Język wernijski

Język wernijski ????
Sposoby zapisu:	Cyrylica
Typologia:	Fleksyjny VSO
Faktycznie
Utworzenie:	Henryk Pruthenia w 2018
W Adnacie
Używany w :	brak
Lista conlangów

Zobacz też słownik tego języka.

Język wernijski - język używany przez góralski lud Wernów, zamieszkujących Adnatę. Jego najbardziej charakterystyczną cechą jest rozróżnienie sylab według mór.

Dźwięki

W języku

Samogłoski

Krótkie

• i y ɨ ɯ u (і ӱ ы ӹ у)
• e ø ə ɤ o (е ӧ ъ ө о)
• ɛ ɔ (є ꙩ)
• æ ɒ (ѣ а)

Długie:

• iː yː ɨː ɯː uː (іі ӱӱ ыы ӹӹ уу)
• eː øː ɵə͡ː ɤː oː (ее ӧӧ ъъ өө оо)
• ɛː ɔː (єє ꙩꙩ)
• æː ɒː (ѣѣ аа)

Superdługie (tylko w wygłosie słowa):

• iːː ɯːː uːː (і̀ ӹ̀ у̀)
• æːː ɒːː (ѣ̀ а̀)

Dyftongi:

• ɨ̯e (ые)
• ɨ̯ɛ (ыє)
• ɨ̯ə (ыъ)

• ɨu̯ (ыу)
• ɤu̯ (өу)
• ɛu̯ (єу)
• ɒu̯ (ау)

• oy̯ (о)
• ɔy̯ ()
• ɒy̯ (ау)

• ei̯ (еі)
• ɛi̯ (єі)
• æi̯ (ѣі)

• u̯ɨ (уы)
• u̯ɛ (ує)
• u̯æ (уѣ)

• eɨ̯ (еы)
• ɛɨ̯ (єы)
• əɨ̯ (ъы)
• æɨ̯ ɑɨ̯ (ѣы аы)

Spółgłoski sylabotwórcze

Krótkie:

• m̥ (ъм)
• n̥ (ън)
• r̥ (ър)
• s̥ (ъс)
• l ̥ (ъл)
• ʙ̥ (ъѵ)

Długie:

• m̥ː (ъмм)
• n̥ː (ънн)
• r̥ː (ърр)
• s̥ː (ъсс)
• l ̥ː (ълл)
• ʙ̥ː (ъѵѵ)
• ʝ̥ː (ъҗҗ)
• ɣ̥ː (ъгг)

Spółgłoski

• m n (м н)
• b t d c k q (б т д ??????????? к ҁ)
• ɸ β ð s z ʒ ʝ x ɣ χ ʢ h ɦ (ф~ѳ ? ҙ с з ж җ х г ӽ ғ һ ꚕ)
• ʋ j ɥ (в ј ҩ)
• ʙ r (ѵ р)
• ɬ ɮ (ԡ ԕ)
• l (л)

Morowość

W języku wernijskim żadna sylaba nie może by więcej niż trójmorowa. Głównym czynnikiem wpływającym na ilość mór w sylabie jest długość samogłoski; na ilość mór wpływ też mają niektóre spółgłoski stojące w wygłosie sylaby - nagłos sylaby nigdy nie wpływa na długość sylaby. Wyrazy mogą posiadać najwyżej sześć mór.

Spółgłoski wzdłużające

• m n (м н)
• x χ ʢ (х ӽ ғ)
• ɸ¹ (ѳ)
• ɮ (ԡ)
• ʙ r (ѵ р)
• l (л)

• ¹jeżeli spółgłoska pochodzi od dawnego /θ/, to nie dochodzi do wzdłużenia sylaby. Przez to spółgłoska /ɸ/ zapisywana jest dwoma różnymi znakami.

Stopnie długości

Istnieją trzy stopnie długości mór:

• I - samogłoski i spółgłoski sonorne krótkie;
• II - dyftongi, samogłoski długie, a także sylaby z grupy I, po których znajduje się spółgłoska wzdłużająca;
• III - samogłoski superdługie, a także sylaby z grupy II, po których znajduje się spółgłoska wzdłużająca;

Budowa sylaby

Sylaba może przyjąć strukturę STRSRVHC, gdzie:

• S - dowolna spółgłoską szczelinowa;
• T - dowolna spółgłoska, przy czym zazwyczaj zwarta.
• R - spółgłoska sonorna lub podoba;
• V - dowolna samogłoska;
• H - dowolna spółgłoska szczelinowa dalsza niż /x/;
• C - dowolna spółgłoska.

Zapis

A a	C c	D d	E e	G g	H h	Ƕ ƕ
[a]	[k]	[d]	[e]	[g]	[x]	[xʷ]