Historia Państwa Truskiego

Państwo Truskie jest, jak na wiodące cywilizacje Kyonu, stosunkowo młodym krajem. Zostało założone w 7354 roku (1619 lat temu) przez wodza Tárolaùgra, i od tego czasu jest jednym z głównych państw Środkowego Kyonu. W czasie swojego istnienia przeżywało dwie epoki chwały i potęgi, ale te czasy należą już do przeszłości.

Państwo truskie w szczycie potęgi

Początki

Państwo zostało założone przez Tárolaùgra, który zjednoczył istniejące państewka Trugo-Liktów pod swoją władzą. Około 5500 roku granice Cesarstwa (Poitów, zwane Pierwszym Cesarstwem) zostało przełamane przez Liktów i Taugrów, a niedługo później przez Trugów. Liktowie zniszczyli i splądrowali cesarską stolicę już 200 lat później, w 5703 roku, i od tego czasu liczy się nową epokę, która osiągnęła swój punkt kulminacyjny w Państwie Truskim. Liktowie założyli swoje państwa nad Jeziorem Słonecznym (tzw. Liktowie-żeglarze), które to zostały podbite ok. 6550 roku przez Trugów. Podbój zakończył się wzajemną asymilacją Trugów i Liktów, tworzącą unikalną kulturę, zdominowaną jednak przez Trugów i język truski.

Tárolaùgr

Tárolaùgr I urodził się w roku 7247, w trusko-liktyjskiej rodzinie ksiażęcej. Jego pradziad, Faùt, był Poitem i dożą Republiki Korsarskiej. Został zmuszony do ucieczki podczas rewolucji w Federacji Poitów, zakończonej restauracją Cesarstwa (zwanego Drugim Cesarstwem). Jego syn, Hait, prowadził żywot najemnika, nie osiadłszy nigdy w jednym miejscu. Po nim nastąpił Meleín, który był pierwszym noszącym imię truskie, a nie pojckie. Założył on niewielki gródek, którym władał jako książę. W 7292 roku umarł, a władzę i tytuł przekazał swojemu synowi Tárolaùgrowi. Następne 62 lata Tárolaùgr spędził na pirackich wyprawach wojennych i powiększaniu swojej władzy. W 7354 roku skończył jednoczenie państewek Trugo-Liktów, i został "wybrany" na truskiego hegemona. Od tego wydarzenia liczy się daty w Państwie Truskim.

Przez całe życie przyświecał mu jeden cel - podbój Drugiego Cesarstwa. Na początku jego państwo było jednak na to za słabe, w 7368 roku (14 AU - wg truskiego kalendarza) zaatakował i pokonał Liktów. Odebrał im ziemie za Jeziorem Słonecznym, a na tronie osadził marionetkę. 10 lat później (7378 - 24 AU) poczuł się na tyle silny, że zaatakował Cesarstwo, wojnę jednak przegrał. Kolejne lata poświęcił więc na dalszym wzmacnianiu swojej potęgi - wyruszył na wschód, na Brautów-rolników. Pozyskał sobie Brautów-koczowników, mieszkających za Długą Rzeką, jako sojuszników, podbił Brautów-rolników, i wspólnie z nomadami zza rzeki ruszył na południe, na podbój niepodległych jeszcze państewek truskich (7397 - 43 AU). W 49 AU (7403) ruszył również na północ, powiększając Kraj Liktów (lenno truskie), jak i nakładając trybut na Siedmiomieście.

Zmarł w 62 AU (7416), w wieku 169 lat. Panował przez 124 lata, z czego przez 62 lata był władcą Państwa Truskiego. Był największym władcą truskim.

Tárolaùgrydzi i Złoty Wiek

Czas panowania Tárolaùgrydów był pamiętany w późniejszych czasach jako Złoty Wiek Państwa Truskiego. Był to okres potęgi imperialnej, a choć później siła militarna bywała większa, nie wiązało się to z rozwojem kultury i cywilizacji, a wręcz przeciwnie - już wtedy spadał. Za panowania późnych Tárolaùgrydów nie było to jeszcze tak widoczne, ale pierwsze objawy ukazały się w czasach bezkrólewia, ale również za panowania Indákidów.

Laùgrád I

Laùgrád I był synem Tárolaùgra I, urodził się w 19 AU (7373). Nie prowadził większych wojen, jedynie skonsolidował to, co zdobył jego ojciec. Panował od 62 AU (7416) do 104 AU (7458). Główną jego zasługą jest stworzenie podwalin pod ustrój, który osiągnie szczyt za panowania jego syna. Tárolaùgr I nie poświęcał zbyt wiele uwagi administracji swoimi ziemiami, więc po 62 latach podbojów powstały różnego rodzaju napięcia między różnymi systemami władzy.

Reforma administracji

Laùgrád I odziedziczył system mieszany - pierwotne polis truskie zachowały autonomię, przynajmniej na papierze. Do tego niektóre inne miasta Trugów i (rzadziej) Liktów zostały przyjęte do Związku Truskiego jako nowi członkowie. Cała reszta była nominalnie im podległa, a de facto znajdowała się pod bezpośrednią władzą Hegemona - w tym przypadku Laùgráda. Hegemon rządził tymi terenami jak chciał, i ustanawiał prawa wedle swej woli, natomiast nie mógł w ten sposób rządzić miastami Związku, nominalnie niezależnymi.

Już za czasów jego ojca większość żołnierzy i oficerów wywodziła się spoza Związku, a przynajmniej nie należała do elit politycznych tegoż Związku. W 79 AU (7433) zajął budynek Rady Związku Truskiego, jak i urzędy związkowe w miastach. W ten sposób zmusił Związek do oddania mu pełni władzy realnej. Nie rozwiązał go co prawda, ale zebrania mogły być tylko zwoływane przez Hegemona. Aż do likwidacji Związku Truskiego za Meleína II nie odbyło się ani jedno oficjalne zebranie. W czasie bezkrólewia obradowano, co prawda, ale były to zebrania nielegalne.

Przede wszystkim Laùgrád zmusił Związek Truski do uznania swojej reformy administracji. Władza nad terenami będącymi poza Związkiem przechodziła de iure pod władzę Hegemona (de facto tak było już od pewnego czasu), który podzielił go na trzy prowincje: Prowincję Północno-Zachodnią, Prowincję Południowo-Zachodnią i Prowincję Północno-Wschodnią. Rejon stolicy (dawnego gródka Tárolaùgra I, wyjętej spod władzy Związku) otrzymał nazwę Osi, i był to czwarty obszar Państwa Truskiego. W prowincjach, jak widać, brakowało jednej - Południowo-Wschodniej, którą obiecano sobie wydzielić z Cesarstwa Poitów. Dookoła Prowincji, poza terenem bezpośrednio należącym do Trugów, leżały trzy Kraje - lenna truskie: Kraj Północny (Liktowie), Kraj Zachodni (Brautowie) i Kraj Południowy (niewielki, tylko na północy Wielkiej Rzeki, zamieszkany przez Trugów). Tutaj również brakuje czwartego Kraju, Kraju Wschodniego.

W późniejszych wiekach uważano Morze Wewnętrzne (a także Jezioro Słoneczne) za Kraj Wschodni - domenę bogów broniących Trugów. Taka interpretacja dyktowana jest rzekomym pacyfizmem Laùgráda I, który, jak wiadomo, nie prowadził żadnej większej wojny, dokończył tylko kampanie ojca. Nie przekroczył nawet nigdy Wielkiej Rzeki. Nie należy jednak dać wiary takim sądom. Laùgrád nie toczył wojen, ale nie znaczy to, że nie był wojowniczym władcą. Wręcz przeciwnie, jego reforma administracyjna spełnia dwa warunki - w warstwie praktycznej tworzy skuteczną administrację, w warstwie ideologicznej jednak stawia Państwo Truskie w stanie niestabilności (bądź, jak kto woli, niepełności). Państwo ma tylko trzy prowincje, a powinno mieć czwartą (w domyśle wykrojoną z ziem pojckich). Co więcej ma tylko trzy Kraje zależne - brakuje czwartego, Wschodniego. Istnieje tylko jeden kandydat - Siedmiomieście. Także Kraj Południowy jest bardzo niewielki, wymaga rozbudowy (co się stało niedługo później, za Tárolaùgra II).

W świetle powyższego, Laùgrád I był nie tylko prawodawcą truskim, tworzącym podwaliny pod skuteczną administrację, ale również stworzył podwaliny pod ekspansjonistyczną ideologię truską - ideologię, która święciła tryumfy w późniejszych wiekach, ale widoczna jest już u Tárolaùgra II, który, spełniając marzenie swojego dziadka, Tárolaùgra I Założyciela, pokonał Cesarstwo. Nie byłoby jednak tej wojny, gdyby Laùgrád I nie przekuł dzieł ojca - korsarza i rozbójnika przecież - na ekspansjonistyczną ideologię truską.

Tárolaùgr II

Tárolaùgr II urodził się w 34 AU (7388). Wstąpił na tron po śmierci swojego ojca, Laùgráda I, w 104 AU (7458). W przeciwieństwie do swojego ojca, był władcą wojowniczym. W 118 AU (7472) na południowym brzegu Wielkiej Rzeki wybuchła rebelia antycesarska. Tárolaùgr II wyruszył na czele swoich wojsk, by spełnić marzenie wielkiego dziadka. Wojna trwała do 124 AU (7478) i zakończyła się kapitulacją Cesarstwa Poitów. Truski Kraj Południowy zyskał prawie cały południowy brzeg Wielkiej Rzeki, a oprócz tego Państwo Truskie odzyskało Republikę Korsarską, dawną siedzibę przodków Tárolaùgra. Poitowie definitywnie stracili również wyspy w delcie, które to były źródłem zatargów już od czasów pierwszego Tárolaùgra. Pokonawszy Poitów, skierował swe wysiłki w kierunku ekspansji zamorskich - za jego czasów flota truska dopłynęła do Ajdyniru i Mokucji.

Hegemon nie poprzestał na tym, ale aktywnie rozszerzał zasięg Kraju Zachodniego, zamieszkanego przez Brautów. Są dowody na to, że dotarł przynajmniej do Jeziora Błotnego, a może nawet do Wideł. Zmarł w swoim pałacu, w 179 AU (7533). Żył 145 lat, a panował lat 75. Za jego czasów Państwo Truskie osiągnęło szczyt rozwoju cywilizacyjnego, choć szczyt potęgi militarnej miał jeszcze nadejść.

Meleín I

Meleín I urodził się w 107 AU (7461), a wstąpił na tron w 179 AU (7533), roku śmierci swego ojca. Kontynuował politykę Tárolaùgra II, ale w 201 AU (7555) zmarł po wypadku na polowaniu. Osierocił niepełnoletniego syna, Faùta.

Regencja i bezkrólewie

W chwili śmierci ojca, w 201 AU (7555), Faùt był niepełnoletni. Urodził się w 193 roku, czyli miał ledwo 8 lat, a pełnoletniość uzyskiwało się w wieku 40 lat. Do czasu osiągnięcia pełnoletniości rządzili regenci. Rządy te były katastrofą dla kraju, a władca patrzył ze zgrozą na rozpad imperium, nie mógł jednak nic zrobić. W 233 roku osiągnął wreszcie pełnoletniość i pełne rządy, jednakże nie mógł już cofnąć złych decyzji. Po niespełna trzech latach rządów został otruty, a kraj pogrążył się w jeszcze większej anarchii niż wcześniej.

Drzewo genealogiczne Tárolaùgra i jego najbliższych potomków

Regencja Reùl

Reùl była matką Faùta, pochodziła z kraju Poitów, stąd też imię władcy, pojckie, nie truskie. Dążyła do osiągnięcia pełni władzy nad Państwem Truskim, najprawdopodobniej przez dziedziczenie. Była bardzo niepopularna wśród Trugów, toteż niewielu protestowało, kiedy stryj władcy, Álaìrkor, podniósł bunt (w 204 AU - 7558), żądając regencji dla siebie, a nie dla obcej królowej. Nie bez znaczenia był fakt, że zgodnie z prawem był on w równym stopniu co królowa spokrewniony z władcą. Później mówiono, że Reùl podstępem zmusiła go do buntu, chcąc się go pozbyć. Álaìrkor zginął w zasadzce w 209 AU (7563), niepokononany w boju. Ruszając na stolicę, pociągnął za sobą również Brautów z Kraju Zachodniego (Reùl pogardzała nimi, co stanowiło dodatkowy powód do wystąpienia), którzy po jego śmierci zaczęli pustoszyć Prowincję Północno-Zachodnią. Zostali wyparci, ale kraj nie nadawał się do zamieszkania. Odpadli również potężni sojusznicy, którzy mogliby być bardzo potrzebni w kolejnych. W 214 AU (7568) miał miejsce przewrót pałacowy, a Reùl została zgładzona. Nowym regentem został Aìrtor, mąż ciotki Faùta.

Regencja Aìrtora

Początek regencji Aìrtora, od 214 AU (7568), wydawał się bardzo spokojny. Myślano, że uspokojono demony wojny, a państwo zyskało czas na odbudowę. Jednak poprzednie kryzysy były niczym w porównaniu z tym, co miało teraz nastąpić. W 222 AU (7576) zbuntował się Aùdor, książę Kraju Południowego. Niedługo później, gdy Aìrtor wyruszył już był na wyprawę, zbuntowała się Meís, księżna Prowincji Północno-Wschodniej. Sytuacja w kraju groziła rozpadem. Regent pobił Aùdora w bitwie, i zamknął go w twierdzy nad Wielką Rzeką, na jej północnym brzegu. Była to stolica Kraju Południowego. Mimo patrolowania rzeki przez flotę regencką, Aùdorowi udało się wymknąć z oblężenia, a załoga twierdzy poddała się.

Aìrtor, zostawiwszy niewielką załogę i flotę patrolową, ruszył z całym wojskiem na wschód. Armia Meís przekroczyła już Rzekę Słoneczną, ale została pobita, syn jej Lùtor zaś wzięty do niewoli. W kolejnej bitwie księżna została już ostatecznie pokonana, i zaprowadzona na szafot, razem z synem, w 225 AU (7579). Nie był to jednak koniec kłopotów regenta. Pokonany Aùdor wezwał na pomoc Cesarza. W 230 AU (7584) połączone wojska Kraju Południowego i Cesarstwa Poitów przeprawiły się przez Wielką Rzekę. Aùdor utonął podczas przeprawy, nie przeszkodziło to jednak Cesarzowi w kontynuowaniu kampanii. Walki były ciężkie, ale regent stał na straconej pozycji, aż w końcu musiał podpisać upokarzający pokój, w 233 AU (7587). Cesarstwo zyskało cały południowy brzeg Wielkiej Rzeki, doroczny trybut, i prawo składu. W tym samym roku Faùt osiągnął pełnoletniość, i silną ręką uchwycił ster nawy państwa. Winny klęsk musiał położyć głowę pod topór.

Faùt

Faùt niedługo miał się cieszyć władzą. Jego propozycje wywoływały silny opór urzędników dworskich, a ich wyrzucenie powiększało szeregi niezadowolonych z nowych rządów. W 235 AU (7589) został otruty przez swoją ciotkę, Aúd. Pomściła ona śmierć swojego męża, ale jej świętokradczy czyn nie przysporzył jej zwolenników - nawet jej syn wystąpił przeciwko niej. Faùt był ostatnim panującym Tárolaùgrydą, a jego śmierć rozpoczęła długi okres bezkrólewia. Żył lat 42, rządził lat 34, panował niespełna trzy lata. Sprzysięgły się przeciwko niemu wszyscy wrogowie, a temu nie podołałby nawet Założyciel. Pokonany trucizną, niewieścią bronią, zmarł w młodym wieku, osierociwszy państwo na całe dziewiętnaście lat.

Wojna domowa

Świętokradczy postępek Aúd spowodował, że niewielu uznało ją za prawowitego Hegemona. Biorąc pod uwagę związki rodzinne, mogłaby odziedziczyć tron, ale zabójstwo w celu uzyskania spadku wykluczało spośród spadkobierców. Dodatkowo targnięcie się na Hegemona było świętokradztwem.

Pierwszy Hegemon - Tárolaùgr został (przynajmniej oficjalnie) wybrany na to stanowisko przez Radę Związku Truskiego. Również jego syn był wybrany, i to podwójnie - przez wojsko (aklamację) i przez Radę. Reformy Laùgráda I usunęło wymóg wyborów przez Radę (wybór przez wojsko i tak nie był konieczny), zastępując go wyborem przez najważniejszych książąt Państwa Truskiego. Wybór to była oczywiście formalność, za panowania kolejnych władców nikt nawet nie udawał, że książęta mają jakikolwiek wybór. Niemniej jednak, był to rytuał, przez który każdy Hegemon musiał przejść (także ze względów religijnych), a wybór musiał był jednogłośny.

Aúd

Aúd była pierwszą osobą, która mając władzę, nie została zatwierdzona na Hegemona. Wręcz przeciwnie, nawet jej syn Tárolaùgr Aìrtoryda wystąpił przeciwko niej. Po krótkim czasie jej władza sięgała ledwo poza mury stolicy. Po dość długim oblężeniu, w 237 AU (7591) została pochwycona, i zginęła na torturach. Niemniej jednak jej śmierć nie zakończyła wojny domowej, gdyż frakcji było wiele, a największa z nich była zjednoczona tylko nienawiścią do niej. Gdy jej zabrakło, rzucili się sobie do gardeł.

Tárolaùgr Aìrtoryda

W 238 AU (7592) na czoło wysunęli się zwolennicy Tárolaùgra, syna Aúd, wnuka Tárolaùgra II, kuzyna Faùta. Był on ostatnim żyjącym Tárolaùgrydą, wszyscy pozostali potomkowie Założyciela należeli do bocznych gałęzi rodu. Jednym z jego zaufanych dowódców był Meleín Lùtoryda, późniejszy Hegemon. W 246 AU (7600) niewielu już miał przeciwników, zamknęli się oni jednak w murach stolicy, a bez władzy nad Stolcem Tárolaùgrowym nie mógłby nawet marzyć o koronacji. Niestety, zginął podczas oblężenia stolicy, blisko odnowienia chwały przodków. Państwo pogrążyło się jeszcze raz w krwawych wojnach, a nie było już żadnego Tárolaùgrydy, który miałby jasne prawa do tronu. Całe osiem lat musiało minąć, żeby Hegemon mógł zasiąść na tronie Tárolaùga.

Restauracja i Indákidzi

Okres bezkrólewia miał się ku końcowi, wykruszały się szeregi buntowników. W 246 AU (7600), roku śmierci Tárolaùgra Aìrtorydy, swoje pretensje zgłosił jego generał, Meleín Lùtoryda. Pokonał wszystkich przeciwników, aż w 254 AU zasiadł na Stolcu Tárolaùgrowym i został wybrany na Hegemona.