Język angielski 2.0
| angielski anglish | |
|---|---|
| Utworzenie: | Widsið w 2008 |
| Najnowsza wersja: | 5 |
| Sposoby zapisu: | alfabet łaciński |
| Typologia: | a posteriori SVO fleksyjny |
| Klasyfikacja: | języki germańskie zachodnie anglo-fryzyjskie angielski |
| Kody | |
| Conlanger–3 | nat.ang.wid |
| Lista conlangów | |
Język angielski (anglish spräk [ˈaŋlɪʃˈsprækʰ]) to naturalistyczny język sztuczny typu a posteriori opracowywany przez Widsiða z przerwami od roku 2008. Założeniem dla projektu była historia alternatywna, w której normański atak na Anglię nie powiódł się, ale spowodował izolację Wysp Brytyjskich, tym samym pozwalając na bardziej introwertyczny rozwój języka, choć nie w takim stopniu, jak miało to miejsce na Islandii. Rezultatem jest dosyć archaiczny leksykalnie, ale przy tym innowacyjny składniowo język o widocznym na pierwszy rzut oka germańskim rodowodzie.
Anglijski był projektem wielokrotnie porzucanym i wznawianym, obecnie jego słownik liczy około 2500 słów. Obok pomerańskiego jest to jeden z najbardziej rozbudowanych języków autorstwa Widsiða, chociaż być może nie pozwala jeszcze na taką wolność ekspresji. W warstwie leksykalnej dominują różne derywaty staroangielskie i ich złożenia, z tytułu pozbycia się superstratu latynizowanego uwypuklane są także leksemy i konstrukcje pochodzenia skandynawskiego. Angielski jest przy tym nadal językiem fleksyjnym z podwójną odmianą przydawkową i kilkoma klasami deklinacji rzeczownika, uzależnionymi od długości i rodzaju danego rdzenia.
Założenia historyczne
| Język angielski 2.0 |
|---|
Punktem rozejścia się historii 2.0 z historią rzeczywistej angielszczyzny jest w zasadzie najazd normański na Anglię z roku 1066. Założeniem dla 2.0 jest, że ów najazd został ostatecznie odparty, ale okupiony dużymi stratami w ludności i okresem niemal całkowitej izolacji Wysp Brytyjskich, trwającym blisko cztery wieki. W ten sposób powstał język stosunkowo archaiczny, o typowym dla oderwanych kulturowo regionów "wsobnym" słownictwie i słowotwórstwie opierających się na maksymalnym wykorzystaniu dostępnych sposobów derywacyjnych i kompozycyjnych, względnie sztywnej i bardzo regularnej składni, posiadający bogatą siatkę dialektalną, w której część dialektów posiada charakterystyczne dodatkowe normy ortograficzne, pozwalające oddać lokalną wymowę także na piśmie.
Angielski 2.0 różni się od standardowego angielskiego także periodyzacją. Wyróżnia się:
- okres późny staroangielski (spaaldanglish), trwający od 1066 do ok. 1450, charakteryzujący się swego rodzaju dyglosją - dosyć swobodny składniowo język pisany (spaaldanglish shrívmál) oddala się od stopniowo regularyzującego się języka mówionego (spaaldanglish tungemál),
- okres średnioangielski (middanglish), trwający od ok. 1450 do ok. 1700, w którym zachodzi znakomita większość procesów fonetycznych,
- okres nowoangielski (níwanglish), trwający od ok. 1700 do dzisiaj, w którym procesy regularyzujące w składni dobiegają końca, leksykon zaczyna otwierać się na zapożyczenia, a zróżnicowanie dialektalne zaczyna się stopniowo pogłębiać.