Język protoftański oraz ftański

[CookieMonster93]

Aleképután búti

Uznałem, że bardziej realistycznie będzie, jeżeli stworzę konlang ze swoją historią. O początku literackiego języka ftańskiego można mówić w XIw. kiedy to został on po raz pierwszy opisan' przez księży chrześcijańskich. Umiejscowiłem ten język w okolicach Słowacji i Moraw (Słowianie tam nie dotarli ^^), dzięki czemu w języku średnioftańskim widać już wpływy słowiańskie, jednak ten język do tej grupy nie należy, tak samo jak nie należy do języków indoeuropejskich. Lud ten żył i rozwijał się niezależnie i jego język również aż do epoki średnioftańskiej. Nie ma powiązania z żadnym innym językiem. :-) [może akurat to jest trochę nierealistyczne, ale trudno] Ftanie (lub Putanie) przyjęli chrześcijaństwo w XIw., miało to na celu zdobycie sympatii Polski i Czech oraz papieża i zapewnienie ludowi bezpieczeństwa. Do XVw. językiem "urzędowym" i szkolnym była łacina i nauczaniem zajmowali się księża. Język ten w piśmie używany był w XI-XVw. niemal wyłącznie tylko do nauki łaciny, ale w tym języku pisał do siebie listy również lud wykształcony w tych czasach, głównie duchowni ftańscy. :-)

aleké - starość
pután - wielki
búti - język

Alfabet i wymowa:
Znaki diakrytyczne: akut do oznaczania akcentu (tak naprawdę nie był używany, ale potem będzie mi potrzebny, więc sobie go zostawiłem)

a [a]
b [b]
d [d]
e [ɛ]
g [g]
h [h]
i [i]
j [j]
k [k]
l [l]
m [m]
n [n]
o [ɔ]
p [p]
r [r]
s [s]
t [t]
u [u]
z [z]

Gramatyka - cechy języka
Szyk zdania SOV, 6 przypadków, 6 czasów, 3 rodzaje rzeczownika i przymiotnika. Jest duża dowolność przy tworzeniu zdań, najważniejsze jest by podmiot był na 1. miejscu, a czasownik na końcu. Budowa zdania z czasownikiem posiłkowym/modalnym wygląda następująco: podmiot-dopełnienie-czasownik-czasownik posiłkowy/modalny np. ja do domu iść chcę.

Więcej wkrótce. :-)

[Mônsterior]

Wolę wprawdzie języki indoeuropejskie, ale tu podoba mi się historia, która żywo przypomina mi historię mojego arbastyjskiego, choć języków na pewno porównać nie można (po pierwsze dlatego że Ty swój wyprowadzasz od przodka i na pewno Ci nikt nie zarzuci, że tworzysz n***lang).

putáán - wielki

To jest też dobre!
Przez przypadek tak wyszło, czy jednoznaczne skojarzenie było zamierzone?
Bardzo prosta fonetyka, proty zapis, dla innych to pewnie wada, ale ja akurat lubię. Tak że życzę powodzenia! I jak zwykle proszę o teksty.

[CookieMonster93]

Nie wiem, o czym mówisz, bo mi się z niczym nie kojarzy. :-)

EDIT: Prosty jest tylko protoftański, zobaczysz jakie cuda będą potem. :-) Na razie muszę to poogarniać, bo mam tylko koncept. :-)

[Mônsterior]

Puta madre! W takim razie czekam na więcej!

[CookieMonster93]

Postanowiłem pozbyć się iloczasu, który pojawi się w późniejszej fazie rozwoju języka. :-) Niedługo wrzucę trochę więcej, na razie brak mi trochę konceptu. :-)

[CookieMonster93]

Język ten uległ całkowitej reorganizacji. Póki co mam obecnie wyłącznie procesy fonetyczne, jakie w nim zaszły w trochę okrojonej formie. Język będę dopracowywać bardzo powoli, ale podzielę się z Wami tym, co już jest:



Ciąg dalszy:
Po i pojawia się w piśmie „j” przed samogłoską i na końcu wyrazu, np. daijen, næijegé
Po u, y pojawia się w piśmie „w” przed samogłoską i na końcu wyrazu, np. ywes, teuw, dauw

Historyczne procesy fonetyczne:
e, i przed i po samogłosce zamieniają się:
przed samogłoską: zmiękczenie spółgłoski poprzedzającej, a gdy takiej nie ma, to w [j]
np. kean [kean] > kjan [kʲän], iolt [iolt] > jolt [ˈjɔlt]
kjan – chleb, jolt - brzeg
po samogłosce: „samogłoska + i” jak wyżej w tabelce
kanaeni > kanainj [ˈkänai̯ɲ] - światło
E-nieakcentowane na końcu wyrazu zanika, wydłużając samogłosce w poprzedniej sylabie
sage [sage] > sæg [sɛk] - trawa
I-nieakcentowane na końcu wyrazu zanika, zmiękczając ostatnią spółgłoskę
mati [mati] > matj [ˈmät͡ɕ] - pług
o, u przed i po samogłosce zamieniają się:
przed samogłoską: w [w], po samogłosce: „samogłoska + u” (jak w tabeli powyżej)
a przed i po samogłosce:
Przed samogłoską zanika, z wyjątkiem pozycji przed krótkimi e/i.
Np. baokin > bokj (stać)
Po samogłosce (prócz e/i – krótkie) również zanika, wydłużając samogłoskę.
Np. Sieag > Sjég (Imię męskie, broń)

Spółgłoski:
bǔ/bǒ > bw [βʷ] > w [w] (XIII-XV w.)
Samogłoska + b + samogłoska > samogłoska + v + samogłoska (XIXw.)
pǔ/pǒ > pw [φʷ] > f [f] (XIII-XV w.)
Samogłoska + p + samogłoska > samogłoska + f + samogłoska (XIXw.)
tǔ/tǒ > tw [ʦʷ] > c [ʦ] (XIII-XV w.)
c [ʦ] > ç [ʈ͡ʂ] przed samogłoskami zaokrąglonymi (XIX w.)
dǔ/dǒ > dw [ʣʷ] > dz [ʣ] (XIII-XV w.)
dz [ʣ] > dʒ [ɖ͡ʐ] przed samogłoskami zaokrąglonymi (XIX w.)
z > ʒ [ʐ] przed samogłoskami zaokrąglonymi (XIX w.)
s > ş [ʂ] przed samogłoskami zaokrąglonymi (XIX w.)
gj [gj] > j [j] (XIII w.)
kj [kj]>[kʲ] (XIII w.)
sj [sj] > [sʲ] (XIII w.) > [ɕ] (XV w.)
zj [zj] > [zʲ] (XIII w.) > [ʑ] (XV w.)
tj [tj] > [tʲ] (XIII w.) > [ʨ] (XV w.)
dj [dj] > [dʲ] (XIII w.) > [ʥ] (XV w.)
samogłoska + l + samogłoska > samogłoska + r [ɾ] + samogłoska (XIX w.)
R pochodzi tylko od L, występuje też w wyrazach obcego pochodzenia, także z łaciny, nawet z najstarszych zapożyczeń!

[Pluur]

Czekamy na więcej! A no i oczywiście bardzo ciekawa ideja na język, mam nadzieję, że jeszcze będziesz nim zaskakiwać

[CookieMonster93]

Czekamy na więcej! A no i oczywiście bardzo ciekawa ideja na język, mam nadzieję, że jeszcze będziesz nim zaskakiwać

Chciałem po prostu stworzyć język a priori w europejskich realiach. Poza tym dziwne są języki bez rozbudowanych elementów ewolucji. Chciałem, by mój język był bardziej realistyczny i miał w sobie zarówno trochę fantazji, jak i realizmu.

[Pluur]

(...)Chciałem, by mój język był bardziej realistyczny i miał w sobie zarówno trochę fantazji, jak i realizmu.

I bardzo dobrze! Lubię takie coś!
Ps: Chyba nie będę musiał długo czekać na większą porcję informacji o języku?

[CookieMonster93]

Tego nawet ja nie wiem. Kiedy mam odrobinę weny, to tworzę. Postaram się wrzucić coś w przerwie świątecznej :-) W czasie sesji może też, bo mam ino jeden egzamin wtedy. :-)

[CookieMonster93]

Mała zmiana odnośnie r/l:

R / L (zapisywane R w rodzimych, L w zapożyczeniach z łaciny, zgodnie z pisownią oryginalną) [ɺ] (X w.) > R (między samogłoskami i na początku wyrazu) [ɾ], L w pozostałych pozycjach [ l̪ ]

[CookieMonster93]

Postanowiłem całkowicie odnowić projekt i trochę utworzyć go od zera absolutnego, więc zamykam wątek. :-)