Język turgiski

język turgiski turgis leh
Utworzenie:	Obcy w 2018
Liczba użytkowników	116 000 000
Sposoby zapisu:	łaciński
Typologia:	średnio fleksyjny, szyk zasadniczo SVO
Klasyfikacja:	języki indoeuropejskie języki romańskie języki zachodnioromańskie język turgiski
Status urzędowy
Język urzędowy :	Republika Południowo-Zachodnia, Mikronezja Wielka, Mikronezja Mała, Turkija, Las Palmas, Nepal Istanbudzki
Język pomocniczy :	Republika Południowa, Meden
Oficjalna regulacja:	Akademia Języka Turgiskiego (Antoirau dë-a turgiŝe lehe)
Kody
Conlanger–1	trg
Lista conlangów

Język turgiski (też turkiski, turkijski lub tureski) — język należący do rodziny języków romańskich. Z jednej strony język zachował częściowo odmianę przez przypadki i skalkował wiele rdzeni łacińskich, z drugiej zaś zaszły w nim dość poważne zmiany fonetyczne i gramatyczne. Chociaż pewne cechy turgiskiego przypominają po trochę każdy ze znanych języków romańskich - kataloński, portugalski, hiszpański, francuski, rumuński czy włoski, to w ogólności wygląda on bardzo odmiennie. Dodatkowo na turgiszczyznę nałożył się w małym stopniu substrat senderoski, co wywarło wpływ głównie na leksykę.

Język turkiski jest językiem oficjalnym (licząc od zachodu) w Republice Południowo-Zachodniej, Mikronezji Wielkiej, Mikronezji Małej, Turkii, Las Palmas i Nepalu Istanbudzkim (w ostatnim łącznie z istanbudzkim i szemierskim), używa go ogólnie ponad 110 mln ludzi na Wyspach. Jest dość zróżnicowany dialektalnie, głównie w odniesieniu do odmian narodowych. Pierwsze zapiski w turgiskim datuje się na ok. VII wiek. Jeżeli nie wspomniano inaczej, artykuł opisuje wersję obowiązującą w Turkii.

Fonetyka

Język turgiski charakteryzuje się dość małym inwentarzem głosek, jednak zawiera dużo dyftongów.

Spółgłoski

	wargowe		zębowe, dziąsłowe		zadziąsłowe, palatalne		welarne
nosowe		m		n
zwarte	p	b	t	d			k
szczelinowe	f	v	s	z	ʃ		x	ɣ
półotwarte		w				j
boczne				l
uderzeniowe				ɾ

Samogłoski

	przednie	środkowe	tylne
przymknięte	i		u
średnie	e	ə	o
otwarte		a

Zjawiska fonetyczne

W turgiskim zachodzą dwa najważniejsze zjawiska:

• ubezdźwięcznienie spógłosek wygłosowych;
• wokalizacja przednia — głoska /ə/ powoduje wokalizację następującej po niej spółgłoski /ɾ/, /l/, /m/ lub /n/, czyli [r̩], [l̩], [m̩], [n̩], o ile po niej nie następuje samogłoska.

Akcent wyrazowy

Akcent w języku turgiskim zasadniczo przypada albo na przedostatnią, albo na ostatnią sylabę wyrazu, w nielicznych przypadkach może padać na trzecią od końca. Akcent z reguły nie jest oznaczany na piśmie, chociaż są przypadki, kiedy stosuje się do jego oznaczania tzw. brewis. Przyimki i zaimki same nigdy nie tworzą samodzielnego akcentu, tylko wchodzą w zestrój akcentowy z sąsiadującym wyrazem.

Historyczne procesy fonetyczne

Język turgiski wykazuje słabą łączność z łaciną przede wszystkim z powodu daleko idących procesów fonetycznych. Liczne przesuwki semantyczne i gramatyczne innowacje również mają niemałe znaczenie. Oto najważniejsze procesy:

• zanik spółgłoski *n/*m/*r przed spółgłoskami (denazalizacja, turg. nauelau), np. gat /ɣat/ < /ɣãt/ < /kãt/ < /kãtu/ < cantō /ˈkantoː/
• przejście spółgłoski *r do *n/*m przed spółgłoską (derotacyzacja, turg. dë-ereiau), np. punt /punt/ < /purt/ < /ˈpurtu/ < /ˈpɔrtu/ < portō /ˈpɔrtoː/
• zmiana wymowy akcentowanych krótkich *o/*e do *i/*u (podwyższenie, turg. sovrau), np. vistu /ˈvistu/ < /ˈvɛstu/ < /ˈvɛstju/ < vestiō /ˈwɛstioː/
• zmiana wymowy akcentowanych krótkich *i/*u do *e/*o (obniżenie, turg. soiau), np. met /met/ < /ˈmetu/ < mittō /ˈmittoː/
• wypadnięcie międzysamogłoskowych *d/*g/*m/*n/*r i międzyspółgłoskowych *d/*t (usunięcie, turg. dëtruiau), np. veu /vew/ < /ˈveu/ < /ˈveðu/ < /ˈvedju/ < videō /ˈwideoː/
• przesunięcie akcentu o jedną sylabę w lewo przed spółgłoskami *n/*m/*r/*v (cofnięcie, turg. rëdraŝtau), np. poite /ˈpojte/ < /poˈite/ < /poˈnite/ < /poˈninte/ < /poˈnɛntɛ/ < pōnentem /poːˈnɛntɛ̃/
• zmiana wymowy długiego *ā w *e pod akcentem i po nim (e-mutacja, turg. e-mudau), np. ŝolteu /ʃolˈtew/ < /ʃolˈteːu/ < /ʃolˈtaːu/ < /ʃolˈtaːmu/ < /skolˈtaːmu/ < /askolˈtaːmus/ < auscultāmus /awskulˈtaːmus/
• zmiana wymowy długiego *ē w *i pod akcentem i po nim (i-mutacja, turg. i-mudau), np. gatës /ˈɣatis/ < /ˈɣãtis/ < /ˈɣãteːs/ < /ˈkãteːs/ < cantēs /ˈkanteːs/
• zmiana nagłosów *k/*pr/*tr/*kr na *g/*br/*dr/*gr (udźwięcznienie, turg. eusonau), np. brid /brit/ < /prit/ < /prɛt/ < /ˈprɛdu/ < /ˈprɛ̃du/ < /ˈprɛndu/ < prehendō /prɛˈhɛndoː/
• zmiana nagłosu *l na *j (zmiękczenie, turg. mulerau), np. iauru /ˈjawru/ < /ˈlawru/ < /laˈoru/ < /laˈvoru/ < labōrō /laˈboːroː/
• zmiana grup spółgłoskowych *sc/*kw/*rn/*kt/*pt/*fr na *ʃ/*x/*r/*ʃt/*ft/*pr (uproszczenie, turg. ieuerau), np. hatër /ˈxatr̩/ < /ˈxʷatr̩/ < /ˈxʷatir/ < /ˈkʷatɛr/ < quattuor /ˈkʷattuɔr/

Pisownia

Obowiązuje następujący zestaw liter:

• a /a/, b /b/, c /k/, d /d/, e /e/, f /f/, g /g/, h /x/, i /i, j/, l /l/, m /m/, n /n/, o /o/, p /p/, r /ɾ/, s /s/, t /t/, u /u, w/, v /v/, ë /ə/, ŝ /ʃ/

Liter z /z/, x /ks/, q /kw/, k /k/, w /w/, j /j/ używa się tylko w wyrazach obcego pochodzenia.

Wymowa liter i oraz u

Jeżeli obok litery i lub u znajduje się samogłoska a, e lub o stosujemy wymowę spółgłoskową. W przypadku spotkania się u z i najczęściej, choć nie zawsze druga z liter jest wymawiana spółgłoskowo. Szczególnym przypadkiem jest zastosowanie w pisowni tremy.

Trema

Nieakcentowane litery i oraz u mogą być zapisane z tremą, tzn. ï i ü (ë jest traktowane jako osobna litera). Wtedy to oznacza, że litery te muszą być wymawiane samogłoskowo pomimo sąsiadującej samogłoski. Warunek braku akcentu jest ważny, ponieważ w przeciwnym wypadku stosuje się niżej opisany brewis. W Rep. Poł-Zach. i Mikronezjach nie stosuje się tremy i ją się zastępuje grawisem.

Grawis

Każda samogłoska poza ë może być zapisana z grawisem, tj. à, è, ì, ò, ù. Jest on zapisywany wtedy, jeśli istnieje inny wyraz zapisany identycznie, lecz akcent pada na inną głoskę. Grawis jest stosowany również zamiast tremy w celu narzucenia samogłoskowej wymowy literom i oraz u, co najmniej w sylabach akcentowanych. Grawis rozróżnia także pewne kluczowe homonimy, np. sè (1.os.poj. tr.łącz. od "być") i se (sobie), dì (dałem, dałam) i di (dzień).

Litera ë

Litera ë:

• powoduje proces wokalizacji, jeśli następuje po niej r, l, m lub n + inna spółgłoska,
• jest niema, jeśli po usunięciu tej litery tworzy się łatwa lub średnio trudna do wymówienia zbitka spółgłoskowa,
• w przeciwnym przypadku jest wymawiana.

Istnieją niewielkie wyjątki od tych reguł.

Dywiz

Dywiz (-) jest stosowany bardzo często w turgiszczyźnie. Stosuje się go głównie do rozdzielania w pisowni synkopowanych zaimków (rodzajniki też się wliczają) oraz do zapisywania kontrakcji przyimka z inną częścią mowy.

Morfologia

Język turgiski należy do języków średnio fleksyjnych. Na tle innych romańskich wyróżnia się głównie bardziej zubożałą koniugacją i bogatszą deklinacją.

Czasownik

We współczesnym turgiskim nie istnieje forma bezokolicznika, najczęstszym odpowiednikiem polskiego bezokolicznika jest konstrukcja ho + odmieniony przez osoby czasownik. Poza tym cały system uległ gruntownym reformom. Mimo to widać zachowany z łaciny system czterech koniugacji. Należy czasami zapamiętać temat "pod akcentem" i "przed akcentem", podobnie jak w innych romańskich (tzw. but). Widać również o wiele mniejszą tendencję niż w innych romańskich do stosowania czasów złożonych. Nie jest wymagane przy koniugowaniu podawanie podmiotu, ale tyczy się to tylko pierwszej i drugiej osoby.

Czas teraźniejszy oznajmujący

Wyróżniamy zasadniczo cztery koniugacje. Jednak należy pamiętać o wielu wymianach samogłoskowych i spółgłoskowych, jak również o zjawisku zwanym inkorporowaniem zaimków, zachodzącym dla czasowników przechodnich lub zwrotnych.

Koniugacja I (< *-āre)

Obejmuje największą część czasowników, w tej grupie znajdują się wyłącznie czasowniki regularne.

Odmiana zwykła

Obowiązuje przedstawiony w tabeli zestaw końcówek, na przykładzie czasownika gat (śpiewać). Akcent zaznaczono podkreśleniem.

	l. poj.	l. mn.
1.os.	gat (∅)	gateu
2.os.	gats	gatet
3.os.	gat (∅)

Odmiana z przegłosem

Mogą w tej grupie zdarzyć czasowniki zmieniające rdzenną samogłoskę. Wtedy w całej l.poj. i 3.os.mn. mamy samogłoskę u lub i, która odpowiada w 1. i 2.os.mn. samogłosce odpowiednio o lub e (por. hiszp. siento — sentimos). Jako przykład jest użyty czasownik sun (marzę).

	l. poj.	l. mn.
1.os.	sun (∅)	soneu
2.os.	suns	sonet
3.os.	sun (∅)

Alternacje

2.os.poj.

• jeżeli temat jest zakończony na l/n/r + d/t, wtedy należy odrzucić ostatnią spółgłoskę, np. ŝolt (słucham) — ŝols (słuchasz, nie: *ŝolts).
• jeżeli temat jest zakończony na:
  • s/ŝ/v/h,
  • ŝt/vt/ht,
  • dwie spółgłoski, w tym pierwsza jest różna od i/u/l/m/n/r,
  • samogłoskę + i/u + l/m/n/r,
  • co najmniej trzy spółgłoski,

wtedy pojawia się końcówka -es, rozszerzona o e, np. pis (myślę) — pises (myślisz, nie: *piss).

1.os.poj., 3.os.poj., 3.os.mn.

• jeżeli temat w innych formach jest zakończony na ŝt/vt/ht, wtedy należy odrzucić ostatnią spółgłoskę, np. iŝ (rzucam, nie: *iŝt) — iŝtes (rzucasz).
• jeżeli temat jest zakończony na:
  • dwie spółgłoski, przy czym nie jest to żadna z kombinacji ŝt/vt/ht,
  • dwie spółgłoski, przy czym pierwsza jest różna od i/u/l/m/n/r,
  • co najmniej trzy spółgłoski (co najmniej dwie w Republice Południowo-Zachodniej i Las Palmas),

wtedy należy wstawić końcówkę -u, np. goudu (myślę, nie: *goud) — gouds (myślisz).

1.os.mn., 2.os.mn.

• jeżeli temat jest zakończony na c, wtedy należy zamienić ostatnią spółgłoskę tematu na g, np. seuc (schnę) — seugeu (schniemy, nie: *seuceu).

Odmiana z inkorporowanymi zaimkami

Jeżeli czasownik wymaga dopełnienia bliższego lub jest nieprzechodni i wymaga dopełnienia dalszego z dë, obowiązkowe jest wchłanianie zaimków do czasownika.

Jeżeli czasownik zaczyna się od spółgłoski, obowiązuje tabela poniżej. Akcentowanie pozostaje bez zmian w porównaniu z samodzielnymi formami. Przykład jest dla czasownika gat dë (śpiewam o).

	më (mnie)	të (cię)	iu (go)	ia (ją)	noi (nas)	voi (was)	ius (ich)	ias (je)	së (się)
1.os.poj. 3.os.poj. 3.os.mn.	gatu-m	gatu-t	gat-i	gat-a	gatu-n	gatu-v	gat-is	gat-as	gatu-s
2.os.lp.	gate-m-s	gate-t-s	gate-i-s	gats-a	gate-n-s	gate-v-s	gats-is	gats-as	―
1.os.mn.	―	gate-t-u	gate-i-u	gateu-a	gate-n-u	gate-v-u	gateu-s	gateu-as	gate-s-u
2.os.mn.	gate-m-t	―	gate-i-t	gatet-a	gate-n-t	gate-v-t	gatet-s	gatet-as	gate-s-t

Należy również pamiętać o tym, że zostają anulowane wszelkie alternacje z wyjątkiem:

• odrzucania w 2.os.lp. d/t,
• dorzucanie w 2.os.lp. końcówki -es w przypadku, jeśli temat się kończy:
  • dwiema spółgłoskami, w tym pierwsza jest różna od i/u/l/m/n/r/s,
  • spółgłoską + l/m/n/r/s,
• wymiany c : g.

Jeżeli natomiast czasownik zaczyna się od samogłoski, obowiązuje w większości przypadków inne umiejscowienie zaimków. Akcentowanie pozostaje bez zmian w porównaniu z samodzielnymi formami. W przykładzie jest czasownik aristu (zatrzymuję).

	më (mnie)	të (cię)	iu (go)	ia (ją)	noi (nas)	voi (was)	ius (ich)	ias (je)	së (się)
1.os.poj. 3.os.poj. 3.os.mn.	m-aristu	t-aristu	i-aristu	arist-a	n-aristu	v-aristu	arist-is	arist-as	s-aristu
2.os.lp.	m-aristes	t-aristes	i-aristes	arists-a	n-aristu	v-aristu	arists-is	arists-as	―
1.os.mn.	―	t-aresteu	i-aresteu	aresteu-a	n-aresteu	v-aresteu	aresteu-s	aresteu-as	s-aresteu
2.os.mn.	m-arestet	―	i-arestet	arestet-a	n-arestet	v-arestet	arestet-s	arestet-as	s-arestet

Tak samo należy anulować wspomniane wyżej alternacje, ale tylko w sytuacji, kiedy zaimek dołączamy po rdzeniu.

Koniugacja II (< *-ēre)

Do tego typu należy tradycyjnie wyłącznie kilka czasowników, sporo z nich przeszło do koniugacji III.

	"leżę"	"cierpię, boli"	"lubię"	"chcę"	"ruszam"	"siedzę"	"widzę"	"mogę"	"jestem"
1.os.poj. 3.os.poj. 3.os.mn.	ias (∅)	dul (∅)	val (∅)	vul (∅)	muv (∅)	siu	veu	pus (3.os.poj.) put	su (3.os.poj.) es
2.os.lp.	iasës	duls	vals	vuls	muvës	sis	ves	puts	es
1.os.mn.	iaseu	doleu	valeu	volmu	movmu	semu	vemu	posu	sus
2.os.mn.	iaset	dolet	valet	volt	movt	set	vet	post	est

Formy inkorporowane są takie same jak dla III koniugacji, z tym że dla 1.os.mn. i 2.os.mn. trzy pierwsze czasowniki tworzą formy inkorporowane jak w I koniugacji.

Koniugacja III spółgłoskowa (< *-ere)

Dość obszerna koniugacja. Sporo czasowników z grupy I i II przeszło do tego typu.

Odmiana

Obowiązuje następująca tabela odmiany (przykład dla czasownika gor - biegam):

	l. poj.	l. mn.
1.os.	gor (∅)	gormu
2.os.	gors	gort
3.os.	gor (∅)

Uwaga: czasowniki hiu (szukam), rëfiu (odnoszę się) w 3.os.mn. odrzucają końcowe u i przyjmują r, natomiast czasownik pou (kładę) 3.os.mn. odrzuca końcowe u/i i przyjmuje n.

Uwaga 2: czasownik vi (żyję) również się odmienia spółgłoskowo

Alternacje

2.os.poj.

• jeżeli temat jest zakończony na l/n/r + d/t, wtedy należy odrzucić ostatnią spółgłoskę, np. mund (gryzę) — muns (gryziesz, nie: *munds).
• jeżeli temat jest zakończony na:
  • s/ŝ/v/h,
  • dwie spółgłoski, w tym pierwsza jest różna od i/u/l/m/n/r,
  • samogłoskę + i/u + l/m/n/r,
  • co najmniej trzy spółgłoski,

wtedy pojawia się końcówka -ës, rozszerzona o ë, np. gos (szyję) — gosës (szyjesz, nie: *goss).

1.os.poj., 3.os.poj., 3.os.mn.

• jeżeli temat w innych formach jest zakończony na ŝt/vt/ht, wtedy należy odrzucić ostatnią spółgłoskę, np. naŝ (rodzę się, nie: *naŝt) — naŝtës (rodzisz się).
• jeżeli temat jest zakończony na:
  • dwie spółgłoski, przy czym nie jest to żadna z kombinacji ŝt/vt/ht,
  • dwie spółgłoski, przy czym pierwsza jest różna od i/u/l/m/n/r,
  • co najmniej trzy spółgłoski (co najmniej dwie w Republice Południowo-Zachodniej i Las Palmas),

wtedy należy wstawić końcówkę -u, np. fiuvu (kipi, wrzeje, nie: *fiuv) — fiuvës (kipisz, wrzejesz).

1.os.mn.

• jeżeli temat w innych formach jest zakończony na:
  • ŝt/vt/ht,
  • l/n/r + d/t,

wtedy należy odrzucić ostatnią spółgłoskę tematu, np. mund (gryzę) — munmu (gryziemy, nie: *mundmu).

• jeżeli temat jest zakończony na c, wtedy należy zamienić ostatnią spółgłoskę tematu na s, np. vec (wygrywam) — vesmu (wygrywamy, nie: *vecmu).

2.os.mn.

• jeżeli temat jest zakończony:
  • na d/t,
  • spółgłoską + l/m/n/r,
  • dwiema spółgłoskami, w tym pierwsza jest różna od i/u/l/m/n/r,
  • trzema spółgłoskami,

wtedy pojawia się końcówka -et, rozszerzona o e, np. dëfid (bronię się) — dëfidet (bronicie się, nie: *dëfidt).

• jeżeli temat jest zakończony na c, wtedy należy zamienić ostatnią spółgłoskę tematu na s, np. vec (wygrywam) — vest (wygrywacie, nie: *vect)

Odmiana z inkorporowanymi zaimkami

Przykład jest dla czasownika hiu (szukać kogoś). Pominięto formy 1.os.poj., 3.os.poj. i 3.os.mn., ponieważ zasady ich tworzenia zbiegają się z czasownikami koniugacji I.

	më (mnie)	të (cię)	iu (go)	ia (ją)	noi (nas)	voi (was)	ius (ich)	ias (je)	së (się)
2.os.poj.	hiuë-m-s	hiuë-t-s	hius-i	hius-a	hiuë-n-s	hiuë-v-s	hius-is	hius-as	―
1.os.mn.	―	hiumu-t	hium-i	hium-a	hiumu-n	hiumu-v	hium-is	hium-as	hiumu-s
2.os.mn.	hiue-m-t	―	hiue-i-t	hiut-a	hiue-n-t	hiue-v-t	hiut-is	hiut-as	hiue-s-t

Przykład z samogłoską na początku jest dla czasownika ahiu (przyjmuję). Podobnie pominięto wskazane wcześniej formy z powodu ich identyczności z koniugacją I.

	më (mnie)	të (cię)	iu (go)	ia (ją)	noi (nas)	voi (was)	ius (ich)	ias (je)	së (się)
2.os.poj.	m-ahius	t-ahius	i-ahius	ahiu-a	n-ahius	v-ahius	ahiu-is	ahiu-as	―
1.os.mn.	―	t-ahiumu	i-ahiumu	ahium-a	n-ahiumu	v-ahiumu	ahiumu-s	ahium-as	s-ahiumu
2.os.mn.	m-ahiut	―	i-ahiut	ahiut-a	n-ahiut	v-ahiut	ahiut-is	ahiut-as	s-ahiut

Należy również pamiętać o tym, że zostają anulowane wszelkie alternacje z wyjątkiem:

• odrzucania w 1.os.mn. d/t,
• dorzucanie w 2.os.mn. końcówki -et w przypadku, jeśli temat się kończy:
  • spółgłoską + l/m/n/r/d/t,
• wymiany c : s.

Uwaga 1: Jeżeli rdzeń jest zakończony literą u lub i, nie dostawiamy -u- w inkorporowanych formach dla 1.os.poj., 3.os.poj. i 3.os.mn.

Uwaga 2: Zostają nieregularne formy 3.os.mn.

Koniugacja III samogłoskowa (< *-ere)

Dość obszerna koniugacja, podobnie jak w wersji spółgłoskowej.

Odmiana

Obowiązuje następująca tabela odmiany (przykład dla czasownika drau - ciągnę):

	l. poj.	l. mn.
1.os.	drau	dramu
2.os.	dras	drat
3.os.	drau

Uwaga: czasowniki fau (robię), au (mam), dou (daję) i iu (idę) mają w 3.os.lp. postaci odpowiednio fa, a, da oraz i.

Uwaga 2: w czasowniku dou rdzeniem jest da-. Forma 1.os.lp. jest wyjątkiem.

Uwaga 3: jeżeli rdzeń czasownika jest zakończony na u, to 1.os.lp. i 3.os.lp. otrzymują końcówkę -i, np. godui (prowadzę, nie: *goduu).

Odmiana z inkorporowanymi zaimkami

Jedyna różnica w porównaniu do typu spółgłoskowego jest dla 2.os.poj. i 2.os.lm.

Przedstawiony zostanie czasownik blau (uwielbiam).

	më (mnie)	të (cię)	iu (go)	ia (ją)	noi (nas)	voi (was)	ius (ich)	ias (je)	së (się)
2.os.poj.	bla-m-s	bla-t-s	bla-i-s	blas-a	bla-n-s	bla-v-s	blas-is	blas-as	―
2.os.mn.	bla-m-t	―	bla-i-t	blat-a	bla-n-t	bla-v-t	blat-s	blat-as	bla-s-t

Przykład dla samogłoski reprezentuje czasownik adrau (przyciągam).

	më (mnie)	të (cię)	iu (go)	ia (ją)	noi (nas)	voi (was)	ius (ich)	ias (je)	së (się)
2.os.poj.	m-adras	t-adras	i-adras	adras-a	n-adras	v-adras	adras-is	adras-as	―
2.os.mn.	m-adrat	―	i-adrat	adrat-a	n-adrat	v-adrat	adrat-s	adrat-as	s-adrat

Uwaga: Czasowniki nieregularne w 3.os.poj. tracą nieregularność.

Koniugacja IV spółgłoskowa (< *-īre)

Do tej koniugacji należy podobna liczba czasowników co do koniugacji III.

Typ zwykły

Obowiązuje następująca tabela odmiany (przykład dla czasownika gab - łapię):

	l. poj.	l. mn.
1.os.	gab (∅)	gabiu
2.os.	gabs	gabit
3.os.	gab (∅)

Typ z przegłosem

Podobnie jak w koniugacji I sporo czasowników przyjmuje przegłos o : u, e : i.

	l. poj.	l. mn.
1.os.	sit (∅)	setiu
2.os.	sits	setit
3.os.	sit (∅)

Alternacje

Obowiązują bardzo podobne alternacje co w koniugacji I. Jedynie należy pamiętać, że w 2.os.lp. zamiast końcówki -es dostawiamy końcówkę -is.

Odmiana z inkorporowanymi zaimkami

Obowiązuje tabela końcówek podana niżej dla czasownika vistu (ubieram).

	më (mnie)	të (cię)	iu (go)	ia (ją)	noi (nas)	voi (was)	ius (ich)	ias (je)	së (się)
1.os.poj. 3.os.poj. 3.os.mn.	vistu-m	vistu-t	vist-i	vist-a	vistu-n	vistu-v	vist-is	vist-as	vistu-s
2.os.lp.	visti-m-s	visti-t-s	vists-i	vists-a	visti-n-s	visti-v-s	vists-is	vists-as	―
1.os.mn.	―	vesti-t-u	vestiu-i	vestiu-a	vesti-n-u	vesti-v-u	vestiu-s	vestiu-as	vesti-s-u
2.os.mn.	vesti-m-t	―	vestit-i	vestit-a	vesti-n-t	vesti-v-t	vestit-s	vestit-as	vesti-s-t

W typie samogłoskowym dodajemy prefiksy takie same jak wcześniej w połączeniu z zaimkami më, të, iu, noi, voi, së przy zachowaniu standardowej odmiany w rozważanej koniugacji, w pozostałych przypadkach obowiązują sufiksy podane wyżej.

Należy też pamiętać o cofnięciu alternacji tych samych co w koniugacji I.

Koniugacja IV samogłoskowa (< *-īre)

Do tego typu należy wyłącznie kilka czasowników.

	"umieram"	"przychodzę"	"kończę"	"trzymam"	"otwieram"
1.os.poj. 3.os.poj.	mui (∅)	viu (∅)	fiu (∅)	tiu (∅)	aviu (∅)
3.os.mn.	mur (∅)	vin (∅)	fin (∅)	tin (∅)	avir (∅)
2.os.lp.	muis	vius	fius	tius	avius
1.os.mn.	mimu	vimu	fimu	timu	avimu
2.os.mn.	mit	vit	fit	tiut	avit

Formny z inkoporowanymi zaimkami wyglądają identycznie jak dla koniugacji I, w tym temat 3.os.lm. zostaje zachowany.

Czas przeszły oznajmujący

Język turgiski posiada jeden fleksyjny czas przeszły. Stosuje się go często, zwłaszcza w różnego rodzaju relacjach z przeszłości, np. opowiadaniach, oraz tam, gdzie podane jest określenie czasu. Koniugacje w czasie przeszłym nie pokrywają się z tymi w czasie teraźniejszym. Jest on najczęściej stosowany do wszelkiego rodzaju relacji dotyczących przeszłości. Jest sporo wyjątkowych form, ujętych jako jedna koniugacja.

Koniugacja I (< *-āre)

Do niej należą wyłącznie czasowniki regularne. Jest to największa grupa czasowników.

Odmiana

Zestaw końcówek oparto na przykładzie czasownika punt (niosę).

	l. poj.	l. mn.
1.os.	pontei	ponteumu
3.os.		ponter
2.os.	pontes	pontest

Zostają anulowane wszelkie przegłosy i zachodzi zawsze wymiana kończącego rdzeń c na g.

Uwaga: jeżeli czasownik otrzymał w 2.os.lp. końcówkę -es, w czasie przeszłym obowiązuje pisownia z grawisem, tj. -ès, np. iaurès (pracowałeś), bo iaures oznacza "pracujesz (teraz)".

Odmiana z inkorporowanymi zaimkami

Podobnie jak w czasie teraźniejszym, tak i w czasie przeszłym istnieją formy inkorporowane. W tabelce przykład dla czasownika gat dë (śpiewam o).

	më (mnie)	të (cię)	iu (go)	ia (ją)	noi (nas)	voi (was)	ius (ich)	ias (je)	së (się)
1.os.poj. 3.os.poj.	gate-m-i	gate-t-i	gatei-u	gatei-a	gate-n-i	gate-v-i	gatei-s	gatei-as	gate-s-i
2.os.lp.	gatè-m-s	gatè-t-s	gatè-i-s	gates-a	gatè-n-s	gatè-v-s	gates-is	gates-as	―
1.os.mn.	―	gateumu-t	gateum-i	gateum-a	gateumu-n	gateumu-v	gateum-is	gateum-as	gateumu-s
2.os.mn.	gatest-ëm	―	gatest-i	gatest-a	gatest-ën	gatest-ëv	gatest-is	gatest-as	gatest-ës
3.os.mn.	gater-ëm	gater-ët	gater-i	gater-a	gater-ën	gater-ëv	gater-is	gater-as	gater-ës

Typ samogłoskowy również istnieje. Jest on analogiczny do czasownika aristu w czasie teraźniejszym. Dodajemy prefiksy w połączeniu z zaimkami më, të, iu, noi, voi, së, w pozostałych przypadkach obowiązują sufiksy podane wyżej.

Koniugacja II (< *-ēre, *-ere)

Do tego typu należą wszystkie czasowniki koniugacji teraźniejszej II i III, niewymienione w koniugacji III przeszłej. Zestaw końcówek pokazano na przykładzie czasownika brid (biorę).

	l. poj.	l. mn.
1.os.	brideu	bredeumu
2.os.	bredes	bredest
3.os.	brideu	breder

Zostaje zachowana alternacja c : s oraz przegłos, ale tylko w 1. i 3.os.lp. Formy inkorporowane są identyczne z koniugacją I. Czasowniki odmieniające się samogłoskowo w czasie teraźniejszym rozszerzają temat o -u.

Uwaga: jeżeli czasownik otrzymał w 2.os.lp. trybu łączącego końcówkę -es, w czasie przeszłym obowiązuje pisownia z grawisem, tj. -ès, np. gosès (szyłeś), bo goses oznacza "(czy) szyjesz".

Uwaga 2: jeżeli czasownik otrzymał w 1.os.lm. trybu łączącego końcówkę -eu, w czasie przeszłym obowiązuje pisownia z grawisem, np. gòseu (szyłem), bo goseu oznacza "(czy) szyliśmy".

Uwaga 3: czasownik put (mogę) również należy do tej koniugacji i przyjmuje rdzeń put- : pot-.

Koniugacja III (< *-ēre, *-ere, *-īre)

Czasowniki z tej grupy mają rdzeń inny niż w czasie teraźniejszym. Do tej grupy należy sporo czasowników. Do tego typu należą czasowniki, które odmieniają się jak w grupie II, III i IV teraźniejszej, jeśli tylko wymieniają rdzeń w czasie przeszłym.

Odmiana

Przykład zaprezentowano dla czasownika diu (mówię).

	l. poj.	l. mn.
1.os.	diŝ (∅)	diŝeu
2.os.	diŝes	diŝest
3.os.	diŝ (∅)	diŝer

Najważniejsze czasowniki

Do tej grupy należy sporo czasowników. Większość z nich zachowała nieregularny temat z łacińskiego czasu przeszłego dokonanego. Kilka czasowników jest częściowo supletywnych, tylko su (jestem) całkowicie supletywny. Oto najważniejsze z nich:

• su (jestem) — ir (byłem) — fos (byłeś)
• gau (spadam) — ge (spadałem) — t-ages (spadałeś)
• fau (robię) — fe (robiłem) — fes (robiłeś)
• goieu (zbieram) — goiè (zbierałem) — goiès (zbierałeś)
• eieu (wybieram) — eiè (wybierałem) — eiès (wybierałeś)
• dou (daję) — di (dawałem) — des (dawałeś)
• veu (widzę) — vi (widziałem) — vïès (widziałeś)
• tiu (trzymam) — ti (trzymałem) — tis (trzymałeś)
• fiu (kończę) — fi (kończyłem) — fis (kończyłeś)
• mui (umierać) — mu (umierałem) — mis (umierałeś)
• viu (przychodzę) — vei (przychodziłem) — ves (przychodziłeś)
• dë-iu /de'iw/ (czytam) — dë-iei (czytałem) — ies (czytałeś)
• siu (siedzę) — sei (siedziałem) — t-ases (siedziałeś)
• sau (wiem) — sai (wiedziałem) — ses (wiedziałeś)
• au (mam) — avi (miałem) — auès (miałeś)
• sit (czuję) — sës (czułem) — sëtis (czułeś)
• riu (śmieję się) — ris (śmiałem się) — riès (śmiałeś się)
• hiu (szukam) — his (szukałem) — heses (szukałeś)
• pou (kładę) — pus (kładłem) — poses (kładłeś)
• noŝ (znam) — noi (znałem)
• gab (łapię) — geb (łapałem)
• rop (łamię) — rup (łamałem)
• vi (żyję) — viŝ (żyłem)
• diu (mówię) — diŝ (mówiłem)
• drau (ciągnę) — draŝ (ciągnąłem)
• gus (gotuję) — guŝ (gotowałem)
• fed (dzielę) — fes (dzieliłem)
• fod (topnieję, mieszam) — fus (topniałem, mieszałem)
• vec (wygrywam) — vis (wygrywałem)
• iu (idę) — vas (szedłem)
• met (kładę) — mis (kładłem)
• mund (gryzę) — muns (gryzłem)
• euglui (włączam) — euglus (włączałem)

Odmiana z inkorporowanymi zaimkami

Różnice w porównaniu z koniugacją II występują dla 1. i 3.os.lp. oraz dla 1.os.lm. Przykład jest dla czasownika hiu (szukam).

	më (mnie)	të (cię)	iu (go)	ia (ją)	noi (nas)	voi (was)	ius (ich)	ias (je)	së (się)
1.os.lp. 3.os.lp.	his-im	his-it	his-e-i	his-a	his-in	his-iv	his-e-is	his-as	his-is
1.os.mn.	hese-m-u	―	hese-i-u	heseu-a	hese-n-u	hese-v-u	heseu-s	heseu-as	hese-s-u

Przykład dla wyrazu zaczynającego się samogłoską jest dla przykładu ahiu (przyjmuję).

	më (mnie)	të (cię)	iu (go)	ia (ją)	noi (nas)	voi (was)	ius (ich)	ias (je)	së (się)
1.os.lp. 3.os.lp.	m-ahis	t-ahis	i-ahis	ahis-a	n-ahis	v-ahis	ahis-e-is	ahis-as	s-ahis
1.os.mn.	m-aheseu	―	i-aheseu	aheseu-a	n-aheseu	v-aheseu	aheseu-s	aheseu-as	s-aheseu

Uwaga: jeśli forma 1. i 3.os.lp. kończy się samogłoską, to dodajemy grawis do tej samogłoski oraz ewentualnie zmieniamy samogłoskowe i we wszystkich końcówkach na ë, np. vi-ët (widziałem cię, nie: *vi-it), vì-a (widziałem ją, nie: *vi-a).

Koniugacja IV (< *-īre)

Czasowniki należące do tej koniugacji są całkowicie regularne.

Odmiana

Poniżej zaprezentowano odmianę na przykładzie czasownika vistu (ubieram).

	l. poj.	l. mn.
1.os.	vestei	vestiumu
3.os.		vestir
2.os.	vestis	vestist

Tak samo jak w koniugacji I wszystkie czasowniki, które uzyskały przegłos w czasie teraźniejszym, tracą go.

Uwaga: jeżeli czasownik otrzymał w 2.os.lp. końcówkę -is, w czasie przeszłym obowiązuje pisownia z grawisem, tj. -ìs, np. pantìs (wychodziłeś), bo pantis oznacza "wychodzisz (teraz)".

Odmiana z inkorporowanymi zaimkami

Formy z inkorporowanymi zaimkami są analogiczne jak dla I koniugacji przeszłej. Jedyna różnica występuje dla 2.os.lp. Przykład dla czasownika vistu (ubieram).

	më (mnie)	të (cię)	iu (go)	ia (ją)	noi (nas)	voi (was)	ius (ich)	ias (je)	së (się)
2.os.lp.	vesti-m-s	vesti-t-s	vestis-i	vestis-a	veste-n-u	veste-v-u	vestis-e-is	vestis-as	―

W typie samogłoskowym dodajemy prefiksy takie same jak wcześniej w połączeniu z zaimkami më, të, iu, noi, voi, së, w pozostałych przypadkach obowiązują sufiksy podane wyżej.

Czas przyszły oznajmujący

Jest tylko jeden fleksyjny czas przyszły w turgiskim. Ten czas w Turkii jest uznawany za literacki, tzn. zazwyczaj nie stosuje się go w codziennym użyciu poza czasownikami au (mam), su (jestem) i iu (idę) oraz pewnymi utartymi zwrotami, natomiast w Las Palmas, Nepalu Istabudzkim i Mikronezji Południowej stosuje się go również potocznie.

Temat czasu przyszłego

Temat czasownika ustalamy w ten sposób:

• w koniugacjach I, II i III czasu teraźniejszego oznajmującego, po anulowaniu przegłosu i uwzględnieniu ewentualnej alternacji c : g (kon. I) lub c : s (kon. II i III), dodajemy do tematu czasownika + eur, np. gat (śpiewam) — gateure (będę śpiewał).
• w koniugacji IV czasu teraźniejszego oznajmującego, po anulowaniu przegłosu, dodajemy do tematu czasownika + iur, np. vistu (ubieram) — vestiure (będę ubierał).
• jeżeli forma czasownika w 1.os.lp. czasu teraźniejszego oznajmującego kończy się na samogłoskę + u/i, dodajemy do tematu samo r, np. sau (wiem) — saure (będę wiedział).
• nieregularne formy czasu przyszłego:
  • pus (mogę) — poteure (będę mógł),
  • au (kocham) — aueure (będę kochał),
  • gau (spadam) — gaueure (będę spadał),
  • su (jestem) — seure (będę),
  • dou (daję) — daure (będę dawał).

Odmiana

Stosuje się zestaw końcówek podany w tabeli poniżej na podstawie czasownika gat (śpiewam, temat: gateur-).

	l. poj.	l. mn.
1.os.	gateure	gateureu
2.os.	gateures	gateuret
3.os.	gateure

Odmiana z inkorporowanymi zaimkami

Odmiana ta jest identyczna jak w przypadku czasu przeszłego łączącego.

Czasy złożone i ich zastosowania

Wcześniejsze działy służyły do przedstawienia fleksji czasownika, w tym dziale zawiera się omówienie zastosowania wszystkich czasów.

Czas teraźniejszy progresywny

W celu zbudowania tego czasu stosuje się czasownik su (jestem) w cz.ter.ozn. oraz imiesłów czynny, np. es gatè (teraz śpiewasz). Należy pamiętać, by uzgodnić imiesłów z podmiotem. Stosuje się go głównie, jeśli chcemy podkreślić, że dana czynność dalej trwa. W pozostałych przypadkach stosujemy zwykły czas teraźniejszy. Przykłady:

• He ia faue? Ia es gorè. — Co ona robi? Ona właśnie uprawia bieg.
• Is su gatets aure, ho puses a iumoistës. — Teraz oni śpiewają, proszę nie przeszkadzać.
• Iupus a sai pënho su nadè. — Nie mogę wyjść, bo pływam.

Czas przeszły dokonany

Dość istotny czas, zwłaszcza w Republice Południowo-Zachodniej i Mikronezjach. W Turkii służy on głównie do wyrażania czynności lub stanów, które zaszły niedawno i nie są określone w czasie i takich, których efekty są bezpośrednio widoczne w teraźniejszości. Z kolei w wymienionych wcześniej krajach czas przeszły dokonany wyraża czynności lub stany umiejscowione w konkretnym punkcie w czasie (może być on wprost podany lub nie).

Jest on zbudowany z czasownika posiłkowego au (mam) lub su (jestem) + imiesłowu biernego. Jeżeli czasownik jest przechodni lub jest nieprzechodni i wymaga rekcji z zaimkiem dë, wtedy stosujemy au i uzgadniamy imiesłów z dopełnieniem (nie z podmiotem), a jeśli nie można ustalić dopełnienia, zostawiamy imiesłów w formie rodzaju żeńskiego liczby pojedynczej. W przeciwnym wypadku oraz zawsze dla czasowników zwrotnych ustala się czasownik posiłkowy su, a imiesłów bierny uzgadnia się z podmiotem.

Przykłady:

• Aues goieŝtus ieu uos plouis? — Zebrałeś już kwiaty?
• I patër es vasetu a-ia vetaue e as deute ho dëspeus. — Tato poszedł do sklepu i musisz poczekać.
• Sovai ia imp iues foret gontet. — Jednak nie skosili trawy.

Czas zaprzeszły

Stosuje się go, jeżeli jakaś czynność zaszła przed inną w przeszłości. Buduje się go za pomocą czasownika posiłkowego su lub au w czasie przeszłym + imiesłowu biernego.

Przykłady:

• Iusai ho ia avi breses santis gleuis. — Nie wiedziałem, że wzięła te klucze.
• So for is feuets? Es diunetu, he avi visus. — To byli rodzice? Zgadłeś, kogo widziałem.
• Ia diŝ ho ia iuauer dë-a spante. — Mówiła, że nie miała pieniędzy.

Czas przyszły bliższy

To jest formalny odpowiednik czasu przyszłego w wielu krajach turgiskich. W Mikronezji Południowej, Las Palmas i Nepalu Istnabudzkim używa się go tylko w odniesieniu do najbliższej przyszłości. W trybie łączącym jest to obowiązkowa możliwość wyrażenia przyszłości. Składa się on z czasownika iu (idę) + a + czasownika w czasie teraźniejszym.

Kilka form czasowników się zazwyczaj ściąga i tworzy następujące formy:

• ve a de = vede
• ve a si = vesi
• ve a ve = veve
• ve a di = vedi
• i a da = ida
• i a fa = ifa

Przykłady:

• So vesi (lub: ve a si) ia douc dëmeu? — Czy jutro będzie niedziela?
• Iuiu a sai oid dëgase. — Nie wychodzę dziś z domu.
• I a bluv. — Będzie padać.

Czas przyszły dokonany

Dość rzadko używany czas, w Turkii stosuje się go głównie książkowo i wtedy, jeśli inna czynność zostanie wykonana po innej lub wydarzenie zajdzie w dalszej, określonej, pewnej przyszłości. W Las Palmas i Nepalu Istanbudzkim chodzi o każdą określoną przyszłość i jest to na ogół na co dzień stosowany czas. Jest on zbudowany z czasownika posiłkowego su/au w czasie przyszłym + imiesłowu biernego.

Przykłady:

• Aureu vis ia ëssovretaue dë-u sule eu 2135. — W 2135 zobaczymy zaćmienie słońca.
• Euveue iu a reu ias tirpouis e eutono aureu goieŝtes-as. — Wiosną podleję ziemniaki, a jesienią je zbiorę.
• Dë-a 10-e bluiaue seureu vasetes a Aimane. — 10 lipca pojedziemy do Niemiec.

Czas teraźniejszy łączący

W porównaniu do innych języków romańskich tryb łączący stosujemy nieco częściej niż w innych romańskich, jednak w nieco odmiennych okolicznościach.

Ogólne informacje o trybie łączącym

Tryb łączący ma mnóstwo zastosowań.

Należy zauważyć, że czasowniki wyrażające bezokolicznik "dziedziczą" tryb łączący po nadrzędnym czasowniku, np. sas a gosës (umiesz szyć) ― saues a goses (czy umiesz szyć).

Tworzenie pytań

Jedną z najważniejszych funkcji turgiskiego typu łączącego jest tworzenie pytań:

• Is agase. — Idziesz do domu vs. Ves agase? — Czy idziesz do domu?
• Vals-i. — Lubisz go vs. He vales? — Kogo lubisz?
• Vis a-ia stante. — Mieszkasz w mieście vs. Odë vìes? — Gdzie mieszkasz?

Tworzenie trybu rozkazującego

Wraz z partykułą ho (skracaną przed samogłoską do h-) można tworzyć tryb rozkazujący oraz życzenia za pomocą trybu łączącego:

• Is agase. — Idziesz do domu vs. Ho ves agase! — Idź do domu!
• Puts a iaures. — Możesz pracować. vs. Ho puses a iaures! — Obyś mógł pracować!
• Apontet ia ahe — Przyosicie wodę vs. H-apontit ia ahe! — Przynieście wodę!

Tworzenie zdań podrzędnych z zaimkami względnymi

Również jeżeli zaimek pytający może też pełnić funkcję zaimka względnego, stosuje się tryb łączący:

• Vas. — Szedł vs. Iusau hadu i vaser — Nie wiem, kiedy szedł.
• Ia pus ias. — Jest poczta (dosł. leży) vs. Ho dis odë iage ia pus. — Powiedz, gdzie jest poczta.
• Is gorer oid. — Biegali wczoraj vs. Ho iui pënmetes si is gorer(e) oid. — Zapytaj ich, czy biegali wczoraj.

Ocenianie i przytaczanie wypowiedzi

Jeżeli mamy subiektywne odczucia do pewnych wypowiedzi (w tym mowa zależna), bez względu na stopień prawdopodobieństwa, używamy trybu łączącego:

• Iusas a gosës. — Nie umiesz szyć vs. Au paure ho iusaues a goses. Obawiam się, że nie umiesz szyć.
• Ei ir agase. — Był w domu vs. I diu ho-i for agase. — Mówi, że był w domu.
• I vei a të. — Przychodził do ciebie vs. Greu ho-i ver a të. — Myślę, że przychodził do ciebie.

Zdania warunkowe

Bardzo często trybu łączącego używa się, by tworzyć zdania warunkowe.

• Vius e is a ahius uos plouis. — Przychodzisz i dostaniesz kwiaty. vs. Si viues, ves a ahiues uos plouis. — Jeśli przyjdziesz, to dostaniesz kwiaty.
• Ir bleu e iuvi a-ia dalte. — Byłem bogaty i nie mieszkam na wsi vs. Si for bleu, iuvìe a-ia dalte. — Gdybym był bogaty, to nie mieszkałbym na wsi.
• Avi dëvouet oid ua poue e iuduimei bi. — Zjadłem (był) wczoraj jabłko i nie spałem dobrze vs. Auer dëvouet oid ua poue, iuduimir bi. — Gdybym zjadł wczoraj jabłko, nie spałbym dobrze.

Koniugacja I (< *-āre)

Podstawowa koniugacja.

Odmiana

Obowiązuje tabela końcówek zaprezentowana niżej na przykładzie czasownika gat (śpiewam).

	l. poj.	l. mn.
1.os.	gate	gatiu
2.os.	gatës	gatit
3.os.	gate

Bierzemy z czasu teraźniejszego nieskrócony rdzeń, tzn. wszelkie alternacje zostają anulowane. Jednakże jeśli rdzeń w czasie teraźniejszym oznajmującym kończy się na c, dokonujemy alternacji c : s.

Odmiana z przegłosem

Przegłosy otrzymane w czasie teraźniejszym oznajmującym zostają w trybie łączącym. Jako przykład jest przedstawiony czasownik punt (przynoszę).

	l. poj.	l. mn.
1.os.	punte	soniu
2.os.	puntës	pontit
3.os.	punte

Odmiana z inkorporowanymi zaimkami

Również w trybie łączącym obowiązują określone łączenia czasowników z zaimkami. Jako przykład służy tu czasownik gat dë (śpiewam o).

	më (mnie)	të (cię)	iu (go)	ia (ją)	noi (nas)	voi (was)	ius (ich)	ias (je)	së (się)
1.os.poj. 3.os.poj. 3.os.mn.	gate-m	gate-t	gate-i	gate-ia	gate-n	gate-v	gate-is	gate-ias	gate-s
2.os.lp.	gatë-m-s	gatë-t-s	gatës-i	gatës-a	gatë-n-s	gatë-v-s	gatës-e-is	gatës-as	―
1.os.mn.	―	gati-t-u	gatiu-i	gatiu-a	gati-n-u	gati-v-u	gatiu-s	gatiu-as	gati-s-u
2.os.mn.	gati-m-t	―	gatit-i	gatit-a	gati-n-t	gati-v-t	gatit-s	gatit-as	gati-s-t

Typ samogłoskowy jest analogiczny do czasownika aristu w czasie teraźniejszym. Dodajemy prefiksy w połączeniu z zaimkami më, të, iu, noi, voi, së, w pozostałych przypadkach obowiązują sufiksy podane wyżej.

Koniugacja II (< *-ēre)

Tradycyjnie zalicza się do niej kilkanaście czasowników. Jest ich więcej niż w analogicznej koniugacji dla trybu oznajmującego.

	ias	dul	val	vul	muv	pus	siu	veu	sau	au (mam)	fau	diu	iu	su	dou
1.os.poj. 3.os.poj. 3.os.mn.	iage	dule	vale	vule	muve	puse	siue	veue	saue	aue	faue	di (∅)	ve (∅)	sè (∅)	de (∅)
2.os.lp.	iages	dules	vales	vules	muves	pusis	siues	veues	saues	aues	faues	dis	ves	sis	dës /des/
1.os.mn.	iageu	doleu	valeu	voleu	moveu	posiu	seumu	veumu	saumu	aumu	femu	diumu	vamu	simu	demu
2.os.mn.	iaget	dolet	valet	volet	movet	posit	seut	veut	saut	aut	fet	diut	vat	sit	det

Inkorporowane formy dla 1.os.poj., 3.os.poj. i 3.os.mn. cztery ostatnie czasowniki tworzą analogicznie jak w koniugacji III samogłoskowej czasu teraźniejszego oznajmującego, czasownik put jak dla koniugacji I, natomiast reszta jak dla koniugacji III.

Inkorporowane formy dla reszty tworzy się podobnie z tą różnicą, że formy zakończone na -umu oraz -ut tworzymy analogicznie jak dla koniugacji III spółgłoskowej czasu teraźniejszego oznajmującego.

Koniugacja III (< *-ere, *-īre)

Dość szeroka koniugacja.

Odmiana

Zestaw końcówek zaprezentowano na przykładzie czasownika gor (biegam).

	l. poj.	l. mn.
1.os.	gore	goreu
2.os.	gores	goret
3.os.	gore

Zachodzi alternacja c : g, tzn. jeżeli czasownik w 1.os.lp. czasu teraźniejszego oznajmującego kończy się na -c, to oznacza, że w trybie łączącym wymieni tę głoskę na g.

Odmiana z przegłosem

Przykład z przegłosem zaprezentowano na przykładzie czasownika pind (gubię).

	l. poj.	l. mn.
1.os.	pinde	pendeu
2.os.	pindes	pendet
3.os.	pinde

Należy pamiętać, że nawet jeśli czasownik w III koniugacji czasu teraźniejszego oznajmującego nie dokonuje przegłosów, to musi go dokonać w trybie łączącym. Obowiążują alternacje jak wcześniej.

Odmiana z inkorporowanymi zaimkami

Zestaw form przedstawiono na przykładzie czasownika vistu (ubieram).

	më (mnie)	të (cię)	iu (go)	ia (ją)	noi (nas)	voi (was)	ius (ich)	ias (je)	së (się)
1.os.poj. 3.os.poj. 3.os.mn.	viste-m	viste-t	viste-i	viste-ia	viste-n	viste-v	viste-is	viste-ias	viste-s
2.os.lp.	viste-m-s	viste-t-s	viste-i-s	vistes-a	viste-n-s	viste-v-s	vistes-is	vistes-as	―
1.os.mn.	―	veste-t-u	veste-i-u	vesteu-a	veste-n-u	veste-v-u	vesteu-s	vestiu-as	veste-s-u
2.os.mn.	gate-m-t	―	veste-i-t	vestet-a	veste-n-t	veste-v-t	vestet-s	vestet-as	veste-s-t

Analogicznie tworzy się formy, jeśli czasownik zaczyna się samogłoską, tyle że dodajemy prefiksy takie same jak wcześniej w połączeniu z zaimkami më, të, iu, noi, voi, së przy zachowaniu standardowej odmiany w rozważanej koniugacji, w pozostałych przypadkach obowiązują sufiksy podane wyżej.

Koniugacja IV (< *-īre)

Koniugacja ta obejmuje te same wyjątki, które zawarto w koniugacji IV samogłoskowej czasu teraźniejszego oznajmującego.

	"umieram"	"przychodzę"	"kończę"	"trzymam"	"otwieram"
1.os.poj. 3.os.poj.3.os.mn.	mùe	viue	fiue	tiue	aviue
2.os.lp.	mùes	viues	fiues	tiues	aviues
1.os.mn.	moumu	veumu	fiumu	teumu	aviumu
2.os.mn.	mout	veut	fiut	teut	aviut

Formy inkorporowane dla 1.os.poj., 3.os.poj. i 3.os.mn. tworzy się analogicznie jak dla koniugacji III, natomiast dla reszty form tworzymy analogicznie jak dla koniugacji III spółgłoskowej czasu teraźniejszego oznajmującego.

Czas przeszły łączący

W porównaniu do innych czasów ten tworzy się zawsze regularnie. Temat czasownika bierzemy zawsze od 3.os.mn. czasu przeszłego oznajmującego.

Odmiana

Obowiązuje zestaw końcówek przedstawiony poniżej na przykładzie czasownika diu (mówię; temat: diŝer-).

	l. poj.	l. mn.
1.os.	diŝer (∅)	diŝereu
2.os.	diŝeres	diŝeret
3.os.	diŝer (∅)	diŝer (∅) diŝere

Odmiana z inkorporowanymi zaimkami

Formy inkorporowane tworzy się według tabeli poniżej. Przykład dla czasownika diu dë (mówię o).

	më (mnie)	të (cię)	iu (go)	ia (ją)	noi (nas)	voi (was)	ius (ich)	ias (je)	së (się)
1.os.poj. 3.os.poj. 3.os.mn.	diŝer-em	diŝer-t	diŝer-i	diŝer-a	diŝer-en	diŝer-ev	diŝer-is	diŝer-as	diŝer-s
2.os.lp.	diŝer-m-es	diŝer-t-es	diŝer-i-es	diŝer-s-a	diŝer-n-es	diŝer-v-es	diŝer-s-is	diŝer-s-as	―
1.os.mn.	―	diŝere-t-u	diŝere-i-u	diŝereu-a	diŝere-n-u	diŝere-v-u	diŝereu-s	diŝereu-as	diŝere-s-u
2.os.mn.	diŝere-m-t	―	diŝere-i-t	diŝeret-a	diŝere-n-t	diŝere-v-t	diŝeret-s	diŝeret-as	diŝere-s-t

Analogicznie tworzy się formy, jeśli czasownik zaczyna się samogłoską, tyle że dodajemy prefiksy takie same jak wcześniej w połączeniu z zaimkami më, të, iu, noi, voi, së przy zachowaniu standardowej odmiany w rozważanej koniugacji, w pozostałych przypadkach obowiązują sufiksy podane wyżej.

Imiesłowy

W turgiskim jedynymi formami nieosobowymi czasownika są imiesłowy.

Imiesłów czynny

Odpowiada polskim formom zakończonym na -ący, -ąca, -ące. Tworzy się go różnie w zależności od koniugacji.

Koniugacja I (< *-āre)

W koniugacji I należy dodać do nieskróconego tematu akcentowane -è, jeśli nie ma przegłosu w czasie teraźniejszym, lub samo -e, jeśli on występuje, np. gat (śpiewam) — gatè. Pełna odmiana imiesłowu czynnego jest zaprezentowana w tabeli poniżej.

	poj. męski	poj. żeński	mn. męski	mn. żeński
mianownik	gatè		gatets
celownik biernik	gatet		gatetes

Koniugacja II (< *-ēre, *-ere, *-īre)

Należy dodać do nieskróconego tematu akcentowane -è, jeśli nie ma przegłosu w czasie teraźniejszym, lub samo -e, jeśli on występuje, np. vistu (śpiewam) — veste (ubierający). Pełna odmiana imiesłowu czynnego jest jednak inna niż w koniugacji I i zaprezentowana w tabeli poniżej.

	poj. męski	poj. żeński	mn. męski	mn. żeński
mianownik	veste		vestits
celownik biernik	vestit		vestites

Uwaga: czasownik su (jestem) przybiera temat s-, czasownik iu (idę) ma temat v-, natomiast czasownik put (mogę) przybiera temat pot-.

Imiesłów bierny

Odpowiada polskim formom zakończonym na -n, -on, -t. Jest częścią składową wielu czasów złożonych. Tworzy się go różnie w zależności od koniugacji.

Koniugacja I (< *-āre, *-ēre, *-ere)

W koniugacji I należy dodać do nieskróconego tematu -et, np. gat (śpiewam) — gatet (śpiewana). Pełna odmiana imiesłowu biernego jest zaprezentowana w tabeli poniżej.

	poj. męski	poj. żeński	mn. męski	mn. żeński
mianownik	gatetu	gatet	gatetus	gatetes
celownik biernik	gateto	gatete	gatetos	gatetis

Koniugacja II (< *-ēre, *-ere, *-īre)

Koniugacja ta zawiera nieregularne formy imiesłowów. Jest ich sporo i trzeba nauczyć się na pamięć. Poniższa lista zawiera ważniejsze wyjątki.

• diu (mówię) — diŝ (mówiona) — diŝtu (mówiony)
• fau (robię) — faŝ (robiona) — faŝtu (robiony)
• vi (żyję) — viŝ (która żyła) — viŝtu (który żył)
• ias (leżę) — iaŝ (która leżała) — iaŝtu (który leżał)
• gus (gotuję) — guŝ (gotowana) — guŝtu (gotowany)
• goieu (zbieram) — goieŝ (zbierana) — goieŝtu (zbierany)
• eieu (wybieram) — eieŝ (wybierana) — eieŝtu (wybierany)
• blau (uwielbiam) — blaŝ (uwielbiana) — blaŝtu (uwielbiany)
• drau (ciągnę) — draŝ (ciągnięta) — draŝtu (ciągnięty)
• dë-iu /de'iw/ (czytam) — ieŝ (czytana) — ieŝtu (czytany)
• vec (wygrywam) — veŝ (wygrywana) — veŝtu (wygrywany)
• ŝriu (piszę) — ŝriv (pisana) — ŝrivtu (pisany)
• rob (łamię) — rov (łamana) — rovtu (łamany)
• gab (łapię) — gav (łapana) — gavtu (łapany)
• veu (widzę) — vis (widziana)
• met (kładę) — mes (kładziona)
• fed (dzielę) — fes (dzielona)
• fod (topnieję, mieszam) — fus (która topniała, mieszana)
• dëfid (bronię) — dëfes (broniona)
• brid (biorę) — bres (brana)
• siu (siedzę) — sis (która siedziała)
• gau (spadam) — gas (która spadała)
• euglui (włączam) — euglus (włączana)
• rëspud (odpowiadam) — rëspos (która odpowiadała)
• gor (biegam) — gons (która biegła)
• mund* (gryzę) — muns (gryziona)
• pou (kładę) — pust (kładziona)
• hiu (szukam) — hist (szukana)
• aviu (otwieram) — avint (otwierana)
• rëfiu (odnoszę się) — rëfint (która się odnosiła)
• pind* (gubię, przegrywam) — pint (gubiona, przegrywana)
• mui (umieram) — munt (która umierała)
• vul (chcę) — vult (chciana)
• greu (wierzę, myślę) — gret (która wierzyła, która myślała)
• muv (ruszam się) — mut (która się ruszała)
• viu (przychodzę) — vit (która przychodziła)
• tiu (trzymam) — tit (trzymana)
• fiu (kończę) — fit (kończona)
• naŝ (rodzę) — net (rodzona)
• noŝ (znam) — gout (znana)
• pus (mogę) — putet (która mogła)
• au (kocham) — aueut (kochana)
• su (jestem) — foret (która była)
• sit (czuję) — sëtet (która czuła)
• riu (śmieję się) — rièt (która się śmiała)
• iu (idę) — vaset (która szła)

Formy oznaczone gwiazdką (*) kończą się w formie podstawowej na -u w Republice Południowo-Zachodniej i Las Palmas.

Tabelka odmiany została przedstawiona na przykładzie czasownika diu (mówię).

	poj. męski	poj. żeński	mn. męski	mn. żeński
mianownik	diŝtu	diŝ (∅)	diŝtus	diŝtes
celownik biernik	diŝto	diŝte	diŝtos	diŝtis

Koniugacja III (< *īre)

W koniugacji I należy dodać do nieskróconego tematu -it, np. vistu (ubieram) — vestit (ubierana). Pełna odmiana dla tego przykładu jest zaprezentowana w tabeli poniżej.

	poj. męski	poj. żeński	mn. męski	mn. żeński
mianownik	vestitu	vestit	vestitus	vestites
celownik biernik	vestito	vestite	vestitos	vestitis

Odmiana z inkorporowanymi zaimkami

Imiesłów bierny również wchłania do siebie pewne zaimki. Schemat jest taki sam dla każdej koniugacji. Poniżej zaprezentowany jest przykład dla czasownika fau (robię).

	më (mnie)	të (cię)	iu (go)	ia (ją)	noi (nas)	voi (was)	ius (ich)	ias (je)	së (się)
M.poj.męski	faŝtu-m	faŝtu-t	faŝtu-i	faŝtu-ia	faŝtu-n	faŝtu-v	faŝtu-is	faŝtu-ias	faŝtu-s
B.poj.męski	faŝto-m	faŝto-t	faŝto-i	faŝto-ia	faŝto-n	faŝto-v	faŝto-is	faŝto-ias	faŝto-s
M.poj.żeński	më faŝ	të faŝ	iu faŝ	ia faŝ	noi faŝ	voi faŝ	ius faŝ	ias faŝ	së faŝ
B.poj.żeński	faŝte-m	faŝte-t	faŝte-i	faŝte-ia	faŝte-n	faŝte-v	faŝte-is	faŝte-ias	faŝte-s
M.mn.męski	faŝtu-m-s	faŝtu-t-s	faŝtu-i-s	faŝtus-a	faŝtu-n-s	faŝtu-v-s	faŝtus-is	faŝtus-as	faŝtus-es
B.mn.męski	faŝto-m-s	faŝto-t-s	faŝto-i-s	faŝtos-a	faŝto-n-s	faŝto-v-s	faŝtos-is	faŝtos-as	faŝtos-es
M.mn.żeński	faŝte-m-s	faŝte-t-s	faŝte-i-s	faŝtes-a	faŝte-n-s	faŝte-v-s	faŝtes-is	faŝtes-as	faŝtes-ei-s
B.mn.żeński	faŝti-m-s	faŝti-t-s	faŝtis-i-s	faŝtis-a	faŝti-n-s	faŝti-v-s	faŝtis-e-is	faŝtis-as	faŝtis-es

Analogicznie tworzy się formy, jeśli imiesłów zaczyna się samogłoską, tyle że dodajemy prefiksy takie same jak we wcześniejszych rodziałach w połączeniu z zaimkami më, të, iu, noi, voi, së przy zachowaniu standardowej odmiany, w pozostałych przypadkach obowiązują sufiksy podane wyżej.

Strona bierna i przydawki imiesłowowe

Od każdego czasu prostego i złożonego możemy tworzyć stronę bierną. Strona bierna jest zbudowana z odmienionego przez odpowiedni czas czasownika su (jestem) + imiesłowu biernego + ewentualnie wykonawcy czynności poprzedzonego zaimkiem dë. Jeżeli wykonawcę czynności wyrażamy w postaci zaimka, należy stosować inkorporowane formy imiesłowu biernego. Należy pamiętać, żeby nie nadużywać strony biernej w codziennym użyciu, ponieważ szersze jej zastosowanie znajduje się w formie pisanej.

Kilka przykładów:

• Ësti iau ir faŝtu-m. — Ta praca była wykonana przeze mnie.
• Ës lugvisau iuseure ieu euglus dë uos taudeiris. — Ten telewizor już nie będzie włączany przez żadne dzieci.
• Ius gausus su sets iavetus. — Buty są właśnie myte.

Możemy też stosować imiesłowy bez użycia czasownika głównego, głównie jako rozwiniętą przydawkę imiesłowową. Taką frazę zawsze umieszczamy po określanym rzeczowniku. W takim wypadku teraźniejsze zastosowanie (w stosunku do czasu całego zdania!) wyrażamy poprzez sam imiesłów, natomiast przeszłe zastosowanie wyrażamy poprzez imiesłów od czasownika au (mam) + imiesłów bierny. Tego typu zdań również nie należy nadużywać w codziennym użyciu, ponieważ szersze ich zastosowanie znajduje się w formie pisanej.

Przykłady:

• Ho brides ia geise auete gosete-m oid. — Bierz bluzkę, którą uszyłam wczoraj.
• H-eustruiet me ua pënsaue v-aueute imilu. — Pokażcie mi najbardziej kochaną przez was osobę.
• I hulu vè dresviu iu pute iuvi-ëm. — Idący przez most mężczyzna nie widział mnie.
• So es ua fen auè me sauvet ia vide. — To jest kobieta, która uratowała mi życie.

Rzeczownik

Rzeczownik w języku turgiskim odmienia się przez przypadki i liczby. Zachował się dość rozbudowany system w porównaniu do inych romańskich.

Deklinacja I

Do tej deklinacji należy większość rzeczowników, która ma rodzaj żeński. Większość rzeczowników z tej grupy kończyła się w łacinie na -ā.

Przykład dla rzeczownika fen (kobieta):

	l. poj.	l. mn.
mianownik	fen (∅)	fens
celownik biernik	fene	fenis

Uwaga: w dialektach obowiązujących w Mikronezji Półn. i w Republice Poł.-Zach. końcowe -h zmienia się w B.poj. na -ŝ-.

Alternacje:

• jeżeli w formach zależnych temat jest zakończony na:
  • st/ŝt/vt/ht,
  • i/u + spółgłoskę,
  • spółgłoskę + r/l/m/n,

wtedy w mianowniku l.poj. należy odrzucić ostatnią spółgłoskę, np. fuiste (las, B.poj.) — fuis (las, M.poj., nie: *fuist), pitre (kamień, B.poj.) — pit (kamień, M.poj., nie: *pitr), neule (mgłę, B.poj.) — neu (mgła, M.poj., nie: *neul),

• jeżeli w mianowniku l.poj. temat jest zakończony na c, w przypadkach zależnych głoskę tę wymieniamy na g, np. boc (usta, M.poj.) — boge (usta, B.poj.),
• jeżeli temat jest zakończony na:
  • s/ŝ/v/h,
  • spółgłoskę + d/t/l/m/n/r,
  • dwie spółgłoski, w tym pierwsza jest inna od l/m/n/r,
  • co najmniej trzy spółgłoski,

wtedy w mianowniku l.mn. pojawia się końcówka -es, rozszerzona o e, np. gund (lina, M.poj.) — gundes (liny, M.mn., nie: *gunds).

Deklinacja II

W tej deklinacji znajduje się większość rzeczowników, które przyjmują rodzaj męski. Większość rzeczowników z tej grupy kończyła się w łacinie na -us lub -um.

Przykład dla rzeczownika gapu (pole):

	l. poj.	l. mn.
mianownik	gapu	gapus
celownik biernik	gapo	gapos

Uwaga: Jeżeli rdzeń rzeczownika kończy się na u, obowiązuje końcówka -i w M.poj. i końcówka -is w M.mn., natomiast w pozostałych przypadkach u staje się niezgłoskotwórcze, np. ugui /ˈuɣuj/ (oko, M.poj.) — uguo /ˈuɣwo/ (oko, B.poj.). W analogicznej sytuacji i również staje się niezgłoskotwórcze. Nie można nadać u/i charakteru niezgłoskotwórczego, jeżeli rzeczownik w mianowniku jest jednosylabowy, np. fui /fuj/ (ogień, M.poj.) — fùo /ˈfuwo/ (ogień, B.poj., nie: *fuo /fwo/).

Deklinacja III

W tej deklinacji trzeba się nauczyć rdzenia dla M.poj. i rdzenia dla reszty odmiany. W tej deklinacji większość rzeczowników posiada odrębną postać celownika, natomiast rzeczowniki żywotne dodatkowo posiadają wołacz. Rzeczowniki w tej deklinacji mogą przyjmować zarówno rodzaj męski, jak i żeński, dlatego w tej grupie deklinacyjnej rzeczowników trzeba się uczyć wraz z rodzajnikami.

Przykład dla rzeczownika ou (człowiek, rdzeń un-):

	l. poj.	l. mn.
mianownik	ou (∅)	unes
celownik	uni	unis
biernik	une
wołacz		unes

Uwaga: Może się zdarzyć, że C.poj. jest równy B.poj., wtedy biernik przyjmuje końcówkę -i, np. gou (serce, M.poj.) — goudi (serce, B.poj. i C.poj.), szczególnie dzieje się to w sytuacji, gdy analogiczny rzeczownik w łacinie miał rodzaj nijaki. W mowie potocznej jednak często stosuje się "zwykłą" końcówkę -e i jest to w znacznej większości przypadków tolerowane przez językoznawców jako tzw. forma użytkowa (obok tzw. formy literackiej).

Uwaga 2: Do tej deklinacji należy pewna grupa rzeczowników pochodzenia senderoskiego, takie rzeczowniki przyjmują w M.mn. końcówkę -s, np. tanser (brat, M.poj.) — tansers (bracia, M.mn., nie: *tanseres).

Najważniejsze rzeczowniki w tej deklinacji (wraz z rodzajnikiem):

• i patër (ojciec, M.poj.) — iu patre (ojca, B.poj.)
• ia matër (matka, M.poj.) — ia matre (matkę, B.poj.)
• i rëŝ (król, M.poj.) — iu reue (króla, B.poj.)
• ia iëŝ (zasada, M.poj.) — ia ieue (zasadę, B.poj.)
• ia voŝ (słowo, M.poj.) — ia vose (słowo, B.poj.)
• ia iuŝ (światło, M.poj.) — ia iuse (światło, B.poj.)
• ia nuŝ (noc, M.poj.) — ia nuŝte (noc, B.poj.)
• i ou (człowiek, M.poj.) — iu une (człowieka, B.poj.)
• i gai (pies, M.poj.) — iu gaue (psa, B.poj.)
• ia na (nos, M.poj.) — ia naue (nos, B.poj.)
• i pe (stopa, M.poj.) — iu pìe (stopę, B.poj.)
• i de (ząb, M.poj.) — iu dite (ząb, B.poj.)
• ia an (szkoła, sztuka, M.poj.) — ia ante (szkołę, sztukę, B.poj.)
• ia mun (śmierć, M.poj.) — ia munte (śmierć, B.poj.)
• i gau (mięso, M.poj.) — iu gare (mięso, B.poj.)
• i pau (chleb, M.poj.) — iu paue (chleb, B.poj.)
• i peŝ (ryba, M.poj.) — iu peŝe (rybę, B.poj.)
• i plo (kwiat, M.poj.) — iu ploue (kwiat, B.poj.)
• i ive (wschód, M.poj.) — iu ievate (wschód, B.poj.)
• i poi (zachód, M.poj.) — iu poite (zachód, B.poj.)
• i mirdi (południe, M.poj.) — iu mirde (południe, B.poj.)
• i sol (słońce, M.poj.) — iu sule (słońce, B.poj.)
• i non (imię, M.poj.) — iu noni (imię, B.poj.)
• i gou (serce, M.poj.) — iu goudi (serce, B.poj.)
• i mel (miód, M.poj.) — iu mili (miód, B.poj.)
• i sel (sól, M.poj.) — iu sali (sól, B.poj.)
• i gabet (czoło, przód, M.poj.) — iu gavti (czoło, przód, B.poj.)
• i di (dzień, M.poj.) — iu dìe (dzień, B.poj.), wyjątki: ie diui w C.poj., iui diuis w C.mn.
• wszystkie rzeczowniki z sufiksem -au, np. ia geirau (rodzina, M.poj.) — ia geiraue (rodzinę, B.poj.)
• wszystkie rzeczowniki z sufiksem -oi, np. i aŝtoi (komornik, egzekutor, M.poj.) — iu aŝtoire (komornika, egzekutora, B.poj.)
• wszystkie rzeczowniki z sufiksem -de, np. ia deide (godność, M.poj.) — ia deidete (godność, B.poj.)
• wszystkie rzeczowniki odczasownikowe zakończone na samogłoskę + u, np. np. ia poteu (władza, M.poj.) — ia poteure (władzę, B.poj.)

Przymiotnik

Przymiotniki w języku turgiskim odmieniamy przez rodzaj, liczbę i przypadek. Ułatwieniem jest fakt, że odmianą przymiotnika rządzi trochę mniej reguł i wyjątków niż w przypadku rzeczowników. Inaczej niż w przypadku wielu innych języków romańskich w turgiszczyźnie istnieje silniejsza tendencja do stawiania przymiotnika przed rzeczownikiem, a nie po nim. Ważnym faktem jest również to, że w słownikach turgiskich jako formę podstawową zazwyczaj się podaję formę żeńską l.poj., a nie męską l.poj., ponieważ jest ona krótsza i zachodzą w niej różne alternacje. Tutaj została przyjęta europejska konwencja.

Deklinacja I

W deklinacji tej znajduje się większość przymiotników, które kończyły się w łacinie na -us.

Przykład dla przymiotnika vilu (stary):

	poj. męski	poj. żeński	mn. męski	mn. żeński
mianownik	vilu	vil (∅)	vilus	vils
celownik biernik	vilo	vili	vilos	vilis

Dla form męskich obowiązują te same uwagi co dla II deklinacji rzeczownikowej, natomiast dla form żeńskich obowiązują te same uwagi co dla I deklinacji rzeczownikowej.

Uwaga: wyjątkiem jest przymiotnik bui (dobry), ponieważ tutaj u nie staje się zgłoskotwórcze, zgodnie z zasadami dla II deklinacji rzeczownikowej, np. bùo /'buwo/ (dobry, B.lp.), nie: *buo /bwo/.

Deklinacja II

W deklinacji tej znajduje się większość przymiotników, które kończyły się w łacinie na -is. Nie ma tu osobnych form dla rodzaju męskiego i żeńskiego.

Przykład dla rzeczownika gradi (wielki, duży):

	poj. męski	mn. męski	poj. żeński	mn. żeński
mianownik	gradi		gradis
celownik biernik	grade		grades

Deklinacja III

Deklinacja ta zawiera przymiotniki, które mają tę samą formę dla każdego rodzaju, jednak mają osobny rdzeń dla mianownika i dla całej reszty, często również dochodzi do zmiany akcentu. Form tych trzeba nauczyć się na pamięć, podobnie jak w przypadku III deklinacji rzeczownikowej.

Przykład dla rzeczownika duli (zły):

	poj. męski	poj. żeński	mn. męski	mn. żeński
mianownik	duli (∅)		dolits
celownik biernik	dolit(e)		dolites

Uwaga: końcówka -e w B.poj. jest na ogół nieobowiązkowa, czasami jest ona obowiązkowa, a czasami jest nawet zakazana.

Uwaga 2: jeżeli rzeczownik w formie B.poj. kończy się na akcentowaną samogłoskę + spółgłoskę (+ ewentualne e), to forma M.mn. będzie brać rdzeń właśnie z B.poj., a nie z formy podstawowej.

Najważniejsze przymiotniki w tej deklinacji:

• duli (zły, M.poj.) — dolit(e) (zły, B.poj.) — dolits (zły, M.mn.)
• sele (cichy, M.poj.) — selit(e) (cichy, B.poj.) — selits (cichy, M.mn.)
• ivër (wolny, M.poj.) — ivre (wolny, B.poj.) — ivërs (wolny, M.mn.)
• feiŝ (udany, pełen sukcesu, M.poj.) — feise (udany, pełen sukcesu, B.poj.) — feiŝes (udany, pełen sukcesu, M.mn.)
• wszystkie imiesłowy czynne zakończone na akcentowane -e, np. gatè (śpiewający, M.poj.) — gatet (∅) (śpiewający, B.poj.) — gatets (śpiewający, M.mn.)
• wszystkie imiesłowy czynne zakończone na akcentowane -ei, np. spantei (bogaty, M.poj.) — spantel (∅) (bogaty, B.poj.) — spantels (bogaty, M.mn.)

Stopniowanie przymiotnika

Tak jak w wielu językach europejskich, tak samo i w języku turgiskim istnieje stopniowanie. Należy pamiętać, że nie podlegają stopniowaniu przymiotniki oznaczające stałe lub niemierzalne cechy.

Stopień wyższy przymiotnika tworzymy poprzez dodanie przed przymiotnikiem przysłówka miure (oznacza on "lepiej"), np. u miure bui ou (lepszy człowiek), ua miure spantei fen (bogatsza kobieta). Jeżeli natomiast chcemy porównywać coś do czegoś, to używamy przyimka dë, np. Ia es miure harŝ dë më. — On jest wyższy ode mnie.

Stopień najwyższy przymiotnika z kolei tworzymy poprzez dodanie po całej frazie nominalnej konstrukcji dë toto (oznacza ona "ze wszystkiego"), np. u bui ou dë toto (najlepszy człowiek), ua spantei fen dë toto (najbogatsza kobieta). Jeżeli natomiast chcemy sprecyzować grupę odniesienia, to używany przyimka dë, np. I avi uas bùis delgauis dë toto dë-a goieueraue. — On miał najlepsze oceny w szkole.

Zaimek

Każda grupa zaimków ma własną odmianę, dlatego ważne jest poznanie tych form na początku nauki.

Zaimek osobowy

Odmiana zaimka osobowego jest podana w tabeli poniżej.

	"ja"	"ty"	"on"	"ona"	"my"	"wy"	"oni"	"one"	"się"
M.	e (ë /j/)	tu	i (ei)	ia	no	vo	is	ias	―
B.	më /mi/	të /ti/	iu		noi	noi	ius		së /si/
C.	me	te	ie				iui		se

Formy oznaczone w nawiasach stosujemy, jeżeli wyraz zaczyna się tą samogłoską, na jaką się kończy forma bez nawiasów.

Teoretycznie język turgiski posiada formę grzecznościową tożsamą z zaimkiem "wy" (vo), jednak już pod koniec XVIII wieku zaczęto ograniczać jego stosowanie wyłącznie do oficjalnych sytuacji, bez względu na różnicę wieku czy statusu społecznego. Współcześnie użytkownicy języka turgiskiego zwracają się do wszystkich wyłącznie na "ty" (tu), natomiast dawną formę vo stosuje się tylko w pisemnej korespondencji kierowanej do głowy państwa, najwyższych hierarchów kościelnych i placówek dyplomatycznych.

Należy zaznaczyć, że nie istnieją zaimki dzierżawcze w języku turgiskim, przynależność wyraża się:

• poprzez przyimek dë + zaimek w bierniku, jeżeli w języku polskim traktujemy zaimek dzierżawczy jak przydawkę; w takiej sytuacji zaimki më, të i së są wymawiane w wygłosie przez /e/, czyli mają wymowę identyczną z celownikiem;
• za pomocą rodzajnika określonego + specjalnego rzeczownika mei (mój), tui (twój), ie (jego/jej), nustër (nasz), vustër (wasz) lub iui (ich), jeżeli w języku polskim traktujemy zaimek dzierżawczy jak orzecznik, np.
  • Ës pou es ia ie e nui tui. — To jabłko jest jej, a nie twoje. (adresat wypowiedzi jest mężczyzną)

Zaimek wskazujący

Odmiana zaimka wskazującego ësti /sti/ (ten) została zaprezentowana poniżej:

	poj. męski	poj. żeński	mn. męski	mn. żeński
mianownik	ësti	ës /is/	ëstus	ëstes
celownik biernik	ëstu	ëste	ëstos	ëstis

Odmiana zaimka wskazującego dësi /de'si/ (tamten) została zaprezentowana poniżej:

	poj. męski	poj. żeński	mn. męski	mn. żeński
mianownik	dësi	dës /des/	dësus	dëses
celownik biernik	dësu	dëse	dësos	dësis

Z kolei odmiana zaimka wskazującego santi (ten, tamten) została zaprezentowana poniżej:

	poj. męski	poj. żeński	mn. męski	mn. żeński
mianownik	santi	sant	santus	santes
celownik biernik	santu	sante	santos	santis

Zaimka ësti używamy, jeżeli:

• rzecz, o której się wspomina, jest widoczna w zasięgu wzroku, nawet jeśli znajduje się bardzo daleko;
• podkreślamy rzecz wspomnianą w poprzednim zdaniu.

Zaimek dësi jest stosowany, jeżeli:

• rzecz, o której się wspomina, nie jest widoczna w zasięgu wzroku;
• relacjonujemy wydarzenia z dalszej przeszłości;

Zaimek santi z kolei jest stosowany, jeżeli:

• relacjonujemy wydarzenia z bliższej przeszłości;
• przytaczamy cudzą wypowiedź.

Zaimek santi pochodzi z języka senderoskiego i przyjął odmianę analogiczną do innych zaimków wskazujących.

Zaimek wyrażający ilość

Zaimki takie jak "każdy", "żaden", "niektóry" klasyfikowane są w turgiskim jako osobna grupa zaimków.

Zaimek nui (żaden, nikt) odmienia się następująco:

	poj. męski	poj. żeński	mn. męski	mn. żeński
mianownik	nui /nuj/	nu	nus	nues
celownik biernik	nuo	nue	nuos	nuis /nwis/

Analogicznie się odmieniają zaimki helui (jakiś, któryś), hinui (ktoś) i honui (coś).

Zaimki halu (każdy), sumu (niektóry), totu (wszystko), sidu (mało) i moutu (dużo) odmieniają się jak przymiotniki regularne. Dwa pierwsze z nich, częściowo wraz z zaimkiem nui, zostały zapożyczone z języka astralskiego, natomiast zaimek sidu pochodzi z języka senderoskiego.

Zaimek pytający

Zaimki hi (kto) i ho (co) mają w bierniku formę he. Wyjątkiem jest sytuacja, kiedy przed zaimkiem ho znajduje się przyimek, wtedy zostaje on niezmieniony w bierniku.

Odmiana zaimka hel (jaki, który) wygląda następująco:

	l.poj.	l.mn.
mianownik	hel	hels
celownik biernik	hele	heles

Rodzajnik

W języku turgiskim istnieją dwa rodzaje rodzajników: rodzajnik nieokreślony, rodzajnik określony. Czasami wyróżnia się również rodzajnik cząstkowy. Rodzajniki pełnią bardzo ważną rolę w języku turgiskim, sygnalizują bowiem, że określany wyraz jest rzeczownikiem lub zaimkiem, co pozwala na łatwiejsze rozumienie całych zdań poprzez wyraźne oddzielenie orzeczenia od reszty zdania.

Odmiana

Tabela odmiany dla rodzajnika nieokreślonego wygląda tak jak poniżej:

	poj. męski	poj. żeński	mn. męski	mn. żeński
mianownik	u	ua	us	uas
biernik	uo		uos
celownik	ui /uj/		uis /ujs/

Tabela odmiany dla rodzajnika określonego z kolei prezentuje się w następujący sposób:

	poj. męski	poj. żeński	mn. męski	mn. żeński
mianownik	i	ia	is	ias
biernik	iu /ju/		ius /jus/
celownik	ie		iui /juj/

Przyimek

W języku turgiskim występują przyimki podobne do tych znanych z innych języków romańskich, z tym że bardzo często ulegają one kontrakcji z sąsiadującą częścią mowy.

Kontrakcje przyimków

Przyimki dë, a, eu, go, sou ulegają kontrakcji, inne natomiast jej nie podlegają. Tabela kontrakcji została przedstawiona poniżej.

	iu (rodz. okr.)	ia (rodz. okr.)	ius (rodz. okr.)	ias (rodz. okr.)	uo (rodz. nieokr.)	ua (rodz. nieokr.)	uos (rodz. nieokr.)	uas (rodz. nieokr.)	iu (go)	ia (ją)	ius (ich)	ias (je)
dë /di/ (z, od)	dë-i /dej/	dë-a /dja/	dë-is /dejs/	dë-as /djas/	dë-u /dew/	dë-ua /dwa/	dë-us /dews/	dë-uas /dwas/	iu-dë /'judi/	ia-dë /'jadi/	ius-dë /'juzdi/	ias-dë /'jazdi/
a (do, w)	a-i /aj/	a-ia /'aja/	a-is /ajs/	a-uas /'ajas/	a-u /aw/	a-ua /'awa/	a-us /aws/	a-uas /'awas/	(używa się celownika)
eu (w, na)	e-i /ej/	e-ia /'eja/	e-is /ejs/	e-ias /'ejas/	e-u /ew/	e-ua /'ewa/	e-us /ews/	e-uas /'ewas/	i-u /iw/	ia-u /jaw/	ius-eu /'jusew/	ias-eu /'jasew/
go (z, z pomocą)	go-i /ɣoj/	go-ia /'ɣoja/	go-is /ɣojs/	go-ias /'ɣojas/	go-u /ɣow/	go-ua /'ɣowa/	go-us /ɣows/	go-uas /'ɣowas/	iu-go /'juɣo/	ia-go /'jaɣo/	ius-go /'juzɣo/	ias-go /'jazɣo/
sou (na, na powierzchni)	so-i /soj/	so-ia /'soja/	so-is /sojs/	so-ias /'sojas/	so-u /sow/	so-ua /'sowa/	so-us /sows/	so-uas /'sowas/	(bez kontrakcji)

Zastosowania przyimków

Przyimki turgiskie, a zwłaszcza a i dë mogą pełnić bardzo wiele różnych funkcji.

Przyimek dë

Przyimek dë najczęściej wyraża przynależność lub własność, również tyczy się to zaimków osobowych:

• So es u spantoi dë-a ëspuse dë më. — To jest torebka mojej żony.
• Ia govintau dë-i ivro es ëspunc. — Okładka książki jest brudna.
• U gai dë-i bruvisaure muns-im oid. — Pies sąsiada mnie pogryzł wczoraj.

Kolejną ważną funkcją przyimka dë jest zaprzeczanie czasownika:

• Iuau dë-u odmuvle. - Nie mam samochodu.
• U tanser dë më iuval dë-a undel saloiraue. — Mój brat nie lubi muzyki klasycznej.
• Iuau bres dë-a iege dë më. — Nie wziąłem swojej kurtki.

Często przyimek dë tworzy z rodzajnikiem nieokreślonym tzw. rodzajnik cząstkowy dla substancji niepoliczalnych:

• Ho me aieŝtës dë-ua iaŝte a-ia gavète, hiu-dë-të. — Dodaj mi mleka do kawy, proszę.
• Ie undeuei ho-i dësvede dë-u paue. — Powiedziałam mu, by kupił chleb.
• Iuputeu a his odë iaŝer dë-u dousoi. — Nie mogłam znaleźć cukru.

Przyimek dë wyraża również funkcję ablatywną, czyli wyraża miejsce, skąd odbywa się jakiś ruch:

• Saieumu dë-a Polone hadu-i for du anus. — Wyjechaliśmy z Polski dwa lata temu.
• Su viuè dë-a matre dë më. — Wracam od swojej mamy.
• Dë tipo a tipo val a m-asiu fuie. — Od czasu do czasu lubię posiedzieć na dworze.

Przyimek dë często jest elementem rekcji czasownika:

• Dis iu-go dë-a rëfiurau dë noi. — Rozmawiałam z nim o naszym związku.
• Ho dëspeue-n-s! (zamiast: *Ho dëspeues dë noi) — Zaczekaj na nas!
• Au goudet dë-u andëviurel douto. — Pomyślałam o prezencie urodzinowym.

Przyimek a

Przyimek a najczęściej wyraża kierunek ruchu (funkcja allatywna):

• Su vè a-ia puste. - Idę na pocztę.
• Hed puse a viue a-ia ëstedaue? - Jak mogę się dostać na przystanek?
• Sus n-asiuits a-i diùo — Jesteśmy zajęci do poniedziałku.

Przyimek a łączy czasowniki modalne z czasownikami głównymi:

• Val a goieu us fogos. — Lubię zbierać grzyby.
• Afiuei sau a nad. — Nareszcie umiem pływać.
• Iupus a aviu ia punte! — Nie mogę otworzyć drzwi!
• Iuiu a te sideru, pëndou. — Nie pomogę ci, przykro mi.

Przyimek a łączy czasowniki modalne z czasownikami głównymi:

• Val a goieu us fogos. — Lubię zbierać grzyby.
• Afiuei sau a nad. — Nareszcie umiem pływać.
• Iupus a aviu ia punte! — Nie mogę otworzyć drzwi!
• Iuiu a te sideru, pëndou. — Nie pomogę ci, przykro mi.
• Rësuiver-ës a saier dë-a Polone. — Postanawili wyjechać z Polski.

Przyimek a często pełni funkcję dopełniania dalszego (zamiast celownika):

• Di-e-i a-i gaue dë më. (rzadziej: Di-e-i ie gaui dë më) — Dałam to mojemu psu.
• Govid is totos a-ia nuve vetaue. — Zapraszam wszystkich do nowego sklepu.

W przypadku osób jednak zawsze trzeba stosować celownik:

• Dì ie matri dë më ia gleue dë-i odmuvle dë më. — Dałam mojej mamie swoje klucze do samochodu.
• Ho sindës ëste ietre iui goiauretes dë të. — Wyślij ten list do swoich kolegów z pracy.

Liczebnik

Dużo liczebników zostało odziedziczonych prosto z łaciny, jednak spory wpływ na liczebniki turgiskie miał wpływ też substrat senderoski.

Liczebiki główne

W odróżnieniu od innych romańskich każdy liczebnik trzeba odmienić przez przypadki. Większość liczebników również odmienia się przez rodzaje.

Formy izolowane

W tabelce są podane liczebniki w postaci tzw. izolowanej, używane przede wszystkim do wyliczania.

1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	18	19	20
u	du	dre	hatër	seh	siŝ	siut	uŝ	nuv	dis	udes	dùes	drìes	hatundes	hides	sès	seutides	ŝtòes	noides	vet

30	40	50	60	70	80	90	100	1000	1000 000	1000 000 000	1000 000 000 000	0
dret	hatret	sëhet	seŝet	seutet	ŝtet	nouet	letan	mil	letletandu / mièu	devesetverletandu / milmièu	deverletandu	nul

Liczebniki złożone od 21 do 99 tworzymy, po prostu podając najpierw dziesiątki, potem jedności, np. 75 to seutet seh.

Liczebniki 200-900 tworzymy, przyklejając przed letan liczebnik 2-9, np. 600 to siŝletan.

Podobnie się dzieje z pełnymi tysiącami, tyle że używamy w pisowni myślnika dla liczebników powyżej 10000, z wyjątkiem łączenia liczebnika 2-9 z liczbą 1000 — przyklejamy liczbę od 1-999 przed tysiącami, np. 247000 to duletan-hatret-siutmil, a 9000 to nuvmil.

W przypadku liczb większych niż milion musimy zapamiętać rdzeń zapożyczony z języka senderoskiego, przy czym należy pamiętać, że turgiski stosuje tysięczny separator, a senderoski dziesięciotysięczny, mimo to pełne miliony tworzymy analogicznie, np. 20 000 000 to jest vet-letletandu.

Przykład liczebnika: 1 234 567 to letletandu duletan-dret-hatërmil sehletan seŝet siut.

Liczebniki z rzeczownikami

Liczebniki używane z rzeczownikami w mianowniku brzmią podobnie jak izolowane formy, jednak jeżeli rzeczownik jest rodzaju żeńskiego, mamy formy ua dla 1, a dùe dla 2.

Liczebniki od 1-10 w bierniku tworzymy tak:

• w przypadku 1 mamy biernik uo w r.m. i ua w r.ż.,
• w przypadku 2 mamy biernik dus w r.m. i dùes w r.ż.,
• w przypadku 3 mamy biernik dres,
• w przypadku 4 mamy biernik hatre,
• w przypadku 8 mamy biernik uŝte,
• do reszty dodajemy końcówkę -e, np. 9 w bierniku to nuve.

Liczebniki od 1-9 w celowniku tworzymy podobnie jak w bierniku, tyle że zamiast końcówki -e jest końcówka -i. Wyjątki:

• 1 w celowniku to ui (w każdym rodzaju),
• 2 w celowniku to dui (w każdym rodzaju),
• 2 w celowniku to drei.

Liczebniki od 11 do 19 w przypadkach zależnych tylko wymieniają końcówkę -es na -is, np. 14 w bierniku to hatundis.

Liczebniki od 20 wzwyż uzgadniamy z rzeczownikiem wg deklinacji twardej przymiotnikowej, o ile ostatni człon liczebnika nie jest liczbą z zakresu 1-19, np. 20 psów to vetus gaies.

Liczebniki 100-900 przyjmują z kolei całkiem inne formy: 100 to sit, liczebniki 200-900 wymieniają senderoski rdzeń -letan- na rodzime -sit-, np. "400 jabłek" to hatërsites pous. Uwaga, jeśli zgodnie z regułą podaną w następnym zdaniu nie uzgadniamy setki, która jest częścią liczebnika złożonego, rdzeń -letan- zostaje bez zmian.

W przypadku liczebników złożonych większych niż 20 uzgadniamy z rzeczownikiem wyłącznie ostatni człon, np. "24 godziny" w bierniku to vet hatre studis.

Liczebniki porządkowe

Liczebniki porządkowe od 1 do 10 tworzymy nieregularnie:

1	2	3	4	5	6	7	8	9	10
briui	sëgodu	tinsu	hantu	hitu	siŝtu	siumu	ŝteui	noui	dismu

Liczebniki od 11 do 19 tworzymy, dodając przed liczebnik 1-9 przedrostek di-, np. 17. to disiumu.

Liczebniki od 1 do 19 uzgadniamy z rodzajem opisywanego rzeczownika, np. "druga córka" to ia sëgod fil.

Dla liczebników od 20 wzwyż liczebnik porządkowy tworzy się analitycznie — dë + liczebnik w formie izolowanej, np. 45. to dë hatret seh. Tych form nie odmieniamy przez przypadki ani rodzaje.

Przykłady tekstów

język turgiski	język francuski	język hiszpański	język polski
Patre dë noi hi-ës e-is silos, sè sagretu i non dë të, viue i reu dë të, sè faŝ ia sovau dë të so-ia tire ho e-i silo. Noi dës oid iu diuel paue dë noi, noi pligës ius deitos dë noi hed plegeu iui deitoiris dë noi. Ins n-iugoduies e-ia teitesaue, mei faue-n-s ivres dë-a dolite.	Notre Père, qui es aux cieux, que ton nom soit sanctifié, que ton règne vienne, que ta volonté soit faite sur la terre comme au ciel. Donne-nous aujourd’hui notre pain de ce jour. Pardonne-nous nos offenses, comme nous pardonnons aussi à ceux qui nous ont offensés. Et ne nous laisse pas entrer en tentation mais délivre-nous du Mal.	Padre nuestro que estás en el cielo, santificado sea tu Nombre; venga a nosotros tu reino; hágase tu voluntad en la tierra como en el cielo. Danos hoy nuestro pan de cada día; perdona nuestras ofensas como también nosotros perdonamos a los que nos ofenden; no nos dejes caer en la tentación, y líbranos del mal.	Ojcze nasz, któryś jest w niebie, święć się imię Twoje; przyjdź królestwo Twoje; bądź wola Twoja, jako w niebie tak i na ziemi. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom. I nie wódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode złego.
Ias totes pënsaus naŝ ivërs e iheis e-ia deidete e e-is driŝtos. Ias su eudetes a-ia rasaue e a-ia sovreiaue e ias au deute ho gopuntu-s a uiaudres ho-us tansers.	Tous les êtres humains naissent libres et égaux en dignité et en droits. Ils sont doués de raison et de conscience et doivent agir les uns envers les autres dans un esprit de fraternité.	Todos los seres humanos nacen libres e iguales en dignidad y derechos y, dotados como están de razón y conciencia, deben comportarse fraternalmente los unos con los otros.	Wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi pod względem swej godności i swych praw. Są oni obdarzeni rozumem i sumieniem oraz powinni postępować w stosunku do siebie wzajemnie w duchu braterstwa.
Iàs siut dìes e-ua sëtmaue: i diui, i diment, i dimiu, i diviure, i laten, i dimanter, ia douc. Iàs dùes meses e-u ano: i ieiru, i fueiru, ia minaŝ, i abriu, ia ploiau, ia novt, ia bluvau, i ŝtoureu, i noviureu, ia dursan, i udësiureu, i dùesiureu.	Il y a sept jours dans la semaine: lundi, mardi, mercredi, jeudi, vendredi, samedi, dimanche. Il y a douze mois dans l'année: janvier, février, mars, avril, mai, juin, juillet, août, septembre, octobre, novembre, décembre.	Hay siete días en la semana: lunes, martes, miércoles, jueves, viernes, sábado, domingo. Hay doce meses en el año: enero, febrero, marzo, abril, mayo, junio, julio, agosto, septiembre, octubre, noviembre, diciembre.	Jest siedem dni w tygodniu: poniedziałek, wtorek, środa, czwartek, piątek, sobota, niedziela. Jest dwanaście miesięcy w roku: styczeń, luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik, listopad, grudzień.