|
język średniobornholmski Va Apealnsan
|
Typologia:
|
SOV, silne V3, język fleksyjny
|
Utworzenie:
|
Terrus (w 2021)
|
Używany w :
|
Księstwo Bornholmskie
|
Sposoby zapisu:
|
łacinka
|
Klasyfikacja:
|
Wiwaryjskie
|
Kody
|
Conlanger–1
|
mbh.
|
Lista conlangów
|
Język średniobornholmski (mbh. Va Apealnsan /ˈva ˈa.pəln.sã/) - język z grupy południowej rodziny wiwaryjskiej, stadium języka bornholmskiego , które mniej więcej istniało od drugiej połowy XVI w. do mniej więcej przełomu XVIII i XIX w.
Fonetyka
Fonetyka uległa uproszczeniu względem starobornholmskiego, chociaż doszły samogłoski nosowe.
Spółgłoski
|
Wargowe |
Dziąsłowe |
Palatalne |
Welarne |
Uwularne
|
Nosowe
|
m |
n |
|
ŋ <ng> |
|
Zwarte
|
p b |
d |
|
k g |
|
Frykatywne
|
ɸ <f> β <v> |
s z |
ç <c> ʝ <j> |
x* |
χ <ch>
|
Aproksymanty
|
|
|
j* |
w |
|
Uderzeniowe
|
|
ɾ <r> |
|
|
|
Lateralne
|
|
l |
|
|
|
- /x/ występuje jedynie w zbitce /xl/ zapisywanej <ll>
- /j/ jest romanizowane przez "i".
Samogłoski
Ustne
|
Przednie |
Centralne |
Tylne
|
Przymknięte
|
i |
ʉ* |
u <ou>
|
Półprzymknięte
|
e |
|
o
|
Średnie
|
|
ə <ea>, <e>* |
|
Półotwarte
|
ɛ <ä> |
|
|
Otwarte
|
a |
|
|
- /ə/ to <e> jedynie w wygłosie.
- /ʉ/ to "u" w romanizacji.
Nosowe
|
Przednie |
Centralne |
Tylne
|
Przymknięte
|
|
ʉ̃ <uN> |
ũ <ouN>
|
Półprzymknięte
|
|
|
õ <oN>
|
Średnie
|
|
ə̃ <eaN> |
|
Półotwarte
|
ɛ̃ <äN> |
|
|
Otwarte
|
ã <aN> |
|
|
- N to spółgłoska nosowa w wygłosie. Poza wygłosem nie zachodni nasalizacja samogłosek. Nie występuje ona w ogóle z /i/ i /e/.
Akcent
Pada na pierwszą sylabę lub pierwszą z historyczną aspiracją, która w mbh. zanikła.
Mutacje
Stadium średniobornholmskie odziedziczyło mutacje. Więcej o mutacjach bornholmskich można przeczytać tutaj.
Wykaz tego, jakie fonemy mutowały w jakie w śr. bornholmskim.
Gramatyka
Gramatyka jest bardzo konserwatywna względem starobornholmskiej, dużą zmianą jest jednak inkluzywność i forma grzecznościowa zamiast dwoiny w czasownikach, a także dodatkowe zaimki.
Deklinacje
Rzeczownikowe
Przymiotnikowe
Koniugacje
Literatura