Gradacja spółgłoskowa w językach bałtyckofińskich
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
Spis treści
Prabałtyckofiński
Język prabałtyckofiński posiadał dwie serie spółgłosek zwartych: zwykłe /p/, /t/, /k/ i geminowane /pː/, /tː/, /kː/. Już w prajęzyku rozwinęła się alofonia, według której te głoski były wymawiane "słabiej" w nagłosie sylaby zamkniętej: geminowane spółgłoski stawały się półdługie, a pojedyncze były udźwięczniane, a być może nawet spirantyzowane.
| /pː/ | /tː/ | /kː/ | /p/ | /t/ | /k/ | ||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| stopa mocna | pp [pː] | tt [tː] | kk [kː] | p [p] | t [t] | k [k] | |
| stopa słaba | p̆p [pˑ] | t̆t [tˑ] | k̆k [kˑ] | b [b~β] | d [d~ð] | g [g~ɣ] |
Np. pbf. loppu /lɔpːu/ "koniec, N. Sg." odpowiadała forma liczby mnogiej lop̆put /lɔpˑut/.
