Anāril (2.0)

[Toivo]

Świetny język, bardzo mi się podoba. Czekam na więcej gramatyki

Drobna uwaga: używasz litery ḍ, której nie wymieniłeś w fonologii, jak się ją wymawia?

[Ghoster]

[...........]

[Asgair]

Przepraszam wszystkich zainteresowanych za ciszę w wątku, ale niestety siedzenie po dziewięć godzin w labie i pisanie publikacji w "wolnym" czasie nie idzie w parze z conlangingiem. Tak czy inaczej udało mi się wreszcie ogarnąć i złożyć w całość parę bardziej konkretnych informacji o anārilu. Na początek winien jestem dwa zdania wyjaśnień. Otóż, w anārilu wyróżnia się trzy główne części mowy (makāsul): imiona (asmā’), czasowniki (aclā’) i „niesamodzielne części mowy” (alkā’). Do imion należą rzeczowniki (yawaqlu), przymiotniki (hawašru), zaimki (isnatā’) oraz liczebniki (hayālit).
A teraz konkrety, czyli coś o przymio… rzeczowniku

RZECZOWNIKI

Rzeczowniki w anārilu są imionami, stanowiącymi nazwy obiektów rzeczywistych bądź abstrakcyjnych. Określa się je terminem yuqlā’ (PL yawaqlu), wywodzącym się od rdzenia Y-Q-L, związanego z takimi znaczeniami, jak ‘istnienie, byt, życie’. Obok typowej dla imion kategorii przypadka (marhūn), rzeczowniki wykazują także kategorię liczby (mamqūs). W anārilu nie istnieją natomiast sposoby na wyrażanie stanu (tj. określoności i/lub nieokreśloności) rzeczowników. Brak także kategorii rodzaju; rzeczowniki „męskie” i „żeńskie” w sposób oczywisty (np. nazwy osób) albo różnią się od siebie osnową, albo pochodzą od innych rdzeni.

1. Kategoria przypadka

Wiadomości wstępne. W języku anarejskim rzeczowniki występują w sześciu przypadkach:
- nominatywie (NOM) – siyām (‘nazwa, miano’),
- akuzatywie (ACC) – jilāk (‘doznający’),
- datywie (DAT) – nizār (‘kierunek, cel, koniec’),
- ablatywie (ABL) – mitār (‘źródło, pochodzenie’),
- essywie (ESS) – tirā’ (‘esencja, istnienie’),
- lokatywie (LOC) – kilāh (‘miejsce, położenie’).
Ponadto, wyróżnia się dwie ‘pseudoprzypadkowe’ formy rzeczowników (marāhun qilāħa albo qayāliħ): formę wołacza (VOC) i formę przysłówkową (ADL), nazywane odpowiednio qilāħ as-sayminā’ i qilāħ am-masrū. Pierwszą z nich przyjmują rzeczowniki oznaczające (zazwyczaj) osoby, tworząc bezpośredni zwrot do adresata wypowiedzi. Forma przysłówkowa natomiast, jak wskazuje jej nazwa, stanowi sposób wyrażania okoliczników (najczęściej czasu i sposobu).
Ze względu na formy, jakie rzeczowniki przyjmują w określonych przypadkach, możemy je zaklasyfikować do różnych typów deklinacyjnych (marhinā’). Obok deklinacji regularnej (marhinā’ iqlāx), dzielącej się na cztery podtypy, występują także trzy typy nieregularne: słaby (marhinā’ ihtāl), zmienny (marhinā’ ijfā’) i ułomny (marhinā’ ahrirā’). Według wymienionych typów deklinacyjnych odmieniają się nie tylko rzeczowniki, ale także inne imiona, używane w znaczeniu rzeczownikowym.
Poszczególne typy deklinacyjne różnią się nie tylko formami przypadków, ale także tematami (sūla, PL suwalā’) należących do nich rzeczowników. W zamieszczonych niżej opisach podawane są dwa podstawowe tematy imion: samogłoskowy (temat V; sūla as-sahīn) i spółgłoskowy (temat C; sūla an-tirāxin). Pierwszy z nich przyjmowany jest przez wyraz przed dodaniem sufiksu rozpoczynającego się od samogłoski, drugi – przed sufiksem rozpoczynającym się od spółgłoski.

Deklinacja regularna. Zdecydowana większość rzeczowników tworzy formy przypadków według regularnego paradygmatu deklinacyjnego. Wyróżnia się cztery jego podtypy, w zależności od postaci nominatywu i znaczenia rzeczownika:
- podtyp I: rzeczowniki zakończone na -u lub spółgłoskę,
- podtyp II: rzeczowniki zakończone na -ā’,
- podtyp III: rzeczowniki z sufiksem -āyu, będącym znamieniem singulatywu,
- podtyp IV: rzeczowniki z sufiksami -āt, -ār, -ān i -ās, oznaczającymi odpowiednio rzeczowniki podwójne, zbiorowe, nazwy miejsc i cech.
Wzory deklinacyjne dla poszczególnych podtypów zaprezentowano w tab. 1.

Spoiler

[close]

Jak można zauważyć, końcówki przypadków zależnych są niezmienne we wszystkich podtypach, poza formami ABL, ESS i LOC podtypu II, gdzie -ū, -ūn i -ā przechodzą odpowiednio do -wa, -wan i -ya. Tematy spółgłoskowe podtypów I i IV oraz temat samogłoskowy podtypu II mają po dwie formy, zależnie od tego, jaki sufiks jest po nich dołączany (p. niżej). Przykłady deklinacji rzeczowników regularnych podano w tab. 2.

Spoiler

[close]

Podtyp I obejmuje większość rzeczowników pierwotnych i część pochodnych (p. niżej) oraz użyte rzeczownikowo przymiotniki i imiesłowy. Imiona odmieniane w ten sposób pod względem formy można podzielić na podstawie postaci NOM na:
- zakończone na -u występujące po dwóch spółgłoskach (-CCu) (podtyp Ia),
- zakończone na spółgłoskę poprzedzoną krótką samogłoską (-VC) (Ib),
- zakończone na spółgłoskę poprzedzoną długą samogłoską (-V:C) (Ic).
Postać tematu spółgłoskowego podtypu Ia i Ic zależy od dodawanego przyrostka: jeśli w pierwszej sylabie po temacie wprowadza on samogłoskę -i-, temat kończy się również na -i-; w pozostałych przypadkach, temat kończy się na -a-. W podtypie Ib natomiast tematy C i V są sobie równe, z wyjątkiem rzeczowników pierwotnych typu fašar, które mogą przybierać dwie formy tematu samogłoskowego: krótszą fašr- (częściej) i dłuższą, równą tematowi spółgłoskowemu: fašar- (rzadziej). Ponadto, warto zauważyć, że rzeczowniki należące do podtypu Ic mogą czasami przyjmować formy, w których długa samogłoska końcówek deklinacyjnych (ABL -ū, ESS -ūn, LOC -ā) wymawiana jest krótko (ABL -u, ESS -un, LOC -a).
Do podtypu II, w którym NOM zakończony jest na -ā’, należy m.in. wiele form liczby mnogiej rzeczowników, rzeczowniki typu fušrā’, gerundia i używane rzeczownikowo niektóre formy przymiotników. W temacie samogłoskowym tego podtypu krótka samogłoska -a- występuje wtedy, gdy pierwsza samogłoska dodawanego sufiksu jest długa; jeżeli jest ona krótka, w temacie występuje długie -ā-.
Jak wspomniano, w podtypie III klasyfikowane są rzeczowniki w liczbie jednostkowej o charakterystycznej końcówce NOM -āyu, w temacie podtypu IV zaś – rzeczowniki pochodne derywowane za pomocą sufiksów -āt, -ār, -ān oraz -ās. W ostatniej sylabie tematu tych imion występuje -ay- (temat C) oraz -i- (temat V), jeśli pierwszą samogłoską dodawanego przyrostka jest -i-, w pozostałych przypadkach natomiast występuje -a-(por. Ia i Ic).

cdn.

[Asgair]

Deklinacja słaba. Dla odmiany słabej charakterystyczne są oboczności, wynikające z interakcji końcówek przypadkowych ze słabą końcową spółgłoską rdzenia (w lub y). W tab. 3 podano wzorce deklinacyjne dla wszystkich możliwych słabych zakończeń rzeczownika, pogrupowane według postaci ich tzw. struktury głębokiej (macθūr iqmā’, czyli dosł. ‘pierwotna osnowa’). Jest to forma, jaką przybierałyby osnowy odpowiednich rzeczowników, gdyby w i y były spółgłoskami mocnymi (symbol C oznacza tu przedostatnią spółgłoskę rdzeniową). Warto zwrócić uwagę, że rzeczowniki zakończone w NOM na -wwu, -yyu odmieniają się według podtypu I deklinacji regularnej.

Spoiler

[close]

Zachodzące tu procesy można sprowadzić do kilku zasad:
- sekwencje -wu, -wū, -wūn oraz -yu, -yi, -yin, występujące po spółgłosce, przechodzą odpowiednio w -u, -ū, -ūn oraz -i, -ī, -īn.
- wygłosowe -iw i -iy przechodzą w -ī, a -uw w -ū;
- wygłosowe -īw i -īy, -ūw i -ūy oraz -āw i -āy przechodzą odpowiednio w -ī, -ū i -ā;
- interwokaliczne -y- i -w- przechodzą w zwarcie krtaniowe odpowiednio przed -ī- oraz -ū-, przy czym powstałe w ten sposób sekwencje -i’ī-, -u’ū- mogą upraszczać się dalej do -ī-, -ū-;
- sekwencje -īy-, -ūw- przechodzą w -iyy-, -uww- w przypadkach zależnych.
Temat spółgłoskowy rzeczowników deklinacji słabej równy jest formie nominatywu. Temat samogłoskowy otrzymać można poprzez odrzucenie -i od formy ACC lub -ā  od formy LOC w przypadku potencjalnych zakończeń -Cyu, -Cīy, -Cuy i -Cay. Rzeczowniki o strukturze głębokiej z wygłosem -Ciy przyjmują wyjątkową formę -iyy-. Ponadto, tematy V zakończone na -ā’- lub -ū’- przechodzą w -a’-, -u’- lub -ay-, -uy- wtedy, gdy pierwsza samogłoska dodawanego sufiksu jest długa (por. podtyp II deklinacji regularnej).
Przykłady deklinacji rzeczowników słabych podano w tab. 4.

Spoiler

[close]

cdn.

[Asgair]

Deklinacja zmienna. Rzeczowniki należące do tego typu deklinacyjnego nazywają się zmiennymi, ponieważ w ich odmianie występują oboczności osnów. Są to wyłącznie rzeczowniki pierwotne, tworzone od tzw. rdzeni skróconych. Jest ich kilkadziesiąt, przy czym w większości należą do najbardziej podstawowego słownictwa. Niektóre z nich posiadają poboczne formy odmieniane regularnie lub według deklinacji słabej. Rzeczowniki zmienne, nie posiadające wszystkich form przypadków, zalicza się do rzeczowników ułomnych (p. niżej). Reprezentatywne przykłady deklinacji rzeczowników zmiennych zawiera tab. 5.

Spoiler

[close]

Rzeczowniki min (VOC minya!) ‘syn’ i tālu ‘szczyt, góra’ odmieniają się według unikatowych wzorów deklinacyjnych, natomiast w sposób analogiczny do pozostałych imion wymienionych w tab. 5 odmieniają się następujące rzeczowniki:
- jak nāmu: qāfu ‘noga’, qāšu (VOC qašya!) ‘brat’, fāmu (VOC famya!) ‘dziadek’, sāħu (VOC saħya!) ‘mąż’;
- jak hissu: siħħu (VOC siħya!) ‘żona’, fimmu (VOC fimya!) ‘babka’;
- jak asru: anzu (VOC nazya!) ‘pies’, atlu ‘szczyt, góra’ (istnieje także ww. poboczna forma tālu), afzu ‘brzuch’, atfu ‘osoba dorosła’;
- jak āsu: qāzu ‘mgła’, sāmu ‘imię, nazwa’;
- jak yāmu: yāsu ‘oko’, tāru ‘człowiek’, hāfu ‘dzieci’;
- jak nīru (lub nir; poboczna forma nayru odmieniana jest wg deklinacji regularnej): hīru (VOC hirya!) ‘pani, władczyni’, nīsu (VOC nisya!) ‘siostra’, θīšu (VOC θišya!) ‘córka’, tīru (lub tir) ‘dolina’ (forma poboczna tayru regularna);
- jak kāfu: hāru (VOC hurya!) ‘pan, władca ’, tāħu ‘bicz, bat’;
- jak mā’: hā’ ‘kurz, pył’ (forma hawwu występująca pobocznie jest odmieniana regularnie).

cdn.

[Asgair]

Deklinacja ułomna. Rzeczowniki ułomne posiadają tylko niektóre formy przypadkowe. Klasyfikowane są one w anārilu do grupy tzw. „imion zastygłych” (qawacru, SG qucrā’), najczęściej pełniących rolę okoliczników i/lub występujących w utartych zwrotach. Przykłady najczęściej używanych rzeczowników ułomnych zaprezentowano w tab. 6 (w nawiasie ujęto formy, które może przyjmować dany rzeczownik tylko w połączeniu z zaimkami niesamodzielnymi, tu na przykładzie zaimka 2.PERS.SG).

Spoiler

[close]

• Formy rzeczownika nārin, naryū, naryā pełnią funkcję okoliczników miejsca o znaczeniu, odpowiednio, ‘do domu’, ‘z domu’, ‘w domu’. Nie łączą się one z zaimkami niesamodzielnymi.
• Rzeczownik mil-, związany z pojęciem ‘szczęścia, pomyślności’, używany jest w kilku znaczeniach. Formy ACC i LOC spotykane są w formułach życzeń, np. amli ihrarā! ‘wszystkiego najlepszego!’ (dosł. szczęście-ACC cały), īqil amlā! ‘sto lat!’ (dosł. żyć-IMR szczęście-LOC). Postać ESS można przetłumaczyć jako zwrot ‘(wszystko) w porządku, (jest) dobrze’. W połączeniu z zaimkami niesamodzielnymi natomiast (zazwyczaj 1.PERS) rzeczownik ten może występować we wszystkich przypadkach. Ma wówczas znaczenie personalne ‘kochanie, miłość, (mój) drogi’ i jest używany na określenie osób bliskich (funkcję bezpośredniego zwrotu do adresata pełni forma VOC milya!).
• Rzeczownik tur- występuje tylko w LOC, przy czym zawsze posiada sufigowany zaimek osobowy. Formy takie tłumaczy się np. jako turxā, turšā ‘na twoim miejscu’, ‘na waszym miejscu’ etc. Dla 3.PERS używa się form turtā, turhā poprzedzonych rzeczownikiem w NOM, np.: attanu turtā, atmītaxu turhā ‘na miejscu mojego ojca’, ‘na miejscu twoich rodziców’.
• Rzeczownik alli-/alla- łączy się z zaimkami osobowymi i 3.PERS podobnie jak tur-. Przykładowe znaczenia, w zależności od przypadka: allišin (DAT) ‘dla was (uroczyście)’, allašū (ABL) ‘z waszej łaski; o ile zechcecie’, (LOC) allašā ‘ ‘jak sobie życzycie’. Samodzielną formę DAT bez zaimka, allin, można tłumaczyć jako ‘wybacz, wybaczcie (np. przy proszeniu o zrobienie miejsca)’ albo ‘zechciej, zechciejcie; pozwól, pozwólcie (np. przy proszeniu o głos)’.
• Rzeczownik aqra- występuje tylko w ABL, łącząc się z zaimkami i 3.PERS tak, jak rzeczownik tur-. Można go tłumaczyć wyrażeniem ‘w imieniu (kogoś)’: liman qamīlanu aqratū ‘odpowiem w imieniu mojego przyjaciela’.
• Rzeczownik sun-, używany podobnie jak tur-, wyraża znaczenie przyimka ‘według (kogoś)’, przy czym forma ta jest konkurencyjna wobec konstrukcji wyrażanej nieregularnym czasownikiem sāna, pochodzącym od tego samego rdzenia.
• Rzeczownik ayqā-, występując w apozycji w NOM, przyjmuje formy zaimków niesamodzielnych zakończone na -a, a nie jak -u . Najczęściej występuje samodzielnie jako wykrzyknienie o znaczeniu ‘biada (komuś)!’, np. curamā’ ayqāha ‘biada wrogom!’.  Forma DAT bez zaimka, ayqin, oznacza ‘uwaga, strzeż się, zważcie (na coś)’ i może się łączyć z wyrażeniami z partykułą an wprowadzającą ABL: ayqin an-famā’irū ‘strzeż(cie) się oszustów, uwaga na oszustów’.

________

Tyle na dziś.

[Asgair]

Jeszcze trochę o deklinacji rzeczowników:

Forma wołacza. Jej znamieniem jest sufiks -ya. Zasady jego dodawania zależą od przynależności rzeczownika do typu deklinacyjnego:
•   deklinacja regularna:
- w podtypach I i II: dodanie sufiksu do formy ABL, np. šulmūya! ‘starcze!’, qamā’ilūya! ‘przyjaciele!’, aqšāwaya! ‘bracia!’;
- w podtypach III i IV: dodanie -ya do tematu C, np. ramlīya! ‘mężczyzno!’, tarnītaya! ‘rodzice!’
•   deklinacja słaba:
- rzeczowniki o strukturze głębokiej zakończonej na -aw: dodanie -ya do formy ABL, np. maqa’ūya! ‘krowo!’, qasa’ūya! ‘kocurze!’
- w pozostałych przypadkach: dodanie -ya do formy NOM, np. ħaruya! ‘jastrzębiu!’, halīya! ‘sąsiedzie!’, kaħuya! ‘prosiaczku!’
•   deklinacja zmienna i ułomna: rzeczowniki posiadają unikatowe formy wołacza (p. wyżej).
Zaimki niesamodzielne dołączane do formy VOC przyjmują postać NOM zakończonego na -a, a nie -u, np. atyama! ‘VOC nasz ojcze!’, ale attamu ‘NOM nasz ojciec’.

[Asgair]

Post pod postem, ale trudno. Skoro nikt nie komentuje... Dalej o rzeczownikach:

Forma przysłówkowa. Tworzona jest za pomocą sufiksu -a, dodawanego do formy ESS. W przypadku niektórych rzeczowników mogą pojawiać się oboczności osnowy, niekiedy także zdarza się, że wyjściowy rzeczownik nie funkcjonuje poza formą przysłówkową.
Forma przysłówkowa rzeczownika ma najczęściej znaczenie okolicznika czasu bądź stanu. Najczęściej spotyka się formy przysłówkowe rzeczowników oznaczających:
•   osoby w pewnym okresie życia, np.:
   hafūna ‘jako dziecko, będąc dzieckiem’ od hāfu ‘dzieci’
   tumlūna ‘za młodu, będąc młodzieńcem’ od tumlu ‘młodzieniec, nastolatek’
   tafyūna ‘będąc dorosłym’ od atfu ‘dorosły’
   šulmūna ‘na starość, będąc starcem’ od šulmu ‘starzec’
•   osoby pełniące funkcje publiczne, których rządy (kadencja) stanowią odniesienie, np.:
   amrūna ‘za panowania, pod rządami (kogoś)’, do daw. amru ‘władca, pan’ (obecnie częściej amīr)
   kahīnūna ‘pod namiestnictwem (kogoś)’, od kahīn ‘namiestnik, nadzorca’
   šurhūna ‘pod dowództwem (kogoś)’, od šurhu ‘dowódca, zwierchnik’
•   pory dnia i roku, np.:
   cayrūna ‘o świcie, rankiem’ od cayar ‘świt, ranek’
   rimnūna ‘rano, przed południem’ od rimnu ‘ranek, przedpołudnie’
   samtūna ‘w południe’ od samat ‘południe (pora dnia)’
   naytūna ‘po południu’ od naytu ‘popołudnie’
   mawtūna ‘wieczorem’ od mawtu ‘zmierzch, wieczór’
   asrajūna ‘codziennie’ od asraju ‘dzień powszedni’
•   wydarzenia i okresy, np.:
   hatarūna ‘podczas wojny’ od hatar ‘wojna’
   cajjūna ‘w czasie święta’ od cajju ‘święto, uroczystość’

Dodatkowe określenia, łączące się z formami przysłówkowymi, występują w apozycji w NOM, np.:
   ša’īriyya amrūna ‘za panowania tamtego króla’
   fā’immu hafūna ‘gdy nasi dziadowie byli dziećmi’
Forma przysłówkowa może być także określana przez zaimek niesamodzielny, występujący w połączeniu z nią w postaci NOM zakończonej na -a, np.:
   tafyūnaxa ‘gdy byłeś/będziesz dorosły’, ‘jako dorosły’
Dodanie zaimka niesamodzielnego pozwala doprecyzować treść zdania, np.:
   Zūhar tā’itmu hafūna ‘Nasi ojcowie walczyli, będąc dziećmi’
   Zūhar tā’itmu hafūnama ‘Nasi ojcowie walczyli, gdy my byliśmy dziećmi’
   Insūla anyāt tumlūnama ‘Spotkaliśmy się za młodu (obaj byliśmy młodzi)’
   Insūla anyāt tumlūnana ‘Spotkaliśmy się, gdy ja byłem młody’
   Insūla anyāt tumlūnata ‘Spotkaliśmy się, gdy on był młody’

[Asgair]

Kolejna porcja informacji o rzeczownikach.

2. Kategoria liczby

W języku anarejskim kategoria liczby (mamqūs) tworzy dwie główne osie:
•   liczba pojedyncza (siyāl, SG) – liczba podwójna (kunnis, DL) – liczba mnoga (hammu, PL),
•   liczba zbiorowa (jisān, COL) – liczba jednostkowa (jisinis, SGV).
W uproszczeniu można przyjąć, że forma liczby pojedynczej jest wyjściowa dla tworzenia formy liczby mnogiej (i ewentualnie podwójnej), natomiast forma liczby zbiorowej – dla form liczby jednostkowej (singulatywu). Zależności morfologiczne i semantyczne pomiędzy wszystkimi tymi formami są jednak w rzeczywistości dość złożone, a ich szczegóły przedstawiono poniżej.

Liczba pojedyncza. Jej forma stanowi leksem podstawowy dla większości rzeczowników, w tym szeregu imion o znaczeniu abstrakcyjnym, których liczba mnoga nie jest zazwyczaj używana (aczkolwiek teoretycznie można ją utworzyć). W tej ostatniej grupie znajdują się także pewne rzeczowniki konkretne, będące najczęściej określeniami obiektów unikatowych, niepowtarzalnych. Przykłady:
•   o znaczeniu abstrakcyjnym: luhūr ‘długość, bycie długim’, tašrīn ‘czerwień’, ta’mīm ‘macierzyństwo’, su’ūr ‘zło’, arām ‘śmierć’;
•   o znaczeniu konkretnym: āsu ‘niebo’, sulmā’ ‘słońce’, šawar ‘północ’, cašar ‘księżyc’.

Liczba podwójna. Używana jest do oznaczania obiektów naturalnie występujących w parach lub tworzących parę logiczną (znaczenie łączne lub przenośne, czasem z połączenia dwóch rdzeni). Kategoria liczby podwójnej jest zamknięta – występuje w niej stosunkowo niewiele rzeczowników, nie tworzy się też właściwie jej nowych form.
Znamieniem liczby podwójnej jest sufiks -āt dodawany do formy liczby pojedynczej, często ze zmianą osnowy rzeczownika. Jeżeli rzeczownik posiada liczbę podwójną, a dodatkowo także liczbę mnogą, to w większości przypadków ta ostatnia tworzona za pomocą sufiksu -ār . Co więcej, możliwe są także formy tzw. liczby mnogiej liczby podwójnej (hammu an-kunnisū, DL-PL), derywowane za pomocą -ār od tematu V formy DL.
Przykłady (wg najczęstszych znaczeń rzeczowników, występujących w liczbie podwójnej):

•   parzyste części ciała:
   kafsāt ‘usta’ od kafsu ‘warga’, PL kafsār ‘wargi (więcej niż dwie)’, DL-PL kafsatār ‘usta (wiele)’
   lustāt ‘uszy (wewnętrzne), para uszu’ od lustu ‘ucho’, PL lustār ‘uszy (więcej niż dwoje)’, DL-PL lustatār ‘pary uszu (wiele)’
   ħurfāt ‘rogi (zwierzęcia), para rogów’ od ħurfu ‘róg’, PL ħurfār ‘rogi’, DL-PL ħurfatār ‘pary rogów’
   anmāt ‘dłonie, ręce’ od nāmu ‘dłoń, ręka’, PL naymār, DL-PL anmatār
   aqfāt ‘nogi’ od qāfu ‘noga’, PL qayfār, DL-PL aqfatār
   aysāt ‘oczy’ od yāsu ‘oko’, PL isā, DL-PL aysatār
   lifyāt ‘źrenice’ od lafi ‘źrenica’, PL lafyār, DL-PL lifyatār
   nūmāt ‘nozdrza’ od nawmu ‘nos’, PL nūmār a. nuwamā’, DL-PL nūmatār
   ihnāt ‘płuca’ od ihān ‘płuco’, PL ayāhin, DL-PL ihnatār
   aslāt ‘piersi’ od sallu ‘pierś’, PL sallār, DL-PL aslatār

•   parzyste części garderoby:
   macyāt ‘buty’ od maci ‘but’, PL macyār, DL-PL macyatār
   θazθāt ‘sznurowadła’ od θazθāyu ‘sznurowadło’, PL θazθawār, DL-PL θazθatār

•   pary osób:
   fammāt ‘dziadkowie’ od fāmu ‘dziadek’ i fimmu ‘babka’, PL fā’im i ufmā’, DL-PL fammatār
   saħħāt ‘małżeństwo’ od sāħu ‘mąż’ i siħħu ‘żona’, PL sā’iħ i usħā’, DL-PL saħħatār
   tarnāt ‘rodzice’ od tarīn ‘rodzic’, PL tarā’in, DL-PL tarnatār
   kannāt ‘bliźnięta’ od kanīn ‘bliźniak’, PL kanā’in, DL-PL kannatār
   – co ciekawe, analogiczne nazwy: ‘trojaczki, czworaczki’ itp. tworzone są także za pomocą sufiksu -āt:
      ħamsāt od ħumīs ‘trojaczek’, PL ħumīsār, DL-PL ħamsatār
      qārāt od qu’īr ‘czworaczek, PL qu’īrār, DL-PL qāratār

•   rzeczowniki pochodzące od dwóch rdzeni:
   atmāt ‘rodzice’ od attu ‘ojciec’ i ammu ‘matka’, DL-PL atmatār
   aslanāt ‘horyzont’ od āsu ‘niebo’ i alān ‘ziemia, ląd’ (tylko w liczbie podwójnej)
   aslamcašrāt ‘słońce i księżyc’ od sulmā’ ‘słońce’ i cašar ‘księżyc’ (tylko w liczbie podwójnej)

______________

Informacje o liczbie mnogiej, zbiorowej i jednostkowej wkrótce.

[Ghoster]

[...........]

[Feles]

Właśnie.... Napisz coś o przymiotniku.

[Asgair]

Autor zagląda na forum niemal codziennie A projekt nie jest porzucony, wręcz przeciwnie. Skończyłem letnią sesję na czwartym roku, co oznacza, że mam już spokój z egzaminami do końca studiów, a zatem będę miał trochę więcej czasu na Anāril (hmm, jeśli nie liczyć dwuletniego grantu, którego realizację właśnie rozpoczynam... ).

Conlang przechodzi właśnie lekki lifting (na tyle lekki, że większość z tego, co napisano powyżej, jest aktualne). Skupiam się aktualnie na leksyce - zacząłem opracowywanie porządnego słownika, a nie po prostu wordlisty. Za tym jednak idzie konieczność wprowadzenia zmian, z którym noszę się od jakiegoś już czasu - przede wszystkim pewnej "dearabizacji" języka. Być może do jesieni uda się zaprezentować porządną, dość "kompletną" wersję Anārilu.

Co do przymiotnika - on akurat przeszedł spore zmiany: koniec ze stopniowaniem, za to pojawia się zgodność z rzeczownikiem pod względem liczby (oddzielna deklinacja przymiotnikowa była już w starej wersji).

BTW. Miło, że ktoś się interesuje. Muszę przyznać, że po serii powyższych postów, na które nie było odzewu, straciłem zapał do prezentacji czegokolwiek (a przez to, jak się okazało, także do pracy nad conlangiem...).

[Ghoster]

[...........]

[Asgair]

Wszystkich zainteresowanych anārilem informuję niniejszym, że w najbliższym czasie (czytaj: do końca stycznia) powinny pojawić się w tym wątku informacje na temat jego drugiej odsłony - wersji, nad którą już jakiś czas pracuję, a która zaczęła nabierać zadowalających kształtów dopiero ostatnimi czasy.

Spora część informacji, które pojawiły się wcześniej w tym wątku, stanie się przez to nieaktualna, ale nie będę ich usuwał, aby dać możliwość prześledzenia kierunku zmian. Wiele z nich, tak czy inaczej, dotyczy morfologii czasownika, której dotąd nie prezentowałem. Najlepszym sposobem na obserwowanie ewolucji będzie zatem dla zainteresowanych porównanie różnych wersji tekstów, których kilka w 'starym' anārilu się na forum pojawiło.

Konkrety już wkrótce.

[Ghoster]

[...........]