Język tarejski

tarejski Ⲑⲁⲣⲩ Tharu
Utworzenie:	Widsið w 2017-2018
Cel utworzenia:	użytkowanie w conworldzie
Najnowsza wersja:	0.5
Używany w (Kyon):	Tarum
Regiony (Kyon):	wschodni Kyon
Liczba użytkowników (Kyon)	bd.
Sposoby zapisu:	nieopracowany conscript (in loco: alfabet koptyjski)
Typologia:	fleksyjny niekonkatenatywny VSO
Klasyfikacja:	języki nuweńskie (?) języki antyponuweńskie tarejski
Lista conlangów

Język tarejski (Ⲑⲁⲣⲩ ⲉⲡⲓⲗⲩ Tharu epilu [ˈtʰɑ.ru e̞ˈpi.lu]) – język o nieustalonej klasyfikacji, powszechnie uważany za członka grupy języków nuweńskich, w której tworzy oddzielną podgrupę antyponuweńską. Tarejski jest językiem urzędowym Tarum, chociaż najprawdopodobniej rozwinął się w innej części świata, skąd do wschodniego Kyonu został zawleczony w wyniku niemożliwej do umieszczenia w czasie wędrówki ludów. Izolacja geopolityczna kraju sprawiła, że jest niemal całkowicie wolny od identyfikowalnego zewnętrznego wpływu, chociaż dzieli kilkanaście leksemów, głównie dotyczących fauny i flory, z językami prymitywnych plemion zamieszkujących otaczające Tarum lasy deszczowe.

Obecnie można wyróżnić dziewięć dialektów języka tarejskiego, a ich zasięg pokrywa się mniej więcej z podziałem administracyjnym kraju, opartym w dużej mierze o naturalne przeszkody dla rozwoju osadnictwa. Istnieje również odgórnie regulowany język standardowy (Ⲁⲋⲥⲉⲙⲁⲛⲩ ⲉⲡⲓⲗⲩ Assemanu epilu „oczyszczony język”), używany przede wszystkim w oficjalnej komunikacji. Tarejski zapisywany jest pismem alfabetycznym nieco przypominającym runy nuweńskie. Pismo ma charakter alfabetyczny i w dużej mierze dobrze odzwierciedla wymowę, dosyć mocno trzymając się zasady „jeden znak – jeden dźwięk”. Zarówno słownictwo, jak i niekonkatenatywna morfologia języka są sprowadzalne do pranuweńszczyzny, ale badania tarejskiego zawsze były utrudnione ze względu na zamknięty charakter Tarum.

Można przypuszczać, że niedawne otwarcie Tarum na świat w połączeniu z ożywionym zainteresowaniem obcymi kulturami na całym świecie będzie sprzyjało badaniom lokalnej mowy i pozwoli na udzielenie odpowiedzi na wiele pytań, dotyczących zarówno języka, jak i etnogenezy Tarejów.

Fonetyka i fonologia

Tarejski posiada prosty system dźwiękowy, składający się z ośmiu samogłosek, dwóch półsamogłosek oraz osiemnastu spółgłosek.

Samogłoski

	Przednie	Środkowe	Tylne
Przymknięte	ⲓ /i/	ⲏ /ɨ/ ・ ⲱ /ʉ/	ⲩ /u/
Średnie	ⲉ /e̞/		ⲟ /o̞/
Otwarte	ⲁⲓ /æ/		ⲁ /ɑ/

Tarejski system samogłoskowy wyraźnie ciąży ku większemu przymknięciu, jednocześnie nie przesuwając się wyraźnie ani w przód, ani w tył jamy ustnej. Środkowe przymknięte samogłoski ‹ⲏ› /ɨ/ i ‹ⲱ› /ʉ/ są nieco bardziej otwarte, niż skrajne ‹ⲓ› /i/ i ‹ⲩ› /u/. Warto zauważyć, że tylne samogłoski są zawsze zaokrąglone, a przednie – nigdy. Zaokrąglenie jest wyraźne i skompresowane. Samogłoski nie ulegają redukcji w pozycji nieakcentowanej. Długość samogłoski nie ma fonemicznego znaczenia, chociaż najprawdopodobniej opozycja iloczasowa istniała w przeszłości – wskazuje na to obecność długich dźwięków we wszystkich pozostałych językach nuweńskich. W tarejskim dyftongi nie występują; ostatni z notowanych jeszcze 300 lat temu dyftongów ‹ⲁⲓ› uległ koalescencji do /æ/, a w dalszej perspektywie najpewniej zleje się z ‹ⲉ› /e̞/, do którego stopniowo zbliża się w wymowie. Ortografia tarejska nie oznacza historycznych dyftongów we współczesnych pismach w myśl zasady o fonemiczności, jednak można je znaleźć w starszych tekstach.

Półsamogłoski

Tarejski posiada dwie półsamogłoski /j/ i /w/, zapisywane jak ich samogłoskowe odpowiedniki: ‹ⲓ› oraz ‹ⲩ›. Mają one specjalny status w systemie morfofonemicznym tego języka: mimo że inaczej niż samogłoski nie mogą stanowić jądra sylaby, zdarza się, że rdzenie spółgłoskowe są przez nie dopełniane, tak jakby stanowiły one prawdziwe samogłoski, zachowując jednak swój spółgłoskowy status, tzn. tworząc dodatkowy element spółgłoskowego łańcucha. Dodatkowo, rdzenie w których skład wchodzą półsamogłoski, nazywane są rdzeniami płynnymi i podlegają nieco innym zasadom odmiany.

Spółgłoski

	Wargowe	Wargowo- -zębowe	Dziąsłowe	Zadziąsłowe	Podniebienne
Nosowe	ⲙ /m/		ⲛ /n/
Zwarto- -wybuchowe	ⲡ /p/・ⲫ /pʰ/・ⲃ /b/		ⲧ /t/・ⲑ /tʰ/・ⲇ /d/		ⲕ /k/・ⲭ /kʰ/・ⲅ /g/
Szczelinowe		ϥ /f/	ⲥ /s/・ⲍ /z/・(ⲋⲥ /sː/)	ϣ /ʃ/	ϧ /ɣ/
Drżące			ⲣ /r/
Aproksymanty			ⲗ /l/・(ϯⲗ /lː/)

Charakterystyczną cechą tarejskiej fonologii jest fonemiczny kontrast między aspirowanymi, nieaspirowanymi i dźwięcznymi spółgłoskami zwartymi, nieobecny w pokrewnych językach. Ponadto, inaczej niż samogłoski, spółgłoski ulegają szeregowi przemian pozycyjnych.

Status geminat ‹ⲋⲥ› oraz ‹ϯⲗ›, wywodzących się z dawnych zbitek spółgłoskowych *vs oraz *tl – stąd ich nietypowy zapis – jest niejasny. Przez Tarejów są one odbierane jako jeden dźwięk i nie rozdziela się ich przy podziale na sylaby: Ⲁⲋⲥⲉⲙⲁⲛⲩ → Ⲁ・ⲋⲥⲉ・ⲙⲁ・ⲛⲩ. Jednocześnie trudno jest wskazać na pary minimalne, które pozwalałyby uznać je za odrębne fonemy. Nieco inaczej traktowane jest ‹ⲛⲛ› [nː], często wyraźnie artykulacyjnie rozdzielane na dwa elementy a nie przytrzymane.

Obserwuje się w tarejskim zjawisko lenicji, w języku standardowym i większości dialektów dotyczy ono jednak wyłącznie dźwięcznych spółgłosek zwartych, które w pozycji między dwiema samogłoskami ulegają frykatywizacji: /b/ → [β]; /d/ → [ð]; /g/ → [ɣ]. Zjawisko to zachodzi także w pozycji międzywyrazowej, tzn. granica wyrazu jest ignorowana. Ponadto, dźwięczne spółgłoski nosowe, szczelinowe i zwarto-wybuchowe ulegają ubezdźwięcznieniu przed spółgłoską bezdźwięczną i w wygłosie, chyba że następne słowo zaczyna się na samogłoskę: wtedy dźwięczność zostaje utrzymana w wypadku spółgłosek nosowych i szczelinowych, a spółgłoski zwarto-wybuchowe zostają poddane lenicji.

Budowa sylaby

Sylaba w języku tarejskim musi się składać przynajmniej z jednej samogłoski, do której dodatkowo może zostać dostawiony pojedynczy nagłos i podwójny wygłos:

(C₁) V (C₂) (C₃)

W pozycji C₁ może stać dowolna spółgłoska, półsamogłoska, lub geminata ‹ⲋⲥ› albo ‹ϯⲗ›. W pozycjach C₂ i C₃ nie może się znaleźć geminata, dodatkowo, jeśli w pozycji C₂ pojawia się półsamogłoska, sylaba zostaje automatycznie zamknięta. Jeśli sylabę otwierała geminata, pozycja C₃ również jest niedostępna.

Dla celów metrycznych i prozodycznych wyróżnia się cztery rodzaje sylab. Poniższa tabela przedstawia ich nazwy oraz uproszczoną budowę, gdzie G oznacza geminatę, J oznacza półsamogłoskę, a C – dowolną inną spółgłoskę.

Sylaba słabsza	V
Sylaba słaba	CV, VC, JV, VJ
Sylaba mocna	CVC, CVJ, JVC, GV
Sylaba mocniejsza	CVCC, JVCC, GVC

Prozodia

Akcent w języku tarejskim pada na przedostatnią sylabę, jest stały i ma charakter dynamiczny. Ze względu na swoją stałą pozycję, nie jest fonemiczny. Akcenty pomocnicze pojawiają się na co drugiej sylabie od końca, jeśli wyraz ma więcej niż trzy sylaby, por. np. Ⲉⲥⲩⲧⲁⲛⲱⲣⲡⲁⲗ [e̞ˌsu.tɑˈnʉr.pɑl]. Tarejski jest językiem czasowanym według mor, gdzie sylaby słabsze trwają pół mory, sylaby słabe – jedną morę, sylaby mocne – półtorej mory, a sylaby mocniejsze – dwie mory. Charakteryzuje się też opadającą tonacją, także w pytaniach tak/nie, co może być źródłem nieporozumień.

Fleksja

Rzeczownik i przymiotnik

Tarejskie rzeczowniki i przymiotniki odmieniają się przez następujące kategorie gramatyczne:

• przypadki – mianownik, dopełniacz, celownik i biernik,
• stany – „pusty”, określony i nieokreślony,
• liczby – pojedyncza i mnoga oraz szczątkowe formy podwójnej.

Ponadto, przymiotniki podlegają odmianie przez rodzaje – męski, żeński i nijaki – w uzgodnieniu z rzeczownikiem, który określają. Formą prototypową – słownikową jest mianownik w stanie pustym w liczbie pojedynczej, w przypadku przymiotnika w rodzaju męskim. Końcówki, które przyjmują poszczególne rzeczowniki i przymiotniki są uzależnione od ostatniego dźwięku lub serii dźwięków, a nie od rodzaju.

Rzeczowniki i przymiotniki pogrupowane są w klasy deklinacyjne, podzielone na grupy: słabą i mocną. W odmianie słabej przynależność do klasy determinuje długość rdzenia. W odmianie mocnej klasę wyznacza końcówka formy prototypowej. Daje to łącznie dziesięć klas odmiany. Ponadto, istnieją rzeczowniki i przymiotniki nieodmienne, derywowane z rdzeni jednospółgłoskowych (historycznie jedną ze spółgłosek było zwarcie krtaniowe).

Tabela odmian

Klasa →		Słaba						Mocna
Szablon / końcówka →		C-J			C-C-J			–us, –is, –os			–n			–m			–C			–o			–u			–i			–a
Przykładowy rzeczownik →		ⲛⲩⲩⲩ nuwu „dziecko”			ⲙⲁⲙⲁⲓⲁ mamaya „dolina, jar”			ⲡⲓⲗⲩⲥ pilus „słowo”			ⲙⲓⲇⲇⲁⲛ middan „dolina”			Ⲑⲁⲣⲱⲙ Tharûm „Tarum”			ⲇⲁⲛⲁⲧ danat „czerń”			ⲁⲋⲥⲁⲣⲧⲟ assarto „brama”			ⲗⲁⲕⲩ laku „namiot”			ⲃⲓⲃⲓ bibi „schronienie”			ⲍⲟⲣⲁ zora „niebo”
Typowy rodzaj rzeczownika →		każdy			męski, żeński			–us męski, –is żeński, –os nijaki			męski, żeński			męski			nijaki			żeński			męski			żeński			żeński
Rodzaj przymiotnika →		—			—			—			męski, nijaki			męski, żeński, nijaki			męski, żeński, nijaki			nijaki			męski			żeński			żeński
Liczba ↓	Stan → Przypadek ↓	Pusty	Nieokr.	Okr.	Pusty	Nieokr.	Okr.	Pusty	Nieokr.	Okr.	Pusty	Nieokr.	Okr.	Pusty	Nieokr.	Okr.	Pusty	Nieokr.	Okr.	Pusty	Nieokr.	Okr.	Pusty	Nieokr.	Okr.	Pusty	Nieokr.	Okr.	Pusty	Nieokr.	Okr.
Poj.	Mianownik	–V	–û		–V	–a		–Vs			–n	–ni		–m	–mi		–VC	–VCa		–o	–oti		–u	–û		–i	–it		–a	–at
	Dopełniacz	–Vl	–ûl	–Vnul	–Vl	–al	–Vnul	–Vsal			–nal			–mal			–VCal			–ol			–ul			–il			–al
	Celownik	–Vshi	–ûshi		–Vshi	–ashi		–Vshi			–nshi	–nashi		–Vmis	–Vmes		–VCis	–VCes		–os	–otis		–us	–ûs		–is	–îs		–as
	Biernik	–V	–û		–V	–a		–V			–nun	–nûn		–Vmin	–Vmîn		–VCan	–VCan		–on	–otin		–un	–ûn		–in	–în		–an
Mn.	Mianownik	–wia –ya		–wiana –yana	–wia –ya		–wiana –yana	–Vyu (form.) –Vnt		–i (form.) –Vnta	–na		–nana	–ma		–mana	–VCat		–VCatana	–owa		–owana	–una		–unana	–idi		–idena	–adi		–adena
	Dopełniacz Celownik	–wial – yal						–Vnal			–nal			–mal			–VCatal			–owal			–unal			–idil			–adil
	Biernik	–wiat –yat		–wianam –yanam	–wiat –yat		–wianam –yanam	–Vnat		–Vtinat	–nat		–nanat	–mat		–manat	–VCat		–VCatana	–owat		–owana	–una		–unanat	–idis		–idenas	–adis		–adenas

Objaśnienie symboli: C — dowolna spółgłoska; J — dowolna półsamogłoska; V — dowolna samogłoska; V — końcówka powoduje usunięcie samogłoski poprzedzającej wyznacznik deklinacji

Przynależność przymiotnika do klasy deklinacyjnej determinuje jego końcówka deklinacyjna w rodzaju męskim. Rozkłada się to w sposób następujący:

• jeśli w rodzaju męskim końcówką przymiotnika jest —u, to wtedy w rodzaju żeńskim przyjmie on końcówkę —i, a w nijakim: —o,
• jeśli w rodzaju męskim końcówką przymiotnika jest —n, to tę samą końcówkę będzie on miał w rodzaju nijakim, a w rodzaju żeńskim przybierze końcówkę —a,
• jeśli w rodzaju męskim końcówką przymiotnika jest —m, to tę samą końcówkę będzie on miał także w rodzaju żeńskim i nijakim,
• jeśli w rodzaju męskim końcówką przymiotnika jest dowolna spółgłoska, to znaczy, że posiada on tylko formy puste, równe w każdym rodzaju i może występować tylko w orzeczniku albo jako element kompozytu przymiotnikowo-rzeczownikowego.

Nieregularna liczba mnoga rzeczowników

Część rzeczowników z różnych względów posiada nieregularne formy liczby mnogiej. W przeważającej części są to pozostałości systemu tworzenia liczby mnogiej niekonkatenatywnej („łamanej”). Rzeczowniki tak tworzone, pomimo mnogiego znaczenia, otrzymują pojedyncze końcówki odmiany przez przypadki. W grupie rzeczowników o takiej odmianie znajdują się:

• kush ⲕⲩϣ „droga” — akushi ⲁⲕⲩϣⲓ „drogi”
• mîr ⲙⲏⲣ „człowiek” — mira ⲙⲓⲣⲁ „ludzie”
• nabi ⲛⲁⲃⲓ „parafia” — eneb ⲉⲛⲉⲃ „parafie”
• neb ⲛⲉⲃ „ojciec” — naba ⲛⲁⲃⲁ „ojcowie”
• shi ϣⲓ „dom” — ashû ⲁϣⲱ „domy”
• sînam ⲥⲏⲛⲁⲙ „świątynia” — sanûm ⲥⲁⲛⲱⲙ „świątynie”
• tel ⲧⲉⲗ „wieża” — telu ⲧⲉⲗⲩ „wieże”
• ummi ⲩⲙⲙⲓ „matka” — yamma ⲓⲁⲙⲙⲁ „matki”
• wam ⲩⲁⲙ dzień” — awama ⲁⲩⲁⲙⲁ „dni”
• zainab ⲍⲁⲓⲛⲁⲃ „lud, plemię” — zeneb ⲍⲉⲛⲉⲃ „ludy, plemiona”

Dodatkowo, części ciała występujące w parach zachowały historyczne formy liczby podwójnej, ale wyłącznie w mianowniku. W pozostałych formach odmieniają się regularnie, zgodnie z klasą deklinacyjną, do której należą.

• bus ⲃⲩⲥ „dłoń” – buwa ⲃⲩⲩⲁ „dłonie”
• lor ⲗⲟⲣ „oko” – lora ⲗⲟⲣⲁ „oczy”
• subis ⲥⲩⲃⲓⲥ „ucho” – subya ⲥⲩⲃⲓⲁ „uszy”
• zeyu ⲍⲉⲓⲩ „stopa” – zeya ⲍⲉⲓⲁ „stopy”

Inne nieregularności odmiany

Rzeczowniki i przymiotniki, które w formie mianownikowej mają taką samą końcówkę, jaką otrzymałyby w innym przypadku, nie podwajają końcówki. Jest to szczególnie prominentna cecha nazw miejscowych zakończonych na –al, których formy mianownika i dopełniacza w licznie pojedynczej są tożsame, ale może dotyczyć każdej innej formy, pogłębiając synkretyzm form przypadkowych.

Niektóre ożywione rzeczowniki w rodzaju męskim, szczególnie te zakończone na –r, przyjmują końcówki odmiany –n w mianowniku i bierniku liczby pojedynczej.

Określoność

Określoność jest oznaczana w tarejskim dodatkowym morfemem, mającym charakter proklitycznego morfemu, dodawanego do każdej grupy (przydawki, podmiotu) w obrębie frazy nominalnej. Morfem ten pierwotnie miał charakter rodzajnikowy, ale rozróżnienie rodzaju zanikło wraz z jego fonetyczną erozją. Morfem jest nieodmienny, posiada jednak kilka form, uzależnionych od kolejnego dźwięku. Proklityczny charakter morfemu oddaje się przez jego zapis ze znakiem rodziału (⳿) w zapisie tarejskim, bądź z dywizem w transkrypcji.

Otoczenie fon.	Forma	Przykład
przed samogł.	id–  ⲓⲇ⳿	id-assartoti ⲓⲇ⳿ⲁⲋⲥⲁⲣⲧⲟⲧⲓ „brama”
przed /l/	il–  ⲓⲗ⳿	il-lakû ⲓⲗ⳿ⲗⲁⲕⲱ „namiot”
przed /m/	im–  ⲓⲙ⳿	im-mafela ⲓⲙ⳿ⲙⲁϥⲉⲗⲁ „kropla”
przed /n/	in–  ⲓⲛ⳿	in-nurpilû ⲓⲛ⳿ⲛⲩⲣⲡⲓⲗⲱ „urząd”
przed /s/	is–  ⲓⲥ⳿	is-sanûmi ⲓⲥ⳿ⲥⲁⲛⲱⲙⲓ „świątynie”
przed dowolną inną spółgł.	i–  ⲓ⳿	i-Tharûmi ⲓ⳿Ⲑⲁⲣⲱⲙⲓ „Tarum”

Stopniowanie przymiotnika

Tarejski przymiotnik posiada pięć stopni gradacji: pozytyw (stopień „równy”, używany w kontekstach, w których nic nie jest porównywane z niczym), ekwatyw (stopień „równy”, porównywane cechy są takie same), komparatyw (stopień wyższy), superlatyw (stopień „najwyższy”, cecha jest najintensywniejsza wśród porównywanych) oraz absolutyw (stopień „najwyższy”, cecha nie ma sobie równych i jest nieporównywalna z niczym). Przymiotnik stopniuje się w języku tarejskim zazwyczaj przy pomocy infiksu, który oddziela temat od wyznaczającej przynależność deklinacyjną końcówki. Wyjątkiem są przymiotniki zakończone w rodzaju męskim na –m, które przy stopniowaniu zmieniają przynależność klasową, przybierając końcówki deklinacji –u. Ponadto, przymiotnik dobry posiada część form supletywnych, a przymiotniki zły, ciemny oraz jasny posiadają niekonkatenatywne formy odmiany.

Klasa	Pozytyw	Ekwatyw	Komparatyw	Superlatyw	Absolutyw
I –u; –i; –o	(= forma podstawowa)	–ⲁⲛ– –an–	–ⲩϣ– –ush–	–ⲓⲋⲥ– –iss–	–ⲓⲛ– –in–
II –n; –a; –n		–(ⲁ)ⲇⲁ– –(a)da–	–(ⲁ)ϣⲁ– –(a)sha–	–(ⲁⲋ)ⲥⲁ– –(as)sa–	–(ⲁ)ⲛⲁ– –(a)na–
III –m; –m; –m		–ⲩⲙⲩ, –ⲩⲙⲓ, –ⲩⲙⲟ –umu, –umi, –umo	–ⲩϣⲩ, –ⲩϣⲓ, –ⲩϣⲟ –ushu, –ushi, –usho	–ⲩⲋⲥⲩ, –ⲩⲋⲥⲓ, –ⲩⲋⲥⲟ –ussu, –ussi, –usso	–ⲩⲛⲩ, –ⲩⲛⲓ, –ⲩⲛⲟ –unu, –uni, –uno

Kopula i zaimek osobowy podmiotu

Funkcja kopuli i zaimka osobowego podmiotu nie jest w języku tarejskim rozdzielna. Wcześniejsze formy rozwoju języka rozróżniały jeszcze formy sprzężone zaimek-kopula i formy rodzielne, używane gdy podmiot był wyrażony inaczej, niż przy pomocy zaimka w mianowniku. Rozróżnienie nie utrzymało się jednak w żadnym z dialektów. Jako że kopula nie jest formalnie czasownikiem, nie podlega odmianie przez czasy i tryby – kontekst lub dodatkowe słowa funkcyjne, takie jak przyimki czy partykuły, podpowiadają właściwe znaczenie.

Tabela odmian

Liczba →		Pojedyncza	Mnoga
Osoba ↓	Właściwość ↓
1.		ϩⲏⲗ hîl	ⲙⲓⲣ mir
2.	nieform.	ⲙⲟⲗ mol	ⲙⲉⲣ mer
	form.	ⲙⲁⲥ mas	ⲍⲓⲗⲩ zilu
3.	rodz. m.	ϧⲓⲣ hir	ⲛⲩⲙ num
	rodz. ż.	ⲡⲓ pi	ⲡⲩⲣ pur
	rodz. n.	ϩⲩ hu	ϩⲩⲙ hum
	brak rodzaju	ⲥⲩⲙ sum	ⲥⲩⲗ sul
	podmiot celownikowy	ⲱⲣ ûr

Wszystkie formy kopulatywne niosą ze sobą zarówno znaczenie zaimka osobowego podmiotu, jak i czasownika „być” w znaczeniu „istnieć, egzystować”. W zależności od kontekstu, moze więc wyraz ⲡⲓ pi oznaczać: „ona” (jeśli po nim następuje kolejny czasownik), „jest” (jeśli podmiot wyrażony jest rzeczownikiem) lub „ona jest” (jeśli w zdaniu nie występuje inny podmiot ani orzeczenie). W praktyce dwa pierwsze użycia stają się stopniowo coraz rzadsze – pierwsze w wyniku inkorporacji zaimka osobowego jako prefiksu koniugacyjnego (co powoduje nieprawidłową z punktu widzenia np. gramatyki polskiej redundancję typu *ona ona śpi), a drugie przez wzgląd na to, że „być” jest w tarejskim domyślnym orzeczeniem, więc nie ma potrzeby jego wyrażania w mowie ani na piśmie (podobnie jak np. w języku rosyjskim).

Specyfiką tarejskiej gramatyki jest forma „bezrodzajowa” kopuli. Gramatyki tarejskie nazywają tę formę „wszystkorodzajową”, ponieważ używa się jej kiedy nie jesteśmy w stanie określić rodzaju gramatycznego rzeczy czy osoby, o której jest mowa, kiedy ten rodzaj jest nieistotny, albo – w przypadku grupy ludzi lub rzeczy – kiedy należą one do więcej niż jednego rodzaju.

Forma ⲱⲣ ûr, niejako w kontraście do pozostałych, jest niepomijalna, kiedy podmiot wyrażony jest celownikiem.

Zaimki osobowe

Chociaż zaimki osobowe w formie mianownikowej nie istnieją, tarejski posiada szereg form zależnych, w tym część reliktowych form sprzężonych, używanych wyłącznie w złożeniach z przyimkami. Zzaimki w dopełniaczu, celowniku i bierniku mają także formy akcentowane i nieakcentowane o różnych funkcjach.

Tabela odmian

Przypadek →			Dopełniacz			Celownik			Biernik			Ablatyw	Allatyw	Komitatyw
Forma →			akc.	nieakc.	sprzęż.	akc.	nieakc.	sprzęż.	akc.	nieakc.	sprzęż.	sprzęż.	sprzęż.	sprzęż.
Osoba ↓	Liczba ↓	Właściwość ↓
1.	poj.		ⲩⲙⲩ umu	ⲱⲙ ûm	(ⲁ)ⲙ (a)m	ⲩϣⲓ ushi	ⲱϣ ûsh	(ⲁ)ϣ (a)sh	ⲙⲁⲇⲁ mada	ⲙⲁ ma		ⲙⲓϧⲁ miha	ⲙⲓⲙⲁ mima	ⲙⲉ me
	mn.		ⲩⲣⲁⲗ ural	ⲩⲣⲓ uri	ⲣⲁⲗ ral	ⲩⲣϣⲓ urshi		ϣⲱⲣ shûr	ⲣⲁⲇⲁ rada	ⲣⲁ ra		—		ⲣⲟ(ⲛ) ro(n)
2.	poj.	nieform.	ⲩⲥⲩ usu	ⲱⲥ ûs	(ⲁ)ⲥ (a)s	ⲥⲓ si		(ⲓ)ⲥ (i)s	ⲥⲁⲇⲁ sada	ⲥⲁ sa		ⲥⲩⲁ sua	ⲥⲩⲙⲁ suma	ⲥⲉ se
		form.	ⲙⲁⲥⲩ masu	ⲙⲁⲥ mas	—	ⲙⲁϣⲓ mashi		—	ⲙⲁⲥ mas		—
	mn.	nieform.	ⲩⲛⲁⲗ unal	ⲩⲛⲓ uni	ⲛⲁⲗ nal	ⲛⲱϣⲓ nûshi		ϣⲱⲛ shûn	ⲛⲁⲇⲁ nada	ⲛⲁ na		—		ⲛⲟ(ⲛ) no(n)
		form.	ⲍⲟⲛ zon		—	ⲍⲱⲛ zûn		—	ⲍⲟⲛ zon		—
3.	poj.	r.m.	ϩⲟⲥ hos	ϩⲱ hû	(ⲁ)ϩ (a)h	ϩⲏⲛ hîn	ϩⲏ hî		ϩⲁⲇⲁ hada	ϩⲁ ha		(ⲱ)ϩ (û)h	(ⲏ)ϩ (î)h	(ⲱ)ϩ (û)h
		r.ż.	ⲛⲉⲡ nep	ⲛⲏ nî	(ⲁ)ⲛ (a)n	ⲛⲩⲥ nus			ⲛⲉⲡ nep	ⲛⲏ nî	(ⲁ)ⲛ (a)n	(ⲱ)ⲛ (û)n	(ⲏ)ⲛ (î)n	(ⲱ)ⲛ (û)n
		r.n.	ϩⲁⲗ hal			ϩⲩϣ hush			ϩⲁⲗ hal			—
		bez rodzaju	ⲥⲱⲗ sûl			ⲥⲁϣⲓ sashi			ⲥⲩⲇⲁ suda	ⲥⲩ su		—
	mn.	r.m.	ⲛⲱⲙⲁⲗ nûmal	ⲛⲱⲙⲓ nûmi	ⲛⲱⲙ nûm	ⲁⲛⲥⲓ ansi		(ⲁ)ⲛⲥ (a)ns	ⲁⲛⲩⲙⲇⲁ anumda	ⲛⲩⲙ num		—
		r.ż.	ⲛⲁⲡⲩⲗ napul	ⲛⲁⲡⲓ napi	ⲛⲁⲡ nap	ⲁⲛⲡⲓ anpi		ⲛⲁⲡ nap	ⲁⲛⲓⲥⲁ anisa	ⲛⲓⲥ nis		—
		r.n.	ⲅⲉⲗⲁ gela			ⲅⲓϣⲓ gishi			ⲅⲉⲇⲁ geda	ⲅⲁ ga		—
		bez rodzaju	ⲛⲁⲥⲁ nasa			ϣⲁϣⲓ shashi			ⲥⲉⲇⲁ seda			—

Brak danej formy, oznaczony w tabeli pauzą (—), wskazuje na użycie pełnej formy (jeśli dostępna), lub formy sprzężonej przypadka wymaganego przez rekcję standardową – np. dla komitatywu będzie to dopełniacz.

Tarejski nie posiada zaimków czy przymiotników dzierżawczych. W ich miejsce korzysta się z postponowanej konstrukcji komitatywnej z przyimkiem ⲓⲛⲥⲩ insu „do” i odpowiednią formą sprzężoną: dopełniaczową lub komitatywną, jeśli istnieje:

• ⲓⲛⲥⲩⲙⲉ insume „mój”
• ⲓⲛⲥⲩⲣⲟ insuro „nasz”
• ⲓⲛⲥⲩⲥⲉ insuse „twój”
• ⲓⲛⲥⲩ ⲙⲁⲥ insu mas „Pana, Pani”
• ⲓⲛⲥⲩⲛⲟ insuno „wasz”
• ⲓⲛⲥⲩ ⲍⲟⲛ insu zon „Państwa”
• ⲓⲛⲥⲱϩ insûh „jego”
• ⲓⲛⲥⲱⲛ insûn „jej”
• ⲓⲛⲥⲩϩⲁⲗ insuhal „tego”
• ⲓⲛⲋⲥⲩⲗ inssul „jego, jej, tego” (w praktyce często używany w znaczeniu „czyjś, kogoś, obojętnie kogo”)
• ⲓⲛⲥⲩⲛⲱⲙ insunûm „ich, mężczyzn”
• ⲓⲛⲥⲩⲛⲁⲡ insunap „ich, kobiet”
• ⲓⲛⲥⲩⲅⲉⲗⲁ insugela „ich, rzeczy, zwierząt, itp.”
• ⲓⲛⲥⲩⲛⲁⲥⲁ insunasa „ich, obojętnie kogo” (rzadko używany)

Partykuły deiktyczne

Zaimki wskazujące w tarejskim wyewoluowały w nieodmienne partykuły deiktyczne. Pozwalają one na czterostopniową identyfikację położenia obiektu, o którym mowa: „ten” – „ten (trochę dalej)” – „tamten (trochę bliżej)” – „tamten”. Znaczenie każdej partykuły uzależnione jest od tego, czy stojąca za nią grupa nominalna jest w formie określonej czy w nieokreślonej. Dodatkowo, użycie formy pustej pozwala na oddanie znaczeń „ten” i „tamten” bez kontrastowania obiektów względem siebie.

Liczba	Rodzaj	Stopień (I) „ten”	Stopień II	Stopień III	Stopień IV	Stopień V	Stopień (VI) „tamten”
Poj.	Męski	ⲡⲁⲛ pan + forma pusta	ⲡⲁⲛ pan + forma określona	ⲡⲁⲛ pan + forma nieokreślona	ⲡⲉ pe + forma nieokreślona	ⲡⲉ pe + forma określona	ⲡⲉ pe + forma pusta
	Żeński	ⲧⲁⲛ tan + forma pusta	ⲧⲁⲛ tan + forma określona	ⲧⲁⲛ tan + forma nieokreślona	ⲧⲉ te + forma nieokreślona	ⲧⲉ te + forma określona	ⲧⲉ te + forma pusta
	Nijaki	ⲕⲁⲛ kan + forma pusta	ⲕⲁⲛ kan + forma określona	ⲕⲁⲛ kan + forma nieokreślona	ⲕⲉ ke + forma nieokreślona	ⲕⲉ ke + forma określona	ⲕⲉ ke + forma pusta
	Brak	ⲁⲛ an + forma pusta	ⲁⲛ an + forma określona	ⲁⲛ an + forma nieokreślona	ⲉ e + forma nieokreślona	ⲉ e + forma określona	ⲉ e + forma pusta
Mn.	Męski	ⲡⲓⲛⲩ pinu + forma pusta	ⲡⲓⲛⲩ pinu + forma określona	ⲡⲓⲛⲩ pinu + forma nieokreślona	ⲡⲩⲇⲩ pudu + forma nieokreślona	ⲡⲩⲇⲩ pudu + forma określona	ⲡⲩⲇⲩ pudu + forma pusta
	Żeński	ⲧⲉⲛⲩ tenu + forma pusta	ⲧⲉⲛⲩ tenu + forma określona	ⲧⲉⲛⲩ tenu + forma nieokreślona	ⲧⲓⲇⲩ tidu + forma nieokreślona	ⲧⲓⲇⲩ tidu + forma określona	ⲧⲓⲇⲩ tidu + forma pusta
	Nijaki	ⲭⲩⲙⲩ khumu + forma pusta	ⲭⲩⲙⲩ khumu + forma określona	ⲭⲩⲙⲩ khumu + forma nieokreślona	ⲭⲓⲇⲩ khidu + forma nieokreślona	ⲭⲓⲇⲩ khidu + forma określona	ⲭⲓⲇⲩ khidu + forma pusta
	Brak	ⲩⲙⲩ umu + forma pusta	ⲩⲙⲩ umu + forma określona	ⲩⲙⲩ umu + forma nieokreślona	ⲓⲇⲩ idu + forma nieokreślona	ⲓⲇⲩ idu + forma określona	ⲓⲇⲩ idu + forma pusta

Liczebnik

Tarejski posiada dziesiętny system liczebnikowy. Liczebniki główne nie odmieniają się przez rodzaj, liczebniki porządkowe natomiast posiadają formy męskie, żeńskie i nijakie. Jako że derywacja form dla rodzaju żeńskiego i nijakiego jest przewidywalna, w tabeli poniżej przedstawione zostaną tylko liczebniki porządkowe w rodzaju męskim.

Numer		Liczebnik główny	Liczebnik porządkowy	Numer		Liczebnik główny	Liczebnik porządkowy	Numer		Liczebnik główny	Liczebnik porządkowy
1	Ⲁ	ⲩⲉ we	ⲧⲁⲃⲩ tabu	11	ⲒⲀ	ⲙⲱⲧⲩⲉ mûtwe	ⲡⲁⲙⲙⲱⲧⲧⲁⲃⲩ pammûttabu	30	ⲒⲒⲒ	ⲙⲁⲃⲁ maba	ⲡⲁⲙⲙⲁⲃⲩ pammabu
2	Ⲃ	ⲥⲓⲛⲁ sina	ⲡⲁⲙⲥⲓⲛⲩ pamsinu	12	ⲒⲂ	ⲙⲱⲋⲥⲓⲛⲁ mûssina	ⲡⲁⲙⲙⲱⲋⲥⲓⲛⲩ pammûssinu	40	ⲒⲒⲒⲒ	ⲭⲓⲙⲓ khimi	ⲡⲁⲙⲭⲓⲙⲩ pamkhimu
3	Ⲅ	ϣⲩⲛⲇ shund	ⲡⲁⲙϣⲩⲛⲇⲩ pamshundu	13	ⲒⲄ	ⲙⲱⲧϣⲩⲛⲇ mûtshund	ⲡⲁⲙⲙⲱⲧϣⲩⲛⲇⲩ pammûtshundu	50	Ⲕ	ⲧⲟ to	ⲡⲁⲙⲧⲟⲧⲩ pamtotu
4	Ⲇ	ϥⲁⲛⲧ fant	ⲡⲁⲙϥⲁⲛⲧⲩ pamfantu	14	ⲒⲆ	ⲙⲱⲧϥⲁⲛⲧ mûtfant	ⲡⲁⲙⲙⲱⲧϥⲁⲛⲧⲩ pammûtfantu	60	ⲔⲒ	ⲥⲁⲥⲓ sasi	ⲡⲁⲙⲥⲁⲥⲩ pamsasu
5	Ⲉ	ⲇⲓⲓⲁ diya	ⲡⲁⲙⲇⲓⲓⲩ pamdiyu	15	ⲒⲈ	ⲙⲱⲇⲓⲓⲁ mûdiya	ⲡⲁⲙⲙⲱⲇⲓⲓⲩ pammûdiyu	70	ⲔⲒⲒ	ϣⲩϥⲩ shufu	ⲡⲁⲙϣⲩϥⲩ pamshufu
6	Ⲋ	ⲥⲟⲓⲁ soya	ⲡⲁⲙⲥⲟⲓⲩ pamsoyu	16	ⲒⲊ	ⲙⲱⲋⲥⲟⲓⲁ mûssoya	ⲡⲁⲙⲙⲱⲋⲥⲟⲓⲩ pammûssoyu	80	ⲔⲒⲒⲒ	ⲭⲉⲙⲩ khemu	ⲡⲁⲙⲭⲉⲙⲩ pamkhemu
7	Ⲍ	ϣⲁⲛ shan	ⲡⲁⲙmϣⲁⲛⲩ pamshanu	17	ⲒⲌ	ⲙⲱⲧϣⲁⲛ mûtshan	ⲡⲁⲙⲙⲱⲧϣⲁⲛⲩ pammûtshanu	90	ⲔⲒⲒⲒⲒ	ⲡⲁⲥⲩ pasu	ⲡⲁⲙⲡⲁⲥⲩ pampasu
8	Ⲏ	ⲭⲁⲙ kham	ⲡⲁⲙⲭⲁⲙⲩ pamkhamu	18	ⲒⲎ	ⲙⲱⲕⲭⲁⲙ mûkkham	ⲡⲁⲙⲙⲱⲕⲭⲁⲙⲩ pammûkkhamu	100	Ⲗ	ϣⲁⲇⲁ shada	ⲡⲁⲙϣⲁⲇⲩ pamshadu
9	Ⲑ	ⲁⲥⲓⲧ asit	ⲡⲁⲙⲁⲥⲓⲧⲩ pamasitu	19	ⲒⲐ	ⲙⲱⲧⲁⲥⲓⲧ mûtasit	ⲡⲁⲙⲙⲱⲧⲁⲥⲓⲧⲩ pammûtasitu	500	Ⲙ	ⲇⲓⲋⲥⲁ dissa	ⲡⲁⲙⲇⲓⲋⲥⲩ pamdissu
10	Ⲓ	ⲙⲱⲧ mût	ⲡⲁⲙⲙⲱⲧⲩ pammûtu	20	ⲒⲒ	ⲓⲁⲧ yat	ⲡⲁⲙⲓⲁⲧⲩ pamyatu	1000	Ⲛ	ϩⲁⲗ hal	ⲡⲁⲙϩⲁⲗⲩ pamhalu

Czasownik

Odmiana czasownika w tarejskim ma najprawdopodobniej aglutynacyjną genezę i nie jest wyprowadzalna z języka pranuweńskiego w bezpośredni sposób. Tarejski czasownik niesie ze sobą następujące informacje o następujących kategoriach gramatycznych:

• osobę (pod postacią końcówek osobowych oraz ruchomej klityki osobowej, funkcyjnie bliskiej zaimkowi osobowemu podmiotu),
• czas, tryb i aspekt – granica między kategorią czasu i aspektu w tarejskim jest dość płynna, a formy wyrażające te kategorie nazywa się zbiorczo „czasoaspektami”. Język tarejski posiada siedem takich konstrukcji czasoaspektowych: imperfectum („[przeszły] niedokonany”), stativum („[przeszły] dokonany”), indefinitum („nieprzeszły”), potentialis („potencjalny”), conditionalis („warunkowy”), inferentialis („nieświadka”) oraz imperativum („rozkazujący”),
• stronę – domyślną stroną jest strona czynna. Stronę bierną stanu oraz stronę zwrotną wyraża się za pomocą morfemów fleksyjnych. Strona bierna procesu jest konstrukcją peryfrastyczną.

Dodatkowo, wyróżnia się następujące formy bezosobowe:

• bezokolicznik prosty i kauzatywny,
• imiesłów przymiotnikowy uprzedni bierny, imiesłów przymiotnikowy uprzedni czynny,
• supinum.

Czasowniki dzielą się na kilka klas odmian, uzależnionych od budowy rdzenia czasownika bazowego, tzn. pomijających ewentualne prefiksy:

• klasa I: rdzenie mocne (C—C, C—C—C) – złożone z samych spółgłosek. Wygłosowym dźwiękiem bezokolicznika będzie zawsze spółgłoska: ⲭⲁⲣⲉⲙ kharem „handlować”, ⲕⲩⲙⲩⲙ kumum „pracować w polu”, ⲛⲓⲡⲁⲗ nipal „opowiadać”;
• klasa II: rdzenie zgeminowane (G—C, C—G) – jednym z elementów jest zbitka spółgłoskowa lub geminaty: ⲋⲥ ss lub ϯⲗ ll: ⲡⲩⲛⲇ pund „gasić”, ⲕⲁⲋⲥ kass „siadać”, ϯⲗⲟⲣ kuć;
• klasa III: rdzenie słabe inicjalnie (J—C, J—C—C, C—J—C) – pierwszym lub środkowym elementem jest półsamogłoska, która często wokalizuje się lub jest absorbowana przez sąsiednie dźwięki w odmianie: ⲓⲁⲛⲁⲥ yanas „kłamać”, ⲩⲁⲗⲉⲛ walen „zdobić”;
• klasa IV: rdzenie słabe finalnie (C—J, C—C—J) – ostatnim elementem jest półsamogłoska. Taki rdzeń wymaga samogłoski podtrzymującej i dlatego bezokolicznik w wygłosie otrzymuje samogłoskę /ɑ/: ⲧⲁⲓⲩⲁ taiwa „być długim”, ϥⲏⲓⲁ fîya „biec, ciec”, ⲇⲁⲛⲁⲓⲁ danaya „czcić”.

Dodatkowo, część czasowników jest nieregularna w wyniku zmian fonetycznych lub suplecji. Zbiór ten czasem nazywa się klasą V.

Formy bezosobowe

Czasownik tarejski posiada dwa bezokoliczniki – prosty i kauzatywny. Bezokolicznik kauzatywny jest tworzony poprzez dodanie przefiksu ⲥⲉ– se– oraz retrakcję konturu samogłoskowego. W ten sposób rdzeń słaby finalnie t-w „długość” przybiera formę prostą ⲧⲁⲓⲩⲁ taiwa „być długim” i ⲥⲉⲧⲁⲩⲁ setawa „wydłużyć (się)”. Jeśli samogłoski konturu już są tylne, nie ulegają one zmianie, np. k-ss „siedzenie” przybiera formy ⲕⲁⲋⲥ kass „siedzieć” i ⲥⲉⲕⲁⲋⲥ sekass „siadać”. Kauzatywność bezokolicznika jest czasami względna lub nieoczywista z powodu etymologicznego zatarcia, np. ⲥⲓⲩⲁⲇ siwad „rozkazywać” i ⲥⲉⲥⲏⲩⲁⲇ sesîwad „przekazać, oddać”. W złożonych formach czasownikowych prefiks ⲥⲉ– se– umieszczony jest jako ostatni prefiks, w bezpośrednim sąsiedztwie rdzenia, np. ⲁⲛⲥⲉⲭⲁⲧⲩⲙ ansekhatum „zamykać na klucz” od ⲁⲛⲭⲁⲓⲧⲱⲙ ankhaitûm „być zamkniętym na klucz”.

Supinum odpowiada funkcyjnie polskim konstrukcjom z „aby” i „do”, wskazując na cel lub przeznaczenie danej czynności lub przedmiotu. Formalnie przypmina rzeczownik liczby pojedynczej rodzaju męskiego w mianowniku i w mowie potocznej często jest z nim mylony. Supinum konstruuje się przez wymianę konturu fonetycznego na podniesiony o jeden stopień i dodanie końcówki –ⲟⲥ –os: ⲕⲁⲋⲥ kass „siedzieć” → ⲕⲟⲋⲥⲟⲥ kossos „aby usiąść, do siedzenia”, ⲥⲓⲩⲁⲇ siwad „rozkazywać” → ⲥⲓⲩⲟⲇⲟⲥ siwodos „aby rozkazywać, do rozkazywania”. Jeśli samogłoski konturu są już w najwyższym szeregu, nie ulegają zmianie. Zarówno /e̞/ jak i /ɨ/ podnoszone są do /i/; analogicznie, zarówno /o̞/ jak i /ʉ/ są podnoszone do /u/. Jeśli rdzeń jest słaby finalnie, podtrzymująca go samogłoska zostaje ucięta: ⲥⲉⲧⲁⲩⲁ setawa „wydłużyć (się)” → ⲥⲉⲧⲟⲩⲟⲥ setowos „aby wydłużyć, do wydłużania”.

Imiesłowy przymiotnikowe funkcjonują w tarejskim w charakterze przymiotników odczasownikowych. Nie są mocno obciążone funkcyjnie i nie należą do powszechnych. Imiesłów uprzedni bierny tworzy się w rodzaju męskim poprzez otoczenie rdzenia cyrkumfiksem ⲁ– –ⲁⲍⲩ a– –azu: ⲕⲁⲋⲥ kass „siedzieć” → ⲁⲕⲁⲋⲥⲁⲍⲩ akassazu „posadzony”. Podobnie jak w przypadku supinum, rdzenie słabe tracą swoją samogłoskę podtrzymującą: ⲥⲉⲧⲁⲩⲁ setawa „wydłużyć (się)” → ⲥⲉⲧⲁⲩⲁⲍⲩ setawazu „wydłużony”. Imiesłów uprzedni czynny tworzy się poprzez wymianę konturu fonetycznego na obniżony o jeden stopień i dodanie sufiksu –ⲓⲛ –in: ⲥⲓⲩⲁⲇ siwad „rozkazywać” → ⲥⲉⲩⲁⲇⲓⲛ sewadin „który rozkazał”. Zarówno /i/ jak i /ɨ/ podnoszone są do /e̞/; analogicznie, zarówno /u/ jak i /ʉ/ są podnoszone do /o̞/. Podobnie jak w przypadku supinum, rdzenie słabe tracą samogłoskę podtrzymującą: ⲧⲁⲓⲩⲁ taiwa „być długim” → ⲧⲁⲓⲩⲓⲛ taiwin „który wydłużał”. Formy żeńskie i nijakie tworzy się w zgodzie z odmianą przymiotnikową.

Formy osobowe

Preliminaria

Tarejskie formy osobowe są zwykle wielofunkcyjne, wskazując na osobę, liczbę, czas, aspekt, tryb oraz stronę jednocześnie. Szczególnie rozgraniczenie czasu, aspektu i trybu jest trudne: granice między poszczególnymi formami czasowo-aspektowymi wyznaczają granice przede wszystkim między relacjami mówiącego do tego, o czym mówi, następnie sposobami przedstawienia tego, o czym mówi, a dopiero na końcu między poszczególnymi ramami czasowymi. Z tego powodu często mówi się, że kategoria czasu jako taka w tarejskim nie istnieje, a jej rolę spełniają okoliczniki i wyrażenia okolicznikowe, a także kontekst zdaniowy.

Tabele poniżej ukażą odmianę we wszystkich formach czasowo-aspektowych dla czterech klas regularnych oraz dwóch czasowników nieregularnych: jednego, w którym nieregularność wynika z przeszłych zmian fonetycznych, oraz kolejnego, w którym odmiana jest formalnie regularna, ale odbywa się na kilku tematach w wyniku zlania się kilku czasowników w jeden. Wcześniej przedstawione zostaną klityki osobowe, które przynależą do każdej formy osobowej czasownika, ale mogą się z nią łączyć zarówno w pozycji nagłosowej, jak i wygłosowej, a ich powtarzanie w każdej tabeli zaburzyłoby czytelność.

Klityki osobowe

Klityki osobowe mogą być umieszczone na początku lub na końcu formy czasownika. Prepozycja klityki to forma neutralna – postpozycją sugeruje się podkreślenie roli podmiotu w kontekście wypowiedzi. Klityki przybierają różne formy w zależności od ich kontekstu fonetycznego, a także – w 3. osobie – od rodzaju (lub jego braku). Tabela poniżej prezentuje wszystkie formy klityczne.

Osoba ↓	Liczba ↓	Właściwość ↓	Nagłos, przed samogł.	Nagłos, przed spółgł.	Wygłos, po samogł.	Wygłos, po spółgł.
1.	poj.		ⲓⲙ– im–	ⲓ– i–	–ⲓ –y	–ⲓⲙ –im
	mn.		ⲓⲛ– in–	ⲛⲓ– ni–	–ⲛ –n	–ⲓⲛ –in
2	poj.		ⲁⲕ– ak–		–ⲕ –k	–ⲁⲕ –ak
	mn.		ⲧⲉⲛ– ten–	ⲧⲉ(ⲛ)– te(n)–	–ⲧⲉⲛ –ten	–ⲁⲧⲉⲛ –aten
3.	poj.	r.m.	ⲉϥ– ef–	ⲉ– e–	–ϥⲩ –fu	–ⲉϥ –ef
		r.ż.	ⲉⲥ– es–		–ⲥⲩ –su	–ⲉⲥ –es
		r.n.	ⲉⲍ– ez–		–ⲍⲩ –ⲍu	–ⲉⲍ –ez
		bezrodz.	ⲓϩ– ih–	ϩⲓ– hi–	–ϩ –h	–ⲓϩ –ih
	mn.	żywotny	ⲥⲉⲛ– sen–	ⲥⲉ(ⲛ)– se(n)–	–ⲥⲉⲛ –sen	–ⲁⲥⲉⲛ –asen
		nieżywotny	ϩⲉⲛ– hen–	ϩⲉ(ⲛ)– he(n)–	–ϩⲉⲛ –hen	–ⲁϩⲉⲛ –ahen

Indefinitum

Klasa →		I ⲭⲁⲣⲉⲙ kupować			II ⲕⲁⲋⲥ siedzieć			III, wariant i ⲓⲁⲛⲁⲥ yanas „kłamać”			III, wariant u ⲩⲁⲗⲉⲛ walen „zdobić”			IV, wariant i ϥⲏⲓⲁ fîya „biec”			IV, wariant u ⲧⲁⲓⲩⲁ taiwa „być długim”			niereg. ⲃⲁⲗ bal „dać”			supl. ⲕⲁϣ kash „dołączyć”
Osoba ↓	Liczba ↓	Act.	Pass.	Refl.	Act.	Pass.	Refl.	Act.	Pass.	Refl.	Act.	Pass.	Refl.	Act.	Pass.	Refl.	Act.	Pass.	Refl.	Act.	Pass.	Refl.	Act.	Pass.	Refl.
1.	poj.	–ⲟ –o ⲭⲁⲣⲉⲙⲟ kharemo	–ⲉⲑⲟ –etho ⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲟ kharemetho	–ⲁ –a ⲭⲁⲣⲉⲙⲁ kharema	–ⲟ –o ⲕⲁⲋⲥⲟ kasso	–ⲉⲑⲟ –etho ⲕⲁⲋⲥⲉⲑⲟ kassetho	–ⲁⲙⲁ –ama ⲕⲁⲋⲥⲁⲙⲁ kassama	–ⲟ ––o ⲓⲛⲥⲟ inso	–ⲉⲑⲟ ––etho ⲓⲛⲥⲉⲑⲟ insetho	–ⲁ ––a ⲓⲛⲥⲁ insa	–ⲟ –o ⲩⲗⲉⲛⲟ uleno	–ⲉⲑⲟ –etho ⲩⲗⲉⲛⲉⲑⲟ ulenetho	–ⲁ –a ⲩⲗⲉⲛⲁ ulena	–ⲟ –o ϥⲟ fo	–ⲑⲟ –tho ϥⲏⲑⲟ fîtho	–ⲁ –a ϥⲏⲓⲁ fîya	–ⲟ –o ⲧⲁⲓⲩⲟ taiwo	–ⲑⲟ –tho ⲧⲁⲓⲑⲟ taitho	–ⲁ –a ⲧⲁⲓⲱⲁ taiwa	ⲃⲁⲗⲟ balo	ⲃⲁⲗⲑⲟ baltho	ⲃⲁⲗⲁ bala	ⲕⲁϣⲟ kasho	ⲕⲁϣⲉⲑⲟ kashetho	ⲕⲁϣⲁ kasha
	mn.	–ⲩ –u ⲭⲁⲣⲉⲙⲩ kharemu	–ⲉⲑⲩ –ethu ⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲩ kharemethu	–ⲁ –a ⲭⲁⲣⲉⲙⲁ kharema	–ⲩ –u ⲕⲁⲋⲥⲩ kassu	–ⲉⲑⲩ –ethu ⲕⲁⲋⲥⲉⲑⲩ kassethu	–ⲁⲙⲁ –ⲩma ⲕⲁⲋⲥⲩⲙⲁ kassuma	–ⲩ –u ⲓⲛⲥⲩ insu	–ⲉⲑⲩ –ethu ⲓⲛⲥⲉⲑⲩ insethu	–ⲁ >–a ⲓⲛⲥⲁ insa	–ⲩ –u ⲩⲗⲉⲛⲩ ulenu	–ⲉⲑⲩ –ethu ⲩⲗⲉⲛⲉⲑⲩ ulenethu	–ⲁ –a ⲩⲗⲉⲛⲁ ulena	–ⲩⲩ –wu ϥⲏⲩⲩ fîwu	–ⲑⲩ –thu ϥⲏⲑⲩ fîthu	–ⲩⲁ –wa ϥⲏⲩⲁ fîwa	–ⲩ –u ⲧⲁⲓⲩⲩ taiwu	–ⲑⲩ –thu ⲧⲁⲓⲑⲩ taithu	–ⲁ –a ⲧⲁⲓⲱⲁ taiwa	ⲃⲁⲩ baw	ⲃⲁⲗⲑⲩ balthu	ⲃⲁⲩⲁ bawa	ⲕⲁϣⲩ kashu	ⲕⲁϣⲉⲑⲩ kashethu	ⲕⲁϣⲁ kasha
2.	poj.	–ⲉ –e ⲭⲁⲣⲉⲙⲉ khareme	–ⲉⲑⲉ –ethe ⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲉ kharemethe	–ⲁⲓ –ai ⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲓ kharemai	–ⲓⲛⲉ –ine ⲕⲁⲋⲥⲓⲛⲉ kassine	–ⲓⲑⲉ –ithe ⲕⲁⲋⲥⲓⲑⲉ kassithe	–ⲁⲙⲁⲓ –amai ⲕⲁⲋⲥⲁⲙⲁⲓ kassamai	–ⲉ –e ⲓⲛⲥⲉ inse	–ⲉⲑⲉ –ethe ⲓⲛⲥⲉⲑⲉ insethe	–ⲁⲓ –ai ⲓⲛⲥⲁⲓ insai	–ⲉ –e ⲩⲗⲉⲛⲉ ulene	–ⲉⲑⲉ –ethe ⲩⲗⲉⲛⲉⲑⲉ ulenethe	–ⲁⲓ –ai ⲩⲗⲉⲛⲁⲓ ulenai	–ⲩⲉ –we ϥⲏⲩⲉ fîwe	–ⲑⲉ –the ϥⲏⲑⲉ fîthe	–ⲁⲓ –ai ϥⲏⲓⲁⲓ fîyai	–ⲉ –e ⲧⲁⲓⲩⲉ taiwe	–ⲑⲉ –the ⲧⲁⲓⲑⲉ taithe	–ⲁⲓ –ai ⲧⲁⲓⲩⲁⲓ taiwai	ⲃⲉ be	ⲃⲁⲑⲉ bathe	ⲃⲉⲓⲁⲓ beyai	ⲕⲁϣⲉ kashe	ⲕⲁϣⲉⲑⲉ kashethe	ⲕⲁϣⲁⲓ kashai
	mn.	–ⲁⲕ –ak ⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲕ kharemak	–ⲉⲑⲁⲕ –ethak ⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲧⲁⲕ kharemetak	–ⲁⲕⲁⲓ –akai ⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲕⲁⲓ kharemakai	–ⲓⲛⲁⲕ –inak ⲕⲁⲋⲥⲓⲛⲁⲕ kassinak	–ⲓⲑⲁⲕ –ithak ⲕⲁⲋⲥⲓⲑⲁⲕ kassithak	–ⲓⲛⲁⲕⲁⲓ –inakai ⲕⲁⲋⲥⲓⲛⲁⲕⲁⲓ kassinakai	––ⲁⲕ ⲓⲛⲥⲁⲕ insak	–ⲉⲑⲁⲕ –ethak ⲓⲛⲥⲉⲑⲁⲕ insethak	–ⲁⲕⲁⲓ –akai ⲓⲛⲥⲁⲕⲁⲓ insakai	–ⲁⲕ –ak ⲩⲗⲉⲛⲁⲕ ulenak	–ⲉⲑⲁⲕ –ethak ⲩⲗⲉⲛⲉⲑⲁⲕ ulenethak	–ⲁⲕⲁⲓ –akai ⲩⲗⲉⲛⲁⲕⲁⲓ ulenakai	–ⲁⲕ –ak ϥⲏⲓⲁⲕ fîyak	–ⲉⲑⲁⲕ –ethak ϥⲏⲓⲉⲑⲁⲕ fîyethak	–ⲁⲕⲁⲓ –akai ϥⲏⲓⲁⲕⲁⲓ fîyakai	–ⲁⲕ –ak ⲧⲁⲓⲩⲁⲕ taiwak	–ⲉⲑⲁⲕ –thak ⲧⲁⲓⲑⲁⲕ taithak	–ⲁⲕⲁⲓ –akai ⲧⲁⲓⲩⲁⲕⲁⲓ taiwakai	ⲃⲁⲗⲁⲕ balak	ⲃⲁⲗⲉⲑⲁⲕ balethak	ⲃⲁⲗⲁⲕⲁⲓ balakai	ⲕⲁϣⲁⲕ kashak	ⲕⲁϣⲉⲑⲁⲕ kashethak	ⲕⲁϣⲁⲕⲁⲓ kashakai
3.	poj.	–ⲓ –i ⲭⲁⲣⲉⲙⲓ kharemi	–ⲉⲑⲓ –ethi ⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲓ kharemethi	–ⲓⲩⲓ –iwi ⲭⲁⲣⲉⲙⲓⲩⲓ kharemiwi	–ⲓⲛⲓ –ini ⲕⲁⲋⲥⲓⲛⲓ kassini	–ⲓⲑⲓ –ithi ⲕⲁⲋⲥⲓⲑⲓ kassithi	–ⲁⲙⲩⲓ –amwi ⲕⲁⲋⲥⲁⲙⲩⲓ kassamwi	–ⲓ –i ⲓⲁⲛⲥⲓ yansi	–ⲉⲑⲓ –ethi ⲓⲁⲛⲥⲉⲑⲓ yansethi	–ⲓⲩⲓ –iwi ⲓⲁⲛⲥⲓⲩⲓ yansiwi	–ⲓ –i ⲩⲁⲗⲉⲛⲓ waleni	–ⲉⲑⲓ –ethi ⲩⲁⲗⲉⲛⲉⲑⲓ walenethi	–ⲓⲩⲓ –iwi ⲩⲁⲗⲉⲛⲓⲩⲓ waleniwi	–Ø –Ø ϥⲏⲓ fîy	–ⲑⲓ –thi ϥⲏⲑⲓ fîthi	–ⲩⲓ –wi ϥⲏⲩⲓ fîwi	–Ø –Ø ⲧⲁⲓⲩ taiw	V––ⲑⲓ –thi ⲧⲁⲓⲑⲓ taithi	–ⲓ –i ⲧⲁⲓⲩⲓ taiwi	ⲃⲓ bi	ⲃⲓⲑⲓ bithi	ⲃⲁⲗⲩⲓ balwi	ⲕⲁϣⲓ kashi	ⲕⲁϣⲉⲑⲓ kashethi	ⲕⲁϣⲓⲩⲓ kashiwi
	mn.	–ⲓⲥ –is ⲭⲁⲣⲉⲙⲓⲥ kharemis	–ⲉⲑⲓⲥ –ethis ⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲓⲥ kharemethis	–ⲓⲩⲓⲥ –iwis ⲭⲁⲣⲉⲙⲓⲩⲓⲥ kharemiwis	–ⲓⲛⲓⲥ –inis ⲕⲁⲋⲥⲓⲛⲓⲥ kassinis	–ⲓⲑⲓⲥ –ithis ⲕⲁⲋⲥⲓⲑⲓⲥ kassithis	–ⲁⲙⲩⲓⲥ –amwis ⲕⲁⲋⲥⲁⲙⲩⲓⲥ kassamwis	–ⲓⲥ –is ⲓⲁⲛⲥⲓⲥ yansis	–ⲉⲑⲓⲥ –ethis ⲓⲁⲛⲥⲉⲑⲓⲥ yansethis	–ⲓⲩⲓⲥ –iwis ⲓⲁⲛⲥⲓⲩⲓⲥ yansiwis	–ⲓⲥ –is ⲩⲁⲗⲉⲛⲓⲥ walenis	–ⲉⲑⲓⲥ –ethis ⲩⲁⲗⲉⲛⲉⲑⲓⲥ walenethis	–ⲓⲩⲓⲥ –iwis ⲩⲁⲗⲉⲛⲓⲩⲓⲥ waleniwis	–ⲥ –s ϥⲏⲓⲁⲥ fîyas	–ⲑⲓⲥ –this ϥⲏⲑⲓⲥ fîthis	–ⲩⲓⲥ –wis ϥⲏⲩⲓⲥ fîwis	–ⲥ –s ⲧⲁⲓⲩⲁⲥ taiwas	V––ⲑⲓⲥ –this ⲧⲁⲓⲑⲓⲥ taithis	–ⲓⲥ –is ⲧⲁⲓⲩⲓⲥ taiwis	ⲃⲓⲥ bis	ⲃⲓⲑⲓⲥ bithis	ⲃⲁⲗⲩⲓⲥ balwis	ⲕⲁϣⲓⲥ kashis	ⲕⲁϣⲉⲑⲓⲥ kashethis	ⲕⲁϣⲓⲩⲓⲥ kashiwis

Prototypową koniugacją w trybie indefinitum jest odmiana w klasie I, w której najwyraźniej widać pozostałości systemu aglutynacyjnego w postaci stałych elementów wyznaczających poszczególne osoby oraz stronę bierną. Rdzenie zgeminowane klasy II ulegają rozszerzeniu o infiks –ⲓⲛ– –in–, mający pierwotnie znaczenie ingresywne, ale obecnie zredukowany do roli nośnika akcentu leksykalnego. Wskutek obecności tego infiksu w często używanych formach czasownikowych częste są, uważane za błędne, bezokoliczniki oparte na nowych rdzeniach „superciężkich”, mających budowę C—V—Gin, np. *ⲕⲁⲋⲥⲓⲛ *kassin w miejsce normatywnego ⲕⲁⲋⲥ kass. W klasie III w pierwszej i drugiej osobie następuje rekonstrukcja pierwszej sylaby, polegająca na wokalizacji półsamogłoski i delecji pierwotnego konturu. Podobny proces, chociaż dotyczący ostatniej sylaby rdzenia, zachodzi w klasie IV – w niej w nieco inny sposób w zależności od tego, czy rdzeń buduje półsamogłoska /j/ czy /w/. Odmiana w klasie IV jest najbardziej chwiejna dialektalnie: w części gwar formy te nie różnią się od odmian klasy I i II, w innych natomiast ze względu na znaczną redukcję fonetyczną końcówek ich rolę przejął w każdej formie bezokolicznik – tendencja do takiego rozwiązania sprawy rozszerza się stopniowo w obrębie systemu koniugacyjnego oraz geograficznie, i powoduje ostateczne zespojenie proklitycznych zaimków osobowych celem kompensacji.

Stativum

Klasa →		I II III			IV			Czasowniki nieregularne
Osoba ↓	Liczba ↓	Act.	Pass.	Refl.	Act.	Pass.	Refl.	Act.	Pass.	Refl.	Act.	Pass.	Refl.
1.	poj.	–ⲁⲕⲩ –aku ⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲕⲩ kharemaku ⲕⲁⲋⲥⲁⲕⲩ kassaku ⲓⲁⲛⲥⲁⲕⲩ yansaku ⲩⲁⲗⲛⲁⲕⲩ walnaku	–ⲉⲑⲁⲕⲩ –ethaku ⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲁⲕⲩ kharemethaku ⲕⲁⲋⲥⲉⲑⲁⲕⲩ kassethaku ⲓⲁⲛⲥⲉⲑⲁⲕⲩ yansethaku ⲩⲁⲗⲛⲉⲑⲁⲕⲩ walnethaku	–ⲁⲕⲁ –aka ⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲕⲁ kharemaka ⲕⲁⲋⲥⲁⲕⲁ kassaka ⲓⲁⲛⲥⲁⲕⲁ yansaka ⲩⲁⲗⲛⲁⲕⲁ walnaka	–ⲕⲩ –ku ϥⲏⲕⲩ fîku ⲧⲁⲓⲕⲩ taiku	–ⲁⲑⲁⲕⲩ –athaku ϥⲏⲓⲁⲑⲁⲕⲩ fîyathaku ⲧⲁⲓⲩⲁⲑⲁⲕⲩ taiwathaku	–ⲕⲁ –ka ϥⲏⲕⲁ fîka ⲧⲁⲓⲕⲁ taika	ⲃⲁⲩⲕⲩ bawku	ⲃⲁⲗⲉⲑⲁⲕⲩ balethaku	ⲃⲁⲩⲕⲁ bawka	ⲣⲉⲇⲁⲕⲩ redaku	ⲣⲉⲇⲉⲑⲁⲕⲩ redethaku	ⲣⲉⲇⲁⲕⲁ redaka
	mn.	–ⲁⲛⲩ –anu ⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲛⲩ kharemanu ⲕⲁⲋⲥⲁⲛⲩ kassanu ⲓⲁⲛⲥⲁⲛⲩ yansanu ⲩⲁⲗⲛⲁⲛⲩ walnanu	–ⲉⲑⲁⲛⲩ –ethanu ⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲁⲛⲩ kharemethanu ⲕⲁⲋⲥⲉⲑⲁⲛⲩ kassethanu ⲓⲁⲛⲥⲉⲑⲁⲛⲩ yansethanu ⲩⲁⲗⲛⲉⲑⲁⲛⲩ walnethanu	–ⲁⲛⲁ –ana ⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲛⲁ kharemana ⲕⲁⲋⲥⲁⲛⲁ kassana ⲓⲁⲛⲥⲁⲛⲁ yansana ⲩⲁⲗⲛⲁⲛⲁ walnana	–ⲛⲩ –nu ϥⲏⲛⲩ fînu ⲧⲁⲓⲛⲩ tainu	–ⲁⲑⲁⲛⲩ –athanu ϥⲏⲓⲁⲑⲁⲛⲩ fîyathanu ⲧⲁⲓⲩⲁⲑⲁⲛⲩ taiwathanu	–ⲛⲁ –na ϥⲏⲛⲁ fîna ⲧⲁⲓⲛⲁ taina	ⲃⲁⲩⲛⲩ bawnu	ⲃⲁⲗⲉⲑⲁⲛⲩ balethanu	ⲃⲁⲩⲛⲁ bawna	ⲣⲉⲇⲁⲛⲩ redanu	ⲣⲉⲇⲉⲑⲁⲛⲩ redethanu	ⲣⲉⲇⲁⲛⲁ redana
2.	poj.	–ⲁⲧⲁ –ata ⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲧⲁ kharemata ⲕⲁⲋⲥⲁⲧⲁ kassata ⲓⲁⲛⲥⲁⲧⲁ yansata ⲩⲁⲗⲛⲁⲧⲁ walnata	–ⲉⲑⲁⲧⲁ –ethata ⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲁⲧⲁ kharemethata ⲕⲁⲋⲥⲉⲑⲁⲧⲁ kassethata ⲓⲁⲛⲥⲉⲑⲁⲧⲁ yansethata ⲩⲁⲗⲛⲉⲑⲁⲧⲁ walnethata	–ⲁⲧⲁⲓ –atai ⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲧⲁⲓ kharematai ⲕⲁⲋⲥⲁⲧⲁⲓ kassatai ⲓⲁⲛⲥⲁⲧⲁⲓ yansatai ⲩⲁⲗⲛⲁⲧⲁⲓ walnatai	–ⲧⲁ –ta ϥⲏⲧⲁ fîta ⲧⲁⲓⲧⲁ taita	–ⲁⲑⲁⲧⲁ –athata ϥⲏⲓⲁⲑⲁⲧⲁ fîyathata ⲧⲁⲓⲩⲁⲑⲁⲧⲁ taiwathata	–ⲧⲁⲓ –tai ϥⲏⲧⲁⲓ fîtai ⲧⲁⲓⲧⲁⲓ taitai	ⲃⲁⲩⲧⲁ bawta	ⲃⲁⲗⲉⲑⲁⲧⲁ balethata	ⲃⲁⲩⲧⲁⲓ bawtai	ⲣⲉⲇⲁⲧⲁ redata	ⲣⲉⲇⲉⲑⲁⲧⲁ redethata	ⲣⲉⲇⲁⲧⲁⲓ redatai
	mn.	–ⲁⲧⲩⲛⲩ –atunu ⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲧⲩⲛⲩ kharematunu ⲕⲁⲋⲥⲁⲧⲩⲛⲩ kassatunu ⲓⲁⲛⲥⲁⲧⲩⲛⲩ yansatunu ⲩⲁⲗⲛⲁⲧⲩⲛⲩ walnatunu	–ⲉⲑⲁⲧⲩⲛⲩ –ethatunu ⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲁⲧⲩⲛⲩ kharemethatunu ⲕⲁⲋⲥⲉⲑⲁⲧⲩⲛⲩ kassethatunu ⲓⲁⲛⲥⲉⲑⲁⲧⲩⲛⲩ yansethatunu ⲩⲁⲗⲛⲉⲑⲁⲧⲩⲛⲩ walnethatunu	–ⲁⲧⲩⲛⲁⲓ –atunai ⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲧⲩⲛⲁⲓ kharematunai ⲕⲁⲋⲥⲁⲧⲩⲛⲁⲓ kassatunai ⲓⲁⲛⲥⲁⲧⲩⲛⲁⲓ yansatunai ⲩⲁⲗⲛⲁⲧⲩⲛⲁⲓ walnatunai	–ⲧⲩⲛⲩ –tunu ϥⲏⲧⲩⲛⲩ fîtunu ⲧⲁⲓⲧⲩⲛⲩ taitunu	–ⲁⲑⲁⲧⲩⲛⲩ –athatunu ϥⲏⲓⲁⲑⲁⲧⲩⲛⲩ fîyathatunu ⲧⲁⲓⲩⲁⲑⲁⲧⲩⲛⲩ taiwathatunu	–ⲧⲩⲛⲁⲓ –tunai ϥⲏⲧⲩⲛⲁⲓ fîtunai ⲧⲁⲓⲧⲩⲛⲁⲓ taitunai	ⲃⲁⲩⲧⲩⲛⲩ bawtunu	ⲃⲁⲗⲉⲑⲁⲧⲩⲛⲩ balethatunu	ⲃⲁⲩⲧⲩⲛⲁⲓ bawtunai	ⲣⲉⲇⲁⲧⲩⲛⲩ redatunu	ⲣⲉⲇⲉⲑⲁⲧⲩⲛⲩ redethatunu	ⲣⲉⲇⲁⲧⲩⲛⲁⲓ redatunai
3.	poj.	–ⲁ –a ⲭⲁⲣⲉⲙⲁ kharema ⲕⲁⲋⲥⲁ kassa ⲓⲁⲛⲥⲁ yansa ⲩⲁⲗⲛⲁ walna	–ⲉⲑⲁ –etha ⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲁ kharemetha ⲕⲁⲋⲥⲉⲑⲁ kassetha ⲓⲁⲛⲥⲉⲑⲁ yansetha ⲩⲁⲗⲛⲉⲑⲁ walnetha	–ⲁⲧⲩⲓ –atwi ⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲧⲩⲓ kharematwi ⲕⲁⲋⲥⲁⲧⲩⲓ kassatwi ⲓⲁⲛⲥⲁⲧⲩⲓ yansatwi ⲩⲁⲗⲛⲁⲧⲩⲓ walnatwi	–ⲁ –ta ϥⲏⲓⲁ fîya ⲧⲁⲓⲩⲁ taiwa	–ⲁⲑⲁ –atha ϥⲏⲓⲁⲑⲁⲧⲁ fîyatha ⲧⲁⲓⲩⲁⲑⲁ taiwatha	–ⲧⲩⲓ –twi ϥⲏⲧⲩⲓ fîtwi ⲧⲁⲓⲧⲩⲓ taitwi	ⲃⲁⲗⲁ bala	ⲃⲁⲗⲉⲑⲁ baletha	ⲃⲁⲗⲁⲩⲓ balawi	ⲣⲉⲇⲁ reda	ⲣⲉⲇⲉⲑⲁ redetha	ⲣⲉⲇⲁⲧⲩⲓ redatwi
	mn.	–ⲩ –u ⲭⲁⲣⲉⲙⲩ kharemu ⲕⲁⲋⲥⲩ kassu ⲓⲁⲛⲥⲩ yansu ⲩⲁⲗⲛⲩ walnu	–ⲉⲑⲁⲧⲩ –ethatu ⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲁⲧⲩ kharemethatu ⲕⲁⲋⲥⲉⲑⲁⲧⲩ kassethatu ⲓⲁⲛⲥⲉⲑⲁⲧⲩ yansethatu ⲩⲁⲗⲛⲉⲑⲁⲧⲩ walnethatu	–ⲩⲥ –us ⲭⲁⲣⲉⲙⲩⲥ kharemus ⲕⲁⲋⲥⲩⲥ kassus ⲓⲁⲛⲥⲩⲥ yansus ⲩⲁⲗⲛⲩⲥ walnus	–ⲧⲩⲛⲩ –tu ϥⲏⲧⲩ fîtu ⲧⲁⲓⲧⲩ taitu	–ⲁⲑⲁⲧⲩⲛⲩ –athatu ϥⲏⲓⲁⲑⲁⲧⲩ fîyathatu ⲧⲁⲓⲩⲁⲑⲁⲧⲩ taiwathatu	–ⲧⲩⲥ –tus ϥⲏⲧⲩⲥ fîtus ⲧⲁⲓⲧⲩⲥ taitus	ⲃⲁⲗⲩ balu	ⲃⲁⲗⲉⲑⲩ balethu	ⲃⲁⲗⲩⲥ balus	ⲣⲉⲇⲩ redu	ⲣⲉⲇⲉⲑⲩ redethu	ⲣⲉⲇⲩⲥ redus

W trybie stativum zlewanie się klas odmiany w jedną przebiegło najszybciej. W klasach I, II i III wszystkie końcówki są takie same. W klasie III dodatkowo można zaobserwować delecję jądra ostatniej sylaby rdzenia. W klasie IV obserwujemy obecność końcówek z nagłosową spółgłoską – w trzeciej osobie pierwotnie intruzywną, zastępującą słabą półsamogłoskę. Dodatkowo, czasownik nieregularny ⲕⲁϣ kash w tym trybie odmienia się regularnie na bazie supletywnego rdzenia r-d.

Imperfectum

Klasa →		I II III			IV			Czasowniki nieregularne
Osoba ↓	Liczba ↓	Act.	Pass.	Refl.	Act.	Pass.	Refl.	Act.	Pass.	Refl.	Act.	Pass.	Refl.
1.	poj.	ⲁ–ⲁⲕⲩ a–aku ⲁⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲕⲩ akharemaku ⲁⲕⲁⲋⲥⲁⲕⲩ akassaku ⲁⲓⲁⲛⲥⲁⲕⲩ ayansaku ⲁⲩⲁⲗⲛⲁⲕⲩ awalnaku	ⲁ–ⲉⲑⲁⲕⲩ a–ethaku ⲁⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲁⲕⲩ akharemethaku ⲁⲕⲁⲋⲥⲉⲑⲁⲕⲩ akassethaku ⲁⲓⲁⲛⲥⲉⲑⲁⲕⲩ ayansethaku ⲁⲩⲁⲗⲛⲉⲑⲁⲕⲩ awalnethaku	ⲁ–ⲁⲕⲁ a–aka ⲁⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲕⲁ akharemaka ⲁⲕⲁⲋⲥⲁⲕⲁ akassaka ⲁⲩⲁⲛⲥⲁⲕⲁ ayansaka ⲁⲩⲁⲗⲛⲁⲕⲁ walnaka	ⲁ–ⲕⲩ a–ku ⲁϥⲏⲕⲩ afîku ⲁⲧⲁⲓⲕⲩ ataiku	ⲁ–ⲁⲑⲁⲕⲩ a–athaku ⲁϥⲏⲓⲁⲑⲁⲕⲩ afîyathaku ⲁⲧⲁⲓⲩⲁⲑⲁⲕⲩ ataiwathaku	ⲁ–ⲕⲁ a–ka ⲁϥⲏⲕⲁ afîka ⲁⲧⲁⲓⲕⲁ ataika	ⲁⲃⲁⲩⲕⲩ abawku	ⲁⲃⲁⲗⲉⲑⲁⲕⲩ abalethaku	ⲁⲃⲁⲩⲕⲁ abawka	ⲁⲣⲉⲇⲁⲕⲩ aredaku	ⲁⲣⲉⲇⲉⲑⲁⲕⲩ aredethaku	ⲁⲣⲉⲇⲁⲕⲁ aredaka
	mn.	ⲁ–ⲁⲛⲩ a–anu ⲁⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲛⲩ akharemanu ⲁⲕⲁⲋⲥⲁⲛⲩ akassanu ⲁⲓⲁⲛⲥⲁⲛⲩ ayansanu ⲁⲩⲁⲗⲛⲁⲛⲩ awalnanu	ⲁ–ⲉⲑⲁⲛⲩ a–ethanu ⲁⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲁⲛⲩ akharemethanu ⲁⲕⲁⲋⲥⲉⲑⲁⲛⲩ akassethanu ⲁⲓⲁⲛⲥⲉⲑⲁⲛⲩ ayansethanu ⲁⲩⲁⲗⲛⲉⲑⲁⲛⲩ awalnethanu	ⲁ–ⲁⲛⲁ a–ana ⲁⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲛⲁ akharemana ⲁⲕⲁⲋⲥⲁⲛⲁ akassana ⲁⲓⲁⲛⲥⲁⲛⲁ ayansana ⲁⲩⲁⲗⲛⲁⲛⲁ awalnana	ⲁ–ⲛⲩ a–nu ⲁϥⲏⲛⲩ afînu ⲁⲧⲁⲓⲛⲩ atainu	ⲁ–ⲁⲑⲁⲛⲩ a–athanu ⲁϥⲏⲓⲁⲑⲁⲛⲩ afîyathanu ⲁⲧⲁⲓⲩⲁⲑⲁⲛⲩ ataiwathanu	ⲁ–ⲛⲁ a–na ⲁϥⲏⲛⲁ afîna ⲁⲧⲁⲓⲛⲁ ataina	ⲁⲃⲁⲩⲛⲩ abawnu	ⲁⲃⲁⲗⲉⲑⲁⲛⲩ abalethanu	ⲁⲃⲁⲩⲛⲁ abawna	ⲁⲣⲉⲇⲁⲛⲩ aredanu	ⲁⲣⲉⲇⲉⲑⲁⲛⲩ aredethanu	ⲁⲣⲉⲇⲁⲛⲁ aredana
2.	poj.	ⲁ–ⲁⲧⲁ a–ata ⲁⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲧⲁ akharemata ⲁⲕⲁⲋⲥⲁⲧⲁ akassata ⲁⲓⲁⲛⲥⲁⲧⲁ ayansata ⲁⲩⲁⲗⲛⲁⲧⲁ awalnata	ⲁ–ⲉⲑⲁⲧⲁ a–ethata ⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲁⲧⲁ kharemethata ⲁⲕⲁⲋⲥⲉⲑⲁⲧⲁ akassethata ⲁⲓⲁⲛⲥⲉⲑⲁⲧⲁ ayansethata ⲁⲩⲁⲗⲛⲉⲑⲁⲧⲁ awalnethata	ⲁ–ⲁⲧⲁⲓ a–atai ⲁⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲧⲁⲓ akharematai ⲁⲕⲁⲋⲥⲁⲧⲁⲓ akassatai ⲁⲓⲁⲛⲥⲁⲧⲁⲓ ayansatai ⲁⲩⲁⲗⲛⲁⲧⲁⲓ awalnatai	ⲁ–ⲧⲁ a–ta ⲁϥⲏⲧⲁ afîta ⲁⲧⲁⲓⲧⲁ ataita	ⲁ–ⲁⲑⲁⲧⲁ a–athata ⲁϥⲏⲓⲁⲑⲁⲧⲁ afîyathata ⲁⲧⲁⲓⲩⲁⲑⲁⲧⲁ ataiwathata	ⲁ–ⲧⲁⲓ a–tai ⲁϥⲏⲧⲁⲓ afîtai ⲁⲧⲁⲓⲧⲁⲓ ataitai	ⲁⲃⲁⲩⲧⲁ abawta	ⲁⲃⲁⲗⲉⲑⲁⲧⲁ abalethata	ⲁⲃⲁⲩⲧⲁⲓ abawtai	ⲁⲣⲉⲇⲁⲧⲁ aredata	ⲁⲣⲉⲇⲉⲑⲁⲧⲁ aredethata	ⲁⲣⲉⲇⲁⲧⲁⲓ aredatai
	mn.	ⲁ–ⲁⲧⲩⲛⲩ a–atunu ⲁⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲧⲩⲛⲩ akharematunu ⲁⲕⲁⲋⲥⲁⲧⲩⲛⲩ akassatunu ⲁⲓⲁⲛⲥⲁⲧⲩⲛⲩ ayansatunu ⲁⲩⲁⲗⲛⲁⲧⲩⲛⲩ awalnatunu	ⲁ–ⲉⲑⲁⲧⲩⲛⲩ a–ethatunu ⲁⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲁⲧⲩⲛⲩ akharemethatunu ⲁⲕⲁⲋⲥⲉⲑⲁⲧⲩⲛⲩ akassethatunu ⲁⲓⲁⲛⲥⲉⲑⲁⲧⲩⲛⲩ ayansethatunu ⲁⲩⲁⲗⲛⲉⲑⲁⲧⲩⲛⲩ awalnethatunu	ⲁ–ⲁⲧⲩⲛⲁⲓ a–atunai ⲁⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲧⲩⲛⲁⲓ akharematunai ⲁⲕⲁⲋⲥⲁⲧⲩⲛⲁⲓ akassatunai ⲁⲓⲁⲛⲥⲁⲧⲩⲛⲁⲓ ayansatunai ⲁⲩⲁⲗⲛⲁⲧⲩⲛⲁⲓ awalnatunai	ⲁ–ⲧⲩⲛⲩ a–tunu ⲁϥⲏⲧⲩⲛⲩ afîtunu ⲁⲧⲁⲓⲧⲩⲛⲩ ataitunu	ⲁ–ⲁⲑⲁⲧⲩⲛⲩ a–athatunu ⲁϥⲏⲓⲁⲑⲁⲧⲩⲛⲩ afîyathatunu ⲁⲧⲁⲓⲩⲁⲑⲁⲧⲩⲛⲩ ataiwathatunu	ⲁ–ⲧⲩⲛⲁⲓ a–tunai ⲁϥⲏⲧⲩⲛⲁⲓ afîtunai ⲁⲧⲁⲓⲧⲩⲛⲁⲓ ataitunai	ⲁⲃⲁⲩⲧⲩⲛⲩ abawtunu	ⲁⲃⲁⲗⲉⲑⲁⲧⲩⲛⲩ abalethatunu	ⲁⲃⲁⲩⲧⲩⲛⲁⲓ abawtunai	ⲁⲣⲉⲇⲁⲧⲩⲛⲩ aredatunu	ⲁⲣⲉⲇⲉⲑⲁⲧⲩⲛⲩ aredethatunu	ⲁⲣⲉⲇⲁⲧⲩⲛⲁⲓ aredatunai
3.	poj.	ⲁ–ⲁ a–a ⲁⲭⲁⲣⲉⲙⲁ akharema ⲁⲕⲁⲋⲥⲁ akassa ⲁⲓⲁⲛⲥⲁ ayansa ⲁⲩⲁⲗⲛⲁ awalna	ⲁ–ⲉⲑⲁ a–etha ⲁⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲁ akharemetha ⲁⲕⲁⲋⲥⲉⲑⲁ akassetha ⲁⲓⲁⲛⲥⲉⲑⲁ ayansetha ⲁⲩⲁⲗⲛⲉⲑⲁ awalnetha	ⲁ–ⲁⲧⲩⲓ a–atwi ⲁⲭⲁⲣⲉⲙⲁⲧⲩⲓ akharematwi ⲁⲕⲁⲋⲥⲁⲧⲩⲓ akassatwi ⲁⲓⲁⲛⲥⲁⲧⲩⲓ ayansatwi ⲁⲩⲁⲗⲛⲁⲧⲩⲓ awalnatwi	ⲁ–ⲁ a–ta ⲁϥⲏⲓⲁ afîya ⲁⲧⲁⲓⲩⲁ ataiwa	ⲁ–ⲁⲑⲁ a–atha ⲁϥⲏⲓⲁⲑⲁⲧⲁ afîyatha ⲁⲧⲁⲓⲩⲁⲑⲁ ataiwatha	ⲁ–ⲧⲩⲓ a–twi ⲁϥⲏⲧⲩⲓ afîtwi ⲁⲧⲁⲓⲧⲩⲓ ataitwi	ⲁⲃⲁⲗⲁ abala	ⲁⲃⲁⲗⲉⲑⲁ abaletha	ⲁⲃⲁⲗⲁⲩⲓ abalawi	ⲁⲣⲉⲇⲁ areda	ⲁⲣⲉⲇⲉⲑⲁ aredetha	ⲁⲣⲉⲇⲁⲧⲩⲓ aredatwi
	mn.	ⲁ–ⲩ a–u ⲁⲭⲁⲣⲉⲙⲩ akharemu ⲁⲕⲁⲋⲥⲩ akassu ⲁⲓⲁⲛⲥⲩ ayansu ⲁⲩⲁⲗⲛⲩ awalnu	ⲁ–ⲉⲑⲁⲧⲩ a–ethatu ⲁⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲁⲧⲩ akharemethatu ⲁⲕⲁⲋⲥⲉⲑⲁⲧⲩ akassethatu ⲁⲓⲁⲛⲥⲉⲑⲁⲧⲩ ayansethatu ⲁⲩⲁⲗⲛⲉⲑⲁⲧⲩ awalnethatu	ⲁ–ⲩⲥ a–us ⲁⲭⲁⲣⲉⲙⲩⲥ akharemus ⲁⲕⲁⲋⲥⲩⲥ akassus ⲁⲓⲁⲛⲥⲩⲥ ayansus ⲁⲩⲁⲗⲛⲩⲥ awalnus	ⲁ–ⲧⲩⲛⲩ a–tu ⲁϥⲏⲧⲩ afîtu ⲁⲧⲁⲓⲧⲩ ataitu	ⲁ–ⲁⲑⲁⲧⲩⲛⲩ a–athatu ⲁϥⲏⲓⲁⲑⲁⲧⲩ afîyathatu ⲁⲧⲁⲓⲩⲁⲑⲁⲧⲩ ataiwathatu	ⲁ–ⲧⲩⲥ a–tus ⲁϥⲏⲧⲩⲥ afîtus ⲁⲧⲁⲓⲧⲩⲥ ataitus	ⲁⲃⲁⲗⲩ abalu	ⲁⲃⲁⲗⲉⲑⲩ abalethu	ⲁⲃⲁⲗⲩⲥ abalus	ⲁⲣⲉⲇⲩ aredu	ⲁⲣⲉⲇⲉⲑⲩ aredethu	ⲁⲣⲉⲇⲩⲥ aredus

Formy imperfectum formalnie derywowane są poprzez augmentację form stativum przy pomocy prefiksu ⲁ– a–, który dodawany jest w bezwzględnym nagłosie, tzn. także przed innymi prefiksami. Zasada ta przestrzegana jest dosyć konsekwentnie, chociaż część czasowników supletywnych posiada inne formy stativum i imperfectum, świadczące o tym, że świadomość derywacyjna tych form powoli w języku tarejskim zanika.

Potentialis, conditionalis, inferentialis oraz imperativum

Klasa →	wszystkie
Forma ↓	Act.	Pass.	Refl.
Potentialis	–ⲉϥ –ef ⲭⲁⲣⲉⲙⲉϥ kharemef	–ⲉⲑⲉϥ –ethef ⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲉϥ kharemethef	‒ⲉϥⲁ ‒efa ⲭⲁⲣⲉⲙⲉϥⲁ kharemefa
Conditionalis	–ⲓⲛⲉϥ –inef ⲭⲁⲣⲉⲙⲓⲛⲉϥ khareminef	–ⲉⲑⲓⲛⲉϥ –ethinef ⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲓⲛⲉϥ kharemethinef	‒ⲓⲛⲉϥⲁ ‒inefa ⲭⲁⲣⲉⲙⲓⲛⲉϥⲁ khareminefa
Inferentialis	–ⲉⲕ –ek ⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲕ kharemek	–ⲉⲑⲉⲕ –ethek ⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑⲉⲕ kharemethek	‒ⲉⲕⲁ ‒eka ⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲕⲁ kharemeka
Imperativum	ⲁ– a- ⲁⲭⲁⲣⲉⲙ akharem	ⲁ–ⲉⲑ a-eth ⲁⲭⲁⲣⲉⲙⲉⲑ akharemeth	ⲁ–ⲁ a-a ⲁⲭⲁⲣⲉⲙⲁ akharema

Formy potentialis, conditionalis, inferentialis oraz imperativum zatraciły faktyczną odmianę przez liczby i osoby, polegając w tym aspekcie wyłącznie na klitykach osobowych, które w wypadku pierwszych trzech form zawsze znajdują się przed, a w przypadku trybu rozkazującego — zawsze po rdzeniu. Nie ma czasowników formalnie nieregularnych w tych koniugacjach, chociaż pojawiają się przykłady suplecji.

Składnia

Szyk zdania

Bazowym szykiem zdania tarejskiego jest VSO:

(1)	ⲉϥⲭⲁⲃⲓ	ⲓⲛ⳿ⲛⲉⲃⲱ	ⲓⲇ⳿ⲁⲃⲓⲧⲩⲛⲁⲗ
	efkhabi	in-nebû	id-abitunal
	3SG-mówić-3SG.INDEF	DEF-pan.SG.NOM.DEF	DEF-sługa-PL.DAT.DEF
	„Pan mówi do swoich sług.”

Szyk ten jest zachowany w strukturze głębokiej nawet kiedy struktura powierzchowna zdaje się temu przeczyć: mimo że formy stativum, potentialis i inferentialis, a także zdania z podmiotem w celowniku wymagają, żeby podmiot „znaczący”, tzn. niosący przede wszystkim informację semantyczną, znajdował się przed czasownikiem, musi on zostać ponowiony po czasowniku w formie odmienionego zaimka osobowego.

Jeśli w zdaniu zawarto kopulę pełniącą funkcję orzeczenia lub podmiotu i orzeczemia, musi ona stać na pierwszym miejscu w zdaniu.