Masarz językowy: Różnice pomiędzy wersjami
m |
|||
Linia 17: | Linia 17: | ||
* '''qatlee''' – samogłoski rozróżniane tylko na podstawie tonu, iloczasu i fonacji, boczne spółgłoski synchroniczne i asynchroniczne zwartoszczelinowe oraz szczelinowe, kontrast nosowości u spółgłosek. | * '''qatlee''' – samogłoski rozróżniane tylko na podstawie tonu, iloczasu i fonacji, boczne spółgłoski synchroniczne i asynchroniczne zwartoszczelinowe oraz szczelinowe, kontrast nosowości u spółgłosek. | ||
* [http://en.wikipedia.org/wiki/Ithkuil ithkuil] (Iţkuîl) - 81 przypadków, polisyntetyczny, trudna fonetyka. | * [http://en.wikipedia.org/wiki/Ithkuil ithkuil] (Iţkuîl) - 81 przypadków, polisyntetyczny, trudna fonetyka. | ||
+ | |||
+ | == Zobacz też == | ||
+ | |||
+ | * [[kitchen-sink]] | ||
+ | * [[nooblang]] | ||
+ | [[Kategoria:Kultura forum językotwórców]] |
Aktualna wersja na dzień 01:45, 4 lis 2015
Masarz językowy, język masarski – termin wprowadzony przez Canisa na forum językotwórców (zobacz), używany obecnie głównie przez niego i Dynozaura. Określa język o ekstremalnym stopniu trudności, zarówno dla jego tworzenia, jak i kontroli i nauki. Nurt conlangingu poświęcony tworzeniu supertrudnych języków nosi nazwę masarzyzmu.
Istnienie
Wśród języków naturalnych masarze są rzadkim zjawiskiem. Z reguły dąży się do upraszczania, a nie komplikowania języków, co nie znaczy, że bardzo trudnych wśród nich nie ma. Mogą do nich należeć także języki z wysoką liczbą fonemów (afrykańskie, europejskie), trudne gramatycznie (być może węgierski, który rozróżnia 29 przypadków), używające skomplikowanego pisma (języki chińskie, japoński i koreański) czy wyrafinowane leksykalnie (koreański system honoryfikatywności); aczkolwiek na miano prawdziwego masarza mogą zasłużyć jedynie języki, które połączą wszystkie lub większość tych cech.
Tworzenie języków sztucznych o niespotykanej trudności jest przede wszystkim postrzegane jako wyzwanie dla samego twórcy. Przy tworzeniu pojawia się pewna granica, za którą autor sam nie jest w stanie kontrolować własnego języka, gdyż już go nie pojmuje. Im więcej można przy tworzeniu takiego języka zrobić, tym trudniejszy sam conlang i w konsekwencji lepsze jego zastosowanie przykładowo w charakterze szyfru bądź do celów artystycznych. Miarą sukcesu jest nie tylko proces zaawansowania samego języka, ale także stopień umiejętności posługiwania się nim przez samego autora.
Przykłady wśród natlangów
- język Taa (ǃXóõ), zwany także „afromasarzem”, z rodziny Khoisan – olbrzymia ilość dźwięków, akcent toniczny, różne rodzaje mlasków;
- język nuchálk, niemalże wymarły z rodziny salisz – polisyntentyczny, posiada słowa takie jak xłp̓x̣ʷłtłpłłskʷc̓ [xɬpʼχʷɬtʰɬpʰɬːskʷʰt͡sʼ] (13 spółgłosek 0 samogłosek);
- język abchaski (аҧсшәа), z rodziny kaukaskich – bardzo duża ilość fonemów spółgłoskowych przy zaledwie trzech samogłoskach.
- popularnie za bardzo trudne języki uważa się również gruziński (układ nominatywno-ergatywny, ejektywność, zbitki spółgłoskowe), polski (bogata fonologia, zbitki spółgłoskowe, wiele nieregularności w morfologii), mandaryński (tony, przydech, pismo ideograficzne).
Przykłady wśród conlangów
- amulti (κνἅικἃι ὰμύλτὶ) – prawie w całości ingresywny, rozróżnia przynajmniej cztery mogące się krzyżować atrybuty dla samogłoski, ponad czterdzieści przypadków gramatycznych, bardzo trudne pismo ideograficzno-abugidowe.
- jrytjryr – azjatycki, o skomplikowanym systemie tonów (kombinacje z akcentem dynamicznym) i przydechów, niejasnym systemie dotyczącym retrofleksji, wybitnie trudny gramatycznie.
- qatlee – samogłoski rozróżniane tylko na podstawie tonu, iloczasu i fonacji, boczne spółgłoski synchroniczne i asynchroniczne zwartoszczelinowe oraz szczelinowe, kontrast nosowości u spółgłosek.
- ithkuil (Iţkuîl) - 81 przypadków, polisyntetyczny, trudna fonetyka.