Język słupiecki
| słupiecki slúpcčina | |
|---|---|
| Utworzenie: | Widsið w 2014 |
| Najnowsza wersja: | 0,5 |
| Sposoby zapisu: | alfabet łaciński |
| Typologia: | a posteriori SVO fleksyjny |
| Klasyfikacja: | języki słowiańskie zachodnie lechickie zachodniolechickie słupiecki |
| Kody | |
| Conlanger–3 | nat.spn.wid |
| Lista conlangów | |
Język słupiecki (slúpcčina ['sluːpt͡ʃina]) to naturalistyczny język sztuczny typu a posteriori autorstwa Widsiða, opracowywany od roku 2014. Słupiecki był początkowo projektem służącym do testowania zmian fonetycznych, zachodzących w różnych epokach w poszczególnych językach słowiańskich, jednak ewoluował w stronę swego rodzaju wariacji na temat dialektów pomorskich, przy założeniu, że między nimi a językami grupy czesko-słowackiej nie istnieje polskie pasmo dialektalne. Nazwą kontynuuje tradycyjną już praktykę autora, polegającą na przysposabianiu sobie pomorskich hydronimów – nazwa slúpcčina i jej hipotetyczny polski odpowiednik, słupiecczyzna, odnoszą się do starej nazwy rzeki Słupi, Słupiec, notowanej jeszcze w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego.
Baza słownicwa słupieckiego nie jest bogata, język dysponuje w zasadzie jedynie leksemami pozwalającymi na przedstawienie poszczególnych wzorów odmian i rezultatów zmian fonetycznych. Rezultaty owe dają obraz tradycyjnego języka zachodniosłowiańskiego, w dużej mierze zrozumiałego dla Polaków, Czechów, czy Łużyczan, chociaż nie brak tu pewnych kuriozów. Słupiecczyzna zachowuje samogłoski nosowe (po przemieszaniu podobnym do tego, które zaszło na gruncie polskim), nie posiada spółgłosek miękkich, zachowuje iloczas.