Język ten uległ całkowitej reorganizacji. Póki co mam obecnie wyłącznie procesy fonetyczne, jakie w nim zaszły w trochę okrojonej formie. Język będę dopracowywać bardzo powoli, ale podzielę się z Wami tym, co już jest:

Ciąg dalszy:
Po i pojawia się w piśmie „j” przed samogłoską i na końcu wyrazu, np. daijen, næijegé
Po u, y pojawia się w piśmie „w” przed samogłoską i na końcu wyrazu, np. ywes, teuw, dauw
Historyczne procesy fonetyczne:
e, i przed i po samogłosce zamieniają się:
przed samogłoską: zmiękczenie spółgłoski poprzedzającej, a gdy takiej nie ma, to w [j]
np. kean [kean] > kjan [kʲän], iolt [iolt] > jolt [ˈjɔlt]
kjan – chleb, jolt - brzeg
po samogłosce: „samogłoska + i” jak wyżej w tabelce
kanaeni > kanainj [ˈkänai̯ɲ] - światło
E-nieakcentowane na końcu wyrazu zanika, wydłużając samogłosce w poprzedniej sylabie
sage [sage] > sæg [sɛk] - trawa
I-nieakcentowane na końcu wyrazu zanika, zmiękczając ostatnią spółgłoskę
mati [mati] > matj [ˈmät͡ɕ] - pług
o, u przed i po samogłosce zamieniają się:
przed samogłoską: w [w], po samogłosce: „samogłoska + u” (jak w tabeli powyżej)
a przed i po samogłosce:
Przed samogłoską zanika, z wyjątkiem pozycji przed krótkimi e/i.
Np. baokin > bokj (stać)
Po samogłosce (prócz e/i – krótkie) również zanika, wydłużając samogłoskę.
Np. Sieag > Sjég (Imię męskie, broń)
Spółgłoski:
bǔ/bǒ > bw [βʷ] > w [w] (XIII-XV w.)
Samogłoska + b + samogłoska > samogłoska + v + samogłoska (XIXw.)
pǔ/pǒ > pw [φʷ] > f [f] (XIII-XV w.)
Samogłoska + p + samogłoska > samogłoska + f + samogłoska (XIXw.)
tǔ/tǒ > tw [ʦʷ] > c [ʦ] (XIII-XV w.)
c [ʦ] > ç [ʈ͡ʂ] przed samogłoskami zaokrąglonymi (XIX w.)
dǔ/dǒ > dw [ʣʷ] > dz [ʣ] (XIII-XV w.)
dz [ʣ] > dʒ [ɖ͡ʐ] przed samogłoskami zaokrąglonymi (XIX w.)
z > ʒ [ʐ] przed samogłoskami zaokrąglonymi (XIX w.)
s > ş [ʂ] przed samogłoskami zaokrąglonymi (XIX w.)
gj [gj] > j [j] (XIII w.)
kj [kj]>[kʲ] (XIII w.)
sj [sj] > [sʲ] (XIII w.) > [ɕ] (XV w.)
zj [zj] > [zʲ] (XIII w.) > [ʑ] (XV w.)
tj [tj] > [tʲ] (XIII w.) > [ʨ] (XV w.)
dj [dj] > [dʲ] (XIII w.) > [ʥ] (XV w.)
samogłoska + l + samogłoska > samogłoska + r [ɾ] + samogłoska (XIX w.)
R pochodzi tylko od L, występuje też w wyrazach obcego pochodzenia, także z łaciny, nawet z najstarszych zapożyczeń!