Język jakubiański
| Język jakubiański jakubian frall | |
|---|---|
| Sposoby zapisu: | alfabet łaciński |
| Typologia: | SVO, w pytaniach VSO |
| W Dianie | |
| Utworzenie: | Spiritus w ~2006 |
| Cel utworzenia: | język dla Jakubii |
| Używany w : | Jakubia, Kübek, Findeja, Ferrerro, Tapania, Rüssia, Konfederacja Stanów Północnych, Albrëchta |
| Liczba użytkowników | ~85 000 (przewiduje się, że do roku 5230 liczba mówiących wzrośnie do 1 000 000 000) |
| Klasyfikacja: | języki nadpsilańskie
|
| Status urzędowy | |
| Język urzędowy : | Jakubia, Kübek |
| Język pomocniczy : | Ferrerro, Tapania, Konfederacja Stanów Północnych, Albrëchta |
| Oficjalna regulacja: | Lakedemon d' Jakubian Frall, autor |
| Kody | |
| Conlanger–3 | dnl.jkb.spr |
| Przykład | |
| Çlevé e çlün’i  verßé çlevé, çë vell ma-pa lenné vell vid çlün’i; in vell nez hull kar, rent nez ßandell fak e trent vell kar fervë. Çlevé vell ßod kü çlün’i: ‘Diké nall më, kej vida, çë fervë maronâ feßé nur çlün’i. Çlün’i vëll ankori: ‘Ekôtré, çlevé – dikëll näll nôll, kej vidoh, kej fervë, môll ßâ ta lenné nur kot nur en ill. E çlevé mâ-pa lenné.’. Çlevé vell ekôt çe e vell var prë plant-nëßé. | |
| Lista conlangów | |
Język jakubiański (jkb. Jakubian frall [jakubʲã fʁaj]) - należący, wraz z spyroplitańskim i forgockim, do nadpsilańskiej rodziny językowej, język stworzony przez Spiritusa w ~2006r.
Język jakubiański jest językiem analitycznym. Podstawowy szyk zdania to SVO, a w pytaniach VSO.
Historia tworzenia
Historię tworzenia jakubiańskiego dzielimy na 5 etapów:
1. Okres stworzenia (~2005/2006) - szybki rozwój noobowatych słówek i podstaw gramatyki.
2. I okres wegetacji (~2006-2008/2009) - praktyczne zapomnienie, rzadkie zmiany.
3. Okres nooblangu (2008/2009-2011) - okres tworzenia francuzikowo-polskawego potworka, nierządzącego się żadnymi konkretniejszymi zasadami. Autor do dzisiaj pamięta, jak płynąc statkiem po morzu śródziemnym, robił starszemu bratu kartkówki z tego języka. Z tego okresu zachowały się najstarsze pisane źródła na temat jakubiańskiego (jkb. 1.0)
4. II okres wegetacji (2011- VIII 2013) - praktyczne zapomnienie, rzadkie zmiany.
5. Okres odrodzenia (VIII 2013-obecnie) - zapisanie jakubiańskiego IPA'ą, ustandaryzowanie gramatyki, rozwój słownictwa, sztuki, historii i kultury. Z tym okresem wiąże się pozbycie większości noobowatego słownictwa, ale z niektórymi autor nie mógł się rozstać (kavai - kawa, alei - ulica), niektóre po prostu pozmieniał za pomocą procesów fonetycznych.
Fonetyka
| Przednie | Tylne | |
|---|---|---|
| Przymknięte | [i] i [y] ü | [u] ô, u, û |
| Prawie przymknięte | [ɪ] ï | [ʊ] î |
| Półprzymknięte | [e] e [ø] ê | [o] o |
| Półotwarte | [ɛ] ë [œ] ö | [ɔ] â |
| Prawie otwarte | [æ] ä | |
| Otwarte | [a] a |
| Dwuwargowe | Wargowo-zębowe | Zębowe | Dziąsłowe | Zadziąsłowe | Podniebienne | Miękkopodniebienne | Języczkowe | |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nosowe | [m] m | [ɲ] n' | [ŋ] g', k' , ng, nk | |||||
| Zwarte | [p] p [b] b | [t] t [d] d | [k] k [g] g | |||||
| Szczelinowe | [f] f [v[ v | [θ] t' [ð] d' | [s] c, s [z] z | [ʃ] ç [ʒ] ß | [x] h | [ʁ] r | ||
| Półotwarte | [j] j, ll | |||||||
| Boczne | [l] l |
Ortografia
Typowe dla pisowni jakubiańskiej jest zapisywanie małego "r", jako ʒ.
Litery ä ë ï ö ü wzięły się od dyftongów ae, ee, ie, oe, ue. Litery â ê î ô û pochodzą zaś od au, eu, iu, ou, uu.
Litery ç i ß to ligatury c' i r', które przeszły wiele zmian.
Rzeczownik i przymiotnik
Rzeczownik jakubiański odmienia się przez liczbę. Teoretycznie istnieje rodzaj męski i żeński, który jednak zanikł, choć ma znaczenie przy wybieraniu sufiksów liczby mnogiej i przymiotników.
Sufiksy rzeczownika -C tematowe
Liczbę mnogą rzeczowników na -C tworzymy poprzez sufiks -'i ([i]), który jednak zmienia wymowę wyrazów na -d, -g, -k, -n, -t. Na przykład kad, kag, kak, kan, kat [kad, kan, kat] > kad'i, kag'i, kak'i, kan'i, kat'i [kaði, kaŋi, kaŋi, kaɲi, kaθi].
W tej grupie zachodzą także oboczności:
- -c, -s > -çi
- -r > ßi
Przymiotniki tworzymi poprzez sufiks -et. Liczbę mnogą przymiotników tworzymy poprzez przyrostek -et'i.
Sufiksy rzeczownika -V tematowe
Liczbę mnogą tworzy się poprzez sufiks -ll i dyftongizację samogłoski w wygłosie V > Ve. Np. ka > käll.
Przymiotniki tworzy się poprzez sufiks -ll. Libczbę mnogą tworzy się, dyftongizując samogłoskę w wygłs V>Ve Np. ka > kall > käll.
Sufiksy rzeczownika -l tematowe
Liczbę mnogą tych rzeczowników tworzymy poprzez -l i dyftongizację samogłoski V > Ve. Gdy przed "l" nie ma samogłoski, tworzymy oboczne "e". Np kal, Markl > käll, Markëll.
Przymiotniki tworzymy poprzez sufiks -l. Liczbę mnogą - poprzez -l i dyftongizację samogłoski V > Ve. Gdy przed "l" nie ma samogłoski, tworzymy oboczne "e". Np kall, Markell > käll, Markëll.
Sufiksy rzeczownika -ll tematowe
Liczbę mnogą tych rzeczowników tworzymy, dyftongizując poprzedzającą ją samogłoskę V > Ve. Np. roll > röll.
Przymiotniki tej grupy nie mają własnych końcówek. Ich liczbę mnogą tworzymy, jak u rzeczowników.