Historia Państwa Truskiego

Państwo Truskie jest, jak na wiodące cywilizacje Kyonu, stosunkowo młodym krajem. Zostało założone w 7354 roku (1619 lat temu) przez wodza Tárolaùgra, i od tego czasu jest jednym z głównych państw Środkowego Kyonu. W czasie swojego istnienia przeżywało dwie epoki chwały i potęgi, ale te czasy należą już do przeszłości.

Państwo truskie w szczycie potęgi

Początki

Państwo zostało założone przez Tárolaùgra, który zjednoczył istniejące państewka Trugo-Liktów pod swoją władzą. Około 5500 roku granice Cesarstwa (Poitów, zwane Pierwszym Cesarstwem) zostało przełamane przez Liktów i Taugrów, a niedługo później przez Trugów. Liktowie zniszczyli i splądrowali cesarską stolicę już 200 lat później, w 5703 roku, i od tego czasu liczy się nową epokę, która osiągnęła swój punkt kulminacyjny w Państwie Truskim. Liktowie założyli swoje państwa nad Jeziorem Słonecznym (tzw. Liktowie-żeglarze), które to zostały podbite ok. 6550 roku przez Trugów. Podbój zakończył się wzajemną asymilacją Trugów i Liktów, tworzącą unikalną kulturę, zdominowaną jednak przez Trugów i język truski.

Tárolaùgr

Tárolaùgr I urodził się w roku 7247, w trusko-liktyjskiej rodzinie ksiażęcej. Jego pradziad, Faùt, był Poitem i dożą Republiki Korsarskiej. Został zmuszony do ucieczki podczas rewolucji w Federacji Poitów, zakończonej restauracją Cesarstwa (zwanego Drugim Cesarstwem). Jego syn, Hait, prowadził żywot najemnika, nie osiadłszy nigdy w jednym miejscu. Po nim nastąpił Meleín, który był pierwszym noszącym imię truskie, a nie pojckie. Założył on niewielki gródek, którym władał jako książę. W 7292 roku umarł, a władzę i tytuł przekazał swojemu synowi Tárolaùgrowi. Następne 62 lata Tárolaùgr spędził na pirackich wyprawach wojennych i powiększaniu swojej władzy. W 7354 roku skończył jednoczenie państewek Trugo-Liktów, i został "wybrany" na truskiego hegemona. Od tego wydarzenia liczy się daty w Państwie Truskim.

Przez całe życie przyświecał mu jeden cel - podbój Drugiego Cesarstwa. Na początku jego państwo było jednak na to za słabe, w 7368 roku (14 AU - wg truskiego kalendarza) zaatakował i pokonał Liktów. Odebrał im ziemie za Jeziorem Słonecznym, a na tronie osadził marionetkę. 10 lat później (7378 - 24 AU) poczuł się na tyle silny, że zaatakował Cesarstwo, wojnę jednak przegrał. Kolejne lata poświęcił więc na dalszym wzmacnianiu swojej potęgi - wyruszył na wschód, na Brautów-rolników. Pozyskał sobie Brautów-koczowników, mieszkających za Długą Rzeką, jako sojuszników, podbił Brautów-rolników, i wspólnie z nomadami zza rzeki ruszył na południe, na podbój niepodległych jeszcze państewek truskich (7397 - 43 AU). W 49 AU (7403) ruszył również na północ, powiększając Kraj Liktów (lenno truskie), jak i nakładając trybut na Siedmiomieście.

Zmarł w 62 AU (7416), w wieku 169 lat. Panował przez 124 lata, z czego przez 62 lata był władcą Państwa Truskiego. Był największym władcą truskim.

Tárolaùgrydzi i Złoty Wiek

Czas panowania Tárolaùgrydów był pamiętany w późniejszych czasach jako Złoty Wiek Państwa Truskiego. Był to okres potęgi imperialnej, a choć później siła militarna bywała większa, nie wiązało się to z rozwojem kultury i cywilizacji, a wręcz przeciwnie - już wtedy spadał. Za panowania późnych Tárolaùgrydów nie było to jeszcze tak widoczne, ale pierwsze objawy ukazały się w czasach bezkrólewia, ale również za panowania Indákidów.

Laùgrád I

Laùgrád I był synem Tárolaùgra I, urodził się w 19 AU (7373). Nie prowadził większych wojen, jedynie skonsolidował to, co zdobył jego ojciec. Panował od 62 AU (7416) do 104 AU (7458). Główną jego zasługą jest stworzenie podwalin pod ustrój, który osiągnie szczyt za panowania jego syna. Tárolaùgr I nie poświęcał zbyt wiele uwagi administracji swoimi ziemiami, więc po 62 latach podbojów powstały różnego rodzaju napięcia między różnymi systemami władzy.

Reforma administracji

Laùgrád I odziedziczył system mieszany - pierwotne polis truskie zachowały autonomię, przynajmniej na papierze. Do tego niektóre inne miasta Trugów i (rzadziej) Liktów zostały przyjęte do Związku Truskiego jako nowi członkowie. Cała reszta była nominalnie im podległa, a de facto znajdowała się pod bezpośrednią władzą Hegemona - w tym przypadku Laùgráda. Hegemon rządził tymi terenami jak chciał, i ustanawiał prawa wedle swej woli, natomiast nie mógł w ten sposób rządzić miastami Związku, nominalnie niezależnymi.

Już za czasów jego ojca większość żołnierzy i oficerów wywodziła się spoza Związku, a przynajmniej nie należała do elit politycznych tegoż Związku. W 79 AU (7433) zajął budynek Rady Związku Truskiego, jak i urzędy związkowe w miastach. W ten sposób zmusił Związek do oddania mu pełni władzy realnej. Nie rozwiązał go co prawda, ale zebrania mogły być tylko zwoływane przez Hegemona. Aż do likwidacji Związku Truskiego za Meleína II nie odbyło się ani jedno oficjalne zebranie. W czasie bezkrólewia obradowano, co prawda, ale były to zebrania nielegalne.

Przede wszystkim Laùgrád zmusił Związek Truski do uznania swojej reformy administracji. Władza nad terenami będącymi poza Związkiem przechodziła de iure pod władzę Hegemona (de facto tak było już od pewnego czasu), który podzielił go na trzy prowincje: Prowincję Północno-Zachodnią, Prowincję Południowo-Zachodnią i Prowincję Północno-Wschodnią. Rejon stolicy (dawnego gródka Tárolaùgra I, wyjętej spod władzy Związku) otrzymał nazwę Osi, i był to czwarty obszar Państwa Truskiego. W prowincjach, jak widać, brakowało jednej - Południowo-Wschodniej, którą obiecano sobie wydzielić z Cesarstwa Poitów. Dookoła Prowincji, poza terenem bezpośrednio należącym do Trugów, leżały trzy Kraje - lenna truskie: Kraj Północny (Liktowie), Kraj Zachodni (Brautowie) i Kraj Południowy (niewielki, tylko na północy Wielkiej Rzeki, zamieszkany przez Trugów). Tutaj również brakuje czwartego Kraju, Kraju Wschodniego.

W późniejszych wiekach uważano Morze Wewnętrzne (a także Jezioro Słoneczne) za Kraj Wschodni - domenę bogów broniących Trugów. Taka interpretacja dyktowana jest rzekomym pacyfizmem Laùgráda I, który, jak wiadomo, nie prowadził żadnej większej wojny, dokończył tylko kampanie ojca. Nie przekroczył nawet nigdy Wielkiej Rzeki. Nie należy jednak dać wiary takim sądom. Laùgrád nie toczył wojen, ale nie znaczy to, że nie był wojowniczym władcą. Wręcz przeciwnie, jego reforma administracyjna spełnia dwa warunki - w warstwie praktycznej tworzy skuteczną administrację, w warstwie ideologicznej jednak stawia Państwo Truskie w stanie niestabilności (bądź, jak kto woli, niepełności). Państwo ma tylko trzy prowincje, a powinno mieć czwartą (w domyśle wykrojoną z ziem pojckich). Co więcej ma tylko trzy Kraje zależne - brakuje czwartego, Wschodniego. Istnieje tylko jeden kandydat - Siedmiomieście. Także Kraj Południowy jest bardzo niewielki, wymaga rozbudowy (co się stało niedługo później, za Tárolaùgra II).

W świetle powyższego, Laùgrád I był nie tylko prawodawcą truskim, tworzącym podwaliny pod skuteczną administrację, ale również stworzył podwaliny pod ekspansjonistyczną ideologię truską - ideologię, która święciła tryumfy w późniejszych wiekach, ale widoczna jest już u Tárolaùgra II, który, spełniając marzenie swojego dziadka, Tárolaùgra I Założyciela, pokonał Cesarstwo. Nie byłoby jednak tej wojny, gdyby Laùgrád I nie przekuł dzieł ojca - korsarza i rozbójnika przecież - na ekspansjonistyczną ideologię truską.

Tárolaùgr II

Tárolaùgr II urodził się w 34 AU (7388). Wstąpił na tron po śmierci swojego ojca, Laùgráda I, w 104 AU (7458). W przeciwieństwie do swojego ojca, był władcą wojowniczym. W 118 AU (7472) na południowym brzegu Wielkiej Rzeki wybuchła rebelia antycesarska. Tárolaùgr II wyruszył na czele swoich wojsk, by spełnić marzenie wielkiego dziadka. Wojna trwała do 124 AU (7478) i zakończyła się kapitulacją Cesarstwa Poitów. Truski Kraj Południowy zyskał prawie cały południowy brzeg Wielkiej Rzeki, a oprócz tego Państwo Truskie odzyskało Republikę Korsarską, dawną siedzibę przodków Tárolaùgra. Poitowie definitywnie stracili również wyspy w delcie, które to były źródłem zatargów już od czasów pierwszego Tárolaùgra. Pokonawszy Poitów, skierował swe wysiłki w kierunku ekspansji zamorskich - za jego czasów flota truska dopłynęła do Ajdyniru i Mokucji.

Hegemon nie poprzestał na tym, ale aktywnie rozszerzał zasięg Kraju Zachodniego, zamieszkanego przez Brautów. Są dowody na to, że dotarł przynajmniej do Jeziora Błotnego, a może nawet do Wideł. Zmarł w swoim pałacu, w 179 AU (7533). Żył 145 lat, a panował lat 75. Za jego czasów Państwo Truskie osiągnęło szczyt rozwoju cywilizacyjnego, choć szczyt potęgi militarnej miał jeszcze nadejść.

Meleín I

Meleín I urodził się w 107 AU (7461), a wstąpił na tron w 179 AU (7533), roku śmierci swego ojca. Kontynuował politykę Tárolaùgra II, ale w 201 AU (7555) zmarł po wypadku na polowaniu. Osierocił niepełnoletniego syna, Faùta.

Regencja i bezkrólewie

W chwili śmierci ojca, w 201 AU (7555), Faùt był niepełnoletni. Urodził się w 193 roku, czyli miał ledwo 8 lat, a pełnoletniość uzyskiwało się w wieku 40 lat. Do czasu osiągnięcia pełnoletniości rządzili regenci. Rządy te były katastrofą dla kraju, a władca patrzył ze zgrozą na rozpad imperium, nie mógł jednak nic zrobić. W 233 roku osiągnął wreszcie pełnoletniość i pełne rządy, jednakże nie mógł już cofnąć złych decyzji. Po niespełna trzech latach rządów został otruty, a kraj pogrążył się w jeszcze większej anarchii niż wcześniej.

Drzewo genealogiczne Tárolaùgra i jego najbliższych potomków

Regencja Reùl

Reùl była matką Faùta, pochodziła z kraju Poitów, stąd też imię władcy, pojckie, nie truskie. Dążyła do osiągnięcia pełni władzy nad Państwem Truskim, najprawdopodobniej przez dziedziczenie. Była bardzo niepopularna wśród Trugów, toteż niewielu protestowało, kiedy stryj władcy, Álaìrkor, podniósł bunt (w 204 AU - 7558), żądając regencji dla siebie, a nie dla obcej królowej. Nie bez znaczenia był fakt, że zgodnie z prawem był on w równym stopniu co królowa spokrewniony z władcą. Później mówiono, że Reùl podstępem zmusiła go do buntu, chcąc się go pozbyć. Álaìrkor zginął w zasadzce w 209 AU (7563), niepokononany w boju. Ruszając na stolicę, pociągnął za sobą również Brautów z Kraju Zachodniego (Reùl pogardzała nimi, co stanowiło dodatkowy powód do wystąpienia), którzy po jego śmierci zaczęli pustoszyć Prowincję Północno-Zachodnią. Zostali wyparci, ale kraj nie nadawał się do zamieszkania. Odpadli również potężni sojusznicy, którzy mogliby być bardzo potrzebni w kolejnych. W 214 AU (7568) miał miejsce przewrót pałacowy, a Reùl została zgładzona. Nowym regentem został Aìrtor, mąż ciotki Faùta.

Regencja Aìrtora

Początek regencji Aìrtora, od 214 AU (7568), wydawał się bardzo spokojny. Myślano, że uspokojono demony wojny, a państwo zyskało czas na odbudowę. Jednak poprzednie kryzysy były niczym w porównaniu z tym, co miało teraz nastąpić. W 222 AU (7576) zbuntował się Aùdor, książę Kraju Południowego. Niedługo później, gdy Aìrtor wyruszył już był na wyprawę, zbuntowała się Meís, księżna Prowincji Północno-Wschodniej. Sytuacja w kraju groziła rozpadem. Regent pobił Aùdora w bitwie, i zamknął go w twierdzy nad Wielką Rzeką, na jej północnym brzegu. Była to stolica Kraju Południowego. Mimo patrolowania rzeki przez flotę regencką, Aùdorowi udało się wymknąć z oblężenia, a załoga twierdzy poddała się.

Aìrtor, zostawiwszy niewielką załogę i flotę patrolową, ruszył z całym wojskiem na wschód. Armia Meís przekroczyła już Rzekę Słoneczną, ale została pobita, syn jej Lùtor zaś wzięty do niewoli. W kolejnej bitwie księżna została już ostatecznie pokonana, i zaprowadzona na szafot, razem z synem, w 225 AU (7579). Nie był to jednak koniec kłopotów regenta. Pokonany Aùdor wezwał na pomoc Cesarza. W 230 AU (7584) połączone wojska Kraju Południowego i Cesarstwa Poitów przeprawiły się przez Wielką Rzekę. Aùdor utonął podczas przeprawy, nie przeszkodziło to jednak Cesarzowi w kontynuowaniu kampanii. Walki były ciężkie, ale regent stał na straconej pozycji, aż w końcu musiał podpisać upokarzający pokój, w 233 AU (7587). Cesarstwo zyskało cały południowy brzeg Wielkiej Rzeki, doroczny trybut, i prawo składu. W tym samym roku Faùt osiągnął pełnoletniość, i silną ręką uchwycił ster nawy państwa. Winny klęsk musiał położyć głowę pod topór.

Faùt

Faùt niedługo miał się cieszyć władzą. Jego propozycje wywoływały silny opór urzędników dworskich, a ich wyrzucenie powiększało szeregi niezadowolonych z nowych rządów. W 235 AU (7589) został otruty przez swoją ciotkę, Aúd. Pomściła ona śmierć swojego męża, ale jej świętokradczy czyn nie przysporzył jej zwolenników - nawet jej syn wystąpił przeciwko niej. Faùt był ostatnim panującym Tárolaùgrydą, a jego śmierć rozpoczęła długi okres bezkrólewia. Żył lat 42, rządził lat 34, panował niespełna trzy lata. Sprzysięgły się przeciwko niemu wszyscy wrogowie, a temu nie podołałby nawet Założyciel. Pokonany trucizną, niewieścią bronią, zmarł w młodym wieku, osierociwszy państwo na całe dziewiętnaście lat.

Wojna domowa

Świętokradczy postępek Aúd spowodował, że niewielu uznało ją za prawowitego Hegemona. Biorąc pod uwagę związki rodzinne, mogłaby odziedziczyć tron, ale zabójstwo w celu uzyskania spadku wykluczało spośród spadkobierców. Dodatkowo targnięcie się na Hegemona było świętokradztwem.

Pierwszy Hegemon - Tárolaùgr został (przynajmniej oficjalnie) wybrany na to stanowisko przez Radę Związku Truskiego. Również jego syn był wybrany, i to podwójnie - przez wojsko (aklamację) i przez Radę. Reformy Laùgráda I usunęło wymóg wyborów przez Radę (wybór przez wojsko i tak nie był konieczny), zastępując go wyborem przez najważniejszych książąt Państwa Truskiego. Wybór to była oczywiście formalność, za panowania kolejnych władców nikt nawet nie udawał, że książęta mają jakikolwiek wybór. Niemniej jednak, był to rytuał, przez który każdy Hegemon musiał przejść (także ze względów religijnych), a wybór musiał był jednogłośny.

Aúd

Aúd była pierwszą osobą, która mając władzę, nie została zatwierdzona na Hegemona. Wręcz przeciwnie, nawet jej syn Tárolaùgr Aìrtoryda wystąpił przeciwko niej. Po krótkim czasie jej władza sięgała ledwo poza mury stolicy. Po dość długim oblężeniu, w 237 AU (7591) została pochwycona, i zginęła na torturach. Niemniej jednak jej śmierć nie zakończyła wojny domowej, gdyż frakcji było wiele, a największa z nich była zjednoczona tylko nienawiścią do niej. Gdy jej zabrakło, rzucili się sobie do gardeł.

Tárolaùgr Aìrtoryda

W 238 AU (7592) na czoło wysunęli się zwolennicy Tárolaùgra, syna Aúd, wnuka Tárolaùgra II, kuzyna Faùta. Był on ostatnim żyjącym Tárolaùgrydą, wszyscy pozostali potomkowie Założyciela należeli do bocznych gałęzi rodu. Jednym z jego zaufanych dowódców był Meleín Lùtoryda, późniejszy Hegemon. W 246 AU (7600) niewielu już miał przeciwników, zamknęli się oni jednak w murach stolicy, a bez władzy nad Stolcem Tárolaùgrowym nie mógłby nawet marzyć o koronacji. Niestety, zginął podczas oblężenia stolicy, blisko odnowienia chwały przodków. Państwo pogrążyło się jeszcze raz w krwawych wojnach, a nie było już żadnego Tárolaùgrydy, który miałby jasne prawa do tronu. Całe osiem lat musiało minąć, żeby Hegemon mógł zasiąść na tronie Tárolaùga.

Restauracja i Indákidzi

Okres bezkrólewia miał się ku końcowi, wykruszały się szeregi buntowników. W 246 AU (7600), roku śmierci Tárolaùgra Aìrtorydy, swoje pretensje zgłosił jego generał, Meleín Lùtoryda. Pokonał wszystkich przeciwników, aż w 254 AU zasiadł na Stolcu Tárolaùgrowym i został wybrany na Hegemona.

Meleín II Odnowiciel

Meleín był potomkiem Indák, córki Tárolaùgra I, stąd też jego dynastię nazywa się Indákidami. Był synem Lùtora i wnukiem Meís, buntowników i zdrajców, więc ukrywał się przez kilka lat po ich śmierci, aż uwaga regenta skierowała się na wojnę z Poitami. Chaos tej wojny był lepszą kryjówką niż najgłębsza jaskinia, a Meleín odznaczył się w kilku bitwach. Po egzekucji regenta przeszedł na służbę Hegemona, na dworze którego pełnił dość znaczną funkcję dowódcy straży pałacowej. Po zbrodni Aúd musiał uciekać z miasta, jednak już wkrótce pojawił się pod jego bramami, jako jeden z mścicieli. Niedługo po tym, pokonany w wojnie z innym księciem, przeszedł na stronę Tárolaùgra Aìrtorydy.

W 246 AU (7600) zgłosił swoje pretensje do tronu, a kolejne osiem lat spędził na wojnach i dyplomacji, aż w końcu zawładnął stolicą i w 254 AU (7608) został wybrany Hegemonem. Kraj był w opłakanym stanie, po dziewiętnastu latach ciągłych wojen, poprzedzonych dwudziestoma latami i jednym rokiem niepokojów, przerywanych wojnami. W pierwszym rzędzie należało opanować szerzący się głód, i wytępić bandy rabusiów i piratów, plądrujące kraj, a potem powoli podnosić kraj z ruiny. Ale ważne też było, żeby zapobiec takim strasznym wojnom w przyszłości, dlatego Meleín podjął się reformy kraju, z której jest równie sławny, co z odnowienia państwa.

Reforma administracyjna

W pierwszym rzędzie trzeba było ukrócić samowolę książąt. Każdy książę był panem w swoim państewku, dysponował też swoimi wojskami, sobie tylko posłusznymi. Póki przy sterze byli silni władcy, taki system zdawał egzamin, ale wystarczyło, żeby władza centralna trochę osłabła, a od razu wybuchały bunty. A przy upadku władzy centralnej takie bunty przeradzały się w wojny "każdy z każdym", co jeszcze bardziej niszczyło kraj.

Meleín skorzystał z faktu, że duża część starych rodów wyginęła, bądź też była bardzo osłabiona polityką wewnętrzną po śmierci wielu członków. Centralizacja przebiegała dość brutalnie, zdarzały się bowiem bunty, które musiały być krwawo stłumione. Książęta stali się tylko prowincjonalnymi urzędnikami, a większość ich pomocników była przydzielana ze stolicy. Natomiast wzrosła rola wojska. Od czasów Tárolaùgra I dawna elita polityczna została zastąpiona elitą wojskową, a patrycjuszom zostawiono politykę lokalną, życie towarzyskie, bądź doglądanie majątków, choć jeszcze za Laùgráda I Związek Truski, w którym patrycjusze grali pierwsze skrzypce, nie był bezsilny. Meleín zlikwidował resztki Związku, pozbawiając miasta możliwości wyboru własnych władz i własnych przedstawicieli. Odtąd władza była przydzielana z góry.

Od początków Państwa Truskiego książęta i faktyczne elity pochodziły z kręgów wojskowych, jednak raz przyjęta godność była raczej dziedziczna, na wzór starej arystokracji. Powstawały nowe, potężne rodziny, a ich polityka groziła rozerwaniem państwa na strzępy, co się prawie stało podczas bezkrólewia. Meleín ukrócił ich władzę, ale nie usunął do końca źródła problemów. Jego reformy dokończył dopiero Tárolaùgr IV Stary.

Najazd ajdynirski

Około 240 AU (7594) Cesarz Poitów, tocząc wojny w całym obszarze Morza Wewnętrznego, zaatakował Ajdynir. Państwo to przeżywało wówczas kryzys, więc Poitowie łatwo zdobyli ujście rzeki Ehwatri, wspierając lokalną rebelię przeciwko władzy ajdynirskiej. Szczęście trwało jednak krótko, Ajdynir zmobilizował armię i pokonał Poitów, zdobywając i plądrując ich stolicę, i zabijając Cesarza podczas jednej z bitew. Cesarz nie miał potomków, więc władzę przejął po nim jego siostrzeniec, który niedługo po tym podpisał traktat. Poitowie przechodzili w zależność od Ajdyniru, a ich władca musiał zrezygnować z tytułu cesarskiego.

Ajdynir nie zamierzał jednak poprzestać na podbiciu samych Poitów, bowiem na trasie jego wojsk leżało jeszcze Państwo Truskie i Siedmiomieście, które można było albo podbić, albo przynajmniej złupić. W 267 AU (7621), po krótkim odpoczynku, wojska, wzmocnione o nowych wasali - Poitów, ruszyły na północ. Jednak nie wszyscy Poitowie ruszyli z Ajdynirem. Nowy władca był niepopularny, poza tym pochodził z rodu cesarskiego, ale po kądzieli, a to (zdaniem tych, którzy wywodzili się po mieczu) wykluczało władcę z niektórych istotnych rytuałów religijnych. Widząc, że następnym celem Ajdyniru jest Państwo Truskie, buntownicy uciekli do Meleína, zabierając ze sobą dość pokaźne siły. Meleín, dowiedziawszy się o planach wroga, nie czekał, aż ten go zaatakuje, tylko przeprawił się ze swoją armią, mając pojckich sojuszników przy boku. Flota truska przyczaiła się natomiast w delcie, czekając na flotę Ajdyniru. Ta składała się z wielkich, morskich okrętów, nieprzydatnych w walce rzecznej, natomiast Trugowie mieli niewielkie, szybkie okręty o niewielkim zanurzeniu. Flota Ajdyniru została doszczętnie rozgromiona. Tymczasem w bitwie lądowej na południowym brzegu Wielkiej Rzeki Ajdynir odniósł zwycięstwo które, choć świetne, nie na wiele im się zdała, bo straty truskie były niewielkie, a Meleín zdołał ewakuować swoje wojska, jak również część sojuszniczych wojsk pojckich, na drugi brzeg. Towarzyszył mu jeden z książąt pojckich, który miał w przyszłości być jednym z głównych aktorów podczas rozmontowywania Cesarstwa.

Większość pojckich buntowników została jednak na swoim brzegu, chcąc kontynuować walkę, a nie uciekać za bezpieczną (na razie) granicę. Zostali doszczętnie rozbici, jednak dowódca wojsk Ajdyniru, dowiedziawszy się o klęsce swojej floty (i widząc truską flotę patrolującą Wielką Rzekę tuż przy jego namiocie), zdecydował o wycofaniu się. Podpisał pokój z Państwem Truskim, w którym nie było ani słowa o Poitach, zostawiając ich de facto na łaskę Meleína. Nie trzeba go było długo namawiać, w 270 AU (7624) wojska truskie przekroczyły ponownie Wielką Rzekę, wykorzystując prawa do sukcesji owego księcia, który ewakuował się za Wielką Rzekę razem z Meleína. Poitowie nie stawili praktycznie żadnego oporu, panujący król Poitów uciekł za morze, do kolonii, gdzie został władcą, a książę wspierany przez Meleína został koronowany na króla Poitów. W traktacie Poitowie oddawali Trugom zagrabione ziemie, i to z nawiązką. Pozbawiło to Poitów ochrony, większość fortyfikacji bowiem była w pasie przygranicznym, oddanym teraz Państwu Truskiemu.

Meleín zmarł w 287 AU (7641), po 33 latach panowania. Przejął kraj znacznie pomniejszony i zupełnie zrujnowany przez wojny, zostawił go w dobrym stanie, pokonawszy i ostatecznie przetrąciwszy kręgosłup Cesarstwu Poitów - nemezis truskiej. Co więcej, reformy zapoczątkowane przez niego są główną przyczyną stabilności państwa, a więc faktu, że istnieje po dziś dzień.

Tárolaùgr III

Tárolaùgr III był, w przeciwieństwie do swego ojca, dość przeciętnym władcą. Urodził się w 236 AU (7590), na tron wstąpił po śmierci ojca, w 287 AU (7641). Kontynuował politykę wzmacniania państwa, wspierał kolonizację utraconych ziem. Zmarł w 337 AU (7691), po pięćdziesięciu latach panowania.

Laùgrád II Tępy

Syn Tárolaùgra III, Laùgrád II zwany Tępym, nie zapisał się zbyt chwalebnie w dziejach Trugów. Urodził się w 279 AU (7633), na tron wstąpił w 337 AU (7691). W 345 AU (7699) po nieudanej wojnie z Liktami, musiał uznać ich niepodległość. Nie był władcą zbyt inteligentnym, uważano zresztą, że nie jest synem Tárolaùgra III. Władza lokalnych książąt, ponownie wzrastająca za jego ojca, który odsuwał wojsko od władzy, bojąc się jego nieobliczalności, za jego czasów osiągnęła niespotykane rozmiary. Laùgrád wręcz prześladował wojsko i wojskowych, czego skutkiem była klęska w wojnie z Liktami.

Za jego czasów szczególnie nośne były postulaty (które zaczęły się pojawiać już podczas bezkrólewia), że Hegemonia powinna się należeć wyłącznie potomkom Tárolaùgra I, i to w linii męskiej. Był to rewolucyjny postulat, jako że dziedziczenie tronu odbywało się w taki sam sposób, jak dziedziczenie każdej innej własności - wśród najbliższych krewnych. Niemniej jednak, podejrzane pochodzenie Laùgrád II powodowało, że takie postulaty niosły się szczególnie daleko. Cieszyło to Tárolaùgra Akrìzydę, będącego właśnie potomkiem Założyciela po mieczu. W 351 AU (7705) Tárolaùgr podniósł bunt, został obwołany Hegemonem przez wojsko, zajął stolicę bez walki, i zabił Laùgráda. Panował lat 14, był władcą słabym i dającym posłuch ludziom wątpliwej cnoty. Został pogrzebany po cichu, a nikt po nim nie płakał, może prócz innych mu podobnych.

Akrìzydzi i Srebrny Wiek

Wraz z Laùgrádem II odeszły ostatnie istotne relikty Państwa Truskiego z lat panowania Założyciela. Tárolaùgr IV oparł swą władzę wyłącznie na wojsku jako instytucji, a nie na pojedynczych jednostkach. Nie prosił już Rady Książęcej o zatwierdzenie, choćby formalne, swojego wyboru. Protestujących książąt kazał powiesić. Później, gdy kapłani protestowali przeciwko temu, także zawiśli na szubienicy.

Tárolaùgr IV Stary

Tárolaùgr IV urodził się w 252 AU (7606), a w 351 AU (7705) zbuntował się przeciwko Laùgrádowi II Tępemu, i sam został Hegemonem. Dokończył reformy Meleína II, całkowicie pozbawiając lokalnych książąt władzy. Od teraz głównym oparciem Hegemona jest wojsko, jako instytucja. Początki tej zmiany pojawiały się w reformach Meleína II, ale nie zdołał ich doprowadzić do końca. Późniejsi władcy rozpoczęli marsz w przeciwnym kierunku - ograniczali władzę wojska, zwiększając jednocześnie władzę lokalnych książąt. Tárolaùgr IV zlikwidował zupełnie specjalny status książęcy. Od teraz książęta mieszkali wyłącznie w pałacu Hegemona, jeśli należeli do jego bliskiej rodziny, albo stracili wszystkie swoje przywileje. Prowincjami rządzili namiestnicy wojskowi, cała administracja, prócz tej najbardziej lokalnej, na poziomie miasta, latyfundium, lub (rzadkiej) wolnej wsi, była podporządkowana władzy wojskowej. Nowy władca wprowadził też nowy podział prowincji, bowiem stary stał się już nieaktualny, ze względu na zmianę granic. Podział ten obowiązuje, z drobnymi zmianami, do dzisiaj. Po dokonaniu tych reform, i brutalnym stłumieniu buntów, Tárolaùgr IV skierował wzrok na dawne Cesarstwo, będące obecnie w rozkładzie po klęsce zadanej im przez Meleína II.

Podbój Poitów

W 372 AU (7726) Tárolaùgr IV ruszył na czele wojsk na podbój resztek Cesarstwa Poitów. Wystarczyła jedna bitwa, rozstrzygnięta w pół godziny (po pierwszych potyczkach, po truskiej stronie z udziałem machin, wojska Poitów rzuciły się do ucieczki), żeby wrota stolicy otwarły się szeroko przed zdobywcą. Tárolaùgr zmusił Poitów do oddania północnej części swoich ziem - tych leżących między Jeziorem Słonecznym a Księżycowym, a także trzech istotnych twierdz w samym sercu ich kraju. Poitowie byli jeszcze bardzie upokorzeni niż wcześniej, przez Meleína II.

Tárolaùgr IV Stary poszerzał również panowanie truskie na wszystkie kierunki świata, prowokując zresztą konflikt z Siedmiomieściem, cudem zażegnany. Zmarł w 464 AU (7818), w wieku 212 lat, po 113 latach panowania. Był władcą skutecznym, choć okrutnym i nieznoszącym sprzeciwu. Zniszczył ostatnie relikty dawnego państwa Tárolaùgra I, usuwając relikty feudalne i wprowadzając biurokrację. Jego reformom Państwo Truskie zawdzięcza dalsze istnienie, ale też dzisiejszy marazm i słabość. Niewielu Hegemonów po nim umiało okiełznać biurokrację, i zmusić ją do grania na własnych zasadach. Zazwyczaj to władca przegrywał, i musiał się dostosować. Na Tárolaùgrze IV kończy się era jednostek.

W 754 AU (8108), po buncie Poitów, Państwo Truskie inkorporuje kolejne terytoria, osiągając największy obszar po Faùcie. Około roku 800 AU (8154) osiąga szczyt potęgi militarnej, ale inne dziedziny cywilizacji już zaczynają chylić się ku upadkowi. Mimo, że nie jest to spadek znaczny, widać jednak brak oryginalności, powtarzalność i zależność od czasów dawnych, czasów pierwszych Hegemonów.

Interwencja Ajdyniru

Około roku 1000 AU (8354) książę pojcki władający koloniami, zwrócił się do Ajdyniru z prośbą o pomoc w odzyskaniu tronu pojckiego, w zamian obiecując przejście państwa Poitów w zależność od Ajdyniru. Przodkowie owego księcia zostali wygnani przez wojska truskie Meleína II w 270 AU (7624). Ajdynir się zgodził, i w 1037 AU (8391) dokonał się przewrót w Księstwie Pojckim. Nowy władca koronował się na króla, i natychmiast zaczął szkolić nowe wojska, do walki z Trugami. Znacząco pomagali mu w tym Ajdynirczycy, wysyłając dużo oficerów, którzy mieli się zajmować szkoleniem (a potem dowodzeniem) wojsk pojckich. Niedługo później Poitowie, wspierani przez elitarne oddziały Ajdynirczyków, ruszyły na północ, na podbój nowych ziem.

Wojsko truskie w tym czasie nie było już takie silne jak dwieście lat wcześniej, w zenicie potęgi wojskowej, ale dalej stanowiło pokaźną siłę. Brakowało jednak Trugom żołnierzy, podbijali zatem ich liczbę nowymi zaciągami, mniej dbając o ich szkolenie niż wcześniej. Dotyczyło to głównie armii południowej, której głównym zadaniem było zbieranie podatków i tłumienie powstań niewolników. Armia północna, strzegąca granic przed Brautami i innymi barbarzyńcami była dużo lepiej wyszkolona i wyposażona.

Poitowie i Ajdynirczycy starli się z arnią truską niedługo po przekroczeniu granicy, ale podczas bitwy król Poitów zupełnie stracił głowę (a on był głównodowodzącym). Poszczególni Ajdynirańscy dowódcy próbowali opanować sytuację, ale każdy miał lokalny pogląd na pole bitwy, a komunikacja właściwie nie istniała (bo centrum dowodzenia przestało działać). Mimo wszystko, po wielogodzinnym boju, armia truska poniosła klęskę. Straty były jednak duże po obu stronach. Poza tym pobita została tylko armia południowa, której doświadczenie polegało wyłącznie na zbieraniu podatków i tłumieniu powstań niewolników. Armia północna, zaprawiona w bojach z barbarzyńcami, była już w drodze. W międzyczasie wrogowie Trugów posuwali się coraz dalej.

Król Poitów po incydencie podczas bitwy stracił zaufanie do oficerów ajdynirskich, którzy zlekceważyli wtedy jego polecenia, i zaczął otaczać się liczną strażą, i własnymi wojskami, które przywiózł zza morza. Po pewnym czasie zaczęły występować otwarte konflikty między Ajdynirczykami a Poitami króla. Poitowie w wojsku ajdynirskim (z oficerami ajdynirskimi) byli już wówczas zupełnie zdemoralizowani, zaczęły szerzyć się dezercje. Jedynie elitarne oddziały ajdynirskie zachowywały karność, oprócz może niektórych oddziałów podległych bezpośrednio królowi Poitów. Niedługo później doszło do rozłamu, Ajdynirańczycy chcieli wracać, bo widzieli, że kampania jest przegrana, natomiast król ani myślał o odwrocie. Wojska ajdyniru oczywiście zignorowały jego protesty, zwinęły obóz i ruszyły na południe. Tego królowi było już zbyt wiele, zebrał wszystkich wiernych sobie żołnierzy i zasadził się na Ajdynirańczyków. Podstęp się wydał, bitwa była krótka, a jej wynik łatwy do przewidzenia, niemniej jednak kompletnie podkopało to morale Poitów służących pod Ajdynirczykami.

W międzyczasie Trugom udało się zebrać rozproszone oddziały Armii Południowej, natomiast Klèndor, wódz Armii Północnej, rozbił flotę króla Poitów, i zagrodził Ajdynirańczykom odwrót. Pomimo znacznej przewagi liczebnej nie odważył się zaatakować, czekał na nadchodzącą Armię Południową. Ajdynirańczycy, wiedząc o tym, zdecydowali się przedrzeć przez wojska Klèndora. W bitwie, która się wywiązała, część elitarnych oddziałów przebiła się przez linie truskie, natomiast reszcie się to nie udało, i ponieśli ogromne straty. Po powrocie do obozu pozostali przy życiu Poitowie wzniecili bunt, i wymordowali oficerów ajdynirskich. Zaraz po tym wysłali emisariusza do Klèndora, proponując poddanie się. Klèndor odpowiedział szturmem, który skończył się masakrą Poitów. Klèndor pogrzebał oficerów ajdynirskich z honorami, i odesłał ich uzbrojenie do Ajdyniru. Ajdynir nie stracił tu zbyt wielu ludzi, ale nie można zapominać, że większość z nich to byli doświadczeni oficerowie, a takich bardzo trudno zastapić - była to bardzo bolesna strata.

Jednakże nie dało się ponownie uzależnić Poitów, mimo ich klęski. Trugowie byli również wyczerpani wojną, stracili dużą część dochodów (trybut z Poitów), i odsłonili północne granice. Poprzestali na kilku ekspedycjach karnych, które co najwyżej spustoszyły spore połacie ziemi, ale nowy król Poitów (brat poprzedniego) zdołał się obronić.

Klęska za Jeziorem

W 791 AU (8145) Liktowie ponoszą klęskę w wojnie z barbarzyńcami przybyłymi zza gór. Niedługo później już całe ich państwo przestało istnieć. W 1249 AU (8603) ci sami barbarzyńcy przekroczyli granicę truską, i zadali szereg klęsk wojskom Trugów. Wszystkie ziemie za Jeziorem Słonecznym i Rzeką Słoneczną wpadły w ręce wroga, Trugowie utrzymali w swoich rękach tylko dwa miasta na wybrzeżu, i rejon delty. Była to pierwsza katastrofa, która spadła na Państwo Truskie od czasu buntu Poitów i inwazji Ajdyniru, szczęśliwie jednak odpartej, choć z dużym trudem. Jedną z przyczyn klęski było nadużywanie słoni, efekt walk z Ajdynirem, ale podstawową przyczyną był regres sztuki wojennej i upadek wojska jako takiego. Od tej klęski definitywnie zaczął się upadek Państwa Truskiego, już wcześniej nadszarpnięty początkami pojckiej rekonkwisty (1163 AU - 8512).

Najazdy koczowników

W 1415 AU (8769) susza przybrała na sile - wyschła Długa Rzeka, stanowiąca zachodnią granicę Państwa Truskiego. Przez suche koryto wlał się strumień koczowników, którzy doszczętnie zniszczyli zachodnią część ziem truskich, zostali jednak pokonani, i odrzuceni za Długą Rzekę. Niemniej jednak, w 1576 AU (8930) ponownie zaatakowali, i przez 11 lat, aż do 1587 AU (8941) pustoszyli ziemie truskie, a nikt nie zdołał im się wówczas przeciwstawić. Kolejne najazdy Brautów były w latach 1594 AU (8948), 1603 AU (8957) i 1608 AU (8962), zostali jednak pokonani.

Obecny władca, Tárolaùgr XXXII, buduje system wałów i strażnic na granicy stepowej, próbując obronić się przed Brautami. Podczas ostatnich najazdów umocnienia, choć niedokończone, zdały egzamin. Hegemon obwarowywuje również granicę z barbarzyńcami zza Jeziora, wykorzystując po części zwerbowanych Brautów, ofiarowując im niewielkie państewko na granicy, w zamian za obronę granic.