Język epirocki

Język epirocki Λόἐ ῖπιρχε [lɔ́h i᷈pirx]
Sposoby zapisu:	grecki, cyrylica, łaciński
Typologia:	analityczno-fleksyjny SVO?
Faktycznie
Utworzenie:	Henryk Pruthenia w 2017
W ?
Używany w :	Epir
Klasyfikacja:	J. słowiańskie południowosłowiańskie 'epirocki
Lista conlangów

Zobacz też słownik tego języka.

Język epirocki (Λόἐ ῖπιρχε [lɔ́h i᷈pirx]) - język południowosłowiański używany na terenie Królestwa Epiru. Względem stanu prasłowiańskiego charakteryzuje się silnie uproszczoną morfologią i wieloma zmiana w prozodii.

Zmiany Językowe

• TorT, TolT, TerT, TelT > TraT, TloT, TrĕT, TlĕT
• orT- > raT-
• tj, dj > št, žd
• nowy akut daje wzdłużenie;
• ĕ > ja
• depalatalizacja przed /e/
• št, žd > šk, žg
• wymowa /v/ jako [w]
• wzmocnienie /v/ po i przed samogłoską akcentowaną do /b/, o ile nie przed spółgłoską
• przeniesienie akcentu i melodii na pierwszą sylabę, o ile nie słaby prefiks (z jerem, lub przed wielosylabowym słowem), z rzadka zjawisko załamania tonu
• ъ, ь > ɯ, ɪ, lub wypadnięcie i wzdłużenie samogłoski
• e > ɪ
• nieakcentowane i > ɪ
• ja > je
• ę, ǫ, ę̄, ǭ > ja, ɯ, ja:, ɯ:
• y > ɯ
• VCjV > VCCV
• zabarwienie samogłoski akcentowanej pod wpływem samogłoski długiej nieakcentowanej:
  • Zaokrąglenie (pod wpływem u, ɔ):
    • i > y
    • ɪ > ʏ
    • a > ɒ
  • Przejście do przodu (pod wpływem i, ɪ, ɛ):
    • u > y
    • ɔ > œ
    • a > æ
• y, ʏ, œ > y
• æ > ɛ
• ɪ przed twardymi w sylabie otwartej i w sylabie zamkniętej > ɛ
• ɪ w reszcie pozycji > i
• Dyftongizacja długich samogłosek pod akcentem, w reszcie pozycji skrócenie samogłoski i pojawienie się tonu łamanego:
  • i: y: ɯ: u: > æi, øy, ɵu, ɒʉ
  • ɛ: ɔ: > eɪ, uo
  • a: ɒ: > æu, ou
• wygłosowe -a, -u > -e
• x > ∅ V_V
• s > h V_V, #_V
  • æi, øy, ɵu, ɒʉ > ɛɪ, ɛɪ, ɛu, ɔu
  • eɪ, uo > e: o:
  • æu, ou > ɛu, ɔu
• e: o: > e, o
• ɔu > ɒi
• zlanie się dźwięcznych i bezdźwięcznych spółgłosek w sylabach nieakcentowanych pomiędzy samogłoskami
• osłabienie s, š i ich dźwięcznych odpowiedników przed spółgłoskami i ich zanik
• x > s przed spółgłoskami
• x > ∅ w nagłosie
• ks > x
• ps > s
• s, z, š, ž, p, b, t, d, k, g > ∅ w wygłosie
• ts, dz > s, z
• š, ž > x
• nagłosowe t, d > s, z
• wygłosowe e > ∅
• wygłosowe ɔ > ∅

Dźwięki

Samogłoski

• i y ɯ u
• e o
• ɛ ɔ
• a ɒ

Dyftongi

• ɛu, ɔu
• ɛɪ, ɒi

Spółgłoski

• m n
• p b t d k ɡ
• s z x h
• w r l j

Akcent

Występują następujące typy akcentu:

• ά ˧˥
• ὰ ˦˨
• ᾶ ˦˥˨

Zapis

Zapis Grecki

Α α	Β β	Γ γ	Δ δ	Ε ε
[a]	[b]	[g]	[d]	[ɛ]
Ζ ζ	Η η	Ι ι	Κ κ	Λ λ
[z]	[e]	[i], [j]	[k]	[ɫ], [lʲ]
Μ μ	Ν ν	Ξ ξ	Ο ο	Π π
[,]	[n], [nʲ]	[x]	[ɔ]	[p]
Ρ ρ	Σ σ ς	Τ τ	Υ υ	Χ χ
[r]	[s]	[t]	[y]	[x]
Ω ω
[o]

Dwuznaki

Αι αι	Αυ αυ	Ει ει	Ευ ευ	Υι υι	Ου ου	Ωυ ωυ
[ɒi]	[ɒ]	[ɛɪ]	[ɛu]	[ɯ]	[u], [w]	[ɔu]

Znaki Diakrytyczne

ά	ὰ	ᾶ	ἁ
[a˧˥]	[a˦˨]	[a˦˥˨]	[ha]

Interpunkcja

• . – .
• , – ,
• · – ; :
• ; – ?

Gramatyka

Rzeczownik

Fleksja rzeczowna uległa silnemu uproszczeniu w języku epirockim. Zachowały się jedynie trzy przypadki:

• mianownik - pełni podobne funkcje co w innych językach słowiańskich. W porównaniu ze stanem prasłowiańskim, przejął on funkcje wołacza.
• dopełniacz - oprócz pełnienia funkcji odziedziczonych ze stanu prasłowiańskiego, pod wpływem liczby podwójnej zaczął przejmować także funkcję miejscownika (w wyniku czego niektóre rzeczowniki przyjmują w dopełniaczu końcówkę kontynuującą końcówkę miejscownika), a także, przy pomocy przyimka ζελ (dla) celownika.
• biernik - wypełnia on te same zadania, co w języku prasłowiańskim, jednak przejął on też wiele funkcji pełnionych przez dawny narzędnik.