Bergram z Fiskburga
Bergram (również: Pergram, Peregram, Beregram, Bregram). Katolicki misjonarz działający w państwie Frankijskim, apostoł Alduryncjan (ald. Aldurinsk Buntir). Autor tłumaczenia Pisma Świętego oraz modlitw na język alduryncki. ŻyciePoczątkiO jego wczesnym życiu niewiele wiadomo. Urodził się około roku 745. Prawdopodobnie pochodził z Italii, o czym może świadczyć jego imię - Bergram - będące zniekształconą formą łacińskiego "peregrinus" oznaczającego obcego (czasem spotyka się również formy Pergram, Peregram, lub Beregram). Jego ojcem był prawdopodobnie bogaty kupiec z Kampanii lub Lacjum o nieznanym imieniu. Wiadomo, że jego matka była Greczynką, świadczy o tym zapis z jego dziennika, np. "Moeder mīn lauzyad mer Fāder sīn Sprek, ond nammê sīn war Bessariōn."[1](Moja matka uczyła mnie języka jej ojca, a imię jego było Bessarion) Dalsze losy i misje chrystianizacyjneDaniaMiędzy 767, a 769 brał udział w misji chrystianizacyjnej w Jutlandii południowej (prawdopodobnie misjonarze dotarli tam statkami z Essexu. Misja zakończyła się niepowodzeniem, a sam Bergram ledwo uszedł, z życiem. Według badacza historii Alduryncji i plemion germańskich - Langbarda Fulklinga - misjonasz stracił dwa palce lewej dłoni.[2] EssexPo ucieczce z Danii Bergram wrócił do Essexu, gdzie w nieznanym klasztorze podejmował się różnych prac klasztornych, oraz spisywał swój dziennik. Uważa się go za nauczyciela i mentora księcia Sigereda (syna króla Essexu - Sigerica). Prawdopodobnie w 779 roku wyruszył do Rzymu (cel podróży nie jest znany). AlduryncjaPo pobycie w Rzymie, razem z trzema uczniami[3], wyruszył ok. 782 do Alduryncji. Tam z pomocą mężczyzny znającego alduryncki zaczął głosić Dobrą Nowinę. Po zamieszkaniu wśród Alduryncjan opanował ich język na tyle dobrze, aby przetłumaczyć nań Pismo Święte oraz kilka modlitw. Dnia 6 sierpnia 785 roku w uroczystość Przemienienia Pańskiego ochrzcił przez zanurzenie w Amizie (ald. Ems) wodza Alduryncjan - Chlodwiga (ald. Hlodwīg), to dało początek Królestwu Alduryncji. Bergram był lubiany i szanowany przez większość Alduryncjan. Na łożu śmierci Chlodwig wyznaczył Bergrama na regenta i opiekuna królewicza (syn monarchy - Lāgmand - miał wówczas 7 lat). Po śmierci pierwszego króla Alduryncjan w 799r. Misjonarz przejął władzę, jako sprawiedliwy, ale dobry regent. Zgodnie z alduryncką kulturą Lāgmand po skończeniu 15. roku życia[4] został namaszczony na króla (od tego momentu Bergram służył mu jako doradca). Pięć lat później syn Chlodwiga został koronowany na króla w "Drewnianym Kościele"[5]. W swoim dzienniku Bergram zapisał, że coraz słabiej widzi. Możliwe, że pod koniec życia był całkowicie ślepy, ponieważ od 811r. nie było wpisów w dzienniku. Ostatnim wpisem w dzienniku jest testament, nie spisany ręką Bergrama.[6] Testament
ŚmierćBergram zmarł w swej skromnej komnacie w 7. roku panowania Lāgmanda. Jego pogrzeb był równy pogrzebom wodzów aldurynckich. Misjonarz był bardzo lubiany wśród alduryncjan. Jego ciało złożono w Kaplicy Światła (ald. Leuchtkapell) w Drewnianym Kościele, przy pałacu w Fiskburgu. Dzieła
Przypisy, źródła, uwagi |
- ↑ w obecnej ortografii: Møder mīn lauzijad mer Fāder sīn Sprāg, und Nammæ sīn war Bessariōn
- ↑ "Dzieje Alduryncji", 1841
- ↑ Fulkling podaje ich imiona jako Filip, Jakub i Klemens
- ↑ w 807r.
- ↑ (ald. Drewkirk) to najważniejszy kościół dla Alduryncjan ("Dzieje Alduryncji" - L. Fulkling, 1841)
- ↑ możliwe, że spisał go jeden z uczniów misjonarza