Język miecki

Język miecki — język z rodziny zachodniogermańskiej, używany w alternatywnej rzeczywistości w środkowej Europie, na terenach między rzeką Łabą a Wisłą.

Historia

Historię języka mieckiego można podzielić na następujące okresy:

• dialekt języka proto-germańskiego — I-V w. n.e.;
• staromiecki — VI-X w. n.e.;
• średniomiecki — XI-XV w. n.e.;
• nowomiecki — XVI-XXI w. n.e.

Fonologia

Spółgłoski

	Wargowe	Zębowe	Dziąsłowe	Podniebienne	Mk-podn.
Nosowe	m	n
Zwarte bdź.	p	t			k
Zwarte dź.	b	d			ɡ
Szczelinowe	f		s
Półotwarte	ʋ «v»	l	r	j «i»	w «u»

Uwagi:

• /ɡ/ nie występuje w słowach rodzimych.
• /j w/ są niezgłoskowymi odpowiednikami samogłosek /i u/.
• W większości dialektów (lecz nie odmianie standardowej) /n t d s/ palatalizują do [nʲ tsʲ dzʲ sʲ] lub [ɲ tɕ dʑ ɕ] przed /i i̯/.

Samogłoski

	Przednie	Środkowe	Tylne
Przymknięte	i u̯i	ɨ «y»	u i̯u u̯ɯ «û»
Średnie	e i̯e u̯e		o i̯o u̯o
Średnie centr.	eə̯ «è» i̯eə̯ «iè» u̯eə̯ «uè»	ə «à» i̯ə «ià» u̯ə «uà»	oə̯ «ò» i̯oə̯ «iò» u̯oə̯ «uò»
Otwarte		a i̯a u̯a

Uwagi:

• /ɨ u̯ɯ/ są wyróżniane tylko w niektórych dialektach. W języku standardowym odpowiadają im /ə u/.
• Wielu użytkowników języka nie czyni różnicy między połączeniami /i̯eə̯ i̯ə i̯oə̯/ oraz między /u̯eə̯ u̯ə u̯oə̯/.

Fonotaktyki

Następujące zbitki spółgłoskowe są dopuszczalne w nagłosie:

	-p	-t	-k	-s	-m	-n	-v	-r	-l
p-				ps-		pn-		pr-	pl-
b-								br-	bl-
f-								fr-	fl-
v-								vr-	vl-
t-							tv-	tr-
d-							dv-	dr-
s-	sp-	st-	sk-		sm-	sn-	sv-		sl-
k-				ks-		kn-	kv-	kr-	kl-
g-						gn-		gr-	gl-

Następujące zbitki spółgłoskowe są dopuszczalne w wygłosie:

	-p	-t	-k	-b	-d	-g	-s	-m	-n	-v
f-		-ft					-fs
s-	-sp	-st	-sk
m- n-	-mp	-nt	-nk	-mb	-nd	-ng	-ns
r-	-rp	-rt	-rk	-rb	-rd		-rs	-rm	-rn	-rv
l-	-lp	-lt	-lk	-lb	-ld		-ls	-lm		-lv

Zbitki zaznaczone na szaro występują tylko w zapożyczeniach.

Sandhi

Bardzo częsty przykład sandhi to asymilacja nosowa. Dotyczy ona przyimków, przymiotników i liczebników stojących przed rzeczownikami i kończących się «-è -ò -à»:

• è (przedimek nieokreślony)
• sievò siedem
• evà swój, własny

Przed /m n/ te końcówki zmieniają się w «-e -o -à» (ta ostatnia pozostaje niezmieniona):

• e modar matka (nieokr.)
• sievo modri siedem matek
• evà modar swoja matka

Przed /b p/ te końcówki zmieniają się w «-em -om -àm»:

• em broar brat (nieokr.)
• sievom brori siedmiu braci
• evàm broar swój brat

Przed /d t ɡ k/ te końcówki zmieniają się w «-en -on -àn»:

• en tàt ząb (nieokr.)
• sievon tèti siedem zębów
• evàn tàt swój ząb

Przed samogłoskami te końcówki w większości przypadków również zmieniają się «-en -on -àn», lecz niektóre słowa posiadają własne, oboczne formy:

• iè w → ien arbeste na jesieni
• uè około → uemb arbest około jesieni

Przed /f s ʋ l r/ końcówki zachowują swoją oryginalną formę:

• è valv wilk (nieokr.)
• sievò velvi siedem wilków
• evà valv swój wilk

Morfologia

Przedimki

Przedimek nieokreślony

Przedimek nieokreślony ma formę è i jest nieodmienny. Podlega on asymilacji nosowej (p. wyżej).

• è lèiten wiosna (nieokr.)
• en iar rok (nieokr.)
• em biar piwo (nieokr.)

Przedimek nie występuje w liczbie mnogiej, jest wtedy pomijany:

• lèiteni wiosny (nieokr.)
• iari lata (nieokr.)
• biari piwa (nieokr.)

W języku mówionym formy «em en» są często skracane do «’m ’n», przed spółgłoskami zwartymi wymawiane [m̩ n̩]:

• ’n iar rok (nieokr.)
• ’m biar piwo (nieokr.)

Liczebniki

1.	en	11.	èlvà
2.	tve	12.	tvalv	20.	tvetie
3.	try	13.	trytà	30.	trytie
4.	fiar	14.	fiartà	40.	fiartie
5.	fièf	15.	fièftà	50.	fièftie
6.	sias	16.	siastà	60.	siastie
7.	sievò	17.	sievontà	70.	sievontie
8.	ato	18.	atotà	80.	atotie
9.	niavò	19.	niavontà	90.	niavontie
10.	tià			100.	ondard
				1000.	tusend