Język rybiniecki: Różnice pomiędzy wersjami
m |
|||
(Nie pokazano 6 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
+ | |||
{{ język | {{ język | ||
| kolor = #dc281e | | kolor = #dc281e | ||
Linia 17: | Linia 18: | ||
*****'''Język rybiniecki''' | *****'''Język rybiniecki''' | ||
}} | }} | ||
+ | |||
'''Język rybiniecki''' (ryb. Rybiněcka rěca [ˈrɘ.bi.nʲɪt͡s.ka rʲɪt͡sa]) - język z grupy języków zachodniosłowiańskich (do której należą również polski, języki łużyckie, połabski, czeski i słowacki), będącej gałęzią rodziny indoeuropejskiej. Jest uznany językiem regionalnym, urzędowym w powiecie Ribnitz-Damgarten w Niemczech. Jak na rok 2018 68 osób jest biegłych/rodzimymi użytkownikami języka rybinieckiego. Językiem tym posługują się przede wszystkim mieszkańcy powiatu Ribnitz-Damgarten. W spisie nie były brane pod uwagę osoby z diaspory rybinieckiej, występującej w centralnej Polsce (ok. 40 osób)i wschodnim USA (ok. 100 osób). Nie wiadomo ile z tych osób zna język rybiniecki, i w jakim stopniu. | '''Język rybiniecki''' (ryb. Rybiněcka rěca [ˈrɘ.bi.nʲɪt͡s.ka rʲɪt͡sa]) - język z grupy języków zachodniosłowiańskich (do której należą również polski, języki łużyckie, połabski, czeski i słowacki), będącej gałęzią rodziny indoeuropejskiej. Jest uznany językiem regionalnym, urzędowym w powiecie Ribnitz-Damgarten w Niemczech. Jak na rok 2018 68 osób jest biegłych/rodzimymi użytkownikami języka rybinieckiego. Językiem tym posługują się przede wszystkim mieszkańcy powiatu Ribnitz-Damgarten. W spisie nie były brane pod uwagę osoby z diaspory rybinieckiej, występującej w centralnej Polsce (ok. 40 osób)i wschodnim USA (ok. 100 osób). Nie wiadomo ile z tych osób zna język rybiniecki, i w jakim stopniu. | ||
Linia 207: | Linia 209: | ||
| 3PL.NON-MASC. || ą, ëly || uję, ovlë || t/dą, t/djalë || ěcajo, ěcalë || ju, ělë || aję, alë | | 3PL.NON-MASC. || ą, ëly || uję, ovlë || t/dą, t/djalë || ěcajo, ěcalë || ju, ělë || aję, alë | ||
|} | |} | ||
− | + | [[Kategoria:Języki sztuczne]] | |
− | |||
− | |||
− | |||
− | |||
− | |||
− |
Aktualna wersja na dzień 17:18, 22 mar 2022
Język rybiniecki Rybiněcka rěca | |
---|---|
Utworzenie: | Terrus38 w 2020 |
Używany w : | Niemcy (regionalny) |
Liczba użytkowników | 68 (2018) |
Sposoby zapisu: | alfabet łaciński |
Klasyfikacja: | Języki indoeuropejskie
|
Lista conlangów |
Język rybiniecki (ryb. Rybiněcka rěca [ˈrɘ.bi.nʲɪt͡s.ka rʲɪt͡sa]) - język z grupy języków zachodniosłowiańskich (do której należą również polski, języki łużyckie, połabski, czeski i słowacki), będącej gałęzią rodziny indoeuropejskiej. Jest uznany językiem regionalnym, urzędowym w powiecie Ribnitz-Damgarten w Niemczech. Jak na rok 2018 68 osób jest biegłych/rodzimymi użytkownikami języka rybinieckiego. Językiem tym posługują się przede wszystkim mieszkańcy powiatu Ribnitz-Damgarten. W spisie nie były brane pod uwagę osoby z diaspory rybinieckiej, występującej w centralnej Polsce (ok. 40 osób)i wschodnim USA (ok. 100 osób). Nie wiadomo ile z tych osób zna język rybiniecki, i w jakim stopniu.
Fonologia
Język rybiniecki ma bardzo bogaty inwentarz fonetyczny, z niektórymi dźwiękami nietypowymi dla języków słowiańskich.
Spółgłoski
dwuwargowa | wargowo-zębowa | dziąsłowa | zadziąsłowa | retrofleksyjna | podniebienna | welarna | |
---|---|---|---|---|---|---|---|
nosowa | m | n | |||||
zwarta | p, b | t, d | d | k, g | |||
zwarto-szczelinowa | t͡s | t͡ʃ | t͡ʂ* | ||||
szczelinowa | f, v | s, z | ʃ, ʒ | ʂ*, ʐ* | x, ɣ* | ||
półotwarta | j | ||||||
drżąca | r | ||||||
boczna | l | ʎ |
* spółgłoski występujące tylko alofonicznie
Samogłoski
przednia | przednia scentr. | centralna | tylna | |
---|---|---|---|---|
przymknięte | i, iː | u, uː | ||
prawie przymknięte | ɪ, ɪː | |||
półprzymknięte | ɘ | |||
średnie | ə | ɔ̞, ɔ̞ː | ||
półotwarte | ɛ, ɛ̃ | ɔ | ||
otwarte | a, aː ã | ɑ |
Akcent
Akcent zwykle, jak w języku polskim, pada na przedostatnią sylabę, ale nie jest to aż tak regularne, często występuje akcent na pierwszą sylabę.
Alfabet
ALFABET RYBINIECKI
Rybiněcki alfabêt
- A [a]
- Å [ɑ]
- Ą [ã]
- Ā [aː]
- B [b]
- C [t͡s]
- Č [t͡ʃ] ~ [t͡ʂ]
- D [d]
- E [ɪ]
- Ě [jɛ] ~ [jɪ] ([ʲɛ] ~ [ʲɪ])
- Ê [ɛ]
- Ë [ə]
- Ę [ɛ̃]
- Ē [ɪː]
- F [f]
- G [g]
- H [x] ~ [χ] ~ [ɣ]
- I [i]
- Ī [iː]
- J [j]
- K [k]
- L [l] ~ [ɫ]
- M [m]
- N [n]
- O [o̞]
- Ô [ɔ]
- Ō [o̞ː]
- P [p]
- R [r]
- S [s]
- Š [ʃ] ~ [ʂ]
- T [t]
- U [u]
- Ū [uː]
- V [v]
- Y [ɘ]
- Z [z]
- Ž [ʒ] ~ [ʐ]
Historia
1444-1835
Polska. 1444. Daleko, nad Morzem Czarnym, Polacy i Węgrzy walczą z Turkami pod Warną. Około tygodnia po walce około 10 tysięcy ludzi na dalekim północno-zachodnim krańcu Polski w okolicach Czaplinka aż do Białego Boru usłyszało o katastrofie. Zginął król Władysław i połowa armii, która udała się do Warny. Ci ludzie bardzo przestraszeni zdecydowali uciec z Polski - myśleli, że Imperium Osmańskie podbije całą Polskę. Podróżując po Niemczech, usłyszeli, że w środku Niemiec, nad Łabą, mieszkają Słowianie. Oczywiście wędrowcy chcieli odwiedzić tych tajemniczych Słowian. Tak też zrobili. A więc zamieszkali z Połabianami, najbardziej wysuniętymi na zachód ludami słowiańskimi, mieli ze sobą dzieci. Żyli tak około 100 lat. W 1546 r. Wybuchła w Niemczech wielka wojna - społabianizowani Polacy i Kaszubi musieli uciekać. Więc uciekli na północny wschód. Dotarli do miasteczka Ribnitz - bardzo spokojnego niemieckiego miasteczka nad zalewem Saal. Dowiedzieli się, że w tym mieście są też Połabianie, choć ich liczebność jest tam niewielka. Nasi ludzie znaleźli dwa drewniane domy z Połabianami. Podróżni zaczęli budować domy w pobliżu i stworzyli nową część miasta Ribnitz. W miarę upływu czasu populacja słowiańskich mieszkańców Ribnitz rosła, zajmowali coraz więcej domów w tymże mieście i prawie wyrzucili większość niemieckiej populacji. A więc mieszkali w Ribnitz, który nazwali „Rybiněc”. Ich język był właściwie mieszanką północnych i południowych dialektów połabskiego ze staropolskimi i starokaszubskimi korzeniami. Odtąd słowiańskich mieszkańców Ribnitz będziemy nazywać Rybińczykami. Rybińczycy mieszkali normalnie w Ribnitz do początku XIX wieku, kiedy to Prusy zaczęły germanizować i zabijać Rybińczyków. Rybińczycy poprosili Napoleona o pomoc. W 1806 roku doszło do wojny napoleońskiej z Prusami, niezwiązanej ze sprawą Rybińczyków, ale przybył Bonaparte, podbił Ribnitz i dał Rybińczykom na wpół niepodległe państwo. To było coś w rodzaju Wielkiej Brytanii i Kanady. Ten kraj nie trwał jednak długo.
1835-1939
W 1835 r. Republika Rybiniecka została zaanektowana przez Prusy. I nadszedł czas prawdziwej germanizacji. Niemcy zakazali języka rybinieckiego w szkołach, bankach, radach, urzędach miejskich (Rybińczycy mieszkali nie tylko w Ribnitz, ale także w okolicznych miastach i wsiach). To czas, w którym prawie 60% Rybińczyków przestało istnieć - zostali zgermanizowani lub zginęli, gdy w latach 1841-1857 panował głód. Był to też czas, kiedy paradoksalnie najmniej niemieckich słów dotarło do j. rybinieckiego, bo Rybińcy znienawidzili Niemców, których wcześniej lubili, i był to przejaw ruchu oporu. Zamiast tego Rybińczycy zaczęli pożyczać słowa z duńskiego - Dania jest niedaleko Ribnitz, a Rybińczycy mieli pozytywne stosunki z Duńczykami. Na szczęście wszystko to skończyło się w 1918 roku - po I wojnie światowej. W traktacie wersalskim pojawia się paragraf o tym, że Niemcy muszą szanować Rybinczyków i nie mogą ich germanizować, a język rybiniecki ma być normalnie używany i nauczany w szkołach. W 1920 roku było tylko 900 Rybińczyków. Po przejęciu władzy przez Hitlera przyszła kolejna fala dyskryminacji - Rybińczycy jako Słowianie byli ludźmi gorszej kategorii - prawie jako Żydzi. Rząd Hitlera ich intensywnie germanizował, dyskryminował, Rybińczycy wysyłani byli do obozów koncentracyjnych. Na szczęście program ten ruszył dopiero w 1935 roku i sprytni Rybińczycy, którzy wiedzieli, że Hitler jest podejrzany i zły, wyemigrowali - do Polski, USA, Wielkiej Brytanii.
1939-teraz
Po drugiej wojnie światowej, kiedy powstało NRD, Stalin zaprosił Rybińczyków z całego świata o przybycie do Ribnitz i okolic. A więc większość Rybińczyków przyjechała, a że z oczywistych powodów nienawidzili oni faszyzmu i nazizmu, to myśleli, że „ten komunizm nie musi być taki zły, jak mówią - to jest przeciwieństwo okrutnego nazizmu”. W 1945 r. żyło około 90 Rybińczyków, z czego 25 przyjechało do Niemiec. Przyjechali do Ribnitz (i okolic) i tam zamieszkali. Reżim komunistyczny wspierał Rybińczyków, którzy wyemigrowali do Niemiec, ale zabili wszystkich żołnierzy rybinieckich, którzy zostali zmuszeni do walki w Wehrmachcie lub zostali zmuszeni do podpisania volkslisty. Rybińczycy mieli też ciężkie czasy w NRD - w końcu był to komunizm. Kultura rybiniecka była wspierana do 1953 roku - roku śmierci Stalina. Po 1953 roku Rybinianie byli dyskryminowani i sowietyzowani - nie mogli zostać urzędnikami, urzędnikami, żołnierzami, nauczycielami i pracować w wielu innych zawodach. Milicja katowała ich za błahostki. Na szczęście komunizm się skończył i w 1990 roku Niemcy się zjednoczyły. Kultura rybiniecka zaczęła się ponownie rozwijać, a populacja Rybińczyków rośnie - w 1950 r. osób identyfikujących się z etnicznością rybiniecką w powiecie Ribnitz-Damgarten było 40, w 1980 r. 37, w 1997 r. 51, a w 2018 r. 85! Nie wszyscy z nich są rodzimomówcami/biegli w rybinieckim, ale szacuje się, że 70-80% z nich mówi płynnie/jest rodzimomówcami języka rybinieckiego.
Gramatyka
Gramatyka języka rybinieckiego jest prostsza niż innych języków zachodniosłowiańskich.
Składnia
Szyk zdania jest w mowie i poezji dowolny, ale podstawową, neutralną składnią jest SVO. Zdania rozkazujące tworzy się dodając partykułę "nēh" (niech) przed czasownik. Stosuje się to w każdej osobie i liczbie.
Zdania pytające tworzy się:
a) za pomocą inwersji
b) dodając słówka typu "kōk" albo "čë" (jak, czy) na początku zdania.
Rzeczowniki
Każdy rzeczownik ma jeden z trzech rodzajów: męski, żeński lub nijaki. Odmienia się przez trzy liczby (pojedyncza, podwójna, mnoga) i 5 przypadków (mianownik, dopełniacz, celownik, biernik, brotucyk - złączony narzędnik i miejscownik). Odmiany nie należą do najregularniejszych, ale poniżej pokazana jest odmiana trzech przykładowych wyrazów w różnych rodzajach - męskim, żeńskim i nijakim:
mianownik | dopełniacz | celownik | biernik | brotucyk | |
---|---|---|---|---|---|
liczba poj. | štrąt, stëriālå, mjąsô | štrąto, stëriālī, mjąsa | štrątu, stëriāloj, mjąsam | štrąta, stëriālę, mjąså | štrątěm, stëriālō, mjąsō |
liczba pdw. | štrątā, stëriāla, mjąså | štrątov, stëriāl, mjąsī | štrątom, stëriālą, mjąsą | štrątājê, stëriāla, mjąså | štrątāčem, stëriālěmi, mjąsåh |
liczba mn. | štrątë, stëriālë, mjąsā | štrątëv, stëriāl, mjąsąc | štrątôm, stëriālëmą, mjąsąco | štrątë, stëriālë, mjąsā | štrątëmam, stëriālåhim, mjąsāhi |
Zaimki osobowe
mianownik | dopełniacz | celownik | biernik | brotucyk | |
---|---|---|---|---|---|
1SG | joz | mě | mi | mě | mą |
2SG | te | těb | tōpě | těb | tą |
3SG.MASC | jån | jō | ěm | hô | ěm |
3SG.FEM. | ånā | jōj | ěj | ję | ånę |
3SG.NEUT | åno | jōhô | ěm | hô | ëm |
1DU | moje | mos | mōm | mos | měm |
2DU | vuoje | vuos | vuōm | vuos | vuēn |
3DU.MASC | vuåne | vuåh | vīm | vuåh | vuēn |
3DU.NON-MASC | vuån | vuåh | vīm | vuåh | vuēn |
1PL | moj | åns | nå | åns | ånsě |
2PL | vuoj | ěrs | vą | ěrs | vuoī |
3PL.MASC | vuåni | īh | jim | īh | vīmī |
3PL.NON-MASC | vuåne | īh | jim | īh | vīmī |
Czasowniki
Istnieje 6 odmian czasowników. Jest jednak małe grono czasowników nieregularnych, które w te kategorie się nie wpisują.
-ët | -ovåt | -t/dit | -ěc | -ic | -āc | |
---|---|---|---|---|---|---|
1SG.MASC | ëm, ëlêm | uěm, ovalm | t/dě, t/dālm | ěcam, ěcalm | ju, ilom | ą, ālm |
1SG.FEM | ëm, ëlam | uěm, ovalam | t/dě, t/dālam | ěcam, ěcalam | ju, ilåm | ą, ālam |
2SG.MASC | ëš, ëlês | uěš, ovalěs | t/děš, t/dāls | ěcaš, ěcalěš | iš, ilěs | aš, alěs |
2SG.FEM | ëš, ëlas | uěš, ovalaš | t/děš, t/dalas | ěcaš, ěcalåš | iš, ilas | aś, alas |
3SG.MASC | ë, ël | uě, ovāl | t/dī, t/djal | ěcë, ěcål | ī, īl | a, al |
3SG.FEM | ë, ëla | uě, ovāla | t/dī, t/djala | ěcë, ěcåla | ī, īla | a, alā |
3SG.NEUT | ë, ëlô | uě, ovālô | t/dī, t/djalô | ěcë, ěcålô | ī, īlô | a, alō |
1DU | ëmā, ëlë | ěvå, ovålji | t/djā, t/dělë | ěcā, ěclim | imā, ilima | amā, alima |
2DU | ëta, ëlëst | ětå, ovålst | t/djā, t/dělstë | ěta, ětlīs | ita, ilita | atā, alita |
3DU.MASC. | ëtą, ëljā | ětą, ovaljā | t/dją, t/dělsta | ětą, ětlā | itą, itěla | atą, ąli |
3DU.NON-MASC | ëtą, ëljī | ětą, ovaljī | t/dją, t/delstjī | ětą, ětlě | itą, itělë | atą, ąlë |
1PL | ëmy, ëlsmy | ojmë, olism | t/dumë, t/dělěsmy | ěcåmë, ěcålimë | imë, ilimë | amë, alismë |
2PL | ëcê, ëlecê | ojecë, olist | t/děcê, t/dělěscë | ěcåcë, ěcålicë | icë, ilicë | acě, alicë |
3PL.MASC | ą, ëljë | uję, ovli | t/dą, t/děli | ěcajo, ěcali | ju, ěli | aję, alī |
3PL.NON-MASC. | ą, ëly | uję, ovlë | t/dą, t/djalë | ěcajo, ěcalë | ju, ělë | aję, alë |