Język średniobornholmski
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| język średniobornholmski Va Apealnsan | |
|---|---|
| Typologia: | SOV, silne V3, język fleksyjny |
| Utworzenie: | Terrus (w 2021) |
| Używany w : | Księstwo Bornholmskie |
| Sposoby zapisu: | łacinka |
| Klasyfikacja: | Wiwaryjskie
|
| Kody | |
| Conlanger–1 | mbh. |
| Lista conlangów | |
Język średniobornholmski (mbh. Va Apealnsan /ˈva ˈa.pəɫn.sã/) - język z grupy południowej rodziny wiwaryjskiej, stadium języka bornholmskiego , które mniej więcej istniało od drugiej połowy XVI w. do mniej więcej przełomu XVIII i XIX w.
Fonetyka
Fonetyka uległa uproszczeniu względem starobornholmskiego, chociaż doszły samogłoski nosowe.
Spółgłoski
| Wargowe | Dziąsłowe | Palatalne | Welarne | Uwularne | |
|---|---|---|---|---|---|
| Nosowe | m | n | ŋ <ng> | ||
| Zwarte | p b | d | k g | ||
| Frykatywne | ɸ <f> β <v> | s z | ç <c> ʝ <j> | x* | χ <ch> |
| Aproksymanty | j | w | |||
| Uderzeniowe | ɾ <r> | ||||
| Lateralne | l |
- /x/ występuje jedynie w zbitce /xl/ zapisywanej <ll>
Samogłoski
Ustne
| Przednie | Centralne | Tylne | |
|---|---|---|---|
| Przymknięte | i | ʉ* | u <ou> |
| Półprzymknięte | e | o | |
| Średnie | ə <ea>, <e>* | ||
| Półotwarte | ɛ <ä> | ||
| Otwarte | a |
- /ə/ to <e> jedynie w wygłosie.
- /ʉ/ to "u" w romanizacji.