Język wendyjski
Wersja z dnia 11:47, 7 cze 2019 autorstwa Henryk Pruthenia (dyskusja | edycje) (→Spółgłoski miękkie)
Język wendyjski | |
---|---|
Sposoby zapisu: | Łacińskie |
Typologia: | Fleksyjny SVO |
Faktycznie | |
Utworzenie: | Henryk Pruthenia w 2018 |
W Adnacie | |
Używany w : | brak |
Lista conlangów |
Zobacz też słownik tego języka. |
Język wendyjski, też wandyjski, wenedzki - język używany w Adnacie.
Dźwięki
Samogłoski
- i iː u uː (i ī u ū)
- e eː o oː (e ē o ō)
- a aː (a ā)
Dyftongi
- ai au (ai au)
- oi (oi)
- ei eu (ei eu)
Spółgłoski
- m n (m n)
- p b t d k g (p b t d k g)
- s z ʃ ʒ χ (s z š ž ch~h)
- l r j (l r j)
Alofonia
Przed i, ī, e, ē, ei oraz eu dochodzi do palatalizacji spółgłosek zwartych, nosowych, jak i szczelinowych. Dźwięki /k/, /g/ oraz /n/ są spalatalizowane do /c/, /ɟ/, /ɲ/. Przed o, ō, u, ū oraz oi dochodzi do silnej labializacji spółgłosek zwartych jak i nosowych.
Spółgłoski miękkie
Wszystkie spółgłoski nieszczelinowe posiadają także swój palatalizowany odpowiednik będący nie alofonem, a oddzielnym fonemem:
- mʲ ɲ (m̧ ņ)
- pʲ bʲ tsʲ dsʲ c ɟ (p̧ b̧ ţ ḑ ķ ģ)
- lʲ rʲ (ļ ŗ)
Zmiany fonetyczne
- h₁e, eh₁ > e, ē
- eh₂, h₂e > ah₂, ah₂
- eh₃, h₃e > oh₃, h₃o
- ḱ, ǵ, ǵʰ > ś, ź, ź > s, z
- N̥HC > N̥̄C
- VH > V̄
- H > ∅, ə
- dt, tt > ss
- sr > str
- _s > χ {r, k, j, w, i, u}
- kw, gw, > kʷ, gʷ
- bʰ, dʰ, gʰ > b, d, g
- eRa > aRa {r, l, m, n}
- -ēR, ōR > -ī, -ū
- R̥C- > RiC- {r, l}
- R̥, M̥ > aR, aM (rzadko iR, iM, czasem przed /i/, /j/, a też /k/, /g/)
- N̥̄C > āNC
- ə > a
- ē > ī
- -T > -∅ {t, d}
- pC, bC > C
- T¹C² > χC² {t, d, k, g}
- p...kʷ > kʷ...kʷ
- kʷ, gʷ > k, g
- o > a
- ew > ow
- uwa > owa
- sj, zj > š, ž
- VCN > VN
- ĭ, ŭ > ∅ (nieakcentowane, w szczególności po akcencie)
- ei > ai
- eu > o
- V:V̯ > VV̯
- ou > eu
Rozwój systemu akcentuacyjnego
- retrakcja akcentu z końcówki na:
- pierwszą sylabę wyrazu, jeżeli wszystkie samogłoski są krótkie
- na sylabę z samogłoską długą;
- proces miał miejsce przed rozbiciu się samogłosek sonornych na sekwencję VR, przez co akcent pozostawał w wygłosie. Akcent też nie przechodził na samogłoskę słabą /ə/.
- w wyrazach z samogłoskami krótkimi (gdy akcentowana jest pierwsza sylaba, za wyjątkiem wyrazów jednosylabowych (jeżeli chodzi o rdzeń) z zamkniętą sylabą w mianowniku) akcent przeskakuje na fleksję z samogłoską długą.
- skrócenie samogłosek w fleksji rzeczownika (w całkowitym wygłosie sylaby)
- ustabilizowanie się systemu paradygmatów:
- A - stała sylaba akcentowana
- B - przeskakiwanie akcentu na fleksję
- C - stały akcent na fleksji