|
Język epirocki Λόἐ ῖπιρχε
[lɔ́h i᷈pirx]
|
Sposoby zapisu:
|
grecki, cyrylica, łaciński
|
Typologia:
|
analityczno-fleksyjny SVO?
|
Faktycznie
|
Utworzenie:
|
Henryk Pruthenia w 2017
|
W ?
|
Używany w :
|
Epir
|
Klasyfikacja:
|
J. słowiańskie
|
Lista conlangów
|
Język epirocki (Λόἐ ῖπιρχε [lɔ́h i᷈pirx]) - język południowosłowiański używany na terenie Królestwa Epiru. Względem stanu prasłowiańskiego charakteryzuje się silnie uproszczoną morfologią i wieloma zmiana w prozodii.
Zmiany Językowe
- TorT, TolT, TerT, TelT > TraT, TloT, TrĕT, TlĕT
- orT- > raT-
- tj, dj > št, žd
- nowy akut daje wzdłużenie;
- ĕ > ja
- depalatalizacja przed /e/
- št, žd > šk, žg
- wymowa /v/ jako [w]
- wzmocnienie /v/ po i przed samogłoską akcentowaną do /b/, o ile nie przed spółgłoską
- przeniesienie akcentu i melodii na pierwszą sylabę, o ile nie słaby prefiks (z jerem, lub przed wielosylabowym słowem), z rzadka zjawisko załamania tonu
- ъ, ь > ɯ, ɪ, lub wypadnięcie i wzdłużenie samogłoski
- e > ɪ
- nieakcentowane i > ɪ
- ja > je
- ę, ǫ, ę̄, ǭ > ja, ɯ, ja:, ɯ:
- y > ɯ
- VCjV > VCCV
- zabarwienie samogłoski akcentowanej pod wpływem samogłoski długiej nieakcentowanej:
- Zaokrąglenie (pod wpływem u, ɔ):
- Przejście do przodu (pod wpływem i, ɪ, ɛ):
- y, ʏ, œ > y
- æ > ɛ
- ɪ przed twardymi w sylabie otwartej i w sylabie zamkniętej > ɛ
- ɪ w reszcie pozycji > i
- Dyftongizacja długich samogłosek pod akcentem, w reszcie pozycji skrócenie samogłoski i pojawienie się tonu łamanego:
- i: y: ɯ: u: > æi, øy, ɵu, ɒʉ
- ɛ: ɔ: > eɪ, uo
- a: ɒ: > æu, ou
- wygłosowe -a, -u > -e
- x > ∅ V_V
- s > h V_V, #_V
- æi, øy, ɵu, ɒʉ > ɛɪ, ɛɪ, ɛu, ɔu
- eɪ, uo > e: o:
- æu, ou > ɛu, ɔu
- e: o: > e, o
- ɒʉ > ɒi
- zlanie się dźwięcznych i bezdźwięcznych spółgłosek w sylabach nieakcentowanych pomiędzy samogłoskami
- osłabienie s, š i ich dźwięcznych odpowiedników przed spółgłoskami i ich zanik
- x > s przed spółgłoskami
- x > ∅ w nagłosie
- ks > x
- ps > s
- s, z, š, ž, p, b, t, d, k, g > ∅ w wygłosie
- ts, dz > s, z
- š, ž > x
- nagłosowe t, d > s, z
- wygłosowe e > ∅
- wygłosowe ɔ > ∅
Dźwięki
Samogłoski
Dyftongi
Spółgłoski
- m n
- p b t d k ɡ
- s z x h
- w r l j
Akcent
Występują następujące typy akcentu:
Zapis
Zapis Grecki
Α α
|
Β β
|
Γ γ
|
Δ δ
|
Ε ε
|
[a]
|
[b]
|
[g]
|
[d]
|
[ɛ]
|
Ζ ζ
|
Η η
|
Ι ι
|
Κ κ
|
Λ λ
|
[z]
|
[e]
|
[i], [j]
|
[k]
|
[ɫ], [lʲ]
|
Μ μ
|
Ν ν
|
Ξ ξ
|
Ο ο
|
Π π
|
[,]
|
[n], [nʲ]
|
[x]
|
[ɔ]
|
[p]
|
Ρ ρ
|
Σ σ ς
|
Τ τ
|
Υ υ
|
Χ χ
|
[r]
|
[s]
|
[t]
|
[y]
|
[x]
|
Ω ω
|
[o]
|
Dwuznaki
Αι αι
|
Αυ αυ
|
Ει ει
|
Ευ ευ
|
Υι υι
|
Ου ου
|
Ωυ ωυ
|
[ɒi]
|
[ɒ]
|
[ɛɪ]
|
[ɛu]
|
[ɯ]
|
[u], [w]
|
[ɔu]
|
Znaki Diakrytyczne
ά
|
ὰ
|
ᾶ
|
ἁ
|
[a˧˥]
|
[a˦˨]
|
[a˦˥˨]
|
[ha]
|
Interpunkcja
- . – .
- , – ,
- · – ; :
- ; – ?
Gramatyka
Rzeczownik
Fleksja rzeczowna uległa silnemu uproszczeniu w języku epirockim. Zachowały się jedynie trzy przypadki:
- mianownik - pełni podobne funkcje co w innych językach słowiańskich. W porównaniu ze stanem prasłowiańskim, przejął on funkcje wołacza.
- dopełniacz - oprócz pełnienia funkcji odziedziczonych ze stanu prasłowiańskiego, pod wpływem liczby podwójnej zaczął przejmować także funkcję miejscownika (w wyniku czego niektóre rzeczowniki przyjmują w dopełniaczu końcówkę kontynuującą końcówkę miejscownika), a także, przy pomocy przyimka ζελ (dla) celownika.
- biernik - wypełnia on te same zadania, co w języku prasłowiańskim, jednak przejął on też wiele funkcji pełnionych przez dawny narzędnik.
Deklinacja I
Obejmuje wszystkie rzeczowniki rodzaju męskiego przyjmujące w liczbie mnogiej końcówki -υι, -έ. Rzeczowniki oznaczająca ludzi posiadają tożsamy biernik i dopełniacz.
Deklinacja I
|
Przypadek
|
Sg
|
Pl
|
Nom.
|
T-∅
|
T-C-υι
|
Gen.
|
T-C-ε
|
T~ 0-C-έ
|
Acc.
|
NOM/GEN
|
NOM/GEN
|
Deklinacja I
|
Przypadek
|
Sg
|
Pl
|
Nom.
|
βυίλ
|
βυίλκυι
|
Gen.
|
βυίλκε
|
βυῖλκέ
|
Acc.
|
βυίλ
|
βυίλκυι
|
Deklinacja I
|
Przypadek
|
Sg
|
Pl
|
Nom.
|
ρεύ
|
ράβυι
|
Gen.
|
ράβε
|
ραῦβέ
|
Acc.
|
ράβε
|
ραῦβέ
|
Deklinacja II
Deklinacja II kontynuuje prasłowiańską deklinację -jo-tematową pod wpływem deklinacji -i-tematowej oraz spółgłoskowych. Rzeczowniki oznaczająca ludzi posiadają tożsamy biernik i dopełniacz.
Deklinacja II
|
Przypadek
|
Sg
|
Pl
|
Nom.
|
T-∅
|
T-Cx2-ι
|
Gen.
|
T-Cx2-ι
|
T-Cx2~ -C-έ
|
Acc.
|
NOM/GEN
|
NOM/GEN
|
Deklinacja II
|
Przypadek
|
Sg
|
Pl
|
Nom.
|
κείν
|
κείννι
|
Gen.
|
κείννι
|
κείννέ
|
Acc.
|
κείννι
|
κείννέ
|
Deklinacja III
Deklinacja II kontynuuje prasłowiańską deklinację spółgłoskową.
Deklinacja II
|
Przypadek
|
Sg
|
Pl
|
Nom.
|
T-∅
|
T-Cx2-ι
|
Gen.
|
T-Cx2-ι
|
T-Cx2~ -C-έ
|
Acc.
|
NOM/GEN
|
NOM/GEN
|
Deklinacja I
Deklinacja I
|
Przypadek
|
Sg
|
Pl
|
Nom.
|
|
|
Gen.
|
|
|
Acc.
|
|
|
v
Zaimek
Czasownik