Áiri

Nazwa

Nazwa ludu Áiri oznacza "wysocy (ludzie), charakteryzujący się wysokim wzrostem".

Wygląd i cechy fizyczne

Wzrost wysoki, dochodzący do dwóch metrów, kolor skóry różowo-śniady; włosy ciemnobrązowe bądź czarne, proste, czasami faliste; twarz owalna, długa; oczy zazwyczaj ciemne, średnio rozstawione, przegroda nosowa średnia; nos średniowąski, średniej długości, skrzydełka nosowe skompresowane; kości policzkowe i wały nadoczodołowe uwydatnione, głowa dolichocefaliczna.

Społeczeństwo

Społeczeństwo Áiri to społeczeństwo klanowo-patriarchalne. Klany według własnych podań pochodzą od często odległych przodków, bywają bardzo liczne, niekiedy liczą sobie do dziesięciu tysięcy członków. Klany są podzielone na rody (osoby z tego samego rodu nie mają prawa posiadać wspólnego potomstwa). Kobiety są własnością klanu do którego w danej chwili przynależą. Adopcja nowych członków płci męskiej jest bardzo rzadka, zwykle klany wymieniają się kobietami, które są własnością klanu matki do czasu osiągnięcia wieku piętnastu lat, kiedy przechodzą do innego klanu by stać się własnością innych mężczyzn. Może zdarzyć się, że dziewczyna pozostaje w klanie matki, przechodząc do spokrewnionego rodu, jednak pokrewieństwo zezwalające na taki stan musi być starsze niż pięć pokoleń. Karą za złamanie tabu seksualnego (stosunek płciowy z krewnym) jest śmierć. Kobieta nie ma własności prywatnej, może natomiast posiadać własność osobistą. Własność prywatna nie istnieje - wszystko należy do klanu bądź poszczególnych rodów, a ich własnością rozporządza patriarcha oraz starszyzna klanowa. Noszenie skomplikowanych ozdób oraz przebijanie ciała są zabronione - wychwalane jest naturalne piękno, choć czasami mężczyźni malują sobie oczy czarną farbą. U mężczyzn popularne są warkocze (zwykle nie złożone z całych włosów) oraz kok z tyłu włosów; kobieta musi spinać swoje włsy w kok. Kobiecie wolno odsłaniać jedynie twarz, ręce i stopy, mężczyzna musi mieć zasłonięte ramiona i brzuch. Mężczyznom nie wolno odsłaniać ciała kobiet, zwłaszcza obcych i w miejscu publicznym. Mężczyznom nie wolno dotykać kobiet z innego klanu, nawet gdy są to ich córki, które zmieniły przynależność klanową. Małżeństwo nie istnieje - niemal wszystkie kobiety są wspólne, obowiązuje ceremonia Przejścia, która zaznacza rytualnie zmianę klanu. Każdy musi uważać, aby nie naruszyć tabu związanego z pokrewieństwem. Obowiązkiem kobiety jest praca dla rodu i klanu oraz rodzenie i wychowywanie dzieci. Dzieci są wychowywanie kolektywnie przez wszystkich dorosłych członków klanu - chłopcy do dziesiątego roku życia są wychowywani przez kobiety, potem przechodzą inicjację przechodząc pod kuratelę mężczyzn. Dziecko zwykle zna swoją matkę. Siedem dni po narodzeniu dziecko każdej płci otrzymuje od klanowego patriarchy tajemne imię, które początkowo znane jest wyłącznie matce, służące celom religijnym. Gdy dziecko płci męskiej przechodzi w opiekę mężczyzn, matka wyjawia mu jego tajemne imię, które poznaje również jego nowy opiekun, wyznaczony przez naczelnika rodowego. Każde dziecko w wieku dziesięciu lat otrzymuje również imię na użytek codzienny, które trzyma się go do końca życia. Pełne imię składa się z imienia tajemnego (którego się nie wyjawia niepowołanym), imienia użytkowego, imenia matki oraz nazw rodu i klanu. Przynależność rodowo-klanową dziedziczy się jednak po przodku męskim, rzadziej kobiecym. Obcym spoza tego samego klanu nie wolno przebywać na stałe w osiedlu danego rodu. Osiedla miejskie są rzadkie; występują w nich specjalnie wydzielone dzielnice dla obcych przebywających na stałe w okolicy, jak również odrębne dzielnice klanowe. Karą za śmierć jest grzywna płacona przez klanu zabójcy na rzecz klanu ofiary; umyślne zabójstwo wewnątrz klanu jest karane śmiercią - nieumyślne zaś trwałym usunięciem z klanu. Nikt nie ma prawa przyjąć zabójcy do własnego klanu. Kobieta jeśli zabije, zawsze karana jest śmiercią, tak jak zabójca przedstawiciela władz (klanowych bądź państwowych). Władza musi być nieskazitelna moralnie oraz stosować równe prawa wobec wszystkich. Ludzie Áiri są sobie równi bez względu na wykonywany zawód. Niewolnictwo nie istnieje, bowiem nie można sprowadzać obcych na terytorium klanu. Obcy może zostać adoptowany do klanu tylko jeśli jego matka w pełni pochodzi z ludu Áiri, jednak bywa to rzadko praktykowany obyczaj. Mężczyzna nie może nosić na sobie kolorów jaskrawych. Po śmierci każdej osoby trwa jednakowa żałoba - cały klan ubiera się na biało lub szaro i świętuje stypę. Alkohol spożywa się tylko podczas niektórych świąt i podczas stypy, zawsze w umiarkowanych ilościach.

Religia i wierzenia

Pierwotnie Áiri wyznawali religię politeistyczną, jednak została zreformowana przez Ostatniego Proroka, który wprowadził henoteistyczny dualizm - bóstwa sklasyfikowano w dwie grupy (tzw. Armie) - dobrych i złych oraz wszystkim bóstwom męskim przyporządkowano odpowiedniki żeńskie. Ponad nimi stoi para Najwyższych Bóstw, On i Ona (czasami uznawanych za dwa aspekty jednego bóstwa androgynicznego, które rzekomo uległo podziałowi na dwie części), kontrolujących walkę dwóch Armii. W każdej Armii istnieje po dwunastu pomniejszych bóstw i dwanaście bogiń. W ich służbie pozostają niezliczone byty anielskie i demoniczne, które odpowiednio stanowią trzon wojskowy. Według wierzeń Áiri, świat powstał w wyniku walki pierwszych dwunastu dobrych bogów z dwunastoma złymi bogami, zanim powstali aniołowie i ludzie. Przyczyną walki były odmienne wizje i plany wobec świata. Źli bogowie byli przeciwni stworzeniu człowieka, lecz na pewien czas zostali pokonani, a w ulepione przez Naczelnika Dobrych Bóstw z prochu i wody ciała ludzkie Najwyższe Bóstwa tchnęły żywe dusze (dusze powstają z Tchnień Najwyższych; On daje dusze mężczyznom, Ona - kobietom). Hermafrodytyzm uważany jest zależnie od wewnętrznej tradycji klanu; za pomyłkę na najwyższym szczeblu lub jako odbicie pierwotnego androgynizmu. Ludzie zostali nauczeni Dobrej (Właściwej) Kultury; zostało stworzone Dobre Prawo. Jednak po upływie tysiąca lat Złe Bóstwa pokonały barierę dzielącą świat od Otchłani; aby zniszczyć Zasiew zaczęli tworzyć złe rzeczy, niszczyć to co dobre oraz nauczać Złej Kultury. Dobrzy Bogowie zostali zmuszeni do podzielenia z nimi świata. W końcu zło osiągnęło punkt kulminacyjny - Źli Bogowie zepsuli świat i ludzi, więc Najwyższe Bóstwa postanowiły zniszczyć ludzkość potopem, by Dobre Bóstwa mogły odbudować ludzkość na nowo. Ocalał jeden klan pod wodzą starca, ostrzeżonego przez Naczelnika Dobrych Bogów. Wojna i pokój są zjawiskami cyklicznymi - obie strony zmieniają swe położenie na przestrzeni czasów - porażki sił Dobra są katastrofami ludzkości. Wiara ta nie uznaje reinkarnacji za prawdziwe i wiarygodne zjawisko, choć Bóstwa oraz niektórzy aniołowie i demony mogą przyjmować ludzką postać. Najwyższe Bóstwa nigdy nie pojawiają się bezpośrednio na Ziemi, choć zawsze wiedzą wszystko o wszystkich rzeczach i bytach. Czasami Bóstwa pojawiają się pod postaciami proroków (prawdziwych bądź fałszywych). Było jedenastu Prawdziwych Proroków, którzy walczyli ze sługami Złych Bogów i ich Złymi Naukami; dwunasty prorok nadejdzie w czasach końca - jego dokładna tożsamość nie jest znana, jednak nadejdzie by wyprowadzić lud Áiri do Domu Światła Poza Światem, dokąd wracają Dusze Dobrych. Źli ludzie oraz niewierni idą w Otchłań razem z ich bóstwami i przewodnikami. Dusze Dobrych pomogą też Dobrym Bóstwom w Ostatecznej Walce, w której ziemia zostanie zniszczona ogniem z niebios. Szanuje się zwierzęta, choć nie zawsze stosuje się do zasad wegetarianizmu - istnieje spis żywności zakazanej, nie ma rytualnie określonego sposobu uboju zwierząt, a psów nie wolno wprowadzać do domów (są nieczyste). Zamiast nich domowymi pupilami bywają koty i żenety. Ogólnie szanuje się też przyrodę, choć przedkłada się dobro człowieka ponad naturę. Czci się niektóre miejsca związane z Ostatnim Prorokiem. Strażnikami wierzeń, obyczajów i tradycji są patriarchowie, starsi oraz władza państwowa. Nie można przyjmować neofitów, toteż nie prowadzi się działalności misyjnej. Oficjalna nauka nie uznaje ezoteryczności i hermetyzmu. Było też trzech Pięciu Fałszywych Proroków, którzy zostali pokonani. Zwykle objawiali się w ludach wrogo usposobionych do Áiri i ich kultury. Jednym z nich był potężny Zdobywca Świata, który ogłosił się synem jednego ze swych bogów oraz nakazał czcić siebie wszystkim podbitym narodom. Zdobywca Świata został ostatecznie pokonany przez Króla Wschodu, który uratował naród Áiri. Jednak jego naczelnicy ogłosili się nowymi królami na ruinach państwa Zdobywcy, a jego religia przetrwała w zniekształconych (niekiedy skłóconych ze sobą) wersjach, z której pozostałościami walczyli Ósmy i Dziewiąty Prorok. Dziesiąty Prorok walczył z Nieprawym Królem Áiri, który wzorem Zdobywcy Świata ogłosił się bogiem.

Dobre Bóstwa

Poniższa lista obejmuje bóstwa niższe, poza Najwyższymi Bóstwami.

• Bóstwo Mądrości (Naczelnik Dobrych Bóstw)
• Bóstwo Ognia (jego partnerką jest Rodzina)
• Bóstwo Słońca
• Bóstwo Księżyca i Gwiazd
• Bóstwo Śmierci
• Bóstwo Wody Słodkiej
• Bóstwo Wody Słonej
• Bóstwo Umowy (Ten, Który Strzeże Áiri)
• Bóstwo Bogactwa i Zdrowia
• Bóstwo Podtrzymujące Niebo
• Bóstwo Podtrzymujące Ziemię
• Bóstwo Strzegące Otchłani

Złe Bóstwa

• Niesława
• Choroba
• Chłód
• Zła Śmierć
• Niesprawiedliwość
• Zniszczenie (Bóstwo Burzy z dawniejszego politeizmu)
• Zwiedzenie
• Niepamięć
• Nieprzyjaźń
• Niecierpliwość
• Zabójstwo
• Głód

Historia ludu Áiri

Pochodzenie i Pierwszy Prorok

Lud Áiri pochodzi z kręgu plemion Naczhów (Nakhyai), od niepamiętnych czasów zamieszkujących północny step. Cztery tysiące lat temu odbyła się pierwsza wędrówka na południe pod wodzą Pierwszego Proroka, spowodowana wyjątkowo surową zimą w Kraju Północnym, z którego się wywodzili. Áiri wędrowali wtenczas razem z innymi plemionami Naczhów. Najpierw osiedlili się w Górach Takyah, gdzie wchłonęli tubylczą ludność pasterską (Yashi), potem ruszyli do kraju Szerachy (Sheraḥa) na północnym zachodzie regionu Charsha, którego część udało im się opanować. Pierwszy Prorok umiera po dotarciu do tego kraju. Umierając nakazał wszystkim trzymać się Prawa i czcić Najwyższe Bóstwa oraz ostrzegł swoich ludzi przed podziałem. Jednak czwarta część odstąpiła od niego i od tej pory stanowili inny lud (Shaqtai; "ci, którzy zostali skalani"), który po wyjściu z Szerachy osobną drogą zaginął w mroku dziejów. Drugi Prorok powiedział, że Shaqtai odnajdą się w czasach końca świata, kiedy staną do walki przeciwko swoim dawnym braciom, ponieważ zdradzili Pierwszego Proroka wracając do Złej Wiary (ponownie stali się zwykłymi politeistami).

Drugi Prorok

Po czterystu latach pobytu Áiri musieli opuścić Szerachę, gdyż Złe Bóstwa wznieciły przeciwko nim bunt tubylców. Wtedy pojawił się Drugi Prorok, który poprowadził swój lud na pustynię, gdzie Głód zabił dwie trzecie ich trzód. Tam spotkali Xori, potomków innych Naczhów, mówiących zbliżonym językiem. Jednak Xori próbowali odwrócić ich od wiary w Najwyższe Bóstwa, główną uwagę poświęcając Bóstwu Burzy. Za karę zostali wycięci w pień z polecenia Proroka. Następnie ruszyli w kerunku południowym, w rejon obecnej ojczyzny. Tam Drugi Prorok przekazał własne wskazówki moralne, a następnie rzekomo wstąpił do nieba na białym koniu.

Trzeci Prorok

Trzeci Prorok walczył z Pierwszym Fałszywym Prorokiem. Ostatecznie wprowadził Áiri do kraju znanego odtąd Áirisvah.

Czwarty Prorok

Czwarty Prorok uformował Dobrą Naukę w niemal obecnym kształcie.

Piąty Prorok

Piąty Prorok walczył z Drugim Fałszywym Prorokiem, którym był Władca Miasta Szibwah (Shibvah).

Szósty Prorok

Szósty Prorok stawił czoła nowym koczownikom z Kraju Północnego i ich religii.

Siódmy Prorok

Siódmy Prorok przygotowywał lud Áiri na nadejście Trzeciego Fałszywego Proroka. Przekazał wiedzę na temat nowych sposobów walki z nowym wrogiem.

Trzeci Fałszywy Prorok

Trzecim Fałszywym Prorokiem był Zdobywca Świata, który opanował basen całego Morza Wewnętrznego ruszając dalej w kierunku Wschodu, gdzie napotkał Wielkiego Monarchę, zwanego Królem Wschodu. Ogłosił się synem głównego boga rodzimego panteonu, przez co ściągnął na siebie gniew Najwyższych. Jego imperium rozpadło się - zostało podzielone przez czterech Następców, zwanych Epigonami. Każdy Epigon poprowadził religię Zdobywcy na swój sposób i według własnych zamierzeń., toteż powstały cztery zupełnie inne doktryny religijne.

Ósmy Prorok

Ósmy Prorok stawił czoła Wschodniej Dynastii, pochodzącej od Czwartego Epigona, oraz jego materialistycznej doktrynie religijnej, szerzącej ogólne zepsucie kulturowe w ramach walki o tzw. Nowy Świat.

Czwarty Fałszywy Prorok

Wnuk Czwartego Epigona, członek dynastii, która ogłosiła się Panami Bliższego Wschodu. Jego religia cechowała się monoteizmem (odrzucono cały panteon, a niektóre wcześniejsze bóstwa zredukowano do statusu bytów pośrednich między ich Bóstwem Świata oraz ludźmi) oraz bardzo materialistycznym spojrzeniem na świat. Zdobywca Świata został w tej wersji ogłoszony Wcieleniem Boga, rzekomo niepowtarzalnym i jedynym. Religia Czwartego Epigona opierała się na systemach wtajemniczeń dostępnych wyłącznie dla mężczyzn. Kobiety nie miały wstępu do Wysokiej Świątyni. Prowadzono akcję przymusowego nawracania, toteż Prawdziwi Prorocy szczególnie nie darzyli sympatią tej religii.

Dziewiąty Prorok

Kontynuator dzieła Ósmego Proroka. Tymczasowo zezwolił na powrót tych, którzy odeszli od Prawdziwej Wiary w czasach Czwartego Fałszywego Proroka. Zostały ogłoszone nowe przepisy traktujące o spożywaniu żywności i przyjmowaniu obcych we wspólnotach wiernych.

Nieprawy Król Áiri

Władca Áiri, który wzorem Zdobywcy Świata ogłosił się Synem Bóstwa Mądrości, zapożyczając wiele elementów z zachodniego mistycyzmu. Został pokonany i zabity przez swego krewnego, który stanął po stronie Dziesiątego Proroka w walce z ruchami wrogimi Dobrej Wierze. Ci, którzy mu uwierzyli zostali wygnani z Kraju Áiri, prowadząc działalność misyjną w całym regionie Charsha.

Dziesiąty Prorok

Dziesiąty Prorok sprzeciwił się Nieprawemu Władcy Áiri w jego dążeniu do uznania własnej Boskości. Przewidział nadejście dwóch ostanich proroków, jedenastego i tego, który jeszcze nie nadszedł. Za jego życia spisano całą wiedzę religijną w Dobrej Księdze, za pomocą alfabetu specjalnie opracowanego na bazie pism wschodu.

Piąty Fałszywy Prorok

Ostatni z Fałszywych Proroków, religijny przywódca plemion Ṣarani, żyjących na pustynnych obszarach kontynentu zwanego Qaravah. Poprowadził wodzów swych plemion do ekspansji na obszary Charshy i Kavilah, szerząc swoją dualistyczną religię, opartą na opozycji bogactwa i ubóstwa, która odniosła sukces niemal doszczętnie niszcząc dwie z czterech religii Epigonów. Został pokonany przez wspólne siły Jedenastego Proroka i Drugiego Władcy Wschodu, lecz wycofał się do Szerachy, rezygnując z podboju terenów na wschodzie. Religię Piątego Fałszywego Proroka przyjęto w Cakanacie Saqai, jednym z państw Volqów, zamieszkujących step od czasu odejścia Naczhów i Liaców (Liacowie, w przeciwieństwie do Naczhów, udali się na północny zachód, w puszcze, przechodząc na w pełni osiadły model gospodarki).

Jedenasty Prorok

Prorok ten urodził się w królewskiej rodzinie, lecz w wieku dwudziestu ośmiu lat, po odbyciu religijnej i wojskowej edukacji, wybrał życie w pustelni. Áiri wierzą, że był to wcielony Naczelnik Dobrych Bogów, który ochronił wiernych dowodząc wojskami Wschodu. Ostatecznie zreformował wierzenia religijne i rytuały, uprościł mitologię. Niektóre klany wierzą, że Dwunastym Prorokiem będzie powracający dwunasty prorok. Grupa, która odcięła się od niego udała się na emigrację do kraju Bhodri na wschodzie, ojczyzny Władców Wschodu., gdzie ich potomkowie żyją do dzisiaj w niewielkich wspólnotach.