Język kotsowiski: Różnice pomiędzy wersjami
Linia 20: | Linia 20: | ||
****dialekt wiski | ****dialekt wiski | ||
****dialekt wałderski | ****dialekt wałderski | ||
− | | tekst jaki = | + | | tekst jaki = Owca i konie |
− | | tekst u = | + | | tekst u ='''„Paza a viky“''' |
+ | Paza ne mabeci šarans bava dorčil vikyns dorons zollyns derebins - zolons gordyns, tixnons aštru režebins. Paza-va vikyv vočel: Čerdo pas jegady, kazat pa dorči tixnons vikyns vorazabyns. Viky-ve vočel: Soh, pazo, čerdo gvas jegady, kazat gva dorči: tixen, mos šarans pazev sgavi v toplyv berasov - de paze šarans ne mabi. Tonst sešil, paza-va s đatros beđertal. | ||
}} | }} | ||
{{słownik}} | {{słownik}} |
Wersja z 14:20, 24 sty 2019
Język kotsowiski vomum kotsovissy | |
---|---|
Sposoby zapisu: | pismo kotsowiskie, zastępczo alfabet łaciński, cyrylica |
Typologia: | aglutynacyjno-fleksyjny |
Faktycznie | |
Utworzenie: | Kazimierz w ? (pomysł) 2016 (nowy start) |
Kody | |
Conlanger–1 | kv, kov |
W Żibie | |
Używany w : | Kotsowiszczja, państwa sąsiednie, dawne terytoria kotsowiszczyjskie |
Klasyfikacja: | peszalskie
|
Przykład | |
Owca i konie „Paza a viky“ Paza ne mabeci šarans bava dorčil vikyns dorons zollyns derebins - zolons gordyns, tixnons aštru režebins. Paza-va vikyv vočel: Čerdo pas jegady, kazat pa dorči tixnons vikyns vorazabyns. Viky-ve vočel: Soh, pazo, čerdo gvas jegady, kazat gva dorči: tixen, mos šarans pazev sgavi v toplyv berasov - de paze šarans ne mabi. Tonst sešil, paza-va s đatros beđertal. | |
Lista conlangów |
Zobacz też słownik tego języka. |
Język kotsowiski, kotsowiszczyzna, potocznie często po prostu kv (kv. vomum kotsovissy) – język sztuczny typu a priori, chociaż z wpływami języków naturalnych, tworzony przez Kazimierza. Jest używany głównie w Kotsowiszczji na Żibie.
Krótka charakterystyka
Kotsowiski (conworldowo) należy do wschodniej gałęzi języków peszalskich, które charakteryzują się uproszczeniem obecnych w prajęzyku dyftongów i istotną rolą palatalizacji. Kotsowiszczyzna jest językiem nominatywno-akuzatywnym, aglutynacyjnym (przechodzącym we fleksyjny). Szyk zdania jest swobodny, najczęściej jednak używa się SVO oraz SOV. Mimo że gramatyka opiera się głównie na językach indoeuropejskich, zawiera niespotykane w nich elementy, takie jak obwiatyw czy kluzywność w pierwszej osobie liczby mnogiej.
Historia jako języka sztucznego
Początki conlangu giną w otchłani niepamięci. Nie wiadomo dokładnie kiedy autor wpadł na pomysł tworzenia swojego własnego języka, być może jest to nawet połączenie kilku starych pomysłów. Pewne jest natomiast to, że w roku 2011 autor podjął decyzję o zapisie języka z powodu zapominania znacznej części słownictwa. Pierwotnie tworzenie języka polegało na stopniowym zastępowaniu polskich słów, końcówek fleksyjnych i słowotwórczych apriorycznymi (m.in. dlatego jest to nooblang). Większość słów utworzonych w tym okresie zawiera zbitkę "tl" (wynikało to prawdopodobnie z inspiracji językiem nahuatl) Później autor zaczął zapożyczać słownictwo z różnych języków indoeuropejskich oraz z PIE. W kolejnym okresie (lata 2016-2017) autor zaczął realistyczniej podchodzić do tworzenia języka, co skutkowało usunięciem większości słów z poprzedniego okresu (niektóre, np. tenč "czas" zostały zachowane z powodu sentymentu autora). Zapoczątkowane wtedy reformy zaowocowały powstaniem obecnej wersji języka w czerwcu 2017 roku. W ciągu następnych miesięcy język został przedstawiony na Polskim Forum Językowym.
Fonologia
Samogłoski
Współczesna standardowa kotsowiszczyzna dysponuje stosunkowo prostym systemem wokalicznym składającym się z jedynie sześciu fonemów samogłoskowych:
przednie | centralne | tylne | |
---|---|---|---|
wysokie | i ⟨i⟩ | ɨ ⟨y⟩ | u ⟨u⟩ |
średnie | ɛ ⟨e⟩ | ɔ ⟨o⟩ | |
niskie | a ⟨a⟩ |
- /i/ – najczęściej realizowane jest jako [i], w sylabach nieakcentowanych może być redukowane do [ʲɪ] (na początku sylaby [ɪ] ).
- /ɨ/ (czasem uznawane za wariant fonemu /i/ po spółgłoskach twardych) – najczęstszą wymową jest [ɘ] jednak w Kotsji przeważa [ɨ]. Spotykane jest również [ɯ]. Taka wymowa występuje głownie w Buanii (Żiba) u rodzimych użytkowników języka buańskiego oraz kiedy występuje po spółgłoskach miękkich, co zdarza się jedynie w niedostosowanych zapożyczeniach i obcych nazwach własnych.
- /u/ – najczęstszą realizacją jest [u], w sylabach nieakcentowanych może być wymawiane [ʊ], pomiędzy spółgłoskami miękkimi – [ʉ] (wersja zredukowana – [ʉ̞]).
- /ɛ/ ‒ właściwie obecnie typową realizacją jest [e̞], nieakcentowanym alofonem – [ə], a pomiędzy miękkimi spółgłoskami – [e] (wersja zredukowana – [ɪ]).
- /ɔ/ – najczęściej wymawiane jako [o̞], alofonem zredukowanym jest [ə] (właściwie to dawny fonem /ə/ został podzielony pomiędzy /ɛ/ a /ɔ/).
- /a/ – typową realizacją jest [ä], nieakcentowanym alofonem – [ɐ], a pomiędzy spółgłoskami miękkimi [æ] (wersja zredukowana – [ɜ]).
Spółgłoski
wargowe | zębowe, dziąsłowe |
zadziąsłowe | tylnojęzykowe | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
niezmięk. | zmięk. | niezmięk. | zmięk. | niezmięk. | zmięk. | niezmięk. | zmięk. | |
nosowe | m ⟨m⟩ | mʲ ⟨mʹ⟩ | n ⟨n⟩ | nʲ ⟨nʹ⟩ | ||||
zwarte | p ⟨p⟩ b ⟨b⟩ |
pʲ ⟨pʹ⟩ bʲ ⟨bʹ⟩ |
t ⟨t⟩ d ⟨d⟩ |
tʲ ⟨tʹ⟩ dʲ ⟨dʹ⟩ |
k ⟨k⟩ ɡ ⟨g⟩ |
kʲ ⟨kʹ⟩ ɡʲ ⟨gʹ⟩ | ||
afrykaty | t͡s ⟨c⟩ d͡z ⟨x⟩ |
(t͡sʲ ⟨cʹ⟩) (d͡zʲ ⟨xʹ⟩) |
t͡ʃ ⟨č⟩ d͡ʒ ⟨đ⟩ |
(t͡ʃʲ ⟨čʹ⟩) (d͡ʒʲ ⟨đʹ⟩) |
||||
frykatywy | f ⟨f⟩ v ⟨v⟩ |
fʲ ⟨fʹ⟩ vʲ ⟨vʹ⟩ |
s ⟨s⟩ z ⟨z⟩ |
sʲ ⟨sʹ⟩ zʲ ⟨zʹ⟩ |
ʃ ⟨š⟩ ʒ ⟨ž⟩ |
(ʃʲ ⟨šʹ⟩) (ʒʲ ⟨žʹ⟩) |
x ⟨h⟩ ɣ ⟨q⟩ |
xʲ ⟨hʹ⟩ ɣʲ ⟨qʹ⟩ |
płynne, boczne |
(w ⟨u⟩) | l ⟨l⟩ | lʲ ⟨lʹ⟩ | j ⟨j⟩ | ||||
drżące | r ⟨r⟩ | rʲ ⟨rʹ⟩ |
Akcent
Akcent jest dynamiczny, w słowach rodzimych inicjalny i stały pod względem morfologicznym – pozostaje na tej samej sylabie po dodaniu przyrostka lub przedrostka. Jeśli jednak słowo ma 4 lub więcej sylab, to akcent poboczny pada na pierwszą z nich, a główny na przedostatnią. W zapożyczeniach pozostawia się zazwyczaj akcent oryginalny.
Fonotaktyka
W wygłosie sylaby może wystąpić zbitka co najwyżej czterech spółgłosek. Niedozwolona jest sekwencja dwóch lub więcej zwartych, z których następna ma bardziej tylne miejsce artykulacji. To samo dotyczy również frykatywów, ale nie nie połączeń tych dwu typów głosek i zwartych z frykatywami, dlatego dopuszczalne jest zakończenie /sk/. Nie dopuszczalne są również zbitki obstruent-sonorna. Zbitki sonornych nie mogą zaczynać się na nosówkę, ani kończyć na /j/ i /r/ (lub /rʲ/). Jeśli chodzi o nagłos, fonotaktyka jest mniej restrykcyjna, dozwolone są ciągi do pięciu spółgłosek. W przypadku zbitki dwóch sonornych, nie może się ona kończyć na /r/ lub /rʲ/.
Szczególne połączenia niedopuszczane przez fonotaktykę
- /sr/ i /zr/ – zmieniają się na odpowiednio /str/ i /zdr/, dlatego przedrostek s- (z-) ma oboczną postać st- używaną jeśli podstawa zaczyna się na /r/.
- /mr/ i /nr/ – ulegają zmianie na odpowiednio /mbr/ i /ndr/, dlatego przedrostek om- (o-) ma oboczną postać omb- jeżeli podstawa zaczyna się na /r/, natomiast przedrostki vyn- (w-) i syn- (z- (wnętrza)) mają wtedy postaci odpowiednio vynd- i synd-.
- /ld/ i /lt/ – te zbitki były historycznie zmieniane na odpowiednio /nd/ i /nt/, co widać w słowie ondu – oba – pierwotnie ol – wszystkie + du – dwa. Ta zmiana nie przebiegała jednak całkowicie bezwyjątkowo, czego najznamienitszym przykładem jest tu nazwa miasta Wałderg (kv. Valderg).
- spółgłoska miękka/stwardniała + /ɔ/ – /ɔ/ musi być zastąpione przez /ɛ/, dotyczy to m.in. odmiany rzeczowników męskich.