Świątynia Naratajska

        Świątynia Naratajska (ayu "Ναραται Τενε" Naratai tene ['naɾatai 'tɛnɛ]), właśc. Podwodna Oceaniczna Świątynia Stołeczna Karai w Naratai (ayu "Αραλ-γιοα Ιυι Χαρακαχιτα Τενε υ Καραι έον Ναραται" Aral-yoa Iwi Harakahita tene i Karai eon Naratai ['araɫ 'jɔa 'iɥi 'ɦaraka'hita 'tɛnɛ‿j 'kaɾai 'ɛɔn 'naɾatai]) - kompleks świątynny zbudowany po raz pierwszy w roku 1512 ET w zatoce oceanicznej 5 kilometrów na północ od stolicy Królestwa Naratajskiego Naratai. Konstrukcja podwodna, poświęcona w całości wodzie i aspektom religii karaistycznej, współcześnie składająca się z dużego budynku z kopułą z czubkiem wystającą ponad wodę, trzech wnęk stanowiących odrębne budynki, jednego większego przeszklonego budynku oraz schodów prowadzących z plaży. Konstrukcja sześciokrotnie była niszczona przez tsunami, trzy razy się zawaliła (dwukrotnie przez napór ciśnienia, raz przez rdzewienie filarów), za każdym razem odbudowywana i modernizowana. Jest jednym z Dziesięciu Cudów Tangii. Z uwagi na wrażliwy charakter, nie jest główną świątynią karaizmu de iure, tym jest pałac cesarski, ale jest nią dla wielu ludzi.

Budowa

Podczas budowy całą zatoczkę zamknięto tamą, a woda była odparowana. Usunięto sól, zwieziono czysty piasek z Pustyni Marajskiej. Zbudowano pierwszy kompleks, na kształt taki jak obecnie, który jest szóstą wersją. Budynek o szerokiej podstawie placu z ogromną murowaną kopułą wzmacnianą stalą od środka z kilkoma filarami. 5% kopuły obecnie wystaje ponad powierzchnię morza, na jej szczycie znajduje się wysoki, krzywy szpikulec. Trzy budynki poboczne są całkowicie poświęcone kapłanom i mnichom i ich sprawom. Budynek przedni jest dzielony od głównego wąskim przejściem i od góry jest przeszklony, co daje widok na powierzchnię oceanu od spodu i pływające naokoło ryby i rafę koralową. Budynek nurkowie pokryli uszczelniającymi materiałami, a obecnie w razie zagrożenia tsunami ostrzeżenie przekazywane jest rangfenicznie z okrętów lub pobliskich wysp i zamykana jest tama, okna są obudowywane drewnem.