Teraz naprawdę
BĘDZIE coś o przymiotniku.
Przymiotnik stopniuje się (stopniowanie to nie odmiana, prawda?). Aby utworzyć stopień wyższy zwykle dodajemy na koniec -seru, a najwyższy - -sereru, ale są wyjątki. Przymiotnik jest nieodmienną częścią mowy i kończy się zawsze na -u. W języku sedrysyjskim przymiotnik (jak inne wyrazy określające) stoi zawsze przed wyrazem określanym.
Rzeczownik zwykle kończy się w mianowniku na -i, odmienia się przez liczby (l. mn. tworzymy, obcinając to -i i wstawiając -e zamiast niego) oraz przez przypadki. Przypadki są cztery: mianownik (jak już pisałem, -i), dopełniacz (obcinamy -i i wstawiamy -is), biernik (-alo) i narzędnik (ma on też funkcje polskiego miejscownika, końcówka -eli).
Czasownik odmienia się przez osoby, liczby, aspekty oraz czasy. Bezokolicznik kończy się na -hte. Są dwa czasowniki nieregularne:
ohte (być) i
ehte (mieć). Odmieniają się one tak:
Jeśli zaś chodzi o regularną odmianę, obcinamy -e z końcowego -hte i wstawiamy (oto schemat):
-a -e
-i -ite
-o -e
Teoretycznie istnieje forma rozkazu, ale jest to po prostu bezokolicznik. Aby utworzyć aspekt dokonany, do -hte na końcu bezokolicznika dodajemy jeszcze 1 -te.
Przyimek piszemy zawsze z apostrofem. Nie stawiamy go przed całym związkiem wyrazowym, a tylko przed tym jednym wyrazem przez niego określanym, np. nie
u'firu ateteteli, a
firu u'ateteteli - w dużym lesie, gdzie
u' oznacza "w",
ateteteli - "las" w odpowiednim przypadku (forma mianownika -
ateteti), a
firu - "duży".
Dodam jeszcze, że nazwa własna języka brzmi
sedris tuna.
