Język sarmacki

Język iberyjski Lenua hebiriuna
Sposoby zapisu:	Łacińskie
Typologia:	Fleksyjny
Faktycznie
Utworzenie:	Projekt grupowy pod przywództwem Henryka Pruthenii w 2019
W Mundus Sarmatarum
Używany w :	brak
Klasyfikacja:	j. indoeuropejskie j. słowiańskie j. sarmackie j. sarmacki
Lista conlangów

Zobacz też słownik tego języka.

Język Sarmacki - jest używany na terenie naszej Persji. Sarmaci są władcami Imperium Sarmackiego, pełniąc w nim nadrzędną rolę, jak i ich język - będący głównym językiem biurokracji jak i ulicy Imperium. Ich język jest zapisywany przystosowanym pismem greckim, ale używane też jest w celach liturgicznych własne pismo utworzone na bazie awestyjskiego. Większość jest wyznania chrześcijańskiego, istnieje bowiem silny Sarmacki Wschodni Kościół Autokefaliczny, choć istnieje mała mniejszość wyznająca Zaratusztrianizm.

Jeżeli chodzi o sam, język, to cechą charakterystyczną jest duża dola zapożyczeń leksykalnych i gramatycznych z języków podbitych narodów, występuje asymetryczny iloczas, a ogólny charakter języka jest mieszany, język posiada wiele innowacji, ale tez wiele cech konserwatywnych. Koniugacja czasownika przez osoby uległa zachowaniu. Kategoria aspektu uległa zachwianiu się, i na jej miejsce rozwinął się system perfektywności. Czas przyszły budowany jest za pomocą ł-imiesłowu oraz czasownika być w czasie przyszłym. Zachowały się oba czasy przeszłe proste, oraz złożony perfekt. Tryb przypuszczający jest oparty o cząstkę *bi. Ł-imiesłów przyjmuej formy spał, jad. System imiesłowów zubożał, rozwinął się system bierno-czynny, przy braku rozróżniania czasów. Tryb rozkazujący uległ wzmocnieniu o partykuły, które uległy syntezie do fleksji czasownika. Fleksja rzeczowna uległa gruntownym zmianom. Oprócz mianownika, zachował się tylko dopełniacz, biernik oraz wołacz. Reszta przypadków została zastąpiona przez konstrukcje przyimkowe. W dopełniaczu liczby mnogiej zachowana została stara końcówka zerowa -ъ. Rzeczowniki rodzaju męskiego przyjmują w liczbie mnogiej końcówkę -ove. Rozwinęła się określoność, ale powstał jedynie rodzajnik określony. Rodzaj nijaki zlał się z rodzajem męskim. Wiele grup deklinacyjnych uległa zlaniu się. Przymiotnik odmienia się przez rodzaje, a także przez przypadki (choć panuje dość daleko posunięty synkretyzm przypadkowy). Przysłówki nie mają oddzielnej formy. Istnieją długie i krótkie formy przymiotnika. Liczebniki nie wymagają l. mn., tylko pojedynczą. Pytanie tworzy się poprzez partykułę. Ogólny szyk to SOV

Dźwięki

Samogłoski

• i iː ĩ u uː (i ī į u ū)
• ɛ eː ɔ oː (e ē o ō)
• ə ɤ (ə ă)
• ɑ aː (a ā)

Spółgłoski

• m n (m n)
• p b t d k g (p b t d k g)
• f v θ ð s z ʃ ʒ x ɣ h (f v th dh s z š ž kh gh h)
• ts dz tʃ dʒ (c dz č dž)
• w ɫ ɬ r j (w l ll r y)

Zmiany dźwiękowe

• TorT, TolT, TerT, TelT > ToruT, ToluT, TeriT, TeliT
• orT, olT > ruT, luT
• tl, dl > kl, gl
• r̥, l̥ > ərə, ələ
• kv', gv' > čv, džv
• tj, dj > č, dž
• ę > į
• ǫ, ъ > ъ > ɤ
• ь > ə (brak palatalizacji)
• jь- > ə
• y > u
• ě > ā
• sV-, VsV > h, h
• c, dz > š, dž
• l, ł > ɫ, ɬ
• bV, pV (nie przed S) > v, f
• e > e, o (przed r, l, n, m)
• o > o, e (przed j, š, ž, č, dž)
• Wzdłużenie zastępcze (+ czasem pod wpływem akutu)
  • Zmiany w akcentuacji:
  • Przeskok na sylabę długą
  • Ściągnięcie akcentu z krótkich sylab wygłosowych
  • Przeskakiwanie akcentu na przedimek
• v > v, w (alofonia)
• st, zd > θ ð
• b, d, g _R, N > v, ð, ɣ
• tv, dv, sv > kv, gv, xv
• t', d' > c', dz'
• -l > -w
• šč, ždž > č, dž
• g > ɣ (obecne jednak w późniejszych zapożyczeniach)
• vj, pj, bj, mj > vj, pj, bj, mj
• Cs, ks > s, xs