Księstwo Agrabaskie

Isūrvan Aghrabahaz X Księstwo Agrabaskie {{{flaga}}} {{{herb}}} "Éxanna chûzaranajai yichaniya" Wielkość od skromnych początków Mapa Księstwa Agrabaskiego na tle regionu Amanuru oraz Imperium Ajdyniriańskiego Język urzędowy: ajdyniriański, agrabaski Języki używane: agrabaski, kaldyjski, ajdyniriański, nowotahareński, inne Stolica Agrabar Ustrój prowincja imperialna monarchia parlamentarna, apartheid Książę xxx {{{szef rządu}}} {{{premier}}} Powierzchnia - całkowita -% wody {{{powierzchnia całkowita}}} km² {{{procent wody}}}% Ludność na rok 5360 CE - całkowita ok. 2 680 000 stolica - ok. 630 000 Waluta 1 adrash = 100 zuvwarów (ADR) Strefa czasowa {{{czas}}} Powstanie: {{{utworzenie}}} Hymn {{{hymn}}} Przynależność do organizacji {{{organizacje}}} Domena internetowa {{{internet}}} Kod telefoniczny +{{{kod}}}

Księstwo Agrabaskie (ajd. Isūrvan Aghrabahaz [isu:r'van agʰraba'xaz], agr. X) — jedna z prowincji Imperium Ajdyniriańskiego, posiadająca rozległą autonomię w kwestiach wewnętrznych, dawniej niepodległe państwo Agrabarów. Znajduje się na południowy zachód od Serca Imperium. Krajobraz krainy jest dosyć zróżnicowany: od niekończących się pól uprawnych w dolinie rzeki Eqarosi, przez lasy środkowej części prowincji, aż po wysokie wzgórza i szczyty wyznaczające granicę Płaskowyżu Chaminejskiego. Głównych ośrodków miejskich jest niewiele, są to przede wszystkim miasta położone nad wielką rzeką, a na zachodzie stolica prowincji - Agrabar.

Agrabar był u szczytu potęgi w ??? wieku. W owym czasie naród ten, był owładnięty ideą mesjanizmu agrabarskiego, który głosił dziejową konieczność dominacji tej narodowości nad resztą Tahareńczyków. Ideałów tych nigdy nie wprowadzono na szerszą skalę, z racji konfliktu z Ajdynirem i utratą niepodległości. Na skutek tego wydarzenia większość Agrabarczyków porzuciło imperialistyczne plany (wśród radykalnych stronnictw politycznych wizja "Wielkiego Agrabaru" jest żywa do dziś), zaś skupiło się na rozwoju gospodarki, techniki, nauki oraz filozofii. Owocem zmiany światopoglądowej jest wysoki autorytet agrabarskich uczonych i lokalnego uniwersytetu, który jest ostoją swobodnych badań naukowych.

Historia

Historia narodu agrabarskiego rozpoczyna się wraz z przybyciem pierwszych Taherańczyków na tereny współczesnego Agrabaru. Bezpośrednią przyczyną migracji była działalność Proroka Agry. Jego idee dały również podstawy organizacji społecznej, religijności oraz prawodawstwa Agrabarczyków. Zbiegło się to w czasie z wielką słabością lokalnych potęg (Mhasalu i Ajdyniru), co umożliwiło swobodny rozwój państwowości. Po kilkuset latach odrębność kulturowo-językowa Agrabarczyków znacznie się pogłębiła oraz rozwinęła.

II Wielki Exodus Tahareński

Około ??? wieku rodzime tereny Tahareńczyków nawiedziła fala nieszczęść (m.in. klęski głodu, epidemie). Jak to zwykle w niepewnych czasach bywa, namnożyło się wszelkiej maści wędrownych kaznodziejów i apokaliptycznych proroków. Jednakże tylko jeden z nich zapisał się na kartach historii, a był nim Agra. "Mężczyzna o raczej rachitycznej budowie ciała, z twarzą oznakowaną śladami licznych chorób, ale równocześnie z wielkimi zdolnościami w dziedzinie retoryki, niesłychaną charyzmą i wybitną zdolnością organizacji ludzi wokół realizacji swoich celów" - tak był opisywany przez jemu współczesnych. W pierwszych latach działalności, Prorok głosił istnienie wielce urodzajnej krainy na kilkaset kilometrów na północ, która została posłana Tahareńczykom przez Stworzyciela Historii. Jego przesłanie znalazło podatny grunt wśród drobnomieszczaństwa, chłopów bez ziemi oraz lokalnego lumpenproletariatu. Wraz z początkiem roku ????, Agra wraz z grupą kilku tysięcy wyznawców wyruszył do swojej ziemi obiecanej. Przez następne dwa lata nieustanie wędrowali, aż w końcu odnaleźli opuszczone miasta w okolicach dzisiejszego Shirabadu. Tam też założono pierwszą osadę i rozpoczęto proces kolonizacji. Urodzajna ziemia oraz umiarkowany klimat stanowiły doskonałą podstawę dla rozwoju rolnictwa. Sukces wyprawy sprawił, że nowo przybyli chętnie sprowadzali swoich krewnych w owe rejony. Tempa zmianom dodawał również sam Agra, którego efektywne zarządzanie sprawiło, że w momencie jego śmierci lokalna liczba ludności powiększyła się o pięciokroć.

Początki państwowości i rozwój terytorialny

Śmierć i pogrzeb Agry był wydarzeniem bardzo doniosłym w historii Agrabaru. W uroczystościach żałobnych uczestniczyła znamienita większość mieszkańców, zaś żałoba trwała około pół roku. W tym czasie, Sobór Mędrców (czyli grupa która była najbliżej związana z Prorokiem), zdecydował o ustroju i dalszym rozwoju państwa. Ustalono, że dopóki żyje pierwsze pokolenie uczniów Mistrza, to właśnie oni będą sprawować władzę. Wybrano także jednego Mędrca - ???, którego pierworodny syn miał zostać księciem Agrabaru. Taka dystania miała ostoją kultury i tradycji, zaś krajem de facto miały zarządzać Sobory. Spisano także żywot Agry oraz inne księgi zawierające rozmaite zakazy i nakazy dla wyznawców religii agrabaskiej(jednym z ciekawszych jest ten mówiący o zakazie niszczenia tekstów, nawet tych bluźnierczych).

Nastąpił okres dobrobytu. Państwo się prężnie rozwijało, zarówno ekonomicznie jak i demograficznie. Pojawiła się spora grupa Agrabarczyków, którzy zaczęli masowo sprowadzać niewolników do pracy na swoich polach uprawnych. Żegluga i handel na rzece Equarsi kwitł, przede wszystkim eksport żywności do Ajdyniru. W celu maksymalnego wykorzystania żyznych terenów, przeniesiono Agrabar o około 50 kilometrów na zachód. Było to wielkie przedsięwzięcie, trwało ponad 10 lat. Z tej racji, w niektórych kronikach można się spotkać z nazwą "wędrująca stolica".

W ??? stuleciu ukształciły się granicę Agrabaru [ciąg dalszy nastąpi]