Język pralejhamski
Język pralejhamski (Łeiħamayeih, IPA: /ɬejˌħamaˈjejx/) to język z rodziny gammajskiej, przodek języków lejhamskich. Jego cechami charakterystycznymi są m.in. silna synteza, prowadząca do częstego klasyfikowania go jako polisyntetyka i obecność głosek emfatycznych (faryngalizowanych): p' t' k' ħ i ł.
Zmiany fonetyczne od pragammajskiego
1. Monoftongizacja
/ai/ > /e/
/au/ > /o/
2. Dyftongizacja
/i:/ > /ei/
/u:/ > /ou/
/a:/ > /a/ /e/ /o/ (w zależności od otaczających samogłosek)
3. Faryngalizacja
/q/ /ħ/ /h/ > /ˤ/
Faryngalizacja jest umieszczana na sąsiedniej samogłosce.
4. Lejhamska przesuwka spółgłosek
f θ s > p' t' k'
p t k > f s h
ð z ɣ > f s h
b d g > p t k
5. tzw. Prawo Tejera - przesunięcie faryngalizacji
- W sylabach otwartych faryngalizacja pada na nagłos poprzedniej sylaby.
- W sylabach zamkniętych na wygłos następnej sylaby, jeśli go nie ma to na wygłos sylaby z faryngalizacją
- W innych przypadkach faryngalizacja pada na nagłos sylaby faryngalizowanej.
- Jeśli faryngalizacji uległby zerowy nagłos, pojawia się tam /ħ/.
6. Utworzenie spółgłosek emfatycznych
pˤ tˤ kˤ > p' t' k' [ɸˤ θˤ q(ˤ)]
fˤ sˤ hˤ > ħ t' ħ
rˤ lˤ > ł ł [ɬˤ]
7. Epenteza /j/ pomiędzy dwoma samogłoskami.