Padmáran

Padmáran [p͈ʰadˈmaːˑˌraˑn], język padmarański, padmarańszczyzna - Język a priori, artlang autorstwa Ghostera charakteryzujący się dużą dozą egzotyczności, inspirowany językami nieeuropejskimi, przede wszystkim arabskim, tybetańskim, sanskrytem, inuickim oraz japońskim. Wywodzi się z języka proto-padmarańskiego, charakteryzującego się nieco prostszą fonetyką oraz uboższą gramatyką. Zapisywany jest Makabrą (co jest kalką z proto-padmarańskiego "Maqábr" - "Qabrem/pismem Qabr"), stanowiącą pewną wariację pisma spółgłoskowego (abdżadu) z zaznaczanymi na słowach funkcjami gramatycznymi. Jest to jeden z najnowszych, tym samym bardzo dopracowany (w zamiarze) język jego autora.

Słownik Padmarańskiego.

Fonetyka

Informacje

• Struktura sylaby:
  • (C¹)V(C¹) - Nagłosowa/śródgłosowa;
  • (C¹)V(C¹/CC²) - Wygłosowa;
• Akcent dynamiczno-iloczasowy, stały pod względem morfologicznym.

V - Samogłoska lub dyftong;

C¹ - Dowolna spółgłoska;

CC² - Wygłosowa zbitka spółgłoskowa - więcej informacji w poddziale o spółgłoskach.

Samogłoski

W padmarańskim istnieje pięć fonemów samogłoskowych oraz trzy dyftongi. Nieregularność samogłosek (tym samym: fakt istnienia fonemów /ae/ oraz /ao/ przy braku /e/ oraz /o/) wynika z ewolucji systemu samogłoskowego z języka proto-padmarańskiego, w których istniał jedynie system trójsamogłoskowy (/a/, /i/ oraz /u/); dzisiejsze dwugłoski są kontynuacją pierwszych dyftongów (/ai/ oraz /au/), które całkowicie wypadły z języka. Dzisiejsze dyftongi są zmianą nową.

Fakt zaliczania samogłosek podwójnych (dwugłosek) do samogłosek, a nie do dyftongów, łączy się z podziałem na mory - dwugłoski w wygłosie sylaby mają jedną morę, a nie, jak w przypadku dyftongów, dwie.

Ponadto istnieje podział na samogłoski/dyftongi (z wewnętrznego punktu widzenia są one wszystkie określane jako samogłoski) męskie oraz żeńskie. Samogłoski męskie są innymi słowy tylne (są to: /u/, /ao/, /au/), a żeńskie przednie (/i/, /ae/, /ai/, /iu/), jest jeszcze samogłoska neutralna /a/, jednak często zdarza się ją klasyfikować jako samogłoskę męską. Podział bierze się od określenia używania owych samogłosek (głównie) w końcówkach deklinacji oraz koniugacji, w których samogłoski tylne są faworyzowane wśród rzeczowników męskich/czasowników o podmiocie męskim, a samogłoski przednie przypadają rzeczownikom żeńskim/czasownikom o podmiocie żeńskim.

Samogłoski

	Przednie	Tylne
Przymknięte	[i] i	[ʊ̝ᵝ] u
Średnie	[ăɛ̝̯] ae	[ăɔ̝̯] ao
Otwarte	[a] a

Dyftongi

	Przednie	Tylne
Przymknięte	[iʊ̯̆ᵝ] iu
Średnie	[aɪ̯̆] ai	[aʊ̯̆ᵝ] au
Otwarte

Harmonia ATR

Padmarański cechuje się także niefonemiczną harmonią samogłoskową związaną z położeniem wysokościowym korzenia języka (ATR - Advanced Tongue Root). Harmonia ta nie wpływa na rozróżnienie jakichkolwiek wyrazów, ale wpływa w bardzo elementarny sposób na schematy deklinacyjne. Samogłoski w padmarańskim dzielą się na trzy grupy, z czego samogłoski z dwóch z nich sprawiają, iż *wszystkie samogłoski w obrębie słowa*, poczynając od samogłoski wyzwalającej (zazwyczaj pierwszej samogłoski) przyjmują to samo położenie korzenia języka.

• αATR - Jest to grupa neutralna, zawierająca tylko i wyłącznie samogłoskę /a/, która teorytycznie sprawia, iż korzeń języka znajduje się nisko, zaliczana jest jednak do osobnej grupy, ponieważ *nie jest* to samogłoska wyzwalająca.
• βATR - Grupa z obniżonym korzeniem języka, zawiera samogłoski: /u/, /au/, /ao/, /iu/.
• γATR - Grupa z podniesionym korzeniem języka, zawiera samogłoski: /i/, /ai/, /ae/.

Spółgłoski

W padmarańskim istnieje dwadzieścia fonemicznych spółgłosek, które mogą być częścią alternacyjnych rdzeni; wymowa niektórych ze spółgłosek waha się w zależności od głosek, z którymi sąsiaduje, czasem nawet od pozycji w zdaniu. W tabeli poniżej nie uwzględniono niekonsekwentnej palatalizacji występującej przed samogłoską /i/ oraz dyftongiem /iu/, owe zmiękczenie nie jest jednak fonemiczne (mimo iż standardowe w wymowie). Ponadto istnieją trzy spółgłoski, które mogą wystąpić tylko i wyłącznie na początku słowa:

• [ʔ] - Nieprzydechowe zwarcie krtaniowe (nieoznaczane diakrytykiem);
• [h] - Krtaniowa głoska bezdźwięczna szczelinowa - występuje także w innych pozyjach, lecz jako osobny fonem (oznaczane poprzez dierezę);
• [ɦ] - Krtaniowa głoska dźwięczna szczelinowa/aproksymant (oznaczane poprzez cyrkumfleks).

Istnienie owych spółgłosek wywodzi się z faktu, iż w proto-padmarańskim istniał podział na słowa zaczynające się od przydechowego zwarcia krtaniowego (spiritus lenis), przydechu (spiritus asper) oraz słowa zaczynające się samogłoską (które dzisiaj zaczynają się dźwięcznym aproksymantem/dźwięczną głoską krtaniową szczelinową). W piśmie łacińskim nie zaznacza się zwarcia krtaniowego, natomiast przydech bezdźwięczny oraz dźwięczny zaznaczane są kolejno poprzez dierezę oraz cyrkumfleks - w Makabrze są one wszystkie rozróżniane poprzez diakrytyki ponad pierwszą literą słowa.

Spółgłoski

		Wargowe		Koronalne		Dorsalne		Gardłowe	Krtaniowe
				Zębowe	Dziąsłowe	Welarne	Uwularne
Nosowe		[m] m		[n] n		[ŋ] ŋ	(ɴ)
Zwarte	Fortis	[p͈ʰ] p		[t͈ʰ] t		[k͈ʰ] c	[q͈ʰ] q		[ʔʰ] ‘	(ʔ)
	Lenis	[b] b		[d~ɾ] d
Uderzeniowe
Emfatyczne				[ðˤ] ď	[tˤ] ť, [sˤ] ŝ, [ɮˤ~ʫˤ] ľ
Szczelinowe	Bezdźwięczne	[f] f		[θ] ç	[s] s, [ʃ] ş				[h] h
	Dźwięczne	[v~ʋ̞] v		[ð] đ	[z] z, [ʒ] ž				(ɦ)
Sonoranty			[wᵝ] w			[ɰ̝ᶨ] y
Drżące					[r] r		[ʀ] g
Boczne					[ɮ~l~ɫ] l			[ɰˠ~ʕ̝] ĉ

Ważną kwestią dotyczącą różnicy między spółgłoskami dźwięcznymi oraz bezdźwięcznymi (lub też: przydechowymi) jest fakt, iż rozróżnienie dźwięczności nie jest idealnym rzutem na różnicę tych dwóch opozycji spółgłosek; zakłada się, iż jest to bardziej różnica między głoskami „lenis” ‘słabymi’ ([b~pʰ], [d~tʰ], [g~kʰ]) oraz „fortis” ‘mocnymi’ ([p͈ʰ], [t͈ʰ], [k͈ʰ], [q͈ʰ]), jako iż głoski dźwięczne mogą ulegać ubezdźwięcznieniu (tym samym aspiracji) w sylabach nieakcentowanych oraz w wygłosie (z czego druga sytuacja jest standardem w padmarańskim). Zjawisko głosek fortis tłumaczone jest nie do końca jasno poprzez dłuższą pauzę między zwarciem powietrza a plozją, oraz samą siłą plozji (charakteryzuje się ona wówczas szybszym przepływem powietrza po jego wyzwoleniu).

Zbitki spółgłoskowe są dozwolone w śródgłosie oraz w wygłosie wyrazu; w śródgłosie dozwolona jest dowolna zbitka dwóch spółgłosek (teorytycznie, w praktyce język stara się unikać niektórych trudnych to wyartykułowania zbitek), natomiast odnośnie zbitek w wygłosie panują dość ścisłe zasady:

Zbitki Spółgłoskowe

	m-	n-	b-	v-	w-	c-	q-	r-	l-
-m					wm			rm	lm
-n	mn				wn			rn	ln
-r	mr		br	vr	wr
-s	ms	ns			ws	cs	qs	rs	ls

Akcent Oraz Mory

Akcent jest dynamiczno-iloczasowy (akcentowane sylaby wymawiane są donośniej oraz dłużej), stały pod względem morfologicznym. O tym w jakim miejscu będzie padać akcent wyrazowy (zarówno akcent główny jak i akcent poboczny) decyduje podział na mory:

Podział Na Mory

Typ Samogłoski	V1 = /a i u/			V2 = /ae ao/			V3 = /ai au iu/
Konstrukcja Sylaby	CV1	CV1C	CV1CC	CV2	CV2C	CV2CC	CV3	CV3C	CV3CC
Ilość Mor	1μ	2μ	3μ	1μ	3μ	3μ	2μ	3μ	3μ

• Sylaby zawierające jedną morę to sylaby lekkie;
• Sylaby zawierające dwie mory to sylaby ciężkie;
• Sylaby zawierające trzy mory to sylaby superciężkie.

Sylaby zawierające jedną morę (inaczej: sylaby lekkie) mają pierwszeństwo w akcentuacji - ostatnia sylaba lekka (lub ta, która jest najbardziej lekka) w słowie wyjściowym (to jest: bez żadnej gramatycznej odmiany) jest akcentowana, natomiast akcent poboczny działa na dokładnie tej samej zasadzie, przy czym sylaba już akcentowana jest pomijana (preferowane są jednak sylaby następujące po sylabie akcentowanej!). Poniżej przykład rozłożenia kilku słów na sylaby, a tych na mory (na zielono oznaczono sylaby akcentowane, a na niebiesko akcent poboczny):

Podział Na Mory - DO POPRAWY

3σ Padmáran ‘Padmarański’						3σ Íxnallum ‘Dwa domy’							4σ Îmadinta ‘Zero Ludzi’
5μ						6μ							5μ
1σ Pad-		1σ -má-	1σ -ran			1σ Ix-		1σ -nal-		1σ -lum			1σ Î-	1σ -ma-	1σ -din-		1σ -ta
2μ		1μ	2μ			2μ		2μ		2μ			1μ	1μ	2μ		1μ
[p͈ʰa	d]	[maːˑ]	[raˑ	n]		[ʔiː	θ]	[naˑ	l]	[lʊ̝ᵝ	m]		[ɦiː]	[maˑ]	[dʲi	n]	[t͈ʰa]
1μ	1μ	1μ	1μ	1μ		1μ	1μ	1μ	1μ	1μ	1μ		1μ	1μ	1μ	1μ	1μ

Istnieją też pewne znikome różnice między długością akcentowanych samogłosek, które także mają dużo wspólnego z morami. Otóż sylaby kończące się na samogłoski bądź dyftongi (inaczej: sylaby bez spółgłoski w wygłosie) wymawiane są z dodatkową długością zaznaczaną poprzez "[ːˑ]"; wszystkie inne sylaby akcentowane mają długość normalną ("[ː]"), a sylaby z akcentem pobocznym są zawsze półdługie ("[ˑ]").

Gramatyka

Informacje

• Trójdzielny - Język rozróżnia leksykalnie agensa, stronę doświadczającą oraz dopełnienie zdania przechodniego;
• Alternacyjno-polisyntetyczny - Łączy w sobie cechy alternacyjno-fleksyjne z ograniczonymi możliwościami polisyntetycznymi;
• Lewo-nukleusowy - Podmiot frazy (nukleus) znajduje się zawsze na początku; przyimki, dopełnienia oraz inne słowa określające znajdują się po obiekcie określanym;
• Dziesięć przypadków:
  • Absolutyw;
  • Intransytyw;
  • Ergatyw;
  • Biernik;
  • Genetyw;
  • Narzędnik;
  • Possesyw;
  • Prepozycjonał;
  • Essyw;
  • Wołacz;
• Szyk zdania:
  • SO - Zdanie imienne;
  • SV, VS - Zdanie nieprzechodnie;
  • SOV, VSO - Zdanie przechodnie;
  • (V)SO¹O², SO¹O²(V) - Zdanie podwójnie przechodnie
  • Przy każdej formie pytającej podmiot zamienia się miejscem z dopełnieniem bliższym.
• Pięć liczb:
  • Liczba Pojedyncza SG Mantá Aycár (‘Liczba rozpoczynająca’) - Określa wszystkie obiekty żywe i nieożywione występujące pojedynczo/sztukami;
  • Liczba Syngulatywna SL Mantá Arşác (‘Liczba zbiorowa’) - Określa się nią wszystkie grupy obiektów, zbiorowiska ludzi, jedności oraz rzeczowniki niepoliczalne;
  • Liczba Mnoga PL Mantá Musatará (‘Liczba wielka’) - Oznacza wszystkie zbiory pojedynczych przedmiotów/istot, wielkie grupy (liczba mnoga jest zawsze żeńska);
  • Liczba Podwójna DL Mantá Tavrá (‘Liczba zdublowana’) - Używa się jej do opisania rzeczy występujących naturalnie dwójkami bądź będących w parach (liczba podwójna jest zawsze rodzaju żeńskiego), historycznie pochodzi od liczby mnogiej;
  • Liczba Zerowa NL Imantí (‘Brak liczby’) - Prezentuje brak jakiegokolwiek elementu danego pojęcia, służy najczęściej do tworzenia przeczeń rzeczownikowych.
• Rozwinięta inkorporacja rdzeni - Łączenie się różnych rdzeni w pojedyncze, polisyntetyczne konstrukcje.

Historia Gramatyki

Padmarański cechuje się wieloma zależnościami oraz nieregularnościami gramatycznymi, które wynikają z ewolucji języka od proto-padmarańskiego. Ewolucja nie zawsze dążyła do prostoty (a w przypadkach kiedy tak było - jedno uproszczenie równało się skomplikowaniu innego aspektu gramatycznego), poniżej spisane są główne zmiany:

• Liczby - W języku proto-padmarańskim istniały jedynie trzy liczby: pojedyncza, mnoga oraz zerowa. W drodze przemian z liczby pojedynczej powstała także liczba syngulatywna (w wielu przypadkach dość nieregularnie, zmieniając w niejasny sposób samogłoski w tematach opończ), a z liczby mnogiej wyłoniła się także liczba podwójna (tutaj zmiany były o wiele przejrzystsze: końcówka "-an", występująca wraz z obocznością opończy samogłoskowej derywowanej z liczby pojedynczej, została zastąpiona przez "-am", w którym samogłoska szybko upodobniła się do następującej po niej spółgłoski i stała się bardziej wargowa, zmieniając przy tym pozycję, ale nie funkcję βATR, ewoluując w "-um"). Historia tych zmian może być wciąż zauważona w gramatyce także w odmianie czasowników (w której odmiana liczby pojedynczej z syngulatywną oraz mnogiej z podwójna są do siebie podobne), chociaż końcówka liczby mnogiej "-an" powoli zaczęła zanikać, a jej odpowiednik w liczbie podwójnej nie.

Omówienie Przypadków

• Absolutyw ABS Ascán Muravamá (‘Wolne Imię’) - Przypadek oznaczający stronę doświadczającą bierną wobec orzeczenia;
• Intransytyw INT Ascán Anván (‘Aktywne Imię’) - Przypadek oznaczający stronę doświadczającą aktywną wobec orzeczenia;
• Ergatyw ERG Yáeras (‘Źródło, dawca’) - Przypadek oznaczający agensa;
• Biernik ACC Mutaçazá (‘Biorca, cel’) - Przypadek oznaczający pacjensa;
• Genetyw GEN Namrá (‘Kierunek, strona’) - Przypadek oznaczający przydawkę rzeczownikową;
• Narzędnik INS Çabrá (‘Narzędzie, pomoc’) - Przypadek wyrażający uczestnictwo obiektu jako narzędzia;
• Possesyw POS Sarsaná (‘Własność, właściciel’) - Przypadek oznaczający przynależność obiektu do rzeczownika określanego possesywem;
• Prepozycjonał PRE Dúqaus (‘Miejsce, położenie’) - Przypadek używany w post- lub prepozycji z różnymi przyimkami;
• Essyw ESS Caftirá (‘Forma, kształt, rodzaj’) - Przypadek wyrażający konstrukcję "jako coś", "w jakiś sposób", służy także do tworzenia wyrażeń przysłówkowych;
• Wołacz VOC Ârpán (‘Wezwanie, przywołanie’) - Przypadek używany w zwrotach bezpośrednich.

Stosunki Morfosynktatyczne

Padmáran jest językiem trójdzielnym, który dość dokładnie rozgranicza trzy podstawowe elementy w stosunkach morfosynktatycznych: agensa (wyrażanego ergatywem), pacjensa (wyrażanego biernikiem, który może prezentować dopełnienie bliższe lub dalsze) oraz stronę doświadczającą (wyrażaną absolutywem bądź intransytywem). Ponadto jest to język lewogłowy (nukleus znajduje się zawsze przed wyrażeniami określającymi, tym samym przymiotniki stoją zawsze za określanymi rzeczownikami/czasownikami/innymi przymiotnikami).

Różnica między absolutywem oraz intransytywem: W wielkim skrócie przypadek intransytywny oznacza stronę doświadczającą, która wykonuje jakieś działanie odnoszące się do nieprzechodnich czasowników, podczas gdy absolutyw wyraża stronę doświadczającą bierną, która podlega jakiemuś działaniu, ale sama go nie wykonuje (można go tym samym uznać za stronę bierną języków nominatywno-akuzatywnych). Mimo odmiennych funkcji, bywają sytuacje, w których oba przypadki mogą być używane zamiennie, zazwyczaj jednak mają one swoje ustalone funkcje w zdaniu - nie oznacza to jednak, iż nie mogą pojawić się w jednym zdaniu jednocześnie. Najprostsza forma zdań imiennych (w formie "X jest Y") używa zarówno absolutywu jak i intransytywu w takowy sposób:

• X^INT (jest) Y^ABS

Teorytycznie w zdaniu tym należałoby użyć konstrukcji ergatywno-biernikowej (wyrażającej konkretniej pojęcie "X *jest* Y"), ale zdanie to wyraża nie zamianę jednej strony w drugą, lecz informację, iż *coś jest czymś* (lub, bardziej akuratnie: "X ma formę Y"), zatem nie ma tutaj ani strony aktywnej, ani strony biernej, jak miałoby to miejsce w językach nominatywno-akuzatywnych. *Ponadto* konstrukcja ta jest jednocześnie jedynym ze sposobów na wyrażenie przymiotnika w padmarańskim - jeśli podmiot ma formę intransytywu, wszystkie przymiotniki do niego się odnoszące następują po nim w formie absolutywu.

Rzeczowniki/Przymiotniki

Słowotwórstwo

Słowotwórstwo padmarańskie opiera się przede wszystkim na alternacjach, to jest na opończach samogłoskowych derywowanych z rdzeni spółgłoskowych - każda alternacja ma z góry określony akcent oparty na morach, toteż wszystkie słowa utworzone z danego schematu będą pasować do opończ pod względem siły sylab, czyli ilości mor w każdej z nich.

Alternacje

Trójradykałowe
		L. Pojedyncza	L. Syngulatywna	L. Mnoga	L. Podwójna	L. Zerowa
Alternacja I	Obiekty naturalne, ludzie, zwierzęta	CáCaC	aCCaCá	CuCúCan	CaCCúm	iCaCaCí
Alternacja II	Osoby, zawody	CáeCaC	aCCuCá	CaiCúCan	aCCáCum	iCaiCaCí
Alternacja III	Osoby, zawody	nuCCáC	nuCCuCá	núCaCCan	núCaCCum	inCaCaCí
Alternacja IV	Pojęcia abstrakcyjne, obiekty	aCCáC	aCaCCá	aCCauCán	aCCaC:úm	iCaCaCí
Alternacja V	Duże obiekty, ważne osoby	iCCáC	iCCaC:á	iCCaiCán	iCCaC:úm	iCCaCí
Alternacja VI	Zwierzęta, małe przedmioty	CáCiC	CaC:iCú	CaiCáCin	aCCíCum	iCaCiCí
Alternacja VII	Pojęcia abstrakcyjne, przedmioty, osoby	CaCCá	aCCaCáe	CuCáCan	CaCúCum	iCaCCí
Alternacja VIII	Pojęcia abstrakcyjne	muCaCaCá	muCaCaCáe	muCaCáCan	muCaCáCum	imCaCaCí
Alternacja IX	Pojęcia abstrakcyjne	saCCaCá	saCCáCain	saCaCáCan	sáCaCCum	isCuCaCí
Alternacja X	Przedmioty, obiekty	caCCiCá	caCCíCain	caCiCáCan	cáCiCCum	icCaCiCí
Alternacja XI	Narzędzia, przedmioty	CáCuC	uCCuCá	CaCúCan	CaCúCum	iCaCuCí
Alternacja XII	Obiekty naturalne	CúCauC	uCuCiuCá	CúCiuCan	CúCiuCum	iCuCuCí

Morfologia Polisyntetyczna

Morfologia (Fautirnú Nunúranin - "Kształtowanie słów") polisyntetyczna pozwala w padmarańskim na tworzenie bardzo rozbudowanych konstrukcji służących zastąpieniu niepotrzebnych słów jedynie dodawaniem prefiksów, sufiksów, cyrkumfiksów oraz interfiksów do danego rdzenia/danej grupy rdzeni tworzących słowo początkowe. Słowo początkowe (Nánar Aycári - "Słowo Początku") oznacza pojedynczą, namniejszą kontrukcję stanowiącą istniejące w padmarańskim słowo - te niekoniecznie muszą składać się z jednego rdzenia, ponieważ padmarański zna przypadki słów pochodzących z wielu różnych rdzeni.

Rzeczownik oraz przymiotnik są w padmarańskim nierozróżnialne leksykalnie, oba są przyjmowane jako nazwy obiektów lub pojęć abstrakcyjnych. Odmieniają się przez dziesięć przypadków (przy innej interpretacji jedenaście, jako iż istnieje "przypadek bazowy", minimalnie różniący się od absolutywu), rodzaje (męski oraz żeński) oraz pięć liczb (pojedyncza, syngulatywna, mnoga, podwójna oraz zerowa).

Deklinacja Alfa (obejmująca rzeczowniki kończące się w tematowo na spółgłoskę bądź dwie spółgłoski), lub inaczej stanowi największy procent padmarańskich słów.

Deklinacja α (-C, -CC)

	L. Pojedyncza		L. Podwójna	L. Mnoga	L. Syngulatywna		L. Zerowa
	R. Męski	R. Żeński	R. Żeński	R. Żeński	R. Męski	R. Żeński	R. Męski	R. Żeński
Absolutyw	-Ø		-um	-Ø	-a		-ata
Intransytyw	-an	-un		-un			-unta
Ergatyw	-a			-Ø	-a	-i	-at
Biernik	-i		-im	-in	-i		-it
Genetyw	-ati	-iti	-itma	-itna	-ita	-iti	-intat	-intit
Narzędnik	-ae		-imna	-ina	-aen		-anna	-inna
Possesyw	-ra	-ri	-uma	-una	-ao		-anya	-anyi
Prepozycjonał	-Ø		-umu	-u	-un		-unva	-unvi
Essyw	-uca	-ica	-aucs	-auc			-aucat
Wołacz	-u		-umu	-au	-awa	-iwa

Deklinacja Beta (obejmująca rzeczowniki kończące się w temacie na samogłoski: -a, -u, -au, -ao bądź -iu), lub inaczej: deklinacja A-tematowa, nie różni się aż tak bardzo od deklinacji pierwszej, ale przede wszystkim występuje małe zamieszanie z samogłoskami, ponieważ tam gdzie w deklinacji pierwszej pojawiało się /i/, tutaj jest ono zastąpione samogłoską /a/, ponadto deklinacja druga jest właściwie połączeniem dwóch osobnych deklinacji (osobno dla rzeczowników w liczbie pojedynczej kończących się na -a oraz na -u), ale różnice między dwiema deklinacjami są znikome, dlatego uznaje się, iż jest to jedna deklinacja z dwoma wariacjami samogłoski po rdzeniu.

Deklinacja β (-a, -u, -au, -ao, -iu)

	L. Pojedyncza		L. Podwójna	L. Mnoga	L. Syngulatywna		L. Zerowa
	R. Męski	R. Żeński	R. Żeński	R. Żeński	R. Męski	R. Żeński	R. Męski	R. Żeński
Absolutyw	-a/u		-um	-a/u			-ata
Intransytyw	-an	-un		-an/un			-unta
Ergatyw	-a	-a		-a			-at
Biernik		-i	-am				-it
Genetyw	-ata/uta		-itma	-itna	-ata		-intat
Narzędnik	-ao		-amna	-ana	-aon		-anna
Possesyw	-ra		-uma	-una	-ao		-anya
Prepozycjonał	-a/u		-umu	-u	-un		-unva
Essyw	-cun		-aucun	-aucan			-ancat
Wołacz	-au/uwa		-umu	-au	-awa

Deklinacja Gamma (obejmująca rzeczowniki kończące się tematowo na samogłoski: -i, -ai lub -ae), lub inaczej: deklinacja I-tematowa, najrzadsza i tym samym najprostsza z deklinacji rzeczowników, występują w niej pewne oboczności (pokroju występowania samogłosek męskich) wynikające z rzadkiego używania.

Deklinacja γ (-i, -ai, -ae)

	L. Pojedyncza		L. Podwójna	L. Mnoga	L. Syngulatywna		L. Zerowa
	R. Męski	R. Żeński	R. Żeński	R. Żeński	R. Męski	R. Żeński	R. Męski	R. Żeński
Absolutyw	-i		-im	-in	-i		-ita
Intransytyw	-in			-in			-inta
Ergatyw	-a	-i		-i	-a	-i	-at
Biernik	-i			-i			-it
Genetyw	-iti		-itma	-itna	-iti		-intat
Narzędnik	-ae		-imna	-ina	-aen		-inna
Possesyw	-ri		-ima		-ri		-anyi
Prepozycjonał	-i		-imu	-i	-in		-invi
Essyw	-aecan		-aemn	-aen			-aenat
Wołacz	-iu		-imu	-iu	-iwa

Czasowniki

Czasowniki odmieniają sie przez trzy osoby, dwie płci (płeć męska oraz żeńska), czasy (teraźniejszy oraz dwa aspekty czasu przeszłego: dokonany oraz niedokonany, w teraźniejszym istnieje także imperatyw) oraz pięć liczb.

Czas Teraźniejszy

Koniugacja I - Obejmuje ona czasowniki dynamiczne, odpowiadające akcjom wykonywanym świadomie i czynnie przez podmiot; do tej grupy należą takie wyrażenia jak: chodzić, rzucać, pływać, spożywać.

Koniugacja I - Dynamiczna

	L. Pojedyncza		L. Podwójna	L. Mnoga	L. Syngulatywna		L. Zerowa
	R. Męski	R. Żeński	R. Żeński	R. Żeński	R. Męski	R. Żeński	R. Męski	R. Żeński
Bezokolicznik	CaCaCá
O. Pierwsza	-i		-ima	-a	-as	-is	-ar	-ir
O. Druga:	-al	-il	-alma	-ayna	-us		-ast	-ist
O. Trzecia	-a		-awma	-awna	-a		-at	-it
Imperatyw	iCCíC		iCCaCamá	iCCiCaná	iCCíC

Koniugacja II - Obejmuje ona czasowniki dynamiczno-statyczne, wyrażające czynności znajdujące się pomiędzy stanem aktywności a bierności, podmiot jest często świadomy ich wykonywania, ale nie jest to faktyczne działanie, często są to pojęcia abstrakcyjne. Do tej grupy zaliczają się czasowniki takie jak: myśleć, rozważać, planować, przestawać, zaczynać.

Koniugacja II - Dynamiczno-Statyczna

	L. Pojedyncza		L. Podwójna	L. Mnoga	L. Syngulatywna		L. Zerowa
	R. Męski	R. Żeński	R. Żeński	R. Żeński	R. Męski	R. Żeński	R. Męski	R. Żeński
Bezokolicznik	CuCiCná
O. Pierwsza	-ni		-nama	-na	-nas	-nis	-nar	-nir
O. Druga:	-nil		-nilma	-ninna	-nus		-nust
O. Trzecia	-na		-nawma	-nawna	-na		-nut
Imperatyw	iCCiCí

Koniugacja III - Obejmuje ona czasowniki statyczne, prezentujące czynności bierne, abstrakcyjne, na które podmiot często nie ma wpływu, którym podlega nie wykonując faktycznego działania. Do tej grupy pasują pojęcia takie jak: być dobrym, mieć szczęście, być twórczym, być towarzyskim, być łatwowiernym.

Koniugacja III - Statyczna

	L. Pojedyncza		L. Podwójna	L. Mnoga	L. Syngulatywna		L. Zerowa
	R. Męski	R. Żeński	R. Żeński	R. Żeński	R. Męski	R. Żeński	R. Męski	R. Żeński
Bezokolicznik	CaCuCná
O. Pierwsza	-ni		-numa	-na	-nus		-nur
O. Druga:	-nil		-nulma	-nunna			-nust
O. Trzecia	-na		-nuwma	-nuwna	-nu		-nut
Imperatyw	iCCuCú

Czas Przeszły

Koniugacja I - Dynamiczna

		L. Pojedyncza		L. Podwójna	L. Mnoga	L. Syngulatywna		L. Zerowa
		R. Męski	R. Żeński	R. Żeński	R. Żeński	R. Męski	R. Żeński	R. Męski	R. Żeński
O. Pierwsza	Asp. Dok.	-aur	-air	-irma	-ar	-ars	-irs	-ar	-ir
	Asp. Ndk.	-ura	-ira	-umri	-ara	-ursa	-ursi	-urta	-urti
O. Druga:	Asp. Dok.	-aura	-iura	-arma	-arna	-urs		-astar	-istar
	Asp. Ndk.	-aora	-aeri	-armi	-arni	-ar		-arat	-irat
O. Trzecia	Asp. Dok.	-ar		-awarma	-awarna			-artu	-irtu
	Asp. Ndk.	-iur		-armu	-arnu	-aor	-aer	-atar	-itar

Koniugacje II i III - Dynamiczno-Statyczna i Statyczna

		L. Pojedyncza		L. Podwójna	L. Mnoga	L. Syngulatywna		L. Zerowa
		R. Męski	R. Żeński	R. Żeński	R. Żeński	R. Męski	R. Żeński	R. Męski	R. Żeński
O. Pierwsza	Asp. Dok.	-auran	-airan	-irman	-arn	-arsan	-irsan	-arn	-irn
	Asp. Ndk.	-urn	-irn	-umrin	-arn	-ursan	-ursin	-urtan	-urtin
O. Druga:	Asp. Dok.	-auran	-iuran	-arman	-arnan	-ursan		-astarn	-istarn
	Asp. Ndk.	-aoran	-aerin	-armin	-arnin	-arn		-artan	-irtan
O. Trzecia	Asp. Dok.	-arn		-awarman	-awarnan			-artun	-irtun
	Asp. Ndk.	-iuran		-armun	-arnun	-aorun	-aern	-atarn	-itarn

Inne Części Mowy

System zaimków osobowych jest dość rozbudowany i jednocześnie regularny, jednak same zaimki zazwyczaj nie stanowią samodzielnych wyrazów, a są one sufiksami przyłączanymi do czasowników, dlatego też przy dołączaniu do orzeczenia tracą swój własny akcent na rzecz akcentu wyrazu, z którym się scalają. Ich użycie jednak nie jest wymagane ze względu na to, iż koniugacja sama wyraża osobę, jednak są one niezbędne w mowie oficjalnej (wówczas także ważne jest rozróżnienie zaimków neutralnych oraz honoryfikatywnych osoby pierwszej oraz osoby drugiej).

Zaimki osobowe

		L. Poj./Syng.		L. Podw.	L. Mn.	L. Zer.
		R. Męski	R. Żeński			R. Męski	R. Żeński
O. Pierwsza	Formy Neutralne	Wa		Vum	Wan	Vatá	Vatí
	Formy Honoryfikatywne	Wasudá	Wasudí	Vursúm	Varsán
O. Druga	Formy Neutralne	Zu	Zi	Zum	Za	Zatá	Zatí
	Formy Honoryfikatywne	Zuraná	Ziraná	Zursúm	Zarsán
O. Trzecia		An	Bi	Ánum	Anná	Atá	Atí
Obwiatyw		Irá		Irtúm	Irrá	Irtá

Wyrażenie dopełnienia bez konkretnego rzeczownika odbywa się w padmarańskim poprzez zastosowanie sufiksów rzeczownych/sufiksów dopełnienia, które obejmują miejsce po końcówce przypadka.

Sufiksy Rzeczowne/Sufiksy Dopełnienia

	L. Poj./Syng.		L. Podw.	L. Mn.	L. Zer.
	R. Męski	R. Żeński			R. Męski	R. Żeński
O. Pierwsza	-wa	-wi	-vam	-van	-uvtu
O. Druga	-za	-zi	-zam	-zan	-uztu
O. Trzecia	-aywa	-ayvi	-nam	-nan	-utu
Obwiatyw	-rada	-rida	-ramda	-randa	-urdu

Istnieje także grupa osobnych zaimków wskazujących, które posiadają swój własny akcent wyrazowy (są zatem traktowane jako samodzielne słowa), jednak grupa ta jest niepełna (obejmuje jedynie część liczb), a ponadto jest uznawana za dość przestarzałą.

Zaimki Rzeczowne

	L. Poj./Syng.		L. Podw.	L. Mn.	L. Zer.
	R. Męski	R. Żeński			R. Męski	R. Żeński
O. Pierwsza	Âhaiwá	Âhaiwí
O. Druga	Ruzá	Ruzí	Âhzán
O. Trzecia	Âyawá	Âyaví
Obwiatyw

Prefiksy Dzierżawcze

	L. Poj./Syng.		L. Podw.	L. Mn.	L. Zer.
	R. Męski	R. Żeński			R. Męski	R. Żeński
O. Pierwsza	fi-		afva-	aywa-	urfa-
O. Druga	zu-		izma-	izna-	uzi-
O. Trzecia	na-		imna-	inna-	aitu-
Obwiatyw	arda-		arma-	arna-	artu-

Wyrażanie Poszczególnych Konstrukcji

Przeczenia Czasownikowe

Koniugacja II - Dynamiczno-Statyczna - "Czasownik Nie" - Czas Teraźniejszy

	L. Pojedyncza		L. Podwójna	L. Mnoga	L. Syngulatywna		L. Zerowa
	R. Męski	R. Żeński	R. Żeński	R. Żeński	R. Męski	R. Żeński	R. Męski	R. Żeński
Bezokolicznik	Duninná
O. Pierwsza	Darí		Damá	Daná	Dis		Dir
O. Druga:	Dal	Dal	Dilmá	Dilná	Dus	Disú	Dustá	Distá
O. Trzecia	Da	Di	Daemá	Daená	Da	Di	Dut
Imperatyw	Di‘í

Pismo

Osobny Artykuł.

Informacje

Qabr, Makabra - Pismo spółgłoskowe gramatyczne opracowane specjalnie dla padmarańskiego.

Przykłady

Tłumaczenia

Tłumaczenie I

Ph'nglui mglw'nafh Cthulhu R'lyeh wgah'nagl fhtagn.
Tuwimná Quçulún asbár sumnaçnál sumrílah miçávaruca.
Tuwimná	Quçulún	asbár	sumnaçnál	sumrílah	miçávaruca
[t͈ʰʊ̝ᵝˌwᵝiˑmˈnaːˑ	q͈ʰʊ̝ᵝˌθʊ̝ᵝˑˈlʊ̝ᵝːˑˌn‿	aˑsˈbaːɾ	sʊ̝ᵝmˌnaˑθˈnaːl	sʊ̝ᵝmˈɾʲiːˑˌlaˑh	miˈθaːˑˌʋ̞aˑ.rʊ̝ᵝ.k͈ʰa]
{Czekać(3-sg)	Cthulhu(INT)	martwy(ABS)	w-(3-sg-ACC)dom(PRE)	w-R'lyeh(PRE)	jako-sen(ESS)}
W swym domu w R’lyeh czeka w uśpieniu martwy Cthulhu.