Nuaria

     Projekt w trakcie gruntownej rewizji.

R1   Państwo conworldu KYON.   3
Amaksus Nuaria
ΑΜΑΞΥΣ · AMAXUS · ᐊᒪᒃᓱᔅ
ROK 8973
Flaga Nuarii	Emblemat Nuarii
{{{jedna flaga}}}
Nuaria na Kyonie południowym (rzut prostokątny) Nuaria na świecie (odwzorowanie walcowe równoodległościowe)
Polityka
Stolica	Kuru
Królowa	Kʼũma II
Ustrój	Monarchia absolutna z istotną arystokracją
Porządek prawny	rozporządzenia królewskie i ministerialne
Ustawa zasadnicza	{{{ustawa zasadnicza}}}
Zbiory praw	{{{zbiory praw}}}
Język urzędowy:	nuaryjski, yuke, języki rdzenne
Początek	{{{pojawienie}}}
Koniec państwa	{{{koniec}}}
Demografia
Ludność 8973 EK	547 801 - 225 538 stolica Kuru
Narodowości	Nuaryjczycy, Wiraflycy, Olsowie - mniejszości miejscowe: liczne narody nomadyczne - mniejszości egzotyczne: Szurowie, Rubanowie, Szyszeni, Kauradowie, Ajdyniriańczycy, Buańczycy
Języki używane:	yuke, języki rdzenne, nuaryjski
Średnia dł. życia	50 lat
Wiara
Religia państwowa	{{{religia państwowa}}}
Religia dominująca	{{{religia dominująca}}}
Typ religii	{{{typ religii}}}
Siła wyższa lub panteon	{{{siła wyższa}}}
Najważniejsze ośrodki kultu	{{{ośrodki kultu}}}
Poziom wolności wyznania	{{{wolność wyznaniowa}}}
Inne religie	{{{inne religie}}}
Geografia i natura
Położenie na świecie	Kyon południowy
Powierzchnia	2 242 382 km²
Stefy klimatyczne	tundra, wyżyny subarktyczne, wyżyny górskie, sawanna, pustynia
Gospodarka
Kraje eksportu	Olsenia, Szur, Ajdynir
Towary eksportowe	złoto, srebro, platyna, diamenty, szafiry, rubiny, szmaragdy, ametysty, inne metale i kamienie szlachetne
Kraje importu	Olsenia, Szur, Ajdynir
Towary importowe	żywność, paliwa opałowe, futra, medykamenty, gotowe wyroby metalowe
System monetarny	dualistyczny parytet bulionu złota i miarki nasion pszenicy
Waluta	Skon (eksport) - złoto. Masoq (wewn.) - pszenica. Łan (hybryd.) - elektrum.
Kod waluty	NUQ. NUW. NUS.
{{{motto}}}
Ewolucja
◀ {{{przed}}} {{{po}}} ▶

Amaxus, najdalsze południe.

Amaxus lub od kluczowego regionu Nuaria (nuar. Ινυϝάρνα Αμαξύς Inuwarna Amaxus [inu'warna ama'ksus], język yuke Amaxus [ama'ksus] lub Iqalinuusa Nuarvhero [iqʼaliˈnuːsa ˌnʷarŭˈhero]) - państwo położone na skrajnym południu kontynentu Kyonu, graniczące od wschodu z Olsenią, od zachodu z Szurem, od północy z Wielką Pustynią Południową Kyonu i od południa z Kyońskimi Obszarami Antarktycznymi. Stolica i ośrodek religijny znajduje się w Kuru (nuar. Κύρυν, yuke Kurun, rdzenne Kkųrų [kʼũˈrũ]), politycznie jest to monarchia mianowana, często dziedziczna, której zawsze przewodzi kobieta. Nuaria jest unikatem na skalę światową ze względu na silnie zakorzeniony kulturowo matriarchat i rozpowszechnioną poliandrię, która powstała na gruncie uwarunkowań klimatycznych, gdzie ciężka, fizyczna praca przy zbieractwie, łowiectwie lub górnictwie pochłania tak wiele czasu mężczyzn, że zarządzaniem zajmują się tradycyjnie kobiety. Symbolem jest harpun i lina.

Przewagą Nuarii jest, paradoksalnie, jej bardzo trudny klimat, zimny przez cały rok, zimą pogrążający się na wiele miesięcy w całkowitych ciemnościach, okazjonalnie tylko łagodzony przez wdmuchiwanie rozgrzanego powietrza od strony Wielkiej Pustyni. Ani Olsenia, ani Kyon Zachodni nie posiadają dostatecznej wiedzy czy genetycznych umiejętności znoszenia bardzo ciężkiej, słabo opłacalnej pracy przy bardzo nieprzyjaznych warunkach. Nuaria jest niezdolna do samodzielnego wyżywienia swojej populacji, nie jest w stanie jej ogrzać ani zapewnić dostatecznej opieki medycznej. Posiada natomiast olbrzymie złoża złota, srebra, platyny, diamentów, szmaragdów, rubinów, ametystu i wielu innych kamieni szlachetnych i handlując nimi, szczególnie z Olsenią, jest w stanie kupić i rozdystrybuować żywność, medykamenty i drewno opałowe.

Słabością jest klimat i nieurodzajne gleby. Nuaria dzieli się na trzy regiony: zachód z górami zachodnimi, klin i wschód z górami wschodnimi. Klinem jest obszar centralny, zwany też "miechem", który od północy stanowi bramę na Wielką Pustynię Południową, która latem regularnie wdmuchuje bardzo rozżarzone, ale też bardzo suche powietrze, wypełnione piaskiem. Nawadnianie skąpych terenów rolnych ma miejsce podczas regularnych wylewów znacznej ilości wody topniejącej pod wpływem letniej fali żaru. Morze południowe, dzielące antarktydę i Nuarię, zimą zamarza całkowicie. Skutkiem tego, latem temperatura zachodu i wschodu sięga +15 stopni a zimą -70 stopni, a w klinie latem +50 stopni i zimą -90 stopni. W takich warunkach niemożliwe jest zbudowanie większej cywilizacji.

Nazwa

W języku polskim funkcjonuje pojęcie "ziemia ojczysta", "ojczyzna". Nie we wszystkich językach to samo znaczenie oddaje się przez odniesienie do ojca, zdarzają się odniesienia do matki, jak w języku angielskim "motherland". Nuaryjczycy najczęściej o swojej całej krainie mówią "Amaxus" Αμαξύς /ama'ksus/, czyli władza (ξύς) matki (αμα), zarówno w języku nuaryjskim, z którego pochodzi, jak i w yuke, gdzie jest zapożyczeniem. Słowo "władza" odnosi się do organizmu państwowego i cały zwrot - do matrylinearnej monarchii.

Słowo "Nuaria" w sensie ścisłym dotyczy miecha nuaryjskiego, tj. ziemi pomiędzy wschodnim pasmem gór zachodniokontynentalnych a pasmem gór tektoniczno-impaktowych na wschodzie. Nuaria w tym znaczeniu stanowi wielką przełęcz pomiędzy wielką pustynią na północy a oceanem antarktycznym na południu, z depresją pomiędzy nimi. Ta przełęcz dopuszcza tak wilgotne masy powietrza z oceanu jak i te ciepłe z pustyni, zatrzymując wilgoć na zachodnich i wschodnich górach, i dopuszczając do rzek i corocznych wylewów. Większość populacji zamieszkuje te tereny. Nuaryjskie słowo to "Ινυϝάρνα", słowo juketońskie to Nuarv, Nuarvhe (kraj Nuaria), Iqalinuusa Nuarvhero [iqʼaliˈnuːsa ˌnʷarŭˈhero], tj. "Ziemia ludzi i państwa sprawy Nuaryjskiej" (Iqali - ludzie, nuusa - ziemia, Nuarv - koncepcja nuaryjska, hero - państwo ludzi).

Położenie i geografia

Nuaria na mapie Kyonu w odzworowaniu Mollweidego, prawidłowo oddającego rozmiar powierzchni/piksel, kosztem nieprawidłowego kształtu mas lądowych.

Nuaria znajduje się na skrajnym południu Kyonu, pomiędzy 60° a 70°S. Zajmuje areał około 2 242 382 km² (1 999 497 km² bez gór), w linii wschód-zachód licząc 3189 km i do 1173 km na linii północ-południe. Nuaria jest krainą w większości górzystą. Od południa graniczy z oceanem południowym i Kyońskimi Obszarami Antarktycznymi. Od zachodu graniczy z ziemiami dzikimi. Od wschodu graniczy z Olsenią. Od północy graniczy z Wielką Pustynią Południową Kyonu.

Mapa Nuarii, powiększenie 6x w stos. do domyślnej mapy

Podział geograficzny Nuarii wyznacza się, rozdzielając poniższe krainy:

1. Wyżyna zachodnia. Wysokie góry pochodzenia tektonicznego, przedłużenie gór przecinających całą Kanisję na skos praktycznie od Buanii na północy aż po miech nuaryjski. Warunki klimatyczne bardzo niekorzystne. Góry skrajnie suche, zatrzymują wszelką wilgoć wiejącą od południa, i całe ciepło i piasek wiejące od północy. Bardzo bogate w złoto, srebro, platynę, kamienie szlachetne.
2. Wybrzeże zachodnie. Wyżynne, skaliste. Gdzieniegdzie pokryte żwirem. Wiele ryb odbywa tu tarło latem.
3. Miech nuaryjski. Obszar nizinny pomiędzy górami zachodnimi i wschodnimi. Jedyny rolniczo urodzajny teren Nuarii. Rozżarzone powietrze Wielkiej Pustyni Południowej Kyonu wlewa się tu latem, spotykając się z wilgotnymi, antarktycznymi masami powietrza z południa, wywołując gigantyczne, ulewne burze. Umożliwia to założenie cywilizacji w tym rejonie, w tym wypadów na wybitnie bogate w metale szlachetne góry zachodnie i wschodnie graniczące z Wielką Pustynią. Zimą, w miech wlewa się antarktyczne powietrze z południa i lodowate, kontynentalne powietrze z pustyni, zmrażając cały region. Morskie powietrze antarktyczne przez jesień przynosi znaczne ilości śniegu, który rozmarza na wiosnę, nawadniając teren.
4. Półwysep Atvanv (yu. Atvanv /atwanw/) Tundra, stanowi port i hamuje huraganowe wiatry równoleżnikowe-70°S. Posiada połączenie handlowe z miechem nuaryjskim i okręty mogą tu się zaopatrzeć przed opłynięciem półwyspu. Często towar tu jest wyładowywany i transportowany wschód-zachód, by opróżnione okręty mogły sprawniej manewrować naokoło półwyspu i załadować się ponownie po drugiej stronie.
5. Tsiqaxus (nuar. ϻίϙαξύς /tsiqaksus/ "wzgórze władzy"). Olbrzymi krater poimpaktowy sprzed 9 milionów lat mierzący 508 km ze wschodu na zachód i 391 km z północy na południe. Jest to największy taki krater na powierzchni Kyonu, niezbyt zerodowany, który utworzył oceaniczny pierścień i archipelag wysp wokół wzgórza centralnego oraz wyraźnie wpływając na góry bezpośrednio na północ od Tsikaxusu. Uderzenie, które stworzyło krater, było kolosalne, z katastrofalnymi, globalnymi skutkami. Zakładając prędkość meteorytu 20 km/s, pierwotny bolid mógł mieć wielkość około 23 kilometrów, był zatem około dwukrotnie większy od ziemskiego meteorytu, który stworzył krater Chicxulub, i który wybił dinozaury. Zakładając, że bolid przeciętnie wbija się 4x głębiej w płaszcz planety niż jego własna średnica, mógł się wbić nawet do głębokości 80 kilometrów, choć bardziej prawdopodobne jest 30-50 kilometrów. Krater po uderzeniu był tak duży i tak głęboki, że częściowo zapadł się pod siebie. Wzgórze centralne krateru Tsiqaxus wznosi się na wysokość kilku kilometrów.
6. Wyżyna wschodnia. Kilka łańcuchów gór oddzielających Nuarię od Wielkiej Pustyni na północy oraz do Olsenii na wschodzie. Bogate w metale i kamienie szlachetne, szczególnie od strony północnej, gdzie góry stykają się z Wielką Pustynią, oraz na południu, gdzie morskie powietrze latem tworzy rwące potoki, wypłukujące złoto.
7. Nizina wschodnia. Tundra, na której kontrola administracyjna Nuarii czy Olsenii jest bardzo ograniczona. Uznaje się, że przynależy do Nuarii, ale sami mieszkańcy tego terenu wolą kondominium, ponieważ teren jest zbyt nieprzyjazny, by rozwijać tam cywilizację.

Zimą całe południowe wybrzeże jest skute lodem, a przez góry lodowe żegluga jest niemożliwa aż do połowy lata. Latem miech nuaryjski może być bardzo gorący, z temperaturami dziennymi przekraczającymi 50°C. Cała Nuaria znajduje się na szerokościach geograficznych, w których występuje zjawisko dnia i nocy polarnej. Na półwyspie Atvanv dzień i noc polarna trwają wiele miesięcy, z uwagi na znaczne nachylenie osi obrotu Kyonu, trwają one dłużej niż na Ziemi na szerokości 70°S.

Nuaria w dosłownym znaczeniu odnosi się do tak zwanego miecha nuaryjskiego, czyli obszaru, na którym latem rozpalone powietrze z pustyni na północy rozlewa się na południe.
W tym obszarze powietrze miesza się z chłodnym antarktycznym morskim, przynosząc ulewne deszcze i sprawiając, że ten skrajnie odizolowany teren nadaje się do zamieszkania.

Region

REGIONY KYONU Czytasz artykuł z serii regiony Kyonu.		Środkowy Kyon	Kyon Wschodni	Pustynia Południowa	Kanisja	Kyon Północny	Dewia	Pustynia Północna	Wszechocean	Arktozja	Sfeniscja
		Ajdyniriana Medengia Góry i Przedgórze Dachu Świata Harensuran Todsmerszczyzna Dahicja Pas Życia Morze Słone	Ilaruzja Góry Żelazne Dorzecze Arewia Góry Pochodzenia Kiskuadia Saszkuigodia Rubania Felża	Morze Płomieni Rabirumubadin Zagórze Harruńskie Korytarz Talonbacki Talonbat Dazag Harim Martwe Ziemie Gydamana	Wyspy Tangijskie Auria Szur Wielkie Góry Niebosiężne Dzikie Ziemie Tarfiy Qabōr Māgdōr Ajkulia płw. Pinu	Biały Półksiężyc Haukia Wyspy Iriańskie Region Miteński Wyspy Północne	Wielka Dewia Mała Dewia Wyspy Zachodnie Maria Takta Wyspa Dołgańska Wyspy Południowe Lelegia		Atirai Ma'uri Wyspa Nowocesarska Aroman Archipelag Murski Archipelag Sałatański Ocean Biały Ocean Dewiański Ocean Północny	Kyońskie Obszary Arktyczne	Nuaria Tsiqaxus
		Inne pojęcia: Pierścień Życia Kyonu · Pas Życia

Klimat

Główny artykuł: Wielbłąd i Rekin/Nuaria

Jedyny model klimatyczny Nuarii istnieje w oparciu o model klimatyczny zwany "Wielbłąd i Rekin". Tytułowe oscylacje oceaniczne (tzw. faza wielbłąda - kontynentalnie sucha i faza rekina - kontynentalnie mokra) mają znikomy wpływ na Nuarię.

1. Faza wielbłąda:
   1. Równonoc. Wielka Pustynia Południowa Kyonu pozostaje zimna. Powietrze leci od strony pustyni i rozbija się o góry, nie wpływając na Nuarię oprócz Miechu. Nad całym nuaryjskim wybrzeżem panuje rozległy niż graniczny komórek polarnej i Ferrela, przynosząc zimne deszcze i śniegi, ale tylko nad tereny nadmorskie.
   2. Zima (lato wg terminologii globalnej, gdzie pktem odniesienia jest półkula północna). Wiatr morski, polarny wdmuchuje znaczne ilości śniegu do Nuarii. Silnie kontynentalny klimat wdmuchuje przez miech bardzo lodowate powietrze, skrajnie obniżając temperatury w tym miejscu. Śnieg odkłada się w górach.
   3. Lato. Gorące powietrze pustynne dominuje wraz z wiatrem z północy na południe, topiąc śniegi i wywołując gwałtowne powodzie i rozlewiska. Zaraz po tym etapie rośną rośliny na wszystkich terenach nizinnych mających nieprzecięty górami kontakt z morzem. Potem wysycha.
2. Faza rekina:
   1. Równonoc. Wielka Pustynia Południowa Kyonu wdmuchuje ciepłe powietrze, słabe, nie ograniczając specjalnie wilgotnego, morskiego powietrza, które nanosi wilgoć nad miech i użyźnia go.
   2. Zima. Kontynent jest mocno zmrożony, ale niż przesuwa się za góry, zatem najzimniejsze, kontynentalne masy powietrza z pustyni skręcają wokół całych gór północnych dla Nuarii i nie wbijają się w miech za głęboko. Masy powietrza z oceanu antarktycznego jesienią przynoszą wtedy kolosalne opady śniegu, jedne z największych na Kyonie, po czym ustają, gdy ocean południowy zamarza.
   3. Lato. Bardzo gorące, wbija się głęboko w miech, podnosząc temperatury do 50°C. Nad wybrzeżem nagrzewa morze, powodując ulewne burze, które jednak są wywiewane na południe, w kierunku biegunów, dziesiątkując tam lód i roztapiając go. Niejednokrotnie antarktyda wtedy rozmarza do zera.

Organizacja życia w Nuarii jest sztywno dyktowana przez pory roku:

Pora roku	WIOSNA	LATO	JESIEŃ	ZIMA
Infografika
Czas trwania dnia	21,75h	43,5h	21,75h	0h
Czas trwania nocy	21,75h	0h	21,75h	43,5h
Opis	Masowe topnienie śniegów, zaczynając od miecha. Wylewy rzek.	Śnieg znika. Rzeki zasilane śniegiem z gór.	Południowe akweny zamarzają. Bardzo obfite opady śniegu w całym kraju.	Gwałtowny spadek temperatur. Cała kraina w ciemności i skrajnym zimnie, pod śniegiem.
Ruchy mas powietrza	Brak dominacji. Powietrze morskie i pustynne spotykają się w połowie kraju.	Dominuje suche powietrze z pustyni.	Dominuje wilgotne powietrze antarktyczne wiejące na północ.	Kontynentalne antarktyczne na południu. Kontynentalne skrajnie lodowate od pustyni.
Grunt	Rozmarza, od północy zaczynając, mokry.	Rozmarznięty, żyzny, później suchy.	Zmarznięty, pokryty śniegiem.	Skrajnie zimny, pokryty śniegiem.
Opady	Ulewny deszcz w miechu. Śnieg wszędzie poza nim.	Sporadyczne. Wilgoć od rzek, jezior, bagien.	Bardzo obfite w śnieg.	Sporadyczne, śnieg.
Roślinność	Gwałtowny wzrost.	Żniwa.	Zahamowanie.	Brak.
Działania	Posiew. Usuwanie przeszkód.	Zbieranie plonów, magazynowanie wody.	Dziczyzna dobrze odżywiona, sezon łowiecki, solenie mięsa.	Próba przetrwania.

Struktura zarządzania państwem

Nuaria posiada za niską populację i zbyt brutalny klimat, aby pozwolić sobie na demokrację. Władza pochodzi od deifikowanej królowej zwanej "matką narodu" lub "królową śniegu" oraz kasty arystokratycznej. Gospodarka kraju jest centralnie planowana, a przetrwanie zależne od wyżywienia mężczyzn zdolnych do ciężkiej pracy w kopalniach w wydobyciu drogocennych minerałów, od ich eksportu, i od importu suchej żywności zdolnej przetrwać długi czas.

Podział administracyjny

Nuaria dzieli się na krainy zwane "kului" (nuar. ϙυλύι qului, yuke quluus) i podjednostki zwane obozami, "tsajanami" (nuar. ϻαγάν tsayan, yuke tsakaan), od głównych, drewnianych fortów (stałych lub tymczasowych) wyznaczających zasięg administracji państwowych w okolicy. Tabelarycznie ujmując:

Kod	Prowincja	Nazwa (nuar./yuke¹)	Stolica (polski/nuar./yuke¹)	Ustrój	Władca	Populacja	Opis terenu oraz charakterystyka klimatu	Grafika
NU	Nuaryjski qului	nuar. Ινυϝάρνα ϙυλύι Inuwarna qului /'inuwarna qu'luj/ yuk. Nuarvhekatonquluus /nʷarʷhegadonquluːs/	pol. Kuru nuar. Κύρυν Kurun /kurun/ yuk. Kuru /'kuru/ yuk. rdz. Kkųrų /kʼũˈrũ/	Królestwo	Królowa	336 624 (61,45%)	Teren: Wyżyny/niziny. Klimat: Wiosna deszczowa. Lato: suchy, bardzo gorący. Jesień śnieżna. Zima: suchy, skrajnie lodowaty.
KT	Qului półwyspu nuaryjskiego	nuar. Ινυϝάρνα ρακάν ϙυλύι Inuwarna rakan qului /'inuwarna ra'kan qu'luj/ yuk. Nuarvqauxgehekatonquluus /'nʷarʷqawɣehegadon'quluːs/	pol. Port Koton nuar. Κοτόν τάϝτα Koton tauta /ko'ton 'tawta/ yuk. Izxgaya Kotonayar /'izɣaja 'kodonajar/	Letnia prowincja portowa	Zarządca półwyspu	68 311 (12,47%)	Teren: Niziny, bagna. Klimat: Lato: nadmorskie, chłodne. Zima: skrajnie mroźna. Skrajnie wietrzny cały rok.
KO	Qului gór wstającego słońca	nuar. Λάμα ϙίρι ομόν ϙυλύι Lama qiri omon qului /'lama 'kiri o'mon qu'luj/ yuk. Akkamata Ovanvtetonquluus /a'kʼamada 'ovanʷətedonqu'luːs/	pol. Stilai nuar. Ϛιλάι Stilai /sti'laj/ yuk. Tsirai /t͡si'rai/	Góry	Dowódca fortu w Stilai	20 871 (3,81%)	Teren: Góry, wysokie góry. Klimat: Wiecznie zimny z wyj. teren. półn.
KS	Qului morza wstającego słońca	nuar. Λάμα ϙίρι τοσάν ϙυλύι Lama qiri tosan qului /'lama 'kiri to'san qu'luj/ yuk. Ruomata Ovanvtetonquluus /'rʷomada 'ovanʷətedonqu'luːs/	pol. Port Szyraka nuar. Ϡίρακα τάϝτα Chiraka tauta /'tʃiraka 'tawta/ yuk. Izxgaya Tsirakaa /'izɣaja 't͡siragaː/	Niziny, bagna	Namiestnik szyracki	29 636 (5,41%)	Teren: Niziny. Bagna. Rzeki. Wybrzeże. Ocean lodu. Klimat: Zimny.
HL	Qului gór schodządzego słońca	nuar. Ⱶιρίν ϙίρι ομόν ϙυλύι Hirin qiri omon qului /hi'rin 'qiri o'mon qu'lui/ yuk. Akkamata Nekanvtetonquluus /a'kʼamada 'neganʷətedonqu'luːs/	pol. Kalamari nuar. Κάλαμαρι Kalamari /kala'mari/ yuk. Kalamari /kalama'ri/	Góry, wysokie góry, na północy pustynia. Na południu bagna.	Dowódca fortu w Kalamari	16 270 (2,97%)	Teren: Pustynia. Góry. Jaskinie. Klimat: Gorący na pustyni latem. Generalnie zimny.
HR	Qului morza schodządzego słońca	nuar. Ⱶιρίν ϙίρι τοσάν ϙυλύι Hirin qiri tosan qului /hi'rin 'qiri to'san qu'lui/ yuk. Ruomata Nekanvtetonquluus /'rʷomada 'neganʷətedonqu'luːs/	pol. Port Hirinuksus nuar. Ⱶιρινυξύς τάϝτα Hirinuxus tauta /hirinu'ksus 'tawta/ yuk. Izxgaya Ruonikkali /'izɣaja 'rʷoɲikʼali/	Góry, wysokie góry, na północy pustynia. Na południu bagna.	Namiestnik ziem wschodnich	54 780 (10%)	Teren: Lasy. Bagna. Klimat: Umiarkowany latem. Zimny i bardzo zimny zimą. Okresowo deszczowy lub bardzo śnieżny.
TS	Tsiqaxus qului	nuar. Ϻίϙαξύς ϙυλύι Tsiqaxus qului /'tsiqaksus qu'luj/ yuk. Tsiqaxus /'tsiqaksus/	pol. Islatan nuar. Ίσσιλαταν Issilatan /'issilatan/ yuk. Islatan /'iɮadan/	Archipelag pouderzeniowy. Tundra. Bagna, tajga.	Namiestnik islatański	21 309 (3,89%)	Teren: Tundra. Bagna. Tajga. Klimat: Chłodny latem, bywa ciepły. Zimą lodowaty. Skrajnie wietrzny.

¹ Jeżeli fraza w języku yuke pojawia się raz, to odnosi się konkretnie do yuketon ſuvaan aſſara. Jeżeli pojawia się dwa razy, do druga odnosi się do yuketon anvan huatuorea.

Polityka i warstwy społeczne

Nuarię zamieszkują także wolni nomadzi, którzy zajmują się głownie łowiectwem i rybołówstwem.

Suwerenem jest królowa. Wraz z nią lub zamiast niej mogą rządzić małżonkowie/konkubini, ale to do niej należy decyzja. Każda królowa po swojemu może zorganizować państwo. Najczęściej służy jej rada królewska, w której zasiadają ministrowie odpowiedzialni za odpowiednie zadania. Charakterystyczny jest bezwzględny obowiązek tzw. komplementarności za pomocą tzw. "cienia", tj. każdy minister musi posiadać swojego zastępcę, który w razie wypadku/śmierci zna wszystkie jego tematy i posiada maksymalne umiejętności.

W Nuarii nie istnieją oficjalne frakcje polityczne. Istnieje natomiast hierarchia społeczna:

1. Na szczycie Monarchini Amaksusu,
2. Rada królewska - najbliżsi współpracownicy królowej,
3. Ministrowie - odpowiedzialni za tworzenie prawa w poszczególnych funkcjach,
4. Zarządzający - organy wykonawcze kierujące poszczególnymi brygadami ludzi i raportujące ministrom,
5. Robotnicy krajowi, rzemieślnicy, lekarze, kucharze, rolnicy, łowcy miejscy,
6. Górnicy i rybacy,
7. Wolni nomadzi, zbieracze i łowcy,
8. Zwykli poddani (pozostające w domach kobiety, dzieci),
9. Skazańcy, zbiegowie, zesłańcy,
10. Niewolnicy.

Królowa

Główny artykuł: Monarchini Amaksusu

Choć Nuaryjczycy są czarnowłosi, królowe nuaryjskie noszą perukę z prostych, pozłacanych włosów, nadającą im kolor blond.

Nuarią przewodzi zawsze kobieta. Królową najczęściej zostaje księżniczka z mianowania jeszcze żyjącej królowej. Nie musi ona być jej córką, choć często tak się działo. W przeciwnym wypadku, gdy królowa nie zostaje mianowana, ministrowie wybierają kobietę, które reprezentuje ojczyznę, i która ma prawo kierować radą i narodem.

Królowa ma prawo do układania ustroju politycznego państwa jak chce, ale ma obowiązek wobec narodu kierować nim tak, by zapewnić jego przetrwanie. Nuaria posiada specyficzny system, w którym królowa ma prawo więzić i wybijać wszystkich wrogów politycznych, ale co wiosnę sama jest oceniana z kierowania narodem podczas zimy i za przygotowania do niej. Doprowadzenie do katastrofy ekonomicznej może się w skrajnych sytuacjach zakończyć straceniem królowej przez podanie trucizny, do czego doszło kilka razy w historii.

Tron królowej jest wyjątkowo ozdobny, monarchini zasiada na rozległym, szerokim tronie ze srebra i lapis lazuli, hojnie pozłacanego. Nosi najdroższe futra okraszone licznymi oszlifowanymi kamieniami szlachetnymi, szczególnie diamentami. Pomimo ubóstwa narodu, nuaryjskie monarchinie żyją otoczone ogromnymi ilościami drogich materiałów, które mają w Nuarii ćwierć znaczenia gospodarczego w porównaniu z innymi krajami. Królowe mogą mieć tylu mężów, ile chcą. Rekordzistka miała ich szesnastu i zrobiła z nich osobistą gwardię. Zdarzało się, że królowa obsadzała swoimi mężczyznami radę królewską. Ponieważ małżonkowie królowej mają pewne prawa polityczne ponad nawet najwyżej postawionymi politykami, większość wybiera jednego lub dwóch mężczyzn. Potomstwo jest całkowicie jej, choć linia "dziedziczna" jest w Nuarii z mianowania i nepotyzm jest raczej efektem wtórnym mianowania niż mianowanie odstępstwem od dziedziczenia. Zdarza się zatem, że królowa bez dzieci może mianować księżniczką córkę swojej siostry i uznać ją za swoją, zgodnie z królewskim tytułem "Ama" (matka).

Królowa jest deifikowana. Po koronacji jest zaliczana do panteonu niższej rangi bóstw i obejmuje swój urząd i ten status dożywotnio. Ta religia nazywana jest amaiksyminizmem lub po prostu ksiminem "wiarą". Obelga czy przejaw niewiary wobec królowej jest karalny, próba przeszkodzenia jej w sprawowaniu władzy, szczególnie skuteczna, karalna torturami kończącymi się śmiercią. Królowa otrzymuje dwa festiwale w roku, na koniec lata, gdzie zdaje ona sprawozdanie z przygotowań do zimy i jaką zimę przewiduje. Festiwal letni nie ma uczt, ponieważ zapasy muszą być przetrzymane na zimę, ale celebracje są kulturowe. Wiosną jest rozliczana ze swoich działań. Najczęściej wiosenna uroczystość kończy się krótkim sprawozdaniem i świętowaniem (tańce, śpiewy, uczty - jeżeli jest z czego je przygotować), ale jeżeli próba przetrwania zimy kończy się katastrofą humanitarną, to królowa może zostać skazana na śmierć przez radę państwa popartą wynikiem obowiązkowego głosowania powszechnego. Wypija wtedy truciznę i umiera. Następczyni tronu jest wskazywana przez nią, zazwyczaj wybierana z jej rodziny. Jeżeli nie wskaże tej osoby, arystokracja wybiera inną kobietę.

Rada królewska i ministrowie

Królowa ma prawo zorganizować sobie radę królewską po swojemu. Najczęściej jednak struktura nie jest specjalnie zmieniana. Podstawę stanowią ministrowie;

1. Produkcji:
   1. Rolnictwa,
   2. Łowiectwa i rybołówstwa,
   3. Górnictwa,
2. Gospodarki:
   1. Gospodarki wewnętrznej i magazynowania,
   2. Cen, logistyki i dystrybucji żywności,
   3. Gospodarki międzynarodowej, importu i eksportu,
3. Ciepłownictwa,
4. Obrony narodowej: straży królewskiej, policji, sił śledczych, sił specjalnych, sił uderzeniowych, żandarmerii, obrony konwojów i punktów znaczenia gospodarczego, oraz regularnej armii.

Gospodarka, waluta, ceny

Pomimo bogactwa metali i kamieni szlachetnych, i luksusów rodziny królewskiej, zdecydowana większość populacji żyje w ubóstwie lub skrajnym ubóstwie. Co roku z głodu lub wychłodzenia umierają tysiące ludzi, zwłaszcza osoby starsze i dzieci.

Gospodarka Amaksusu i umiejętne nią zarządzanie, szczególnie planowanie na przyszłość, ma fundamentalne znaczenie dla populacji. Nuaria (tzw. Miech Nuaryjski) doświadcza chłodnej, wilgotnej wiosny i krótkiego gorącego lata, pozostała część kraju pozostaje zimna generalnie cały rok. Podczas tej ciepłej fazy, Nuaryjczycy muszą zebrać jak największe plony roślin, które można składować przez długi czas, złowić jak największą zwierzynę i zakonserwować ją, oraz wydobyć jak najwięcej minerałów na użytek własny i na eksport. Jeżeli to się nie powiedzie, Amaksus może spotkać klęska głodu i ludność może nie przeżyć corocznej fali przeraźliwego zimna i ciemna.

Waluta i ceny

Waluty Amaksusu przedstawiają się następująco:

Waluta	Skrót ISO	Materiał	Masa	Forma	Wartość	Zastosowanie
Masoq μασόϙ /ma'soq/	NUQ	ok. 450 nasion pszenicy	15g	Lejek odmierzający	1 NUS = 52 667 NUQ	Miara codziennych materiałów
Łan ϝάν /wan/	NUW	Elektrum stos. 55% Au : 45% Ag	50g	Moneta	1 NUW = 42 485 NUQ	Handel wewnętrzny średnich wielkości.
Skon σκον /skon/	NUS	Złoto czyst. 90%	37,5g	Moneta	1 NUS = 52 667 NUQ	Eksport

W kontekście środków płatniczych, Nuaria korzysta z różnych instrumentów do handlu wewnętrznego i różnych na eksport. Wewnętrznie, stosuje półreprezentatywny system walutowy stosunkowo powszechnie dostępnego złota i tzw. masoq (nuar. μασόϙ /ma'soq/), skrót NUQ, czyli porcji nasion pszenicy nasypanych w specjalnym mieszku. 1 masoq zawiera ok. 15g pszenicy, tj. ok. 450 nasion pszenicy o masie 33,3 mg każde. Zakładamy przy tym, że objętość nasion pszenicy to statystycznie 790 kg/m³. Pszenicę z importu zazwyczaj dostawia się w kontenerach o nazwie macha (μάϡα), skr. NUMCH, ok. 1,6 m szer. x 1,5m wys. 4 m dł. o pojemności prawie 10 m³, zatem mieszczącej 7,9 t/m³ pszenicy, której zazwyczaj nadaje się wartość 10 NUS. 1 NUS zatem to 52 667 NUQ.

Złoto najczęściej jest handlowane w postaci sproszkowanej lub samorodków, rzadziej przetworzonej np. w pręty, pierścienie, sztabki czy monety. Stosunek wykorzystywania barteru do walut jest 50:50 i trudno wyznaczyć granicę między reprezentatywną walutą, a barterową. Waluta eksportowa to skon (nuar. σκον /skon/), o trzyliterowym skrócie NUS, moneta o średnicy 37 mm o czystości złota ok. 90%, najczęściej będącego stopem z miedzią.

Monetą o hybrydowym zastosowaniu jest łan (nuar. ϝάν /wan/, NUW), moneta zrobiona z elektrum, stopu srebra ze złotem, w stos. 55% Au do Ag. Z uwagi na zawartość 27,5 g czystego złota i 22,5 g czystego srebra o dziesięciokrotnie mniejszej wartości niż złoto, otrzymujemy w 1 NUW = 38 622 NUQ za zawartość złota i 3 862 NUQ za zawartość srebra, stąd 1 NUW to ok. 42 485 NUQ. Ponieważ NUQ to stosunkowo mała porcja, stosuje się albo większe miary, przeliczając z mieszków, albo stosuje się łan.

W całym kraju ceny są ustalane centralnie, a za handel odpowiada główny rynek w stolicy kraju, Kuru. Amaksus jest tak skrajnie odseparowany od pozostałych części kontynentu kyońskiego, że jego oszałamiający surplus metali i kamieni szlachetnych przy jednoczesnym niedostatku żywności, futer i materiałów opałowych wywraca ceny towarów do góry nogami. Przykładowo, jeżeli w Olsenii 1 skon kosztuje 1000 pydów, a duża skrzynia pszenicy na rynku w Kozonie kosztuje 20 pydów, to za bulion 1 monety nuaryjskiej można zakupić 50 skrzyń nasion pszenicy, za którą w Kuru można kupić 10 skrzyń nasion pszenicy. Mając zatem 2000 skrzyń pszenicy, można je sprzedać w Kozonie w Olsenii za zaledwie 20 pydów, albo wyeksportować je do Nuarii po aż 200 pydów za sztukę. W Olsenii te same 2000 skrzyń dałoby zysk brutto ok. 40 tys. OLP, eksport do Nuarii przyniósłby zysk aż dziesięciokrotnie większy. Jest to przykład ilustracyjny, nie odzwierciedlający realnych cen, ale odzwierciedlający przepaść w aprecjacji towarów pomiędzy Nuarią a innymi krajami.

Wewnętrznie, ceny są sterowane przez pałac królowej w Kuru i publikowane na rynku, i podawane nie w skonach, a w masoqach, czyli w porcjach pszenicy. Przykładowo:

• Do upieczenia półkilogramowego chleba, zakładając stratę 15% masy pszenicznej przy mieleniu mąki, potrzebne jest 588 g mąki, tj. 16,8 tys. nasion. Zatem koszt netto chleba to 39 NUQ, z marżą sprzedawcy i podatkiem raczej około 45 - 50 NUQ.

Rolnictwo i zarządzanie zasobami roślinnymi

Rolnicy i farmerzy to lepiej usytuowana warstwa społeczna. W odizolowanej pustynią i górami, skutej lodem krainie, ziemia uprawna jest cenniejsza od całego złota i diamentów na niej.

Roślinność Nuarii, podobnie jak całego Kyonu, zachowuje się impulsywnie i oportunistycznie, chroniąc się przed nieprzyjaznymi zjawiskami klimatycznymi wytwarzając twarde formy przetrwalne i przechodząc do stanu rozrodczego i wydawania owoców i nasion w sposób eksplozywny, gdy tylko pojawiają się sprzyjające warunki. W Nuarii podstawową rośliną uprawną jest relatywnie dobrze znosząca przymrozki jednosezonowa pszenica nuaryjska, która szybko rośnie na wiosnę, przebijając śnieg i wydaje w umiarkowanej ilości plony. 80% pszenicy uprawiana jest w miechu nuaryjskim. Oprócz tego uprawia się żyto.

90% terenów nuaryjskich w ogóle nie nadaje się pod uprawę. Amaksus nie jest w stanie wyżywić swojej populacji na dłuższą metę z pomocą rolnictwa. Z upraw jest w stanie wyżywić się, przy odpowiednim planowaniu wydajności upraw i braku dodatkowych katastrof naturalnych/społecznych, miasto stołeczne Kuru oraz szereg innych miejscowości położonych w miechu nuaryjskim oraz w miejscowościach portowych. Letnia wymiana pszenicy i żyta za ryby morskie powoduje, że w normalnych czasach społeczność w tym pasie ziemi z północy na południe jest raczej prawidłowo odżywiona latem i szczególnie jesienią.

Rośliny o krótkim terminie przydatności do spożycia spożywa się od razu lub miesza w konkretnych daniach. Tych o dłuższym terminie przydatności, np. pszenicę, nie trzyma się w silosach. Ziarna są porcjowane na kontenery i przechowywane w strzeżonych jaskiniach, liczone codziennie.

Szereg roślin, takich jak len, ma znaczenie pozażywnościowe i albo jest wykorzystywana do produkcji odzieży, albo do produkcji lin czy rzemyków. Latem łąki potrafią także porastać kwiatami, które wykorzystuje się do ozdoby i z których robi się barwniki, owocami i orzechami, które stanowią bezcenne uzupełnienie generalnie ubogiej diety Nuaryjczyków, oraz roślin takich jak jarzębina, z których można np. wytwarzać korale. Sosna i jodła to rośliny, których szyszki obficie sadzi się w różnych miejscach, ponieważ dojrzałe, szybko rosnące drzewko stanowi źródło opału i budulca. Żywicę wykorzystuje się jako klej i stosuje w olejkach eterycznych czy przy wytwarzaniu perfumów.

Część roślin uprawia się z myślą o zwierzętach, np. reniferach, owcach czy wielbłądach baktrianach. Owce żywią się głównie trawą, renifery oprócz tego chrobotkiem, wielbłądy nie gardzą niczym. Te zwierzęta generalnie nie wymagają specjalnej paszy i potrafią jeść np. zamarzniętą trawę, ale podczas szczególnie mroźnych fal zimna uprawiane dodatkowo rośliny stanowią dodatkowe źródło kalorii dla nich. Bywa, że zimy są tak mroźne, że niemożliwe jest skubanie trawy przez zwierzęta (tzw. zud), wtedy pomoc ludzka jest nieoceniona.

Nuaryjczyzy stosują kadzidła. Są dwa rodzaje, ikkularin (z jęz. yuke), który jest neutralny, i hasuussarin, który jest psychodeliczny. Ten pierwszy jest rozpowszechniony, ten drugi jest zakazany w zasięgu aparatu państwowego, ale powszechnie używany przez szamanów do wchodzenia w trans.

Łowiectwo, rybołówstwo, hodowla i zbieractwo

Nuaryjczycy zajmują się polowaniami niezależnie od płci. Choć najczęściej robią to mężczyźni, kobiety też muszą posiadać wszystkich ich umiejętności.

Znaczna część populacji zajmuje się łowiectwem, które w porach zimowych często jest jedynym sposobem na uzupełnienie diety. Łowiectwo zależy od regionu. Zwyczajowo, każda zwierzyna poza świętym tygrysem nuaryjskim jest dozwolona do połowu. Techniki łowieckie na lądzie wykorzystują wnyki i pułapki, szereg przynęt, i doskonałą znajomość terenu, w tym szlaków migracyjnych poszczególnych zwierząt. Nuaryjczycy są świetni w sztuce przetrwania. Potrafią przetrwać kilka dni bez jedzenia na lodowatym mrozie, budując tymczasowe igloo na czystym śniegu lub w terenach leśnych i górskich różnego rodzaju szałasy, z reguły pod sosnami. Zwierzyną mogą być:

• sarny,
• jelenie,
• renifery,
• dzikie wielbłądy,
• wiewiórki,
• zające,
• bobry,
• świstaki,
• burunduki,
• myszy,
• chyżoskoczki (na pustyni),
• szczury,
• lemingi,
• ryjówki,
• jeże,
• kilkadziesiąt gatunków nietoperzy,
• dzikie koty,
• lamparty,
• rysie,
• dzikie psy,
• wilki,
• niedźwiedzie,
• lisy,
• wydry,
• łasice na północy i w interiorze,
• renifery.

Nuaryjczycy potrafią wykonywać przeręble w lodzie i wykorzystywać je do polowań na ryby i foki.

Na terenach morskich zwierzyną jest praktycznie cała akwafauna antarktyki:

• pingwiny,
• foki,
• albatrosy,
• orki,
• wieloryby
• i wiele gatunków ryb.

Oprócz mięsa, bardzo cenne są skóry i futra, z których wykonuje się odzienie, koce, łóżka, namioty, a także bębny. Z kości i ciosów różnych zwierząt, w tym także dziobów i piór ptaków wykonuje się ozdoby, artefakty religijne i proste narzędzia. Narzędzia (broń np. noże i harpuny) najczęściej wykonywane są z kamienia, kości, zębów, poroża, kości słoniowej (mamuciej), fiszbinów czy rogów. Nuaryjczycy wykonują kajaki i wieloosobowe pontony, z metalu, drewna i kości wytwarzają harpuny z bojami z pęcherzy i skór foczych. To umożliwiło poławianie wielorybów, których bogata w witaminę C skóra jest bezcennym dodatkiem do diety. Niektóre łodzie są w stanie udźwignąć 20 osób i są wykorzystywane do przepraw pomiędzy wyspami, szczególnie w okolicach Tsiqaksusu. Nuaryjczycy polują także nocą, także zimą, wykorzystując lampy olejowe wykonane z tłuszczu foczego.

Nuaryjczycy są znani głównie z hodowli reniferów, i potrafią na nich jeździć.

Morskie ssaki i pingwiny są atakowane, gdy są na powierzchni. Zimą foki są głównym źródłem pożywienia przy oceanie i są zjadane prawie w całości, włączając w to wszystkie organy (np. oczy). Nuaryjczyk może czekać nad przeręblem z uniesionym harpunem przez kilka godzin, czekając na fokę, która wypływa by zaczerpnąć powietrza. Mięso może być przygotowywane na kilka sposobów, niemniej z uwagi na niedostępność paliwa opałowego, najczęściej zjadane jest w stanie surowym, ciepłe (świeże) bądź zamarznięte (skrobane nożem).

Z uwagi na znaczny zasięg terytorialny i umiejętność jedzenia nawet takiego pożywienia jak chrobotek, Nuaryjczycy znani są z hodowli reniferów, które są używane jako zwierzęta pociągowe, dźwigając nieraz znaczne obciążenia, ciągnąc sanie, dostarczając przy tym gęstych futer, poroża, mięsa, mleka. Grupy reniferów mogą liczyć kilka tysięcy osobników. Hodowcy stosują charakterystyczne nacięcia na uszach reniferów, znakując je jako swoje dla odróżnienia z osobnikami dzikimi lub należącymi do innych pasterzy.

Nie tylko renifery są wykorzystywane, w Nuarii występuje także lokalny gatunek jaka i przede wszystkim, na terenach centralnego i północnego miechu, dwugarbny wielbłąd baktrian. Baktriany są masywniejsze od dromaderów, z mocniej wygiętą szyją i są pokryte grubą wełną, która jest latem zrzucana. Te wielbłądy nie tylko są rekordzistami w ilości ładunku, które są w stanie przenosić, bowiem do 250 kg ładunku (koń - maks. 100 kg), same ważąc nawet 1 tonę, ale są też absolutnymi rekordzistami sztuki przetrwania.

Wielbłąd baktrian jest w stanie podróżować z takim ładunkiem z prędkością nawet 40-45 km/h, osiągając maksymalnie 65 km/h (choć zazwyczaj nie przekracza 10 km/h), w temperaturach wahających się od +60 stopni do -70 stopni, nie pijąc wody niemal wcale i pobierając wodę z suchych roślin, jedząc całkowicie zamarznięty śnieg albo pijąc ostro zasoloną wodę bez szkód dla swojego organizmu. Baktrian potrafi nie pobierać żadnej wody przez 2 tygodnie, podróżując w temperaturze +50 stopni, po czym dobrawszy się do źródła wody, wyssać z niego do 113 litrów w zaledwie 13 minut i jest w stanie przetrwać gwałtowne skoki ciśnienia osmotycznego krwi dzięki specyficznemu kształtowi czerwonych krwinek. Wielbłądy dostarczają cennego mleka, z którego wykonuje się szereg napojów narodowych.

Wielbłądy baktriany.

Zbieractwo zamyka się w poszukiwaniu bogatych w witaminy jagód i grzybów w odpowiednich porach roku. Rośliny zostały opisane w rozdziale wcześniej. Grzyby najczęściej występują w lasach pośrodku miechu i są powszechnie używane jako składniki zup. Część z nich wykorzystuje się do przygotowywania trucizn. W odpowiednich porach roku, nad morzem zbierane są też pąkle, małże i antarktyczne skorupiaki.

Górnictwo i wydobycie złota aluwialnego

Złoto i diament. Bez nich, Nuaria nie mogłaby istnieć. Wydobycie tych dóbr pozwala na import żywności i dóbr przetworzonych.

Podstawą gospodarki Nuarii jest handel metalami i kamieniami szlachetnymi. Nuaria cierpi na niedostatek podstawowych materiałów niezbędnych do przeżycia: żywności, paliwa opałowego (drewna, węgla), medykamentów, jest natomiast w posiadaniu jednych z największych i najłatwiejszych w wydobyciu złóż szeregu najcenniejszych na świecie minerałów o wielkim znaczeniu finansowym, ekonomicznym czy jako dobra luksusowe. Nuaria nie tylko chętnie handluje swoimi minerałami z innymi państwami, ale jej przeżycie polega na tym handlu, który szerzej będzie opisany dalej.

Nuaryjczycy posiadają dobrą wiedzę o swoich złożach złota. Obozy wydobywcze są migracyjne i przesuwają się w zależności od sezonu. Podczas równonocy zazwyczaj wydobycie odbywa się na terenach Miecha Nuaryjskiego i pustyni, od obu stron. Latem przenosi się na tereny górskie, gdzie rzeki wypłukują złoto aluwialne. Zimą wydobycie zazwyczaj jest wstrzymane lub ograniczone do pracy w jaskiniach. Ludzie są podzieleni rolami na skautów/eksploratorów, prospektorów, niszczycieli skał, górników i logistyków, oraz osób wydobywających złoto poprzez wypłukiwanie go z mułu.

Populacja Nuaryjczyków jest na tyle niska, że wydobycie nie doprowadziło jeszcze do masowego skażenia terenu. Mimo to, teren bezpośrednio naokoło punktów wydobycia jest pełen pyłu i metali ciężkich, warunki pracy są bardzo trudne. Wydobycie doprowadza do znacznych erozji terenu, skażenia wód śródlądowych, karczowania lasów i stratach w lokalnej faunie. Ponadto, negatywnie wpływa na miejscowe populacje nomadycznych narodowości rdzennych.

Samo dotarcie do punktu wydobycia jest bardzo trudne i wymaga zabrania ze sobą mnóstwa sprzętu:

1. ciepłych ubrań i bielizny,
2. impregnowanych butów,
3. kocy i ręczników,
4. siatki przeciw moskitom,
5. lekarstw, utensyliów aptekarskich i artykułów pierwszej pomocy medycznej,
6. krzesiwa i rozpałki,
7. mydła i przyrządów użytku osobistego,
8. pół tony zapasów żywności,
9. sprzęt górniczy i narzędzia,
10. sprzęt obozowy.

Całość stanowi około tony wyposażenia na osobę. Logistyka odbywa się zazwyczaj z pomocą wielbłądów baktrianów, z uwagi na ich wysoką odporność na niesprzyjające warunki oraz znaczny udźwig, przeciętnie 150 kg na zwierzę, albo wykorzystywany jest zaprzęg ciągnięty przez renifery ciągnące sanie ze sprzętem, rzadziej karawany reniferów obładowane ładunkiem. Ponieważ na baktriany stać tylko część populacji, większość wykorzystuje renifery.

Górnicy przybywają do fortu będącego stolicą regionu, takiego jak Stilai czy Kalamari, a następnie do punktu wydobycia, zazwyczaj jeszcze zimą, kiedy ciągnięcie sań przez renifery jest możliwe, w zależności od przetarcia szlaków. Karawany baktrianów nie mają tego problemu i kroczą przez śnieg. W miejscu docelowym rozbijany jest obóz i górnicy przechodzą do zajęć myśliwskich i budowniczych do czasu rozmarznięcia gruntu.

Część złoża znajduje się w wyschniętych dnach rzecznych. Większość wydobywa się jednak z gruntu, szczególnie żwiru w dolinach, przy skale macierzystej. Bogatsi Nuaryjczycy zbierają żwir i zabierają go do pobliskich faktorii, gdzie z pomocą wody i grawitacji złoto jest odwirowywane z mieszanki. Nierzadko stosuje się "wycinkę" ziemi polegającą na ogrzaniu wiecznej zmarzliny za pomocą pary wodnej, wtłaczanej pod ciśnieniem do ziemi systemem metalowych rur; para pochodzi z kotłów znajdujących się na miejscu wydobycia. Aby cały ten proces był w ogóle możliwy, rozpala się uprzednio duże ognisko, by ogrzać ziemię. Jeżeli nie ma śniegu, proces ten można kontynuować nawet zimą, zapewniając strukturze stabilność. Fragmenty ogrzanej ziemi następnie tnie się łopatami i wynosi do przejrzenia pod kątem kruszcu lub opłukania.

Czasami stosuje się wtłaczanie gorącej wody pod ciśnieniem, co czyni się rozpalaniem ognia pod ogromnymi zbiornikami z wodą, a następnie zwalnianiem kolumny wody na drobną rurę. Hydrauliczne metody stosowane są też latem do odprowadzania żwiru i mułu do miejsc weryfikacji pod kątem kruszcu, czasami prowadząc drewniane akwedukty setkami metrów.

Eksport i import

Ceny żywności z długim terminem przydatności do spożycia i przypraw są tak wysokie, a złoto i kamienie szlachetne tak dostępne, że karawany będące w stanie przetrwać drogę do Nuarii i z powrotem są w stanie wymienić tanie materiały takie jak zboża czy pieprz za nieproporcjonalnie duże ilości drogocennych kruszców.

Nuaria jako projekt

Nuarię zapoczątkował Canis, ale stosunkowo szybko projekt przejął Henryk Pruthenia, wraz Sechtem i Pinu. Część aspektów doczekała się kontynuacji, ale od 17 lipca 2017, kiedy powstał artykuł, nie było ani jednej rewizji projektu czy aktualizacji do niego. Ostatecznie, w roku 2020, projekt został ponownie przejęty przez Canisa i poddany całkowitej rewizji.

Państwa Kyonu w roku wspólnym (główna kategoria)

Ajdynir – Azenia – Ażerimowie – Âng Qo'or – Bolosja – Broci – Buania – Cesarstwo Poitów – Czerachowie – Dynastia Aralezejska – Dżaszir – Dżaugria – Emnaegnir – Erutia – Esmia – Giadur – Harenia – Harrun – Ilirion – Iszaria – Jalżpowie – Kadonia – Kauradowie – Kawelia – Kejren – Kǫl – Kuniecy – Lucja – Merawia – Mitenia – Mokucja – Monarchia Olsów (Olsenia – Surd – Rubania – Szyszenia) – Máktowie/Mugadir – Muria – Nuapaq – Nuaria – Państwo Neszów – Państwo Truskie – Pinu – Piri – Punyszowie – Raľuhhruş – Rikkadan – Sanżenia – Secht – Siedmiomieście¹ – Stojeziory – Sulimaq – Surandral – Północni Barbarzyńcy – Szur – Talonbat² – Tangia – Tarum – Taugrowie – Tjevangono – Unagurowie – Unia Lomarska – Wertynia – Wiraflycy – Wolne Księstwa – Zamb – Związek Bałaszasków – Związek Północny

¹ Siedmiomieście jest podmiotem prawa międzynarodowego równoważnym z państwami. ² Wszystkie miasta-państwa Talonbatu znajdują się de iure pod polityczną hegemonią miasta Tȝinur, jednak de facto każde z nich prowadzi niezależną politykę.