1 — έω — μένι — μίς — μίν
2 — σό — σένι — σίς — σίν
3m — ώτο — ώτον — ώτις — ώτιν
3f — ώτι — ώτιν — ώτις — ώτιν
Na razie tyle; spróbuję może jakiś tekścik zorganizować w weekend, jeśli to ciekawe.
