Język ajdyniriański

Język ajdyniriański (ajd. cabhar aydīniru [ʦäbʱäɾ äjdɨɲiɾu] lub Aydīnôhirya [äjdɨno̞xiɾjä]) — język stworzony przez Borlacha, jako jego pierwszy konlang. Mimo, że a propri, zainspirowany został wieloma prawdziwymi językami, głównie starożytnymi indo-irańskimi (sanskryt, awestyjski, staro-perski), językami kaukaskimi (gruziński, czeczeński), łaciną, ormiańskim i kilkoma indiańskimi.

W świecie Kyonu jest językiem urzędowym Wielkiego Imperium Ajdyniriańskiego i świętym językiem Daedżanizmu. Od języków okolicznych ludów wyróżnia go przede wszystkim rozbudowana fleksja, spora liczba przypadków i podział 1 osoby liczby mnogiej na "my" inkluzywne, ekskluzywne i podwójne. Wywodzi się z wymarłego języka ayńadhańskiego.

Dźwięki

Język ajdyniriański posiada bogaty zestaw spółgłosek i samogłosek, w tym 3 spółgłoski ejektywne.

Samogłoski

Zapis	IPA
a	/ä/
ā	/a:/
ą	/ɔ̃/
e	/ɛ/ (/e/)
é	/ɛɪ/
ę	/ɛ̃/
i	/i/
y	/j/
o	/o/ (/ɔ/)
ô	/o̞/ (/ɶ/)
u	/u/ (/ʊ/)
ū	/u:/
û	/ʉ/

Spółgłoski

Zapis	IPA
b	/b/
bh	/bʱ/
ch	/ʧ/
c	/ʦ/
ć	/t͡ɕ/
d	/d̪/
dh	/d̪ʱ/
f	/f/
g	/g/
gh	/gʱ/
h	/x/
hw	/xʷ/
kh	/χ/
ī	/ɨ/ (/ɨ̞/)
q	/q/
k	/k/
ḱ	/kʼ/
l	/l/
m	/m/
n	/n/
ń	/ɲ/
p	/p/
ṕ	/pʼ/
r	/ɾ/
r̄	/r/ (/ʀ/)
rh	/ʁ/
s	/s/
ś	/ɕ/
sh	/ʃ/ (/ʂ/)
ŝ	/ɬ/
t	/t/
ť	/tʼ/
v	/v/ (/ʋ/)
z	/z/
zh	/ʐ/
ź	/ʑ/
j	/dʒ/
dj	/d͡ʑ/
dz	/d͡z/
w	/w/
x	/ks/

Często występują również dźwięki /gʷ/ i /kʷ/.

Pismo

R̄agul

Ajdyniriański zapisywany jest pismem alfabetycznym, który jest mocno zmodyfikowanym alfabetem awestyjskim. Jego nazwa to r̄agul, co znaczy po prostu pismo. R̄agul składa się z 58 znaków, w tym 13 samogłosek, 41 spółgłosek i 4 znaków interpunkcyjnych. Zazwyczaj jeden znak odpowiada jednemu dźwiękowi. Niektóre litery mogą być wymawiane inaczej w standardowym języku (używanym na rdzennych ziemiach Ajdyniriańczyków) i inaczej w jednym z kilku dialektów regionalnych. W r̄agulu czyta i piszę się od lewej do prawej, nie ma również rozróżnienia między małymi i wielkimi literami.

Nie da się jednoznacznie stwierdzić gdzie powstał ten rodzaj pisma, lecz najstarsze znane inskrypcje zapisane za pomocą r̄agulu (w staro-ajdyniriańskim) pochodzą sprzed ponad 3.500 lat ziemskich, i są inskrypcjami koronacyjnymi kilku pierwszych władców Djyazhoaru. Prawdopodobnie jednak jego historia jest znacznie starsza, może bowiem pochodzić z mitycznej praojczyzny Ajdyniriańczyków, Ayńadhanaz Vaedjorxa, znajdującej się najprawdopodobniej w wysokogórskich, zachodnich rubieżach dzisiejszego Państwa Oleskiego.

Napis po prawej: Éxan Khshāyarvan Aydīniru. Hwadāmi, varīśdāmi ag dzaraman - Wielkie Imperium Ajdyniriańskie. Wiedza, siła i zwycięstwo.

Ortografia

Istnieje kilka podstawowych zasad odnośnie zapisu i wymowy znaków.
- /ɲ/ można zapisać również jako ni, zwłaszcza na końcu słowa
- q wymawia się jako /q/, lecz qu odpowiada /kʷ/
- gw odpowiada /gʷ/, tak samo jak hw to /xʷ/ (mimo, że nie posiada oddzielnego znaku w r̄agulu
- zapis si, ci i zi to zmiękczone s, c i z
- śi, ći i źi to z kolei długie ś, ć i ź

Gramatyka

Ajdyniriański jest językiem wysoce fleksyjnym, czasowniki odmieniają się przez osoby, czasy i tryby. Podstawowym szykiem zdania jest SOV, ale bez problemu można używać także szyku dowolnego. Występują również różnego rodzaju przedrostki. Co ciekawe, w ajdyniriańskim występuje obwiatyw.

Osoby i odmiana czasowników

Czasowniki regularne odmienia się przez osoby poprzez dodanie doń odpowiedniej końcówki. Wszystkie czasowniki regularne w bezokoliczniku kończą się na -e.

Osoba	Końcówka
ja - xé	-ar
ty - mę	-yt
on - źa	-ti
ona - rha	-ta
ono - qa	-to
my (inkluzywne) - ṕef	-z
my (podwójne) - ṕur	-ź
my (ekskluzywne) - ṕi	-zi
wy - yôk	-el
oni - ta	-rą
obwiatyw	-aite