Język wikajski
wikajski vicae | |
---|---|
Utworzenie: | tqr w 2006, 2012 |
Sposoby zapisu: | cothi-vicae, łacinka |
Typologia: | SVO, SOV |
Kody | |
Conlanger–1 | vic |
Conlanger–3 | pri.vic.tqr |
Przykład | |
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka formalny ro-ailuni caemaoa potho fianoi onthomene hi fianoi lothene di deme hi di curili atheie eninteno pothenai maei videce eninteno ti aelotho hi curilo eninteno gomithe fetho yoao caipene laene ro-ailuni eninteno potoczny ro-ailuni em'potho f'onthomene hi'fi'lothene deme'di hi'curili'di atheie ma'videce aelotho'ti hi'curilo fetho'ya'go caipene ro-ailuni'lae | |
Lista conlangów |
Zobacz też słownik tego języka. |
Język wikajski (vicae, dosł. mowa) - język stworzony dla conworldu około 2006 roku, w 2012 odkurzony i dość mocno poprawiony, już jako niezależny język. Podstawową cechą wyróżniającą ten język jest używanie języka formalnego, potocznego i kilku pośrednich stopni w różnych sytuacjach jako mowy grzecznościowej.
Język formalny i język potoczny
Zasadniczo istnieją dwie wersje tego języka, różniące się gramatyką i wymową, prawie nie różniące się natomiast słownictwem. Różnice między oboma językami spowodowane są sztucznym stworzeniem języka formalnego, aby "udostojnić" brzmienie poprzednich języków. Język potoczny jest językiem powstałym na bazie języka formalnego, z wpływami starego języka (przedformalnego).
Fonologia i zapis języka
Trzeba rozróżnić fonologię języka formalnego od fonologii języka potocznego. Ta druga zmienia się bardzo pomiędzy różnymi dialektami, jak i nawet pomiędzy osobami. Zapis łacinką nie używa wielkich liter.
Samogłoski
Zapis | IPA - język formalny | IPA - język potoczny | Przykład |
---|---|---|---|
a | /a/ | /a/ | alaim ("władca") |
e | /ɛ/ | /e/ | eilos ("lud, zgromadzenie") |
e (koniec wyrazu) | /ɛ/ | /ɐ/ | lathe ("ląd") |
u | /u/ | /ou/ | vilune ("dach") |
o | /ɔ/ | /au/ | vion ("błysk") |
ae | /æ/ | /aje/ | aelo ("światło") |
i | /i/ | /i/ | nilune ("śmierć") |
i (w hi) | /œ/ | /i/ | hi ("i") |
oa | /œ/ | /oja/ | inthoa ("nurt") |
Spółgłoski
Zapis | IPA - język formalny | IPA - język potoczny | Przykład |
---|---|---|---|
y | /j/ | /j/ | yonge ("dym") |
z | /z/ | /z/ | naizovie ("gwiazda") |
b | /b/ | /β/ | bocae ("podwójny") |
n | /n/ | /n/ | danathe ("długo") |
n w "on" | /n/ | /ɲ/ | on ("kraj") |
n w końcówkach "ene" | /n/ | /nʲ/ | zirviene ("niebieski") |
d | /d/ | /d/ | dene ("tutaj") |
l | /ɫ/ | /ɫ/ | beld ("syn") |
l w xl | /l/ | /l/ | |
p | /p/ | /p/ | pamitho ("nazywać") |
c | /k/ | /k/ | cothe ("znak") |
m | /m/ | /m/ | vimathe ("noga") |
k | /gʰ/ | /ɣ/ | kian ("piana") |
f | /pʰ/ | /f/ | fothore ("wodospad") |
t | /t/ | /t/ | atimo ("ciąć") |
v | /v/ | /w/ | vico ("mówić") |
r | /ɹ/ | /r/ | maro ("śnieg") |
s | /s/ | /s/ | othis ("słynny") |
s na początku wyrazu | /s/ | /ʃ/ | soaca ("dziewięć") |
h | /ɣ/ | /ɣ/ | hem ("port") |
g | /g/ | /g/ | gabene ("czarny") |
dh | /dʰ/ | /d/ | adh ("gniazdo") |
th | /tʰ/ | /t/ | thun ("woda") |
x | /x/ | /x/ | |
dd | /ð/ | /ð/ | |
tt | /θ/ | /θ/ | |
hl | /ʎ/ | /l/ | |
hw | /w/ | /w/ | |
hr | /ʀ/ | /r/ | |
ht | /ts/ | /ts/ | |
hz | /ʒ/ | /ʒ/ | |
ss | /ʃ/ | /ʃ/ | |
qu | /kʰw/ | /xw/ | lequathe ("pas") |
qe | /kʰie/ | /xije/ | luqebethe ("krew") |
Zbitki samogłosek w mowie formalnej zawsze wymawiane są bez protezy, w potocznej z protezą krótkiego /j/. Proteza występuje także czasem na początku wyrazu, jeśli jego pierwsza litera to samogłoska, a ostatnia litera poprzedniego wyrazu też jest samogłoską.
Praktycznie zawsze w mowie potocznej występują: proteza /j/ między samogłoskami (przynajmniej niektórymi), /x/, /f/, /ɣ/, /t/, /d/ zamiast /kʰ/, /pʰ/, /gʰ/, /tʰ/, /dʰ/, oraz formy /ɔɲ/ i /enʲe/.
Akcent
W języku formalnym akcent główny na 3 sylabę od końca, poboczny na ostatnią. Akcent toniczny. W przypadku dwusylabowego słowa akcent na 1 sylabę, jednosylabowe słowa bez akcentu
W języku potocznym 'doklejki' akcentowane tonicznie co drugą 'doklejkę'. Słowo rdzenne akcentowane dynamicznie na pierwszą sylabę, oraz jeśli są przynajmniej trzy sylaby, akcentem pobocznym, na ostatnią. W przypadku słów bez doklejek, akcentowane tak samo jak w języku formalnym, tyle, że dynamicznie.
Gramatyka
Gramatyka w wikajskim jest bardzo prosta. Istnieją trzy czasy, tryb rozkazujący, oraz strona bierna. Obowiązuje szyk SVO, ale w formie potocznej można użyć w niektórych przypadkach szyku SOV.
W przypadku określania jednego czasownika przez drugi np. chcę jeść czasownik jeść jest traktowany jako podstawowy, i do niego odnoszą się wszystkie modyfikacje, natomiast czasownik 'chcieć' występuje zaraz po nim (i jeśli isnieje jego skrót, może się w mowie potocznej doczepić do czasownika podstawowego).
Czasowniki
Czasowniki w wikajskim zawsze zakończone są na literę '-o'. Praktycznie nieodmienne, z wyjątkiem czasowników eninteno - być i camao - mieć; oraz formy trybu rozkazującego.
Czas przeszły
Tworzony jest przez czasownik anantena (forma przeszła od eninteno - być). Czasownik ten w języku formalnym jest zawsze na końcu zdania, w potocznym dokleja się na początku czasownika w skróconej formie an'. W języku potocznym występują skrócenia, sposób ich używania będzie wyjaśniony w odpowiednim punkcie.
Język formalny
athei aemeo viti anantena - On jechał naprzód
Język potoczny
ath'an'aemeo viti - On jechał naprzód
Czas teraźniejszy
Tworzony przez czasownik eninteno (być) w sposób podobny do czasu przeszłego. W języku potocznym czasownik ten jest opuszczany, nawet jeśli w zdaniu nie występuje żaden inny czasownik.
Język formalny
athei aemeo viti eninteno - On jedzie naprzód
Język potoczny
ath'aemeo viti - On jedzie naprzód
Czas przyszły
Tworzony przez czasownik anantenoa (przyszła forma eninteno - być). W języku potocznym czasownik ten skraca się do ano'.
Język formalny
athei aemeo viti anantenoa - On będzie jechał naprzód
Język potoczny
ath'ano'aemeo viti - On będzie jechał naprzód
Tryb rozkazujący
Tworzony przez dodanie końcówki 'e' do czasownika. W przypadku drugiej osoby liczby pojedynczej można opuścić zaimek. Występuje tylko w czasie teraźniejszym i wobec tego nie używa się czasownika eninteno.
Język formalny
aemeoe viti - Jedź naprzód!
Język potoczny
aemeoe viti - Jedź naprzód!
Strona bierna
Tworzony przez dodanie caemaoa (forma czasownika "być", w języku potocznym skrócone do em') przed czasownikiem. Po czasowniku eninteno (lub jego formach) występuje wykonawca czynności, z dodaną końcówką '-a' lub '-ai' w przypadku liczby mnogiej.
Język formalny
Ilune dramo monle eninteno- Człowiek gotuje jedzenie. monle caemaoa dramo eninteno ilunea - Jedzenie jest gotowane przez człowieka.
Język potoczny
Ilune dramo monle - Człowiek gotuje jedzenie. monle em'dramo (ilunea) - Jedzenie jest gotowane (przez człowieka).
W przypadku języka potocznego można opuścić wykonawcę czynności, w języku formalnym musi on zawsze występować.
Rzeczowniki
W wikajskim rzeczowniki są nieodmienne. Liczba mnoga tworzona jest poprzez zmianę końcówki '-e' na '-i'. Jeśli końcówka to '-ie', wtedy do niej dodaje się '-hi'. Jeśli rzeczownik kończy się na spółgłoskę, dodaje się '-e' lub '-i' na końcu. Jest całkiem sporo wyjątków.
Przykłady: nime – nimi (ubranie), mavie – maviehi (ręka), ilaun – ilauni (mężczyzna) - ale ilaune – ilaunei (kobieta), alaim – alaime (władca).
Przymiotniki
Przymiotniki odrzeczowne zakończone są na "-ene". Tak, jak i rzeczowniki, przymiotniki są nieodmienne.
Przysłówki
Są nieodmienne. Często powstają od przymiotników poprzed dodanie prefiksu 'yi-'
Liczebniki
Liczba | Liczebnik zwykły | Liczebnik porządkowy |
---|---|---|
1 | aca | eieaca |
2 | boca | eieboca |
3 | memca | eiememca |
4 | athaca | eieathaca |
5 | vinthaca | eiehvintaca |
6 | uthaca | eieothaca |
7 | lacca | eielacca |
8 | hoaca | eiehoaca |
9 | soaca | eiesoaca |
10 | fimaca | eiefimaca |
11 | thataca | eietataca |
12 | nathaca | eienathaca |
W języku wikajskim stosowany jest skomplikowany system dwunastkowo - siódemkowy.
Przykładowo: 90 to athaca hi boca-vathone hi uthaca-rath czyli 4 + 2*7 + 6*12
Zaimki
Jako jedyne części mowy odmieniają się przez przypadki. W wikajskim są trzy przypadki: mianownik, dopełniacz i biernik. Dopełniacz ma formę przymiotnika i jako taki się zachowuje. Mianownik jest używany tylko jako podmiot w zdaniu. W innych przypadkach zaimek jest w bierniku.
Przypadek | 1 osoba l.poj. | 2 osoba l.poj. | 3 osoba l.poj. | 1 osoba l.mn. | 2 osoba l.mn. | 3 osoba l.mn. | zaimek zastępczy | zaimek przedmiotowy |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
mianownik | azoei | lumei | athei athoei | bei | cei | maei | fianoi | thanoi |
dopełniacz | azoene | lumene | athene athoene | bene | cene | maene | fianoene | thanoene |
biernik | azoeie | lumeie | atheie athoeie | beie | ceie | maeie | fianoie | thanoie |
Podział na rodzaj męski i żeński występuje tylko u ludzi (lub w przypadku istot żywych posiadających płeć, dla podkreślenia tej płci). Inne istoty żywe są rodzaju męskiego. Zaimek przedmiotowy używany jest tylko do przedmiotów, nie posiada liczby.
Podmiot jest zazwyczaj wymagany do każdego określenia przymiotnikiem, wtedy używany jest fianoi. Może też być używany w przypadku, gdy użycie któregoś z innych zaimków może powodować problem z określeniem, którą nazwę zastępuje.
Słowotwórstwo
a) przymiotniki od rzeczowników - dodaje się sufiks '-ne'
b) czasowniki od rzeczowników - zmienia się ostatnią samogłoskę na '-o', jeśli ostatnia litera jest spółgłoską, dodaje się '-o'
c) rzeczowniki od czasowników - zmienia się '-o' na '-e'
Czasowniki zawsze zakończone są na '-o', np: qumeo - żyć, dramo - gotować, alaimo - rozkazywać, avieo - czytać. Rzeczowniki powstałe przez zmianę '-o' na '-e' zazwyczaj określają czynność: drame - gotowanie, avie - czytanie. Alaimo w drodze wyjątku tworzy rzeczownik alaie - rozkaz.
d) rzeczowniki od przymiotników - jeśli przymiotnik nie ma końcówki '-ne', dodawany jest prefiks 'ye-'
e) przysłówki od przymiotników - dodaje się prefiks 'yi-'
'Doklejki' w języku potocznym
W języku potocznym zdanie skracane jest poprzez doklejanie niektórych wyrazów do innych.
Kolejność przyczepiania
początek wyrazu (od tego wyrazu w lewo)
- an' (en') ano' od anantena eninteno anantenoa, en' wypadło z użycia - am' em' od camao i caemaoa - 2 formy mieć. - liczebniki - reszta przedrostków, w kolejności występowania w zdaniu
koniec wyrazu (od tego wyrazu w prawo)
- 'yo, 'ya - i inne od czasowników określających - od yono - musieć i yoao - reszta sufiksów sprzed wyrazu - ewentualne sufiksy zza wyrazu
Modyfikacje
Liczebniki tracą końcówkę '-ca' i przyczepiane są na początku wyrazu, który określają. Spójniki przyczepiane są na końcu następującego wyrazu, z wyjątkiem hi, które doklejane jest na początku.
Stopniowanie według formalności i potoczności
Bardzo istotną cechą języka są stopnie pośrednie między mową formalną a potoczną.
Stopień formalności | Opis |
---|---|
0 | Najbardziej formalna forma. Używana tylko w najważniejszych dokumentach państwowych i inskrypcjach. |
1 | Bardzo formalna forma. Stosowana w oficjalnych pismach i do osób dużo wyżej postawionych. |
2, 2b | Formalna forma. Stosowana do bezpośrednich zwierzchników oraz jako grzeczniejsza forma 3. |
3, 3b | Dość formalna forma. Używana do nieznajomych i niżej postawionych. |
4, 4b | Dość potoczna forma. Używana w kontaktach równorzędnych do osób znanych, ale nie bliżej. |
5, 5b | Potoczna forma. Używana podobnie do 6, ale przy mniejszym stopniu zażyłości. |
6 | Potoczna forma. Używana w kontaktach równorzędnych i przyjacielskich. |
Formy b odnoszą się do możliwości pominięcia czasownika "być", jeśli byłby on w takiej samej formie, w jakiej był użyty poprzednim razem. Dotyczy to tylko użycia jako operator, w zdaniu "on jest człowiekiem" w dalszym ciągu musi być użyty czasownik "być".