Język proto-talonbacki

Język proto-talonbacki — rekonstruowany wspólny przodek wszystkich języków talonbackich, będący bliskim krewnym języka proto-harruńskiego. Jego najbardziej charakterystyczną cechą jest zanik wszystkich mlasków oraz ich przejście z spółgłoski ejektywne oraz iniektywne, a także zanik spółgłosek labializowanych i przydechowych.

Fonologia

Samogłoski

a e i u
a: e: i: o:

Spółgłoski

m n ɳ
p b t d ʈ ɖ ɟ k g k͡p ɡ͡b ʔ ʔ͡h
tˤ dˤ ʈˤ ɖˤ
t͡s ʈ͡ʂ
s z
s:ˤ z:ˤ
β h
r ɽ ʁ
l j w
ɓ ɗ
t͡s' ʈ͡ʂ' ʄ'

Akcent

Akcentowana jest pierwsza od końca długa sylaba. Jeśli wszystkie sylaby są krótkie, akcent pada na pierwszą sylabę.

Struktura sylaby

Podobnie jak w języku proto-talonbacko-harruńskim, sylaba przybiera formę (C)CV(C).

Zmiany fonologiczne

Zmiany fonologiczne z proto-talonbacko-harruńskiego do proto-talonbackiego:

ə → i e

u: → o:

tə kə → tʲ kʲ → t͡s ʈ͡ʂ

ɫ → w

mʷ nʷ ɳʷ → mw nw ɳw

bʰ dʰ ɟʰ gʰ → b:ʔ d:ʔ ɟ:ʔ g:ʔ

ɽʷ → ʁ

ʘ → ɓ

ǀ → t͡s'

ǃ → ʈ͡ʂ'

ǂ → ʄ'

ǁ → ɗ

Gramatyka

W proto-talonbackim istniały 4 przypadki: mianownik, dopełniacz, celownik, biernik. Nie występował natomiast rodzaj gramatyczny.