Olżycki

Język olżycki (ea rece olgittic /jaˌʀeʃ olʒiˈsːik/, prościej: e'olgittine /jolʒiˈsːiɲ/) - fikcyjny język zachodniosłowiański używany w alternatywnej historii w północnej Lotaryngii (Lorunea), Nadrenii (Renanea, Olgiteu Staru) i Hesji (Olgiteu Novu). Nazwa pochodzi od kontaminacji Alzacji z Łużycami.

Fonologia i zapis

Spółgłoski

	wargowe	dziąsłowe	zadziąsłowe	podniebienne	tylnojęzykowe
zwarte	b p	d~ɾ t		ɟ c g c **	g k g c
zw.-szcz.		dz ts d t *
szczel.	v f	z s	ʒ ʃ g c *
nosowe	m	n		ɲ n *
płynne		l		j l *	ʀ r

*) przed e i

**) przed u

Samogłoski

Zapis

Spółgłoski

• m [m]
• b [b]
• p [p]
• bh v [v]
• ph f [f]

• n [n]
• d [d] [dz]¹
• t [t] [ts]¹, na końcu wyrazu [ɾ] (jeśli następny zaczyna się samogłoską) lub nieme
• dh [d]¹
• th [t]¹
• z [z]
• s [s], na końcu wyrazu [z] (jeśli następny zaczyna się samogłoską) lub nieme
• l [l] [j]¹

• g [g] [ʒ]¹
• c [k] [ʃ]¹
• gu [gʲ]¹
• k cu qu [kʲ]¹
• r [ʁ]

¹) przed literami "e", "i"

Dwuznaki

• dt tt [tt] [ss]¹
• zt st [st] [ss]¹
• ds ts [ss]
• gt ct [tt] [ss]¹
• zc sc [sk] [ʃʃ]¹
• gs cs x [ss]

¹) przed literami "e", "i"

Samogłoski

• a [a]
• ae [ɛ]
• an [ã]
• au [ɔ]
• e [ʲe] [j]²
• ee [ʲe]
• eu [ʲu]
• i [i]
• o [o]
• oe [e]
• ou [u]
• u [y]

²) "e" jest wymawiane jako:

• [j] między samogłoskami, na początku wyrazu przed samogłoską, po samogłosce
• [e] między spółgłoskami, na początku wyrazu przed spółgłoską
• nieme po spółgłosce, zmienia wymowę niektórych spółgłosek

Morfologia

Rodzajniki

W języku olżyckim występuje rodzajnik określony w dwóch rodzajach: męskim i żeńskim, w liczbie pojedynczej i mnogiej:

• Liczba pojedyncza: eu (rodzaj męski), ea (rodzaj żeński)
• Liczba mnoga: ee (brak rozróżnienia na rodzaje)

Rodzajnik określony jest często skracany do e' przed samogłoską, np. e'olgittine zamiast ea olgittine.

Czasowniki

Czasowniki określają wykonywaną czynność lub stan, w jakim znajduje się podmiot. Czasowniki charakteryzują cechy wyróżniające: tryb, czas (w tym aspekt), koniugacja. Dzielą się na kilka grup:

• koniugacja -a- - grupa czasowników kończących się w bezokoliczniku regularnie na -ate, mające wstawkę w temacie czasu teraźniejszego, np. cita-te > citae-an
• koniugacja samogłoskowa - grupa podobna do poprzedniej, zawierająca krótkie czasowniki o jednosylabowych tematach kończących się samogłoską, np. pi-te > pie-an
• koniugacja -e-, czyli czasowniki kończące się w bezokoliczniku regularnie na -ete i -ite, np. vide-te, voli-te > vide-an, vole-an
• koniugacja spółgłoskowa - grupa zawierająca czasowniki o temacie kończącym się spółgłoską: mog-te > mog-an
• czasowniki nieregularne, mające różne wzorce odmiany, np. bu-te > eme, eed-te > eem, ean-te > im-an

Eu present

Czas teraźniejszy będący czasem podstawowym.

Odmiana czasowników regularnych:

inf	citate /ʃitats/	pite /pits/	videte /vidzets/	recte /ʁeʃː/
1sg	citaean /ʃitajã/	piean /pijã/	videan /vidzã/	recan /ʁekã/
2sg	citaese /ʃitajz/	piese /pijz/	vidise /vidziz/	recese /ʁeʃez/
3sg	citaee /ʃitaje/	piee /pije/	vidi /vidzi/	recee /ʁeʃe/

Eu futur proce

Czas przyszły bliski, wyrażający czynności mające miejsce w najbliższej przyszłości, co do których jesteśmy pewni, że się wydarzą.

Konstrukcja: podmiot + vedte (present) + bezokolicznik bez -e

inf	vedte /vesː/
1sg	vedan /vedã/
2sg	vedese /vedzez/
3sg	vedee /vedze/
1pl	vedeme /vedzem/
2pl	vedete /vedzets/
3pl	vedant /vedã/

Przykładowe zdanie:

• Eo vedan edt. /jo vedã etː/ - Będę jeść.