Język imperialny

Język imperialny język latyński
Typologia:	Fleksyjny
Faktycznie
Utworzenie:	Henryk Pruthenia w 2021
W Thule
Używany w :	brak
Klasyfikacja:	J. romański
Lista conlangów

Zobacz też słownik tego języka.

Język imperialny, znany też jako język Areopolis, język latyński - główny język Imperium Areopolis - hegemonicznego państwa położonego w świecie Thule. Ze względu na status Imperium jest głównym językiem kultury i administracji Areopolis. Cechą charakterystyczną języka latyńskiego jest wyjątkowo konserwatywna ortografia i istnienie wielu rejestrów mowy. Opisywany w tym artykule jest rejestr wysoki, najbardziej zachowawczy fonetycznie i gramatycznie.

Dźwięki

Samogłoski

• i ʉ
• ɛ ɔ
• a

• au

Spółgłoski

• m n ɲ
• p b t d k ɡ kʷ gʷ
• f v s z ɕ ʑ χ
• r ʀ l ʎ j

Zapis

Zapis cechuje się dużym konserwatyzmem. Ze względu na to poszczególne znaki mogą reprezentować wiele dźwięków, a jeden dźwięk może być zapisywany na wiele sposobów.

A a	B b	C c	D d	E e	F f	G g
[a]	[b]	[k], [ɕ], [χ]	[d]	[ɛ]	[f]	[g], [ʀ], [gʷ]
H h	I i	L l	M m	N n	O o	P p
[∅]	[i], [j]	[l], [ʎ]	[m]	[n], [ɲ]	[o]	[p]
Q q	R r	S s	T t	U u	V v	X x
[kʷ]	[r], [ʀ]	[s], [z]	[t]	[ʉ], [i]	[v]	[ks], [gz], [χs]

Litery k, y, z używane są tylko w archaizmach i zapożyczeniach, w szczególności z dawnych języków Trzech Plemion i gockiego. Mimo to wymową nie różnią się niczym od kolejno c, i, s. Litera h pozostaje zawsze niema. Litera u oznaczająca dźwięk [i] często oznaczana jest w słownikach za pomocą u̇.

Wyjaśnienia

Dźwięk	Zapis	Notka
a	⟨a⟩
au	⟨au⟩
ɛ	⟨e⟩
ɔ	⟨o⟩
i	⟨i⟩
	⟨u⟩	Kontynuuje dawne ū oraz [i] wstawne.
	⟨y⟩	Występuje tylko w archaicznych tekstach.
ʉ	⟨u⟩
m	⟨m⟩
n	⟨n⟩
ɲ	⟨n⟩	Występuje w kombinacji ⟨ni⟩, często przed samogłoską.
p	⟨p⟩
b	⟨b⟩
t	⟨t⟩
d	⟨d⟩
k	⟨c⟩
	⟨k⟩	Występuje tylko w archaicznych tekstach.
g	⟨g⟩
kʷ	⟨qu⟩
gʷ	⟨gu⟩
f	⟨f⟩	W niektórych rejestrach połączenie ⟨fi⟩, oraz miękkie ⟨fu⟩ mogą być wymawiane jako [hʲi], a twarde ⟨fu⟩ jako [hʉ].
v	⟨v⟩
s	⟨s⟩
	⟨ss⟩
z	⟨s⟩	Litera ⟨s⟩ między samogłoskami realizowana jest jako [z].
	⟨z⟩	Występuje w archaicznych tekstach i niektórych zapożyczeniach.
ɕ	⟨t⟩	Występuje w kombinacji ⟨ti⟩, często przed samogłoską.
	⟨c⟩	Występuje w kombinacji ⟨ci⟩, często przed samogłoską.
ʑ	⟨d⟩	Występuje w kombinacji ⟨di⟩, często przed samogłoską.
χ	⟨c⟩	Znakiem ⟨c⟩ zapisuje się dźwięk [χ], gdy etymologicznie stał przed [a].
	⟨cr⟩
	⟨x⟩	Znak ⟨x⟩ często wymawiany jest jako ⟨χs⟩ w niższych rejestrach. Za najbardziej prestiżowym uznaje się wymowę [ks].
r	⟨r⟩
ʀ	r	Znakiem ⟨r⟩ zapisuje się dźwięk [ʀ], gdy etymologicznie stał przed [a].
	⟨rr⟩
	⟨gr⟩
l	⟨l⟩	W niektórych rejestrach [l] [p samogłoskach [ʉ], [ɔ], dyftongu [au] oraz przed spółgłoską realizowany jest jako [ɫ].
ʎ	⟨l⟩	Występuje w kombinacji ⟨li⟩, często przed samogłoską.
j	⟨i⟩	Znak ⟨i⟩ oznacza [j] tylko przed samogłoskami.
∅	⟨h⟩	Znak ⟨h⟩ jest całkowicie niemy w słowach rodzimych.
	⟨g⟩	Znak ⟨g⟩ jest niemy pomiędzy samogłoskami. W rejestrze wysokim spotyka się w tym miejscu [ɣ].
	⟨x⟩	Znak ⟨x⟩ jest niemy w wygłosie. W rejestrze wysokim realizowana jest w tej pozycji jako [s]
	⟨m⟩	Znak ⟨m⟩ jest zazwyczaj całkowicie niemy w wygłosie. Jest realizowany w wygłosie tylko w rejestrze wysokim.
w	⟨b⟩	Występuje tylko w zapożyczeniach.
h	⟨h⟩	Występuje tylko w zapożyczeniach.

Zmiany dźwiękowe

• ae, oe > ĕ
• ĭ, ĕ, ŏ, ŭ > ∅ (po akcentowanej, na tej samej zasadzie, co w romańskich)
• Cwo, Cwu > Co, Cu (nieakcentowane)
• rs > ss
• VnS > V:S
• ĭ, ī, ū > i
• ŭ > ʉ
• ĕ, ē, ŏ, ō > ɛ, ɔ
• ă, ā > a
• CiV, CeV, CuV > CjV, CjV, CV
• h > ∅
• vj > j
• t, d, k, g, n, l _J > tsʲ, dzʲ, c, ɟ, ɲ, ʎ
• j- > ɟ-
• v > ∅ (przed o, u)
• VdzʲV, VɟV > VjV
• Vgm > Vwm
• ksC, Cks, -ks > s
• sC- > isC (zapis przez /u/)
• rr, ga, ka, gr, kr > ʀ, χ
• VlC > VwC
• au, ou, iu, eu > o, ʉ, i, i
• kT, pT > jT, wT
• ou, eu, iu > au, au, i
• ai, oi, ei, ui > e, e, i, i
• VgV > VɣV > VV
• tsʲ, dzʲ, c, ɟ > ɕ, ʑ, ɕ
• ɟ > j

Rejestry

Wspólnym dla wszystkich wykształconych warstw jest rejestr wysoki. Cechuje się on dużym konserwatyzmem w gramatyce, fonetyce i małą ilością zapożyczeń z innych języków. Jest on używany powszechnie przez arystokrację i szlachtę w całym Imperium. W miastach używane są różne rejestry miejskie, będące mieszanką lokalnych cech dialektalnych z cechami rejestru wysokiego. Na obszarach wiejskich używane są lokalne dialekty, z czego największymi są dialekt galiński, skalijski, sammański, dialekt Wolnych Miast oraz dialekt mieszańców. Dialekty te cechują się dalej posuniętą palatalizacją, dyftongizacją, a także dużą ilością zapożyczeń z języków, które wyparły. Obecnie wykształca się dialekt gocki używany przez osadników zamieszkujących terytoria Gotów.