Podręcznik:Język minijski

Słownik języka minijskiego
Nazwa:	Język minijski
Nazwa własna:	Zon Min
Informacje
Twórca:	Henryk Pruthenia
Rok:	2017
Sposoby zapisu:	Łaciński, Pismo Minisjkie
Klasyfikacja:	J. minijskie południowominijskie minijski
Stopień Rozbudowy	10%
Liczba Lekcji:	2
Lista conlangów

Krótki Kurs Języka Minijskiego Xan Kû–na Zon Min–fe

Wstęp

Język minijski – główny język Minów, a także język wehikularny południowo–wschodniej Dewii. Język minijski czeka wielka przyszłość: Minowie, wraz z częścią okolicznych ludów w niedalekiej przyszłości zdobędą dużą część Thewii, a język ich stanie się oficjalnym językiem dworu i sztuki. Język minijskie jest, i najprawdopodobniej pozostanie, jedynym opisanym językiem rodziny języków minijskich. Jest to język charakteryzujący się silną analitycznością, harmonią wokaliczną, a także kategorią określoności. Innymi cechami charakterystycznymi są krótkie słowa, szyk zdania VSO, oraz to, że przydawka stoi po rzeczowniku, a przed klasyfikatorami. Posiada on także własne pismo, które zaprezentowane jest w ostatniej lekcji.

Kurs ten jest tworzony dla zabawy, jest on testem krótkiej formy „samouczków” językowych, które mam zamiar wprowadzić jako swojego rodzaju standard dla moich konlangów w przyszłości – pozwoli to lepiej i kompletniej testować moje języki sztuczne, a także jest to dobra zabawa dla mnie, jak i (mam nadzieję) dla czytelnika. Dodatkowym czynnikiem wpływającym na wybranie takiej formy prezentacji języka jest możliwość podania wielu praktycznych informacji, koniecznie potrzebnych dla poprawnej i naturalnej komunikacji, dla których nie ma miejsca w standartowej gramatyce opisowej. KRJM nie ma nic wspólnego z ideę szablonu podręcznika konlangowego – jest to projekt całkowicie oddzielen, i nie wolno ich mieszać. I o ile ten kurs czerpie wiele z SPK, to SPK nie czerpie nic z KRJM. Kurs powstanie w trzech wersjach: na forze, jako pdf (a w formie drukowanej, także jako książka), a także na konlangerskiej Wikipedii. Inną ważną informacją jest to, że w kursie tym powszechne używane są różnorakie terminy lingwistyczne, jak i znaki MAFu.

Ostrzeżenie! Jako, że mam dość specyficzne poczucie humoru, osoby o zachwianej osobowości prosi się odejść od monitorów, ew. nie czytać tegoż, atoli za czym–że to drzaźnić się? Atoli ni za czym!

Lekcja I

Wymowa • Harmonia Wokaliczna • Zaimki • Przypadek i Kategoria Określoności: Mianownik i Biernik • Czas: Ter. Dok i Ter. Ndok • Szyk Zdania

Wstęp

Dzisiejsza lekcja ma za zadanie wprowadzenie podstaw języka minijskiego. Po zapoznaniu się z materiałem Lekcji I uczący powinien umieć czytać po minijsku, utworzyć proste zdanie w czasie teraźniejszym, a także umieć się krótko przywitać i pożegnać oraz opisać siebie, i współrozmówcę. Lekcja pierwsza ma charakter wstępnego opisania fonetyki i gramatyki języka minijskiego.

Zapis

W niniejszym podręczniku do zapisu języka minijskiego użyto zmodyfikowany zapis łaciński. Do jego zapisu używa się następujących znaków:

• Aa Bb Cc Dd Ee Ff Gg Ii Jj Kk Ll Mm Nn Oo Pp Rr Ss Tt Uu Ûû Xx Zz

Jak widać, użyte zostały nie wszystkie znaki alfabetu łacińskiego, za to używa się jednej litery ze znakiem diakrytycznym. Dodatkowo używa się następujących dwuznaków:

Njnj Ngng

Wymowa

Spółgłoski

• m n ɲ ŋ (m n nj ng)
• p t tʃ k (b d z g)
• pʰ tʰ tʃʰ kʰ (p t c k)
• f s ʃ (f s x)
• w l j (w l j)

System spółgłoskowy języka minijskiego nie jest intuicyjny dla polskiego ucha: główną cechą rozróżniającą dwa rzędu spółgłosek zwartych (historycznie do nich zaliczane są także dźwięki z /tʃ/ oraz c / tʃʰ/): różnica zbudowana jest na opozycji przydech : brak przydechu, a wliczając do tego fakt, że przydech jako taki w języku polskim jest całkowicie nieobecny, może to być pewnego rodzaju trudnością. Dźwięk ng /ŋ/ jest w jakiś sposób obecny w języku polskim, jednak i tak może przysporzyć pewnych problemów osobie początkującej. Reszta dźwięków jest obecna w języku polskim, przy czym należy odnotować, że wymowa z, c, x jest miękka, inaczej niż w większości pozycji w języku polskim.

Samogłoski

• i u (i u)
• ɤ (û)
• ɛ ɔ (e o)
• ɑ (a)

O ile samogłoski /i/, /u/, /e/ oraz /o/ nie przedstawiają większej trudności dla Polaka, to dźwięki /a/ oraz /û/ są językowi Korwina i Michalkiewicza obce. Należy przykładać specjalną uwagę, by dźwięk /û/ nie mieszać z dźwiękiem /o/. Dźwięk /û/, w porównaniu do dźwięku /o/, jest wymawiany nieco bardziej zamknięcie i mniej zaokrąglenie.

Harmonia Wokaliczna

Cechą charakterystyczną języka minijskiego jest obecność harmonii wokalicznej, w wyniku której część dźwięków nie może występować w niektórych pozycja obok siebie. Samogłoski dzielą się na trzy podgrupy:

• samogłoski neutralne: /i/, /u/
• samogłoski przednie: /e/
• samogłoski tylne: /o/, /û/, /a/

Podział samogłosek
Neutralne	Przednie	Tylne
i		o
u		û
	e	a

Ogólna zasada harmonii wokalicznej brzmi: Obok siebie nie mogą występować samogłoski przednie i tylne. Jest to jedynie zasada ogólna, od której jest wiele wyjątków. Można rzec, że większość partykuł i klasyfikatorów dostosowuje swoją barwę do rzeczownika, który opisuje. Czasami jednak, możliwe jest dostosowanie swojej barwy przydawki opisującej główny rzeczownik – w tym miejscu panuje duża dowolność. Zaleca się dostosowanie barwy do członu ważniejszego.

Innym zjawiskiem jest wymiana jakościowa samogłosek, w szczególności samogłosek e : a, która potrafi modyfikować znaczenie:

• nja „mężczyzna” – samogłoska /a/ nadaje rodzaj męski.
• nje „kobieta” – samogłoska /e/ nadaje rodzaj żeński.

Ciekawostka! Jako ciekawostkę można podać, że wśród minijskich gramatyków powszechne jest określenie samogłosek tylnych jako „męskich”, a samogłoskę przednią /e/ jako „żeńską”.