Język szauryjski

Rozwój

Proto-wardajski - proto-szauryjski (ok. 4000-2500 lat temu)

1. Zmiany samogłosek krótkich

a > ha (w nagłosie), æ

e > i

o > vo (w nagłosie), ɒ

oi > oj

2. Zmiany spółgłosek

kʷ, gʷ > p, b (przed samogłoską)

kʷ, gʷ > k, g

pʰ, tʰ, kʰ > p, t, k (po spółgłosce)

pʰ, tʰ, kʰ > f, s, x

s, z > ʂ, ʐ

3. Uproszeczenie zbitek spółgłoskowych i synkopa

Wylatują najczęściej:

- samogłoska długa,

- spółgłoska zwarta, jeżeli poprzedza opuszczaną samogłoskę w sylabie otwartej,

- spółgłoska zwarta, jeżeli następuje po opuszczanej samogłosce w sylabie zamkniętej,

apōwanda > (awanda) > hawǽndæ (spółgłoska zwarta poprzedza opuszczaną długą samogłoskę)

skēploi > (skloi) > ʂklój (p następuje po opuszczanej samogłosce, dlatego k pozostaje na miejscu)

benīto > (bento) > bíntɒ (w sąsiedztwie opuszczanej samogłoski nie ma spółgłoski zwartej, dlatego żadna spółgłoska nie wylatuje)

4. Samogłoski w sylabie akcentowanej przyjmują wyższy ton

Priorytet akcentu:

1. Dyftong oi

2. Samogłoska długa - jeżeli są dwie, to pierwsza z nich

3. Druga od końca samogłoska krótka w słowach wielosylabowych

Samogłoski krótkie w słowach jednosylabowych nigdy nie przyjmują wysokiego tonu.

gʷend > bind (słowo jednosylabowe z krótką samogłoską - niski ton)

wōpʰ > wúf (słowo jednosylabowe z długą samogłoską - wysoki ton)

pʰūroi > furój (dyftong ma pierwszeństwo w przyjmowaniu wysokiego tonu przed samogłoską długą)

krāpī > krápi (druga samogłoska długa od końca ma pierwszeństwo w przyjmowaniu wysokiego tonu)

rimā > rimá (długa samogłoska ma pierwszeństwo przed krótką)

urba > úrbæ (druga samogłoska od końca ma pierwszeństwo)

5. Skrócenie samogłosek długich