Jezyk nanga
Język nanga - conlang a priori autorstwa Pawła "spitygniewa" Paligi. Jego zręby powstały w 2009 roku jako projekt języka dla jednego z ludów z południa świata Mantyonu. Został dopracowany i opublikowany na forum Conlanger po porzuceniu owego conworldu jesienią 2010. Autor uważa go za jedyny udany swój język aprioryczny. Jego nazwa oznacza w nim samym po prostu "język".
Fonetyka
Nanga zawiera ubogi zestaw fonemów, co rekompensowane jest długimi morfemami, zwłaszcza leksykalnymi. Dopuszczalna budowa sylaby to CV(C), gdzie jako spółgłoska końcowa może stać jedynie płynna (tj. /m/, /n/, /ɲ/, /ŋ/ i /r/).
Samogłoski
Nanga posiada tylko trzy fonemy samogoskowe kontrastujące ze sobą jedynie wysokością, zapisywane jako i, e, oraz a. Ich realizacja różni się w zależności od otoczenia:
| przed wargowymi | przed dziasłowymi | przed palatalnymi | przed tylnojęzykowymi | w pozostałych pozycjach | |
|---|---|---|---|---|---|
| /i/ | [y] | [ɪ̈]/[i] | [i] | [ɯ]/[i] | [ɨ] |
| /e/ | [ø̞] | [ɜ]/[ɪ] | [ɪ̈] | [ɤ̞]/[e] | [e̞] |
| /a/ | [ɶ] | [a]/[æ] | [æ] | [ɑ]/[a] | [a] |
Znak po slashu oznacza wartość po palatalnej. Oprócz tego, między wargową a welarną występuje zlabializowany odpowiednik "normalnej" głoski przedwelarnej, np. /peka/ ['po̞ka].
Spółgłoski
Nanga posiada 20 fonemów spółgłoskowych:
| wargowe | dziąsłowe | palatalne | welarne | uwularne | krtaniowe | |
|---|---|---|---|---|---|---|
| zwarte bezdźwięczne | p | t | c <ty> | k | ʔ <'> | |
| zwarte dźwięczne | b | d | ɟ <dy> | g | ||
| szczelinowe | s | h | ||||
| nosowe | m | n | ɲ <ny> | ŋ <ŋ> | ||
| płynne | w | ɾ <r> | y | ʀ <x> |
Fonemy o nieoznaczonej wymowie są zapisywane tak samo jak w tabelce. Dźwięki dziąsłowe wymawiane są apikalnie z lekką retrofleksją.
Jako że to barwa samogłosek zależna jest od otaczajacych spółgłosek, nie ma wielu alofonii, wyjątki są następujące:
- /ɾ/ w wygłosie i przed spółgłoską ma wartość [l];
- /ŋ/ w nagłosie wyrazu, gdy poprzedni kończy się spółgłoską lub po dłuższej przerwie wymawia się jako [g];
- spółgłoska nosowa przed zwartą upodabnia się do niej względem miejsca artykulacji.
Prozodia
Nanga nie posiada fonemicznego iloczasu ani rozróżnienia tonów. Akcent jest w zasadzie dynamiczny, ale z lekkim, choć wyraźnie słyszalnym wzdłużeniem i podniesieniem tonu. Miejsce akcentu zawsze pada na pierwszą sylabę morfemu rdzenia.
